Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 23 grudnia 2014 r. powód M. K. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. N. kwoty 12.091 zł wraz z odsetkami ustawowymi i umownymi od kwot szczegółowo wskazanych w pozwie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 2 grudnia 2011 r. zawarł z pozwanym umowę najmu lokalu mieszkalnego na czas określony na okres od dnia 2 grudnia 2011 r. do 30 września 2012 r. Pozwany uiścił czynsz tylko za pierwszy miesiąc, później, mimo wielokrotnych wezwań do zapłaty, nie dokonywał żadnych płatności. Pozwany nigdy nie wypowiedział umowy najmu ani nie zwrócił kluczy do mieszkania ( pozew – k. 2-4).

W dniu 20 lutego 2015 r. Sąd Rejonowy w Radomiu w sprawie I Nc 486/15 wydał nakaz zapłaty, w którym uwzględnił powództwo. Od powyższego orzeczenia pozwany wniósł skutecznie sprzeciw, zaskarżając je w całości i wnosząc o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany podniósł, że powód nie wydał mu lokalu w stanie nadającym się do normalnego użytkowania – niesprawna była łazienka, która wymagała remontu. Powód, mimo wielokrotnych upomnień, nie wykonał niezbędnych prac, wobec czego pozwany zmuszony był rozwiązać umowę. Ustne wypowiedzenie umowy nastąpiło w dniu 23 stycznia 2012 r., a wyprowadzka i zdanie kluczy – w dniu 11 lutego 2012 r. Od tego dnia pozwany mieszkał w M. w lokalu należącym do P. Z.. Kolejno pozwany wskazał, że opłacił cały czynsz za okres najmu wraz z opłatami eksploatacyjnymi, bezpośrednio wręczając gotówkę powodowi, a za pozostały okres żądanie powoda jest nieuzasadnione. Podniósł także, że powód w sposób nieuprawniony dochodzi odsetek maksymalnych od opłat eksploatacyjnych, wobec braku postanowień umownych, z których wynikałoby, że mają one być płatne miesięcznie oraz dotyczących terminów płatności tychże opłat ( nakaz zapłaty – k. 16, sprzeciw – k. 23-28).

Jednocześnie pozwany wniósł pozew wzajemny przeciwko powodowi, wnosząc o zasądzenie od niego kwoty 900 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 11 lutego 2012 r. do dnia zapłaty z tytułu kaucji, którą zapłacił powodowi na podstawie zawartej umowy, a która podlega zwrotowi zgodnie z jej art. 6 ust. 2 umowy. ( pozew wzajemny – k. 39-41).

W odpowiedzi na pozew wzajemny pozwany wzajemny wniósł o oddalenie powództwa wzajemnego w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa. Pozwany wzajemny zaprzeczył, jakoby powód wzajemny wpłacił kaucję. Podniósł również, że kaucja miała zabezpieczać czynsz najmu i opłaty eksploatacyjne, które to – wbrew twierdzeniom powoda wzajemnego – miały być opłacane miesięcznie, co wynika z charakteru świadczenia, zgodnego zamiaru stron i celu umowy. Nadto zaprzeczył, że doszło do rozwiązania umowy najmu, bowiem umowa była zawarta na czas oznaczony, a poza tym jej rozwiązanie lub wypowiedzenie winno nastąpić w tej samej formie, w jakiej została zawarta. Najem zakończył sie więc w dniu 31 września 2012 r. Końcowo pozwany wzajemny zakwestionował twierdzenia powoda wzajemnego dotyczące stanu łazienki, podnosząc, że wywiązał się w tym zakresie z obowiązków związanych z zapewnieniem najemcy odpowiednich warunków mieszkaniowych i przeprowadził stosowny remont w czasie, gdy najemca zajmował jeszcze mieszkanie ( odpowiedź na pozew wzajemny – k. 85-88).

W odpowiedzi na powyższe pozwany i powód wzajemny podtrzymał dotychczasowe stanowisko, podnosząc w pierwszej kolejności, że fakt wpłaty kaucji miał miejsce, albowiem wpłata kaucji była warunkiem przekazania lokalu. Przekazanie lokalu świadczy więc o wpłacie kaucji. Odnosząc się natomiast do kwestii wypowiedzenia umowy, pozwany – powód wzajemny wskazał, że forma pisemna jest zastrzeżona jedynie dla celów dowodowych, zaś fakt ten został uprawdopodobniony wydrukami z rozmów z portalu społecznościowego F. oraz umową użyczenia lokalu mieszkalnego z dnia 12 lutego 2012 r. ( pismo procesowe – k. 92-93).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 grudnia 2011 r. M. K. jako Wynajmujący i M. N. jako Najemca zawarli umowę najmu lokalu mieszkalnego w trybie najmu okazjonalnego na czas określony od dnia 2 grudnia 2011 r. do dnia 31 września 2012 r., na mocy której Wynajmujący wynajął i oddał w użytkowanie Najemcy pokój mały północny w mieszkaniu przy ul. (...) w W. wraz z urządzeniami wymienionymi w protokole przekazania Najemcy przedmiotowego pokoju oraz urządzeniami wymienionymi w protokole przekazania części wspólnych mieszkania (art. 1 i 2). Zgodnie z art. 5 umowy, strony ustaliły czynsz w wysokości 450 zł miesięcznie, płatny z góry na siedem dni przed rozpoczęciem każdego miesiąca. Za każdy dzień zwłoki miały być pobierane odsetki w wysokości odsetek maksymalnych. Wszelkie rozliczenia miały odbywać się według miesięcy kalendarzowych.

W art. 6 umowy Najemca zobowiązał się wpłacić kaucję w wysokości 900 zł do dnia 13 grudnia 2011 r.; miała ona stanowić zabezpieczenie dochowania warunków umowy, a w szczególności okresu wypowiedzenia, okresu trwania umowy, rozliczenia opłat eksploatacyjnych, wszelkich zniszczeń, kradzieży bądź zużycia wykraczającego poza normalne użytkowanie wszelkich mebli, urządzeń i przedmiotów znajdujących się w wynajmowanym mieszkaniu. Strony postanowiły, że kaucja podlega zwrotowi w nominalnej wysokości po przekazaniu lokalu w stanie niepogorszonym i dokonaniu wszelkich płatności, do których zobowiązany jest Najemca. Z kolei art. 7 umowy przewidywał, że wszelkie koszty i opłaty związane z eksploatacją lokalu oraz koszty niezależne od właściciela – których wysokość ustalono na 450 zł – przez czas trwania umowy ponosić będzie Najemca.

Zgodnie z art. 9 umowy, rozwiązanie umowy następowało w trybie pisemnego wypowiedzenia z minimum dwumiesięcznym wyprzedzeniem.

W chwili zawarcia umowy Najemca oświadczył, że zapoznał się ze stanem technicznym pokoju oraz mieszkania i przekazanych mu urządzeń oraz że lokal ten i urządzenia zdatne są do użytku zgodnie z ich przeznaczeniem i nie wnosi żadnych zastrzeżeń do stanu technicznego (art. 4).

( dowód: umowa najmu lokalu mieszkalnego k. 5-6)

Przed zawarciem umowy najmu w przedmiotowym lokalu toczyły się prace remontowe, które w chwili jej podpisania były na wykończeniu i dotyczyły jedynie łazienki i toalety.

( dowód: zeznania E. T. k. 97v, M. K. k. 98)

Z tego też względu M. N. zdecydował się na wprowadzenie się do mieszkania jeszcze w czasie trwania prac. Ponadto M. K. zobowiązał się nie podwyższać mu czynszu po zakończeniu remontu i podwyższeniu standardu lokalu. Ponieważ był grudzień i M. K. zależało na szybkim wynajęciu lokalu, zdecydował się także nie pobierać kaucji w chwili zawarcia umowy, lecz uzgodnił późniejszy termin jej zapłaty. Wpłata kaucji nie była warunkiem wprowadzenia się do mieszkania i wydania kluczy. Jednakże M. N. nie zapłacił kaucji ani w terminie przewidzianym umową, ani później. M. K. nie wzywał go pisemnie do zapłaty kaucji, rozmawiał z nim jedynie na temat telefonicznie.

Ustalona w umowie wysokość opłat z tytułu najmu lokalu miała wynosić łącznie 900 zł i obejmowała czynsz oraz opłaty eksploatacyjne. Na opłaty z tytułu kosztów eksploatacyjnych składały się koszty zużycia wody według licznika, opłaty za gaz, sprzątanie budynku, opłaty za windę. Kwota 450 zł tytułem powyższych opłat została ustalona na podstawie średniego zużycia liczników, ryczałtowo, proporcjonalnie do jednego najemcy. M. N. zapłacił jedynie czynsz za pierwszy miesiąc najmu lokalu.

( dowód: zeznania M. K. k. 98)

W okresie, w którym M. N. mieszkał w wynajętym lokalu, raz na tydzień lub raz na dwa tygodnie odwiedzała go w nim jego dziewczyna. Przeważnie zostawała na noc, korzystała z łazienki i toalety.

( dowód: zeznania E. T. k. 97v)

W dniach ok. 20-23 stycznia 2012 r. wujek M. N., P. Z., zaproponował mu zamieszkanie u jego ojca w lokalu mieszkalnym nr (...) w M. przy ul. (...). W dniu 11 lutego 2012 r. M. N. wyprowadził się z wynajmowanego od M. K. lokalu, nie wypowiedziawszy umowy. O wyprowadzce wynajmujący dowiedział się po fakcie, kiedy zorientował się, że mieszkanie zostało opuszczone.

W dniu 12 lutego 2012 r. P. Z. zawarł z M. N. umowę użyczenia pokoju w ww. lokalu mieszkalnym w M..

( dowód: zeznania P. Z. k. 72-73, zeznania M. K. k. 98-99, umowa użyczenia k. 30, wydruki z portalu społecznościowego F. k. 31-36).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych w opisie dokumentów. W toku procesu strony nie podważały okoliczności w nich stwierdzonych, ani rzetelności ich sporządzenia. Sąd także nie stwierdził okoliczności mogących zakwestionować ich moc dowodową, wobec czego dał treści zgromadzonych dokumentów wiarę w całości.

Przy konstruowaniu stanu faktycznego Sąd oparł się również na zeznaniach świadków P. Z. i E. T. oraz zeznaniach powoda-pozwanego wzajemnego. Zeznania powoda-pozwanego wzajemnego Sąd obdarzył w całości walorem wiarygodności, bowiem były one spójne, logiczne i korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, dając niebudzący wątpliwości Sądu obraz stanu faktycznego. Zeznaniom świadków Sąd dał wiarę częściowo, tzn. Sąd nie dał wiary zeznaniom P. Z. co do okoliczności, że łazienka w wynajętym przez powoda mieszkaniu nie nadawała się do użycia, co stało w sprzeczności z zeznaniami E. T., która potwierdziła, że korzystała z łazienki i toalety w przedmiotowym lokalu. Sąd nadto nie dał wiary zeznaniom P. Z. co do okoliczności rozwiązania umowy z powodem, bowiem nie zostały one potwierdzone żadnymi innymi dowodami, powód zaś zaprzeczał, aby doszło do rozwiązania umowy z pozwanym.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo M. K. zasługiwało na uwzględnienie w całości, zaś powództwo wzajemne M. N. zasługiwało na oddalenie w całości.

Przedmiotowa umowa najmu została zawarta w trybie najmu okazjonalnego uregulowanego przepisami art. 19a-19e ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1610 ze zm.). Zgodnie z art. 19a ww. ustawy, umową najmu okazjonalnego lokalu jest umowa najmu lokalu służącego do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych, zawarta na czas oznaczony, nie dłuższy niż 10 lat (ust. 1). Zawarcie umowy najmu okazjonalnego lokalu może być uzależnione od wpłacenia przez najemcę kaucji zabezpieczającej pokrycie należności z tytułu najmu okazjonalnego lokalu przysługujących właścicielowi w dniu opróżnienia lokalu oraz ewentualnych kosztów egzekucji obowiązku opróżnienia lokalu. Kaucja nie może przekraczać sześciokrotności miesięcznego czynszu za dany lokal, obliczonego według stawki czynszu obowiązującej w dniu zawarcia umowy najmu okazjonalnego lokalu (ust. 4). Kaucja podlega zwrotowi w ciągu miesiąca od dnia opróżnienia lokalu, po potrąceniu należności właściciela, o których mowa w ust. 4 (ust. 5). Stosownie do art. 19a ust. 6 ustawy, umowa najmu okazjonalnego lokalu oraz zmiany tej umowy wymagają formy pisemnej pod rygorem nieważności. Z kolei art. 19c przewiduje, że z tytułu najmu okazjonalnego lokalu, oprócz czynszu, właściciel pobiera jedynie opłaty niezależne od właściciela, chyba że umowa stanowi inaczej. W myśl natomiast art. 19d ustawy, umowa najmu okazjonalnego lokalu wygasa po upływie czasu, na jaki była zawarta, lub ulega rozwiązaniu po upływie okresu wypowiedzenia tej umowy. Co do wypowiedzenia umowy – wobec braku szczególnego uregulowania w ustawie – zastosowanie będzie miał przepis ogólny art. 673 § 3 k.c., zgodnie z którym jeżeli czas trwania najmu jest oznaczony, zarówno wynajmujący, jak i najemca mogą wypowiedzieć najem w wypadkach określonych w umowie.

W niniejszej sprawie istota sporu sprowadzała się do kwestii, czy umowa najmu łącząca strony postępowania została skutecznie rozwiązana przed upływem czasu, na który została zawarta. Ciężar udowodnienia powyższego faktu spoczywał na pozwanym, jako stronie, która z tego faktu wywodziła skutek prawny (art. 6 k.c.). W ocenie Sądu pozwany nie sprostał powyższemu obowiązkowi.

Podkreślić należy – jak słusznie podniosła strona powodowa – iż w myśl art. 77 § 2 k.c. jeżeli umowa została zawarta w formie pisemnej, jej rozwiązanie za zgodą obu stron, jak również odstąpienie od niej albo jej wypowiedzenie powinno być stwierdzone pismem. Stosownie do art. 74 § 1 i 2 k.c. w brzmieniu na dzień wszczęcia postępowania, zastrzeżenie formy pisemnej bez rygoru nieważności ma ten skutek, że w razie niezachowania zastrzeżonej formy nie jest w sporze dopuszczalny dowód ze świadków ani dowód z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności; jednakże mimo niezachowania formy pisemnej przewidzianej dla celów dowodowych, dowód ze świadków lub dowód z przesłuchania stron jest dopuszczalny, jeżeli obie strony wyrażą na to zgodę, jeżeli żąda tego konsument w sporze z przedsiębiorcą albo jeżeli fakt dokonania czynności prawnej będzie uprawdopodobniony za pomocą pisma. Zatem brzmienie art. 77 § 2 in fine w zw. z art. 74 § 1 k.c. nasuwa konkluzję, że dla każdej z wymienionych czynności zmierzających do wygaszenia stosunku wynikającego z pisemnej umowy forma pisemna zastrzeżona jest tylko dla celów dowodowych.

Pozwany w jednym z pism procesowych wskazał, że fakt wypowiedzenia umowy przez pozwanego został uprawdopodobniony za pomocą pisma, tj. wydruków rozmów z portalu społecznościowego F. oraz umową użyczenia z dnia 12 lutego 2012 r. W ocenie Sądu twierdzenia takie są bezpodstawne. Analiza powołanych wydruków rozmów bynajmniej nie prowadzi do wniosku, że pozwany złożył powodowi oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, zgodnie z jej art. 9. Z ich treści, jak również z ww. umowy użyczenia, wynika jedynie, że pozwany od dnia 12 lutego 2012 r. zmienił miejsce zamieszkania. Jednakże sam fakt wyprowadzki nie świadczy o tym, że pozwany złożył powodowi oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu dotychczasowego lokalu skutkujące jej rozwiązaniem. W przywołanych rozmowach pozwany nie napomknął nawet o umowie najmu łączącej go z M. K. ani też o jakimkolwiek działaniu zmierzającym do jej rozwiązania. Nie wynika z nich również, na co pozwany powoływał się w toku niniejszego postępowania, że zamieszkiwanie w wynajmowanym lokalu było utrudnione na skutek prowadzonego remontu, co wywołało konieczność rozwiązania tej umowy. Należy przywołać w tym miejscu treść art. 60 k.c., w myśl którego wola osoby dokonującej czynności prawnej winna być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny. Pozwany takiego zachowania nie podjął.

Wszystko powyższe skutkuje przyjęciem, że pozwany, stosownie do art. 77 § 2 k.c., nie uprawdopodobnił pismem, by złożył powodowi oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, co z kolei powoduje niemożność wykazania tego faktu, przy braku zachowania formy pisemnej, przy pomocy dowodu ze świadków i z przesłuchania stron na fakt dokonania tej czynności. Na marginesie należy także zauważyć, że nawet gdyby Sąd doszedł do odmiennych wniosków, świadkowie zeznający w sprawie nie dysponowali żadnymi informacjami na temat stosunku prawnego łączącego strony, zaś dowód z przesłuchania pozwanego został cofnięty na rozprawie w dniu 21 marca 2017 r. ( k. 97v).

Wobec powyższych ustaleń, Sąd uznał, że umowa najmu zawarta między M. K. a M. N. w dniu 2 grudnia 2011 r. wygasła po upływie czasu, na jaki była zawarta, a więc w dniu 31 września 2012 r., co skutkowało uwzględnieniem powództwa co do zasady.

Powództwo należało uwzględnić również co do wysokości. Także i w tym wypadku pozwany nie złożył żadnych wniosków dowodowych na okoliczność uiszczonej przezeń kwoty z tytułu czynszu najmu, wobec czego Sąd uwzględnił twierdzenia powoda. Za bezzasadne Sąd uznał twierdzenia pozwanego dotyczące wysokości opłat eksploatacyjnych, o których mowa w art. 7 umowy. Interpretacja art. 19c ustawy o ochronie praw lokatorów, w oparciu o który zawarto w umowie postanowienie dotyczące omawianych opłat eksploatacyjnych, prowadzi do oczywistego wniosku, iż opłaty takie – skoro pobierane mają być przez właściciela wraz z czynszem – konsekwentnie winny być uiszczane w tym samym terminie co czynsz. Ponadto pozwany nie odniósł się w tym zakresie do szczegółowych zeznań powoda złożonych na rozprawie, zatem Sąd uznał jego twierdzenia za przyznane na podstawie art. 230 k.p.c.

Mając na względzie powyższe, Sąd zasądził od pozwanego M. N. na rzecz powoda M. K. żądaną przez niego kwotę wskazaną w pozwie, obejmującą należność główną z tytułu czynszu i opłat dodatkowych za czas trwania umowy najmu (od stycznia do września 2012 r.), wynoszącą 8.100 zł. Ponadto powód w pozwie dochodził również skapitalizowanych odsetek maksymalnych (art. 5 umowy) od dni wymagalności poszczególnych opłat miesięcznych, tj: 516,33 zł za okres od 25 grudnia 2011 r. do 18 grudnia 2014 r., 497,98 zł za okres od 25 stycznia 2012 r. do 18 grudnia 2014 r., 479,64 zł za okres od 25 lutego 2012 r. do 18 grudnia 2014 r., 462,48 zł za okres od 25 marca 2012 r. do 18 grudnia 2014 r., 444,13 zł za okres od 25 kwietnia 2012 r. do 18 grudnia 2014 r., 426,01 zł za okres od 25 maja 2012 r. do 18 grudnia 2014 r., 406,28 zł za okres od 25 czerwca 2012 r. do 18 grudnia 2014 r., 388,41 zł za okres od 25 lipca 2012 r. do 18 grudnia 2014 r., 369,30 zł za okres od 25 sierpnia 2012 r. do 18 grudnia 2014 r.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Stosownie do art. 359 § 2 ¹ k.c. w brzmieniu w dacie zawarcia umowy maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego (odsetki maksymalne). Zgodnie zaś z art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Mając na względzie powyższe przepisy, uwzględniając przy tym nowelizację ww. przepisów, która weszła w życie w dniu 1 stycznia 2016 r., Sąd w pkt I sentencji wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 12.090,56 zł wraz z odsetkami: od kwoty 8.100 zł: umownymi w wysokości nie wyższej w stosunku rocznym niż czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego za okres od dnia 23 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i umownymi w wysokości nie wyższej w stosunku rocznym niż dwukrotność wysokości odsetek ustawowych za okres od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, oraz od kwoty 3.990,56 zł: ustawowymi od dnia 23 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, na które złożyły się: opłata od pozwu – 300 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda – 2.400 zł (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu – t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 461), powiększone o opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Powództwo wzajemne M. N. należało oddalić jako nieudowodnione w całości. Powód wzajemny, wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi wykazania dochodzonego roszczenia, nie wykazał jakimkolwiek dowodem w postaci potwierdzenia wpłaty, by uiścił kaucję w wysokości 900 zł, do czego zobowiązany był w art. 6 umowy najmu. Faktu tego nie potwierdzili również świadkowie zeznający w sprawie, a pozwany okoliczności tej zaprzeczył. Za zupełnie nietrafne należało ocenić w tej mierze argumenty powoda wzajemnego, że od wpłacenia kaucji uzależnione było wydanie powodowi wzajemnemu przedmiotowego lokalu. Art. 19a ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów przewiduje bowiem, że zawarcie umowy najmu okazjonalnego lokalu może być uzależnione od wpłacenia przez najemcę kaucji zabezpieczającej pokrycie należności z tytułu najmu okazjonalnego lokalu przysługujących właścicielowi w dniu opróżnienia lokalu oraz ewentualnych kosztów egzekucji obowiązku opróżnienia lokalu. Uiszczenie kaucji nie jest zatem obligatoryjne w świetle uregulowań ustawowych. Jednocześnie z zapisu zawartego w umowie najmu nie wynika, by zawarcie umowy i wydanie lokalu M. N. było uzależnione od wpłacenia kaucji na rzecz wynajmującego. Umowa została zawarta na okres od dnia 2 grudnia 2011 r. a termin zapłaty kaucji na dzień 13 grudnia 2011 r. a więc po zawarciu umowy.

Mając powyższe na względzie, w przedmiocie żądania powoda wzajemnego Sąd orzekł jak w pkt I sentencji wyroku, oddalając je w całości. O kosztach postępowania z powództwa wzajemnego M. N. Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego wzajemnego w wysokości 180 zł na podstawie § 6 pkt 2 ww. rozporządzenia.

(...)

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)