Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2013r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Bohdan Bieniek (spr.)

Sędziowie: SA Piotr Prusinowski

SA Marek Szymanowski

Protokolant: Agnieszka Charkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2013 r. w B.

sprawy z odwołania A. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o składki na ubezpieczenie społeczne

na skutek apelacji wnioskodawczyni A. M.

od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 listopada 2012 r. sygn. akt V U 356/12

I.  oddala apelację,

II.  odstępuje od obciążania A. M. kosztami zastępstwa procesowego organu rentowego.

Sygn. akt III AUa 210/13

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 30 grudnia 2011 roku wydaną w oparciu o przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 roku, Nr 205, poz. 1585 ze zm.) oraz przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 roku, Nr 8, poz. 60 ze zm.) i art. 1031 § 1 Kodeksu cywilnego stwierdził, że A. M. z tytułu nabytego spadku na mocy postanowienia Sądu Rejonowego Białymstoku z dnia 7 listopada 2011 roku sygn. akt II Ns 6587/10 po zmarłym 29 listopada 2005 roku J. M. ponosi odpowiedzialność za długi spadkowe powstałe z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia za okres: listopad 1999 roku – wrzesień 2000 roku w kwocie łącznej 11.196,61 złotych, w związku z prowadzoną przez zmarłego działalnością gospodarczą.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła A. M. podnosząc, że należności z tytułu nieopłaconych składek uległy przedawnieniu z dniem 1 października 2010 roku.

Sąd Okręgowy w Białymstoku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu powyższego odwołania, wyrokiem z dnia 28 listopada 2012 roku zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że odwołująca A. M. ponosi odpowiedzialność za długi spadkowe po zmarłym J. M. za okres od grudnia 1999 roku do września 2000 roku wraz z odsetkami do dnia 29 listopada 2005 roku – do dnia otwarcia spadku po zmarłym w kwocie 10.425,31 złotych. Sąd Okręgowy ustalił, że zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej prowadzą pozarolniczą działalność gospodarczą. W myśl art. 13 pkt 4 ustawy obowiązek ubezpieczenia powstaje od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności i istnieje do dnia zaprzestania jej wykonywania. Istotą działalności gospodarczej jest jej prowadzenie w sposób zorganizowany i ciągły, na własny rachunek i ryzyko osoby ją prowadzącej. Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska prezentowanego przez A. M., że zmarły J. M. nie prowadził działalności gospodarczej. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, zdaniem Sądu I instancji, wynikało, iż J. M. od dnia 10 listopada 1999 roku do dnia 10 września 2000 roku prowadził działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) i z tego tytułu podlegał obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym. W szczególności wskazywały na to zaświadczenie Urzędu Miejskiego w B. z dnia 30 kwietnia 2008 roku oraz pismo Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. z dnia 27 maja 2008 roku. W ocenie Sądu I instancji odwołująca nie wykazała, że jej mąż nie prowadził działalności gospodarczej w/w okresie, a w sprawie o podleganie obowiązkowi ubezpieczenia społecznego ciężar dowodu wykazania istnienia rzeczywistej przerwy w prowadzeniu działalności gospodarczej (art. 6 kc) spoczywa na ubezpieczonym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04 kwietnia 2008 r., I UK 293/07). W oparciu o zeznania świadków R. B. i L. W. Sąd Okręgowy nie mógł jednoznacznie stwierdzić, że J. M. w spornym okresie nie prowadził działalności gospodarczej. Okoliczność ta nie wynikała także z akt sprawy karnej. Niewykonywanie konkretnych działań związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w pewnych odstępach czasu nie oznacza, że doszło do zaprzestania prowadzenia tej działalności, a w spornym okresie J. M. miał potencjalną możliwość wykonywania działalności gospodarczej przez podejmowanie działań zmierzających do pozyskiwania klientów. Fakt nie uzyskiwania w tym czasie przychodów nie świadczy zaś o zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej. Ponadto płatnik składek nie musi przejawiać aktywności zawodowej w każdym dniu podlegania ubezpieczeniu, a mimo to jest obowiązany do opłacania składek na ubezpieczenie społeczne przez cały czas prowadzenia działalności. Analiza akt ubezpieczeniowych J. M. wskazywała, zdaniem Sądu Okręgowego, że nie wywiązywał się on z ciążącego na nim obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne oraz na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i doprowadził do powstania zadłużenia wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. J. M. zmarł w dniu 29 listopada 2005 roku. Sąd Rejonowy Białymstoku postanowieniem z dnia 07 listopada 2011 r. sygn. akt II Ns 6587/10 stwierdził, że spadek po J. M. na podstawie ustawy nabyła jego żona A. M.. Zasady odpowiedzialności odwołującej regulują przepisy Ordynacji podatkowej. Zgodnie bowiem z art. 31 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych szczegółowo wymienione w nim przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa stosuje się odpowiednio do należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, a na podstawie art. 32 - także do składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Zgodnie z art. 97 § 1 Ordynacji podatkowej spadkobiercy podatnika przejmują przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy. Odpowiedzialność spadkobierców obejmuje m. in. zaległości podatkowe oraz odsetki za zwłokę, które naliczane są od dnia otwarcia spadku (art. 98 § 1 i 2, art. 101 § 1). W myśl art. 98 do odpowiedzialności za zobowiązania spadkodawcy stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego o przyjęciu i odrzuceniu spadku oraz o odpowiedzialności za długi spadkowe. Odwołująca jako spadkobierca ponosi odpowiedzialność za długi spadkowe J. M. powstałe z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia. Zgodnie z treścią art. 24 ust. 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2002 r. należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne ulegały przedawnieniu po upływie 5 lat od dnia, w którym stały się wymagalne. Natomiast w świetle tego przepisu stosownie do zmiany od dnia 1 stycznia 2003 r. dokonanej ustawą z dnia 18 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz o zmianie niektórych łącznych ustaw (Dz. U. nr 241, poz. 2074) należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne ulegają przedawnieniu po upływie 10 lat licząc od dnia, w którym stały się wymagalne. Bieg terminu przedawnienia ulega zawieszeniu od dnia śmierci spadkodawcy do dnia uprawomocnienia się postanowienia sądu o stwierdzeniu nabycia spadku nie dłużej jednak niż do dnia, w którym upłynęły 2 lata od śmierci spadkodawcy (art. 24 ust. 4). W ocenie Sądu Okręgowego składki na ubezpieczenie społeczne za listopad 1999 r., obciążające A. M. uległy przedawnieniu. Zaskarżona decyzja została wydana 30 grudnia 2011 r. a więc, uwzględniając dwuletnie zawieszenie terminu przedawnienia, po upływie 10 lat licząc od dnia, w którym składki na ubezpieczenie społeczne za listopad 1999 r. stały się wymagalne. Odnosząc się do wniosku pełnomocnika odwołującej o uwzględnienie odwołania z uwagi na poczucie sprawiedliwości społecznej należy mieć na uwadze, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie można powoływać się na zasady współżycia społecznego. Jednocześnie Sąd Okręgowy wskazał, że możliwość zastosowania ulgi w postaci umorzenia składek na podstawie art. 28 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych powstaje dopiero wówczas, gdy została orzeczona odpowiedzialność za zobowiązania z tytułu należności składkowych. Z podanych wyżej powodów na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 i 2 kpc orzeczono jak w wyroku określając okres odpowiedzialności za długi spadkowe od grudnia 1999 roku do września 2000 roku.

A. M. zaskarżyła powyższy wyrok apelacją w całości, zarzucając mu:

1.  błędną subsumcję stanu faktycznego w stosunku do treści art. 24 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, polegająca na przyjęciu przez Sąd I instancji, iż przedmiotowe należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne ulegają przedawnieniu po upływie 10 lat, a nie jak wynika z treści powyższego przepisu po 5 latach od dnia, w którym stały się wymagalne,

2.  naruszenie art. 232 kpc poprzez fakt oddalenia wniosku pełnomocnika wnioskodawczyni o przesłuchanie wskazanych świadków na okoliczność, iż J. M. nie prowadził jakiejkolwiek działalności gospodarczej,

3.  naruszenie art. 233 kpc poprzez przyjęcie przez Sąd Okręgowy wbrew zgromadzonemu w sprawie materiałowi dowodowemu, iż J. M. mógł w spornym okresie prowadzić działalność gospodarczą.

Wskazując na powyższe, A. M. wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcie o kosztach według norm przepisanych, w tym o kosztach zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i na ich podstawie wywiódł trafne wnioski. Sąd Apelacyjny w całości aprobuje stanowisko Sądu Okręgowego wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy przyjmuje za swoje.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie było ustalenie, czy A. M. ponosi odpowiedzialność za długi spadkowe powstałe z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia za okres: listopad 1999 roku – wrzesień 2000 roku z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej przez męża J. M.. W celu ustalenia powyższej kwestii, w pierwszej kolejności należało rozważyć, czy zmarły J. M. prowadził we wskazanym okresie działalność gospodarczą.

Ta okoliczność była kwestionowana przez A. M. na etapie postępowania przed Sądem Okręgowym. Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe, w tym opuścił dowód z zeznań świadków R. B. i L. W.. Jednakże, jak słusznie wskazał w uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy, w oparciu o zeznania tych świadków nie można jednoznacznie ustalić, że J. M. w spornym okresie nie prowadził działalności gospodarczej. Wobec zarzutów apelacyjnych, Sąd Apelacyjny uzupełnił materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i na rozprawie w dniu 3 września 2013 roku zobowiązał pełnomocnika wnioskodawczyni do wskazania adresów świadków wymienionych w apelacji oraz do wskazania sygnatury akt sprawy karnej. Sąd Apelacyjny zwrócił się także do Urzędu Skarbowego o nadesłanie dokumentów dotyczących rejestracji pozarolniczej działalności gospodarczej od dnia 10 listopada 1999 roku oraz pisma informującego o przerwach prowadzenia działalności gospodarczej z dnia 11 września 2000 roku. Z dokumentacji nadesłanej przez Urząd Skarbowy wynikało, że J. M. w spornym okresie od dnia 10 listopada 1999 roku do dnia 10 września 2000 roku prowadził działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...). Złożył zgłoszenie w dniu 10 listopada 1999 roku, podając, iż rodzajem działalności będzie handel – usługi artykułami spożywczymi, przemysłowymi, pośrednictwo handlowe, import, export. W dniu 28 grudnia 2000 roku J. M. złożył wniosek o zawieszenie działalności gospodarczej w związku z przebywaniem w zakładzie karnym. W zgłoszeniu rejestracyjnym (k. 96) J. M. wskazał, że przewidywany obrót w roku 1999 wyniesie 20.000 złotych. Zatem z dokumentacji Urzędu Skarbowego wynikało, iż wolą J. M. było prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej i że faktycznie taką działalność on prowadził.

Zgodnie z przepisami kolejno obowiązujących ustaw, regulujących prowadzenie działalności gospodarczej - z dnia 19 listopada 1999 roku Prawo działalności gospodarczej oraz z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej, istotą prowadzenia działalności gospodarczej jest jej zawodowy, stały charakter, powtarzalność działań, podporządkowanie zasadzie racjonalnego działania oraz uczestnictwo w obrocie gospodarczym. Działalność gospodarcza jest prowadzona w sposób ciągły i zorganizowany, na własny rachunek i ryzyko osoby ją prowadzącej. Należy podkreślić, że prowadzenie działalności gospodarczej występuje nie tylko w okresie osiągania przychodu z tego tytułu, ale także w pozostałych okresach, w tym w czasie wyczekiwania na zlecenia. W praktyce w okresie mniejszej ilości zleceń przedsiębiorcy wykonują inne potrzebne czynności – poszukują nowych klientów, załatwiają formalności urzędowe, a więc swoim działaniem zmierzają do kontynuowania działalności. Takie rozumienie prowadzenia działalności gospodarczej i podlegania z tego tytułu ubezpieczeniom społecznym jest ugruntowane w orzecznictwie (por. np. wyrok Sądu Najwyższego Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 15 marca 2007 roku, I UK 300/2006, LexPolonica nr 1390819, Rzeczpospolita 2007/109 str. C5 i wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 lutego 2007 roku, III AUa 39/2007, LexPolonica nr 2013072). Zatem skoro J. M. prowadził działalność gospodarczą w okresie od listopada 1999 roku do września 2000 roku, był zobowiązany do uiszczenia z tego tytułu składek. Obowiązek ubezpieczenia społecznego osoby prowadzącej działalność gospodarczą wynika z przepisów prawa i nie jest uzależniony od woli ubezpieczonego lub organu rentowego (art. 13 pkt 4 w związku z art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 12 ust. 1 oraz w związku z art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tak teza druga wyroku Sądu Najwyższego Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 19 marca 2007 roku, III UK 133/2006, LexPolonica nr 1871285, OSNP 2008/7-8 poz. 114).

Wnioskodawczyni w niniejszym postępowaniu nie wykazała, iż jej mąż J. M. w rzeczywistości w spornym okresie nie prowadził działalności gospodarczej. Inicjatywa dowodowa wykazania nieprowadzenia działalności gospodarczej należy do ubezpieczonego, bowiem na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej i na podstawie przepisów powyżej wskazanych ustaw, regulujących prowadzenie działalności gospodarczej - z dnia 19 listopada 1999 roku Prawo działalności gospodarczej oraz z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej - domniemywa się, że taka działalność jest prowadzona stale. W sprawie o podleganie obowiązkowi ubezpieczenia społecznego ciężar dowodu istnienia rzeczywistej przerwy w prowadzeniu działalności gospodarczej (art. 6 kc) spoczywa na ubezpieczonym (tak wyrok Sądu Najwyższego Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 19 marca 2007 roku, III UK 133/2006, LexPolonica nr 1871285, OSNP 2008/7-8 poz. 114), a w niniejszej sprawie na A. M., która była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. Wbrew stanowisku wskazanemu w apelacji, nie było możliwości dopuszczenia dowodu z zeznań świadków wskazanych przez wnioskodawczynię wobec niewskazania adresów tych świadków. Sąd Apelacyjny zobowiązał pełnomocnika wnioskodawczyni do dostarczenia dresów tych świadków, a także podania sygnatury akt sprawy karnej w dniu 3 września 2013 roku. Do daty kolejnej rozprawy w dniu 29 listopada 2013 roku obowiązki nie zostały wykonane. Nie było także żadnej informacji ze strony pełnomocnika wnioskodawczyni o trudnościach w dostarczeniu żądanych informacji. Stąd też Sąd Apelacyjny pominął dowód z przesłuchania zawnioskowanych świadków na podstawie art. 217 § 2 kpc. Wobec powyższego niezasadny okazał się zarzut apelacyjny dotyczący naruszenia art. 232 kpc, bowiem wskutek braku wskazania adresów świadków nie było możliwości dopuszczenia dowodu z ich zeznań.

Z akt spraw karnych Sądu Rejonowego w Białymstoku, dołączonych do niniejszej sprawy - sygn. akt III K 3414/00 i sygn. akt III K 628/00 wynikało, iż J. M. był oskarżony o czyn z art. 190 § 1 kk i został wyrokiem z dnia 22 marca 2002 roku uniewinniony od popełnienia zarzuconego mu czynu. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 26 listopada 2002 roku. Natomiast w postępowaniu sygn. akt III K 628/00 J. M. został skazany wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2002 roku na karę 1 roku pozbawienia wolności. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 5 grudnia 2002 roku. W aktach tych znajduje się karta karna J. M. (k. 540), w której wskazano wszystkie okresy odbywania przez J. M. kary pozbawienia wolności orzeczonych w różnych sprawach. W dniu 13 czerwca 1988 roku wykonano wobec J. M. karę 4 lat pozbawienia wolności orzeczoną prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w sprawie III K 1690/84. Następnie orzeczono wobec niego karę pozbawienia wolności w wysokości 2 lat i 6 miesięcy, postanowieniem z dnia 8 czerwca 1994 roku został on warunkowo zwolniony z odbywania kary z okresem próby do dnia 8 czerwca 1997 roku. Kolejną karę pozbawienia wolności orzeczono wobec wnioskodawcy wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2002 roku. Zatem w przedziale czasowym listopad 1999 roku – wrzesień 2000 roku J. M. nie przebywał w zakładzie karnym i miał obiektywną możliwość prowadzenia działalności gospodarczej. Niewykonywanie konkretnych działań związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w pewnych odstępach czasu nie oznacza, że doszło do zaprzestania prowadzenia tej działalności. W spornym okresie J. M. miał potencjalną możliwość wykonywania działalności gospodarczej przez podejmowanie działań zmierzających do pozyskiwania klientów.

Stąd też mając na uwadze powyższe, wobec niewykazania inicjatywy dowodowej przez wnioskodawczynię, ze zgromadzonego materiału dowodowego, wbrew zarzutom apelacyjnym wynikało, iż J. M. mógł w spornym okresie prowadzić działalność gospodarczą i działalność tą prowadził. Stąd też należało uznać, iż Sąd Okręgowy nie naruszył art. 233 kpc przy ocenie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych do należności z tytułu składek stosuje się odpowiednio wymienione w tym artykule przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa. Zgodnie z art. 97 ust. 1 Ordynacji podatkowej odpowiedzialność za zaległe składki ponosi małżonek dłużnika. W niniejszej sprawie nie ulegało wątpliwości, iż J. M. i A. M. pozostawali w związku małżeńskim w czasie prowadzenia przez zmarłego pozarolniczej działalności gospodarczej. Zatem co do zasady A. M. jest zobowiązana do uiszczenia zaległych składek. Sąd Rejonowy Białymstoku postanowieniem z dnia 7 listopada 2011 r. sygn. akt II Ns 6587/10 stwierdził, że spadek po J. M. na podstawie ustawy nabyła jego żona A. M.. Natomiast okoliczności, które wskazywała wnioskodawczyni w czasie postępowania przez Sądem, iż małżonkowie faktycznie nie mieszkali razem, nie wiedziała o prowadzeniu działalności gospodarczej przez męża, będzie ona mogła podnieść w piśmie skierowanym do organu rentowego dotyczącym umorzenia należności z tytułu składek. Natomiast nie mają one żadnego wpływu na orzeczenie odnośnie zasady odpowiedzialności za długi spadkowe powstałe z tytułu nieopłaconych składek.

Na koniec należy się odnieść do zarzutu apelacyjnego odnoszącego się do przedawnienia należności z tytułu składek. Jak słusznie wskazał organ rentowy w odpowiedzi na apelację, do dnia 31 grudnia 2011 roku obowiązywał art. 24 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, zgodnie z którym należności tytułu składek ulegają przedawnieniu po upływie 10 lat, licząc od dnia w którym stały się wymagalne, z zastrzeżeniem ust. 5-6. Przepis ten został zmieniony ustawą z dnia 16 września 2011 roku o redukcji niektórych obowiązków obywateli i przedsiębiorców (Dz. U z 2011 roku, Nr 232, poz. 1378; art. 11) i od dnia 1 stycznia 2012 roku należności z tytułu składek ulegają przedawnieniu po upływie 5 lat, licząc od dnia, w którym stały się wymagalne, z zastrzeżeniem ust. 5-6. W ustawie zmieniającej wprowadzono także przepisy przejściowe. W myśl art. 27 ust. 1 i 2 do przedawnienia należności z tytułu składek, o którym mowa w art. 41b ust. 1 ustawy wymienionej w art. 2 oraz w art. 24 ust. 4 ustawy wymienionej w art. 11, którego bieg rozpoczął się przed dniem 1 stycznia 2012 roku, stosuje się przepisy w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, z tym że bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia 1 stycznia 2012 roku. Jeżeli przedawnienie rozpoczęte przed dniem 1 stycznia 2012 roku nastąpiłoby zgodnie z przepisami dotychczasowymi wcześniej, przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

Mając na uwadze powyżej wskazane przepisy, należności z tytułu składek za okres od grudnia 1999 roku do września 2000 roku nie uległy przedawnieniu. Należności z grudzień 1999 roku stały się wymagalne w styczniu 2000 roku, 10-letni termin przedawnienia to styczeń 2010 roku. Jednakże w czasie biegu terminu J. M. zmarł w dniu 29 listopada 2005 roku. Zatem termin biegu przedawnienia uległ przerwaniu, maksymalnie na okres 2 lat od śmierci spadkodawcy (art. 24 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych). Bieg przedawnienia uległ przerwaniu w dniu 29 listopada 2005 roku i termin ten zaczął biec ponownie w dniu 29 listopada 2007 roku, a więc należności uległyby przedawnieniu w styczniu 2012 roku. Natomiast zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja została wydana w dniu 30 grudnia 2011 roku i przerwała bieg terminu przedawnienia. Nowa regulacja prawna dotycząca pięcioletniego terminu przedawnienia nie mogła znaleźć w niniejszej sprawie zastosowania, bowiem wówczas bieg terminu przedawnienia rozpocząłby się w dniu 1 stycznia 2012 roku. Zatem przedawnienie rozpoczęte przed dniem 1 stycznia 2012 roku nastąpiłoby zgodnie z przepisami dotychczasowymi wcześniej. Stąd też także zarzut apelacyjny dotyczący błędnej subsumcji stanu faktycznego w stosunku do treści art. 24 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych okazał się nieuzasadniony. Sąd Okręgowy prawidłowo zastosował przepisy dotyczące biegu terminu przedawnienia.

W tym stanie rzeczy, Sąd Apelacyjny uznał apelację za niezasadną i na podstawie art. 385 kpc orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego na rzecz organu rentowego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 102 kpc, mając na uwadze, iż wnioskodawczyni została zobowiązana do zapłaty składek w kwocie 10.425,31 złotych za zmarłego męża, z którym przed jego śmiercią nie zamieszkiwała i nie miała wiedzy o prowadzeniu przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej.