Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 kwietnia 2016 r. znak (...)- (...)-07- (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonej M. W. (1) prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy w dniu 18 września 2014 r., opierając się na orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 15 kwietnia 2016 r. ustalającym, że długotrwały uszczerbek na zdrowiu ubezpieczonej wynosi 0 % (decyzja – k. 13 akt wypadkowych).

Ubezpieczona M. W. (1) wniosła odwołanie od powyższej decyzji wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie jej prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, jakiemu uległa w dniu 18 września 2014r. (odwołanie – k. 2-5). Ubezpieczona podniosła, że w wyniku wypadku przy pracy pozostawała niezdolna do pracy do 14 września 2015 r., tj. przez okres blisko 1 roku. W tym czasie przeszła zabieg operacyjny w związku z wewnątrzłąkotkowym uszkodzeniem pourazowym lub zwyrodnieniowym oraz uszkodzeniem więzadła krzyżowego – artroskopię stawu kolanowego. Po zabiegu lekarz prowadzący leczenie ubezpieczonej stwierdził u niej bliznę w przyczepie rzepkowym mięśnia czworogłowego lewego i zalecił rehabilitację stawu rzepkowo-udowego. Następnie stwierdził przeskoczenie w tymże stawie i pogorszenie oraz dalszą rehabilitację stawu i przyjmowanie leków przeciwzapalnych. Ubezpieczona wskazała, że prywatna rehabilitacja oraz przeprowadzona w ramach prewencji rentowej ZUS nie doprowadziła do jej wyleczenia. Lekarz lecący stwierdził zanik mięśnia czworogłowego kończyny lewej i zalecił dalszą rehabilitację. Następnie ortopeda potwierdził istnienie uszkodzenia łąkotki stawu kolanowego lewego pierwszego stopnia oraz zmian bliznowatych w głowie przyśrodkowej mięśnia czworogłowego uda powodujące dolegliwości bólowe podczas poruszania się. Ubezpieczona zarzuciła organowi rentowemu, że wydając zaskarżoną decyzję, oparł się na orzeczeniach lekarzy o nieadekwatnych do jej schorzenia specjalnościach. Tymczasem u ubezpieczonej w związku ze zdarzeniem z dnia 14 września 2014 r. nadal utrzymuje się długotrwały uszczerbek na zdrowiu.

W odpowiedzi na odwołanie organ wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji. Organ powołał się na opinię Przewodniczącej Komisji Lekarskich ZUS z dnia 12 maja 2016 r. oraz brak nowych dowodów i okoliczności mogących mieć wpływ na zmianę zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 41-41v.).

Na rozprawie w dniu 12 grudnia 2016 r. pełnomocnik ubezpieczonej wskazał, że domaga się ustalenia, że uszczerbek na zdrowiu M. W. (2) wynosi 15 %.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. W. (1) była zatrudniona w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na stanowisku operatora laboratorium na podstawie umowy o pracę. Z tego tytułu podlegała ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu wypadkowemu.

W dniu 18 września 2014 r. rozpoczęła pracę o godz. 6:00 na pierwszej zmianie. Wykonywała prace laboratoryjne w laboratorium fizycznym. Około godziny 8:30 przenosiła formę stalowa o wadze około 15 kg z jednego stołu na drugi stół hydrauliczny na kółkach w celu umieszczenia jej w prasie wulkanizacyjnej. Podczas odkładania formy na stół i próbie przesunięcia formy w stronę środka stołu, poruszył się on i forma ześlizgnęła się bezpośrednio na lewe kolano M. W. (2) a następnie na jej stopę. Poszkodowana zawiadomiła o zdarzeniu przełożoną, następnie została przewieziona do szpitala w S.. Tam wykonano zdjęcia RTG uda, kolana i stopy, stwierdzono liczne stłuczenia z miernym obrzękiem i zalecono konsultację ortopedyczną. Nie stwierdzono złamań kości. Po powrocie do pracy M. W. (1) zabrała swoje rzeczy i została odwieziona do domu.

Badanie USG stawu kolanowego lewego z dnia 23 września 2014 r. wykazało zmiany bliznowate w okolicy pogranicza mięśniowo ścięgnistego głowy prostej i przyśrodkowej mięśnia czworogłowego zaś badanie MR z dnia 7 listopada 2014 r. sugerowało uszkodzenie łakotki przyśrodkowej oraz więzadła krzyżowego przedniego.

W związku z utrzymującymi się dolegliwościami bólowymi lewego stawu kolanowego podczas pobytu w (...) Szpitalu im. (...). A. S. w S.-Z. w dniu 10 stycznia 2015 r. u M. W. (2) wykonano artroskopię lewego stawu kolanowego. Usunięto ciało H.. Zalecono dalsze leczenie w poradni ortopedycznej.

W dniu 16 stycznia 2015 r. lekarz ortopeda B. P. rozpoznał u M. W. (1) bliznę w przyczepie rzepkowym mięśnia czworogłowego lewego, stabilność stawu kolanowego z wydolnym więzadłem krzyżowym przednim. Zalecił rehabilitację stawu rzepkowo-udowego.

W dniach od 13 sierpnia 2015 r. do 5 września 2015 r. M. W. (2) przebyła rehabilitację lecznicza w ramach prewencji rentowej ZUS w (...) w K.. Osiągnięto zmniejszenie dolegliwości bólowych. Podczas wizyt u ortopedy u M. W. (2) w dniu 8 września 2015 r. utrzymywało się uczucie niestabilności i zanik mięśnia czworogłowego. W dniu 20 listopada 2015 r. stwierdzano przykurcz tego mięśnia.

W wyniku zdarzenia z dnia 18 września 2014 r. M. W. (1) doznała uszkodzenia lewego stawu kolanowego. W okresie od 18 września 2014 r. do 14 września 2015 r. pozostawała niezdolna do pracy w związku z wypadkiem przy pracy wykorzystując w tym czasie zasiłek chorobowy i 6 miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego.

Pracodawca M. W. (2) uznał zdarzenie z dnia 18 września 2014 r. z jej udziałem za wypadek przy pracy.

Niesporne, a nadto:

- protokół powypadkowy – k. 4-6 i 10-11 i 14 akt wypadkowych;

- wyjaśnienia poszkodowanej – k. 8 i 13 akt wypadkowych;

- zeznania świadka wypadku – k. 7 i 12 akt wypadkowych;

- akta zasiłkowe ZUS (plik II);

- zaświadczenie o stanie zdrowia – k.1-2 dokumentacji lekarskiej ZUS;

- wyniki badań – k. 7, 21-22 oraz 10-11, 27-28, 72-73 dokumentacji lekarskiej ZUS;

- karty informacyjne – k. 20-20v, 23-24 oraz k. 4-6, 12-17, 29-32, 34-35, 70-71, 74-75 dokumentacji lekarskiej ZUS;

- informacja o przebytej rehabilitacji – k. 39-40v dokumentacji lekarskiej ZUS;

- historia choroby – k. 2-31, 32-33 oraz k. 9, 33, 37-38, 33, 82-92 dokumentacji lekarskiej ZUS;

- zwolnienia lekarskie – k. 10-19 oraz k. 18-20, 55-64 dokumentacji lekarskiej ZUS;

Obecnie u M. W. (1) rozpoznaje się przebyte stłuczenie okolicy nadrzepkowej uda lewego z częściowym uszkodzeniem głowy prostej i przyśrodkowej mięśnia czworogłowego w okolicy pogranicza mięśniowo-ścięgnistego oraz więzadła krzyżowego przedniego oraz stłuczenie łąkotki przyśrodkowej.

W wyniku wypadku przy pracy z dnia 18 września 2014r. M. W. (1) doznała 5 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii H. M.– k. 59-60, 98 i 114-115.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się częściowo uzasadnione.

Kwestię świadczeń z ubezpieczenia społecznego z tytułu wypadków przy pracy reguluje ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (jednolity tekst – Dz. U. z 2015 r., poz. 1242 ze zm.). Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy, ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Oznacza to, że aby uzyskać uprawnienie do odszkodowania pracownik musi:

1.  ulec wypadkowi przy pracy,

2.  doznać stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu,

3.  uszczerbek winien pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z wypadkiem.

Stały uszczerbek na zdrowiu stanowi takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nie rokujące poprawy, natomiast uszczerbek długotrwały naruszenie czynności organizmu powodujące upośledzenie jego czynności na okres przekraczający sześć miesięcy, mogące jednak ulec poprawie (art. 11 ust. 2 i 3 ustawy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 wskazanej ustawy, za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

1) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;

2) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;

3) w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Oznacza to, że aby zdarzenie mogło być uznane za wypadek przy pracy musi spełniać następujące warunki:

–

mieć charakter nagły

–

być wywołane przyczyną zewnętrzną

–

powodować uraz lub śmierć

–

pozostawać w związku z pracą.

W rozpoznawanej sprawie poza sporem był fakt, iż zdarzenie, jakie miało miejsce w dniu 18 września 2014 r. z udziałem M. W. (1) miało charakter wypadku przy pracy, toteż nie było potrzeby w niniejszym postępowaniu szczegółowego analizowania, przy wykonywaniu czynności jakiego rodzaju ubezpieczona doznała w tym dniu obrażeń i jaki był rodzaj tych obrażeń, albowiem wynika to wprost z dokumentów zgromadzonych przez organ rentowy, w tym dokumentacji medycznej dotyczącej ubezpieczonej. Żadna ze stron nie kwestionowała rzetelności sporządzenia i prawdziwości treści zgromadzonych w sprawie dokumentów, stąd też Sąd uznał je za miarodajne dla przyjęcia właściwych ustaleń faktycznych w sprawie.

Sporną w sprawie pozostawała wysokość uszczerbku na zdrowiu, którego ubezpieczona doznała na skutek wypadku przy pracy w dniu 18 września 2014 r. Ubezpieczona kwestionowała bowiem orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, które było podstawą wydania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. zaskarżonej decyzji, a w którym Komisja stwierdziła 0 % uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonej w związku z przedmiotowym zdarzeniem.

Orzekanie o uszczerbku na zdrowiu następuje w oparciu o przepisy odpowiednich aktów wykonawczych wydanych na podstawie powołanej wyżej ustawy. Takim aktem wykonawczym jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. z 2013r., poz. 954) wydane na podstawie art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych i zawierające tabelę oceny procentowej uszczerbku na zdrowiu. Poszczególne punkty tej tabeli odpowiadają różnym rodzajom urazów i przypisują im stosowną do następstw urazów ocenę procentową uszczerbku na zdrowiu.

Z uwagi na fakt, iż ocena stanu zdrowia ubezpieczonej wymagała wiadomości specjalnych, Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłego z zakresu właściwego dla rodzaju urazu doznanego przez ubezpieczoną, a mianowicie biegłego lekarza specjalisty z zakresu ortopedii H. M..

W opinii z dnia 16 września 2016 r. wydanej po przeprowadzeniu badania przedmiotowego M. W. (2) oraz dokonaniu analizy zgromadzonej dokumentacji medycznej (opinia – k. 59-60) biegły stwierdził, że długotrwałym następstwem wypadku przy pracy z dnia 18 września 2014 r. jest u ubezpieczonej bolesność uciskowa w okolicy nadrzepkowej uda lewego oraz dolegliwości bólowe występujące po dłuższym chodzeniu i siedzeniu. Następstwa te biegły zakwalifikował jako 5 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w oparciu o punkt 149 oceny procentowej.

Zarzuty co do opinii wniósł Zakład Ubezpieczeń Społecznych (k. 49). W piśmie tym Przewodnicząca Komisji Lekarskich ZUS podniosła, że ustalenie przez biegłego 5 % uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonej pozostaje w sprzeczności opisem stanu miejscowego, w którym nie wskazano odchyleń funkcjonalnych niezbędnych do ustalenia uszczerbku. Przedstawiciel organu rentowego poczytał zgłaszane przez ubezpieczoną dolegliwości za objaw subiektywny, nieskorelowany z badaniem przedmiotowym i stanem funkcjonalnym.

Ubezpieczona również kwestionowała opinię biegłego wskazując na braki w przeprowadzonym z nią wywiadzie oraz nieuwzględnienie przy opiniowaniu wyników badań USG z 23 września 2014 r. w zakresie obrazu zmian bliznowatych i MR z 7 listopada 2014 r. w zakresie uszkodzenia łąkotki. Zarzuciła również biegłemu pominięcie stwierdzanych u niej uprzednio przez lekarza prowadzącego leczenie: zaniku części mięśnia czworogłowego, blizny na tym mięśniu, przeskoczenia w stawie rzepkowo-udowym, wyszczuplenia lewego uda i podudzia. Zdaniem odwołującej się biegły w opisie rozpoznania podał niekompletny i niedokładny opis uszkodzenia mięśnia, więzadła oraz łąkotki – bez określenia stopnia uszkodzeń, a co w ocenie ubezpieczonej było możliwe w oparciu o wynik badania rezonansem magnetycznym. Ubezpieczona zarzuciła biegłemu brak wskazania urazu przyjętego do oceny uszczerbkowej, charakteru uszkodzeń oraz podania, na jaki dzień dokonał biegły następstw urazu ubezpieczonej.

W dalszym piśmie procesowym (k. 94-96) ubezpieczona wskazała, że stan zdrowia uniemożliwia jej pełne zgięcie stawu kolanowego, odczuwa ciasnotę stawu oraz dolegliwości bólowe. Powołała się na doznane uszkodzenie łąkotki potwierdzone wynikiem badania rezonansu magnetycznego oraz stwierdzanymi podczas leczenia szpitalnego objawami łąkotkowymi ponadto na uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego stwierdzane w badaniu MR oraz rozpoznanie objawu szuflady przedniej w (...) w K.. Ubezpieczona wskazała, że uszkodzenia te powodują się u niej skutek w postaci przeskakiwania i klikania w stawie oraz jego podwichanie, którym towarzyszy ból i poczucie dyskomfortu. Jej zdaniem dolegliwości te powinny być oceniane w oparciu o punkt 156 oceny procentowej na 20 % uszczerbku na zdrowiu. Podsumowując ubezpieczona stwierdziła, że zgromadzone w sprawie dowody wskazują, że w wyniku wypadku przy pracy w dniu 18 września 2014 r. doznała urazu, który doprowadził do braku elastyczności mięśnia czworogłowego spowodowanego zmianami bliznowatymi w sąsiedztwie pogranicza mięśniowo-ścięgnistego głowy przyśrodkowej i głowy prostej mięśnia czworogłowego, penetrującymi do okolic powięzi warstw powierzchniowych struktur wskazanych mięśniowych. Powoduje to, że kolano jej „ucieka”, przez co traci równowagę. Ponadto odczuwa ból rzepki z rażeniem szarpania poprzez nieprawidłowe ruchy mięśnia, blokowanie się kolana, zesztywnienie i ciasnotę stawu przy dłuższym zgięciu lub poruszaniu się oraz palący ból mięśnia podczas normalnego poruszania się.

Odnosząc się do zarzutów ubezpieczonej i organu rentowego podtrzymując dotychczasowe wnioski opinii biegły wyjaśnił (k. 98), że stwierdzona bolesność uciskowa w okolicy nadrzepkowej uda lewego ubezpieczonej koresponduje z opisywanymi zmianami w mięśniu czworogłowym. Wskazał, że przebyte przez M. W. (1) uszkodzenie mięśnia czworogłowego, pomimo braku upośledzenia funkcji stawu, powinno być ocenione na najniższym poziomie przewidzianym dla punktu 149 oceny uszczerbkowej. Biegły podkreślił, że w badaniu MR stawu kolanowego z 7 listopada 2014 r. istniało podejrzenie uszkodzenia łąkotki przyśrodkowej i zmian w więzadle krzyżowym przednim, ale podczas artroskopii nie stwierdzono tego typu uszkodzeń. Podkreślił, że w trakcie badania lekarskiego nie stwierdził niestabilności stawu kolanowego ubezpieczonej a więzadła stawu buły w pełni wydolne.

Organ rentowy zakwestionował tak uzupełnioną opinię biegłego wskazując, że jej wnioski są sprzeczne i wzajemnie się wykluczają. Przedstawiciel ZUS zauważył, że wbrew poglądowi biegłego to nie obecność zmian strukturalnych podlega ocenie uszczerbkowej, lecz naruszenie przez nie funkcji stawu.

Ubezpieczona z kolei wniosła o powołanie innego biegłego z zakresu ortopedii wskazując, że dotychczasowe opracowania biegłego nie zawierają odpowiedzi na postawione biegłemu pytania i nie odnoszą się do zarzutów ubezpieczonej.

Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom stron co do wyczerpującego uzasadnienia wniosków opinii biegłego Sąd dopuścił dowód z ustanej opinii uzupełniającej biegłego H. M..

Zeznając na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2017 r. (k. 114-115) biegły ponownie podkreślił, że w badaniu klinicznym ubezpieczonej nie stwierdza się upośledzenia funkcji stawu kolanowego, natomiast stwierdza się bolesności okolicy nadrzepkowej w miejscu, gdzie rozpoznane zostało uszkodzenie głowy prostej i przyśrodkowej mięśnia czworogłowego. Biegły wyjaśnił, że mimo braku upośledzenia funkcji stawu zdecydował się na ocenę uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonej z zastosowaniem § 8 ust. 3 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania z uwagi na bolesność okolicy nadrzepkowej w miejscu uszkodzenia mięśnia czworogłowego. Bolesność i wyraźna tkliwość w miejscu blizny zostały zakwalifikowane przez biegłego jako uszczerbek na zdrowiu rodzajowo zbliżony do opisanego w punkcie 149 oceny procentowej i ocenione na poziomie najniższym przewidzianym w tym punkcie z uwagi na brak faktycznego upośledzenia funkcji stawu kolanowego. Biegły podkreślił, że dolegliwości bólowe u ubezpieczonej wiążą się tylko i wyłącznie z uszkodzeniem mięśnia i znajdują uzasadnienie w stwierdzonych blinach i tkliwości okolicy uszkodzonego mięśnia. Biegły wykluczył uszkodzenia łakotki przyśrodkowej i więzadła krzyżowego przedniego wskazując, ze w tym zakresie wyniki uprzedniego badania rezonansem magnetycznym zostały zweryfikowane w trakcie zabiegu artroskopii – zmian nie stwierdzono. Podobny wniosek biegły wyciągnął na podstawie badania przedmiotowego ubezpieczonej. Biegły zauważył, że ubezpieczona ma cechy wiotkości stawowej, co może uzasadniać uprzednie rozpoznanie u niej objawu szufladkowego, którego biegły nie stwierdził. Podobnie nie dopatrzył się niestabilności stawu bądź zaników mięśniowych mogących uzasadniać uciekanie kolana. Nie wykluczył istnienia odruchu obronnego w związku z istnieniem blizny. Biegły podkreślił, że nie stwierdził u ubezpieczonej trzeszczeń w stawie kolanowym ani chonodromalacji chrząstki stawowej – w konsekwencji ograniczeń ruchu w stawie.

Tak uzupełnioną opinię pełnomocnik ubezpieczonej zakwestionował wnosząc o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego. Zdaniem pełnomocnika badanie artroskopowe nie jest miarodajne w zakresie zmian w strukturze łąkotkowej.

Sąd podzielił stanowisko biegłego w całości uznając, że o ile na skutek uszkodzenia mięśnia czworogłowego lewego uda ubezpieczonej nie doszło do zaburzeń funkcji stawu kolanowego, na jakie wskazuje opis w pozycji 149 oceny procentowej załączonej do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania, o tyle też na skutek tego uszkodzenia u ubezpieczonej długotrwale utrzymuje się bolesność pojawiająca się przy chodzeniu bądź siedzeniu stanowiąca następstwo wypadku przy pracy z dnia 18 września 2014 r. wymagająca stosownej kwalifikacji jako uszczerbek na zdrowiu.

Sąd uznał usytuowanie przez biegłego oceny uszkodzenia mięśnia czworogłowego ubezpieczonej bez upośledzenia funkcji stawu na poziomie 5 %, tj. w wysokości minimalnej przewidzianej dla kwalifikacji następstw obejmujących uszkodzenia mięśni uda (od 5 do 20 %), za adekwatne dla danego przypadku – w szczególności braku zaburzeń funkcji – i uzasadnione długim okresem utrzymywania się dolegliwości. W tym zakresie Sąd w pełni podzielił opinię biegłego. Zdaniem Sądu, w sposób logiczny nawiązuje ona do przeprowadzonych badań i treści zapisów dokumentacji medycznej ubezpieczonej. Tym samym w ocenie Sądu biegły prawidłowo zastosował punkt 149 oceny uszczerbkowej w odniesieniu do schorzenia ubezpieczonej i w sposób uzasadniony określił wysokość uszczerbku w oparciu o ten punkt jako najbardziej zbliżony do opisu dokonanych rozpoznań. Tym samym w ocenie Sądu biegły prawidłowo zastosował w odniesieniu do schorzenia ubezpieczonej punkt 149 oceny procentowej poprzez przepis § 8 ust. 3 rozporządzenia wskazujący, że jeżeli w ocenie procentowej brak jest odpowiedniej pozycji dla danego przypadku, lekarz orzecznik ocenia ten przypadek według pozycji najbardziej zbliżonej oraz że można ustalić stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w procencie niższym lub wyższym od przewidywanego w danej pozycji, w zależności od różnicy występującej między ocenianym stanem przedmiotowym a stanem przewidzianym w odpowiedniej pozycji oceny procentowej i w sposób uzasadniony określił wysokość uszczerbku w oparciu o ten punkt.

Sąd uznał opinię biegłego za rzetelną, jasną, pełną i spójną, a jej wnioski za logicznie skorelowane z rozpoznaniem. Opinia została wydana po badaniu ubezpieczonej i analizie dokumentacji medycznej dotyczącej stanu jej zdrowia, odnosi się też do przesłanek, które należy wziąć pod uwagę przy ocenie ustalania uszczerbku na zdrowiu zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania. Biegły w sposób wyczerpujący uzasadnił swoje stanowisko, ustosunkował się do zarzutów organu rentowego oraz ubezpieczonej i wyjaśnił różnice pomiędzy twierdzeniami stron a wnioskami własnej opinii. Biegły szczegółowo wyjaśnił na czym polega możliwość weryfikacji wyników badań radiologicznych poprze zabieg artroskopii stawu kolanowego. Powyższe, przy uwzględnieniu, że biegły to wysokiej klasy fachowiec o wieloletnim doświadczeniu klinicznym i specjalności odpowiedniej do schorzenia ubezpieczonej przemawiało za uznaniem przedmiotowej opinii za miarodajną dla podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie. Dlatego też, Sąd w pełni podzielił stanowisko biegłego i przyjął tym samym, iż ubezpieczona w wyniku wypadku przy pracy w dniu 18 września 2014 r. doznała pięcioprocentowego długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Wobec kompletności i miarodajności opinii biegłego H. M. Sąd nie uznał za celowe powoływanie dalszego biegłego tej samej specjalności. Podstawą odrzucenia opinii biegłego jako wiarygodnego materiału dowodowego nie może być rozbieżność stanowisk pomiędzy lekarzem biegłym sądowym a lekarzem leczącym czy też subiektywną oceną swego stanu zdrowia przez ubezpieczonego. Trzeba bowiem zauważyć, że w sprawach toczących się z odwołania od decyzji organu rentowego odmawiającej osobie ubezpieczonej prawa do odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z reguły występuje rozbieżność stanowisk pomiędzy lekarzem leczącym a lekarzem orzecznikiem ZUS bądź Komisją Lekarską ZUS. Właśnie dlatego Sąd powołuje bezstronnego, nie zainteresowanego wynikiem postępowania, biegłego lekarza odpowiedniej specjalności, którego opinia pozwala wyjaśnić zaistniałe rozbieżności w oparciu o badanie przedmiotowe ubezpieczonej i treść dotyczącej jej dokumentacji lekarskiej z przebiegu leczenia.

Mając na uwadze wszystko powyższe, Sąd, w oparciu o art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję przyznając ubezpieczonej prawo do odszkodowania odpowiadającego wysokości ustalonego przez biegłego uszczerbku na zdrowiu.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

23 maja 2017 r.