Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 24 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie – Wydział II Karny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia SR Krzysztof Twarogowski

Protokolant: sekr. sąd. Kamilla Kulifer

przy udziale ------------

po rozpoznawaniu w dniu 24 lutego 2017 roku na posiedzeniu

sprawy M. L. , syna M. i D. z domu Ł., ur. (...) w (...)

oskarżonego o to, że:

w okresie od 3 września 2013 roku do 29 października 2013 roku w W., prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...), (...)-(...) B. 62, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, co do których wyłączono materiały do osobnego rozpoznania, urządzał gry na automatach: H. S. typ video oznaczony w celu identyfikacji plombą z nadrukiem „Godło RP Urząd Celny w T. nr (...)”, (...) M. typ video nr (...) oznaczony w celu identyfikacji plombą z nadrukiem „Godło RP Urząd Celny w T. nr (...)”, (...) Bank typ bębnowy oznaczony w celu identyfikacji plombą z nadrukiem „Godło RP Urząd Celny w T. nr (...)”, P. G. typ bębnowy oznaczony w celu identyfikacji plombą z nadrukiem „Godło RP Urząd Celny w T. nr (...)” i bez nazwy typ video oznaczony w celu identyfikacji plombą z nadrukiem „Godło RP Urząd Celny w T. nr (...)”, wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 r., Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.), tj. bez wymaganego zezwolenia,

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks

postanawia:

1. na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks umorzyć postępowanie;

2. na podstawie art. 632 pkt 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks kosztami procesu obciążyć Skarb Państwa;

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2013 r. funkcjonariusze Urzędu Celnego w T. przeprowadzili kontrolę w lokalu przy ul. (...) w W., podczas której zatrzymali

urządzenia do gier: H. S. typ video oznaczony w celu identyfikacji plombą z nadrukiem „Godło RP Urząd Celny w T. nr (...)”, (...) M. typ video nr (...) oznaczony w celu identyfikacji plombą z nadrukiem „Godło RP Urząd Celny w T. nr (...)”, (...) Bank typ bębnowy oznaczony w celu identyfikacji plombą z nadrukiem „Godło RP Urząd Celny w T. nr (...)”, P. G. typ bębnowy oznaczony w celu identyfikacji plombą z nadrukiem „Godło RP Urząd Celny w T. nr (...)” i bez nazwy typ video oznaczony w celu identyfikacji plombą z nadrukiem „Godło RP Urząd Celny w T. nr (...)”. Przed zatrzymaniem tych urządzeń funkcjonariusze Urzędu Celnego stwierdzili, że nie są to automaty zręcznościowe i prowadzone na nich gry mają charakter losowy. Natomiast za zdobyte podczas gry punkty automat lub pracownik lokalu wypłaca wygrane pieniężne. Najemcą lokalu przy ul. (...) w W. jest M. L., który podnajął go innym osobom.

Z opinii powołanego do sprawy biegłego dr inż. W. K. wynika, że urządzenia do gier: H. S. typ video oznaczony w celu identyfikacji plombą z nadrukiem „Godło RP Urząd Celny w T. nr (...)”, (...) M. typ video nr (...) oznaczony w celu identyfikacji plombą z nadrukiem „Godło RP Urząd Celny w T. nr (...)”, (...) Bank typ bębnowy oznaczony w celu identyfikacji plombą z nadrukiem „Godło RP Urząd Celny w T. nr (...)”, P. G. typ bębnowy oznaczony w celu identyfikacji plombą z nadrukiem „Godło RP Urząd Celny w T. nr (...)” i bez nazwy typ video oznaczony w celu identyfikacji plombą z nadrukiem „Godło RP Urząd Celny w T. nr (...)” oferują gry o których mowa w ustawie z 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 r., Nr 201, poz. 1540 ze zm.), w szczególności w art. 2 ust. 3 lub art. 2 ust. 5 tej ustawy.

M. L. ma 40 lat, jest po rozwodzie. Ma na utrzymaniu 1 dziecko, utrzymuje się z prowadzonej działalności gospodarczej, osiągając miesięczny dochód w wysokości 2.000 złotych. Nie był karany, nie leczy się psychiatrycznie ani odwykowo.

Sąd zważył, co następuje:

W dniu 01 września 2013 roku M. L., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) M. L. zawarł umowę najmu, której przedmiotem było wynajęcie przez niego lokalu przy ul. (...) w W.. Następnie oskarżony podnajął części powierzchni w/w lokalu trzem różnym osobom, co do których wyłączono materiały do osobnego rozpoznania (jedna umowa nazwana: ,,umowa dzierżawy”, dwie pozostałe ,,umowa najmu”). Na mocy umowy z dnia 3 września 2013 roku podnajęto część lokalu pod instalację urządzenia do gier, A. nr (...). Zgodnie z treścią zawartych umów dnia 01 października 2013 roku, na podnajętych powierzchniach miały zostać ustawione ,,urządzenia rozrywkowe”. W/w osoby były zobowiązane do płacenia oskarżonemu co miesiąc czynszu w określonej wysokości. Z zawartych z podnajemcami umów nie wynika, że na powierzchniach tych zostaną ustawione i będą eksploatowane automaty oferujące gry o charakterze losowym. Niewątpliwie jednak, zabezpieczone przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego w T. urządzenia oferowały gry wypełniające definicję gier na automatach określoną w art. 2 ust. 3 lub art. 2 ust. 5 ugh. Zważywszy na to, że zgodnie z art. 3 ugh, urządzanie i prowadzenie działalności, m.in. w zakresie gier na automatach dozwolone jest wyłącznie na zasadach określonych w ugh, natomiast w myśl z art. 6 ust. 1 ugh, działalność w zakresie m.in. gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna, a osoby, co do których wyłączono materiały do osobnego rozpoznania stosownych zezwoleń nie posiadały, uznano, że został naruszony art. 107 § 1 kks. Sprawy w/w osób zostały wyłączone do odrębnego rozpoznania.

Art. 107 § 1 kks, z którego kwalifikowany jest czyn zarzucany oskarżonemu M. L. penalizuje urządzanie lub prowadzenie gier i zakładów wzajemnych wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia. Artykuł ten ma charakter przepisu blankietowego, dla zastosowania którego konieczne jest uwzględnienie właściwych regulacji, zawartych w innych aktach prawnych, w tym ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 4 § 1 kks, czyn z art. 107 § 1 kks może być popełniony wyłącznie umyślnie, w obu postaciach zamiaru, tj. bezpośrednim, jak i ewentualnym. Art. 4 § 2 kks stanowi, że czyn popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi. Przypisanie oskarżonemu przestępstwa, które w akcie oskarżenia zarzuca mu oskarżyciel publiczny byłoby możliwe zatem, gdyby ustalono, że oskarżony podnajmując części powierzchni lokalu miał pełną świadomość tego, że tym samym urządza grę hazardową wbrew przepisom ugh lub wiedząc o tym, na to się godził. Z samego faktu podnajęcia części powierzchni pod instalację urządzenia do gier, czy ustawienia urządzenia rozrywkowego nie sposób czynić ustaleń odnośnie świadomości i wiedzy o charakterze tych urządzeń. W przedmiotowych umowach podnajmu nie wskazano, że chodzi o automaty do gier hazardowych. Żaden ze zgromadzonych w sprawie dowodów nie wskazywał na fakt, że oskarżony wiedział lub przewidywał, że urządzenia mogą nie spełniać wymogów zakreślonych przepisami ugh. Zdaniem Sądu oskarżony nie był świadomy tego, że gry na automatach rozgrywane są nielegalnie i że współdziała w takim procederze.

Czynność sprawcza została w art. 107 § 1 kks określona jako ,,urządzanie” lub ,,prowadzanie” gry czy też zakładu. Należy wskazać, że zakres pojęcia ,,urządza” jest szerszy od ,,prowadzi”. Pojęcie urządzania gry czy zakładu obejmuje między innymi czynności związane z ustaleniem ich regulaminu, określeniem praw i obowiązków uczestników, określaniem wysokości wygranych, zorganizowaniem i przystosowaniem lokalu, zatrudnieniem i przeszkoleniem pracowników. Wykonywanie, realizowanie konkretnych czynności przy grze mieści się natomiast w pojęciu prowadzenie gry. Z tytułu zawartych przez oskarżonego umów podnajmu nie można wywodzić, że oskarżony działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, urządzał gry hazardowe. Zebrane dowody nie pozwalają na przypisanie oskarżonemu zarzucanego czynu. Nie ma potwierdzenia by oskarżony dokonywał jakichkolwiek czynności, np. obsługiwał automaty do gier, objaśniał zasady gry czy wykonywał jakiekolwiek czynności związane z ich funkcjonowaniem. Działanie oskarżonego ograniczyło się jedynie do podnajęcia części określonych w umowach powierzchni lokalu przy ul. (...) w W.. Żadne z wystawionych w tym lokalu urządzeń nie było własnością oskarżonego, co wynika z ustaleń dokonanych w toku postępowania. Z racji ustawionych w lokalu automatów, oskarżony czerpał dochód z zawartych umów podnajmu, w stałej, określonej wysokości. Nie ma dowodów na to, by oskarżony posiadał uprawnienia do pozyskiwania pieniędzy znajdujących się w automatach. Brak jest zatem jakichkolwiek podstaw by przypisać M. L. przestępstwo polegające na urządzaniu gier wbrew przepisom ugh. Do podnajętych części lokalu urządzenia wstawili podnajemcy i można ewentualnie uznać, że te podmioty odpowiadają z art. 107 kks gdyż je obsługiwały i czerpały z tego korzyści. Sprawy tych podmiotów tocząc się jednak w odrębnych postepowaniach.

Zaakcentować w tym miejscu wypada, że na odpowiedzialność karną M. L. nie ma wpływu problem obowiązywania norm ugh. Zachowanie oskarżonego bowiem i tak w ocenie Sądu nie wypełnia znamion przestępstwa z art. 107 § 1 kks. Należy jednak zaznaczyć, że obecnie nie powinno być żadnych wątpliwości, że art. 6 ugh nie ma charakteru technicznego. Tak bowiem wypowiedział się w tej kwestii Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 13 października 2016 r., w sprawie C-303/15, udzielając odpowiedzi na pytanie prejudycjalne Sądu Okręgowego w Łodzi. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 19 stycznia 2017 roku (I KZP 17/16). SN w ślad za stanowiskiem (...) zaprezentowanym w w/w wyroku uznał, że przepis art. 6 ust. 1 ugh, uzależniający prowadzenie działalności m.in. w zakresie gier na automatach od uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry, nie stanowi przepisów technicznych w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, w związku z czym projekt tego uregulowania nie podlegał notyfikacji Komisji Europejskiej. Nadto SN stwierdził, że art. 6 ust. 1 ugh mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 kks, o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony.

Wobec powyższego należy stwierdzić iż zachowanie oskarżonego M. L. nie realizowało znamion czynu z art. 107 § 1 kks. Wobec powyższego Sąd umorzył postępowanie wobec oskarżonego o popełnienie czynu z art. 107 § 1 kks.

Na podstawie art. 632 pkt 2 kpk koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w postanowieniu.