Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko (spr.)

Sędziowie: SO Anita Jarząbek - Bocian

SO Michał Chojnowski

protokolant: p.o. protokolanta sądowego Renata Szczegot

przy udziale prokuratora Jerzego Kopeć

po rozpoznaniu dnia 28 marca 2017 r. w Warszawie

sprawy A. K. syna J. i M., ur. (...) w P.

skazanego

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku łącznego Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 19 sierpnia 2016 r. sygn. akt III K 157/16

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zwalnia skazanego od wydatków w postępowaniu odwoławczym, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

SSO Anita Jarząbek – Bocian SSO Ludmiła Tułaczko SSO Michał Chojnowski

Sygn. akt VI Ka 1551/16

UZASADNIENIE

A. K. został skazany następującymi prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie, II Wydział Karny z dnia 5 marca 2001 r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: II K 95/01, za czyn z art. 278 § 1 k.k., popełniony w dniu 14 marca 2000 r., na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby; postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi, IV Wydział Karny z dnia 7 marca 2003 r. (sygn. akt IV Ko 77/03) zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności;

2.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi, IV Wydział Karny z dnia 28 listopada 2001 r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: IV K 824/99, za czyn z art. 279 § 1 k.k., popełniony w dniu 16 kwietnia 1999 r. na karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

3.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi, IX Wydział Karny z dnia 6 marca 2002 r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: IX K 1004/01, za czyn z art. 278 § 1 k.k., popełniony w dniu 7 marca 2001 r. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

4.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi, IV Wydział Karny z dnia 15 marca 2002 r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: IV K 1432/97, za czyn z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 24.04.1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k., popełniony w okresie od sierpnia 1996 r. do grudnia 1996 r. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

Wyrokiem łącznym z dnia 20 lipca 2004 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi w Warszawie, IV Wydział Karny w sprawie o sygn. IV K 714/04 połączył kary pozbawienia wolności opisane w punkcie 1, 2 i 4 i orzekł karę łączną 5 lat pozbawienia wolności;

5.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, III Wydział Karny z dnia 19 lutego 2009 r. orzeczonym w sprawie o sygn. akt: III K 1477/08 za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, popełniony w dniu 8 grudnia 2008 r. na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby oraz karę grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych; postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, III Wydział Karny z dnia 17 czerwca 2014 r. w sprawie o sygn. akt III Ko 1112/14 zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, III Wydział Karny z dnia 17 września 2014 r. na poczet kart pozbawienia wolności której wykonanie zarządzono, zaliczono skazanemu okres zatrzymania w sprawie w dniu 9 grudnia 2008 r. oraz na podstawie art. 71 § 2 k.k. skrócono karę pozbawienia wolności do okresu 78 dni;

6.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, III Wydział Karny z dnia 23 kwietnia 2012 r. orzeczonym w sprawie o sygn. akt: III K 1514/09 za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dniu 17 października 2009 r. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby; wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie, VI Wydział Karny - Odwoławczy z dnia 4 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt VI Ka 914/12 zaskarżony wyrok utrzymano w mocy; postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, III Wydział Karny z dnia 6 sierpnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt III Ko 1062/14 zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności;

7.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, III Wydział Karny z dnia 30 stycznia 2013 r. orzeczonym w sprawie o sygn. akt: III K 1260/12 za czyn z art. 178a § 1 k.k., popełniony w dniu 3 grudnia 2012 r. na karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych; na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzeczono środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przez okres 2 lat; postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, III Wydział Karny z dnia 9 maja 2013 r. w sprawie o sygn. akt III Ko 829/13 umorzono postępowanie wykonawcze w przedmiocie zarządzenia w stosunku do skazanego zastępczej kary pozbawienia wolności wobec uiszczenia przez niego kary grzywny w całości;

8.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, III Wydział Karny z dnia 26 sierpnia 2013 r. orzeczonym w sprawie o sygn. akt: III K 715/13 za czyn z art. 178a § 4 k.k., popełniony w dniu 3 maja 2013 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby; na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeczono środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat;

9.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie, V Wydział Karny z dnia 29 listopada 2013 r. orzeczonym w sprawie o sygn. akt: V K 307/13 za czyn z art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dacie bliżej nie ustalonej, lecz nie wcześniej niż w 2008 r. i nie później niż w styczniu 2012 r., na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono skazanemu okres zatrzymania w sprawie w dniu 24 stycznia 2013 r.; wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie, X Wydział Karny Odwoławczy z dnia 3 czerwca 2014 r. w sprawie o sygn. akt X Ka 331/14 utrzymano zaskarżony wyrok w mocy;

10.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, III Wydział Karny z dnia 19 lutego 2009 r. orzeczonym w sprawie o sygn. akt: III K 131/12 za czyn z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony okresie od 1 czerwca 2011 r. do 22 listopada 2011 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. na karę grzywny w wymiarze 17 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych; na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, zaliczono skazanemu okres zatrzymania w sprawie w dniu 1 i 2 grudnia 2011 r.; wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie, VI Wydział Karny Odwoławczy z dnia 22 stycznia 2014 r. w sprawie o sygn. akt VI Ka 615/13 zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustalono, iż czyn stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 59 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i na podstawie art. 59 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzono skazanemu karę grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych; na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczono skazanemu okres zatrzymania w sprawie w dniu 1 i 2 grudnia 2011 r., uznając grzywnę za wykonaną w rozmiarze 4 stawek dziennych; kara grzywny została wykonana w całości;

11.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie, IV Wydział Karny z dnia 17 kwietnia 2013 r. orzeczonym w sprawie o sygn. akt: IV K 76/12 za czyn z 226 § 1 k.k., popełniony w dniu 15 października 2011 r. na karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych; na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczono skazanemu okres zatrzymania w sprawie w dniu 15 października 2011 r., wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie, VI Wydział Karny Odwoławczy z dnia 17 marca 2014 r. w sprawie o sygn. akt VI Ka 824/13 zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustalono wysokość jednej stawki dziennej orzeczonej kary grzywny na 10 złotych; kara grzywny została wykonana w całości;

12.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, III Wydział Karny z dnia 11 czerwca 2014 r. orzeczonym w sprawie o sygn. akt III K 903/09 za:

- czyn I z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w okresie od 1 marca 2009 r. do 23 marca 2009 r., na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- czyn II z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, popełniony w okresie od 1 lutego 2009 r. do 23 marca 2009 r., na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- czyn III z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dniu 23 marca 2009 r., na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

gdzie na podstawie art. 85 k.k. i 86 § 1 k.k. orzeczono karę łączną w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby;

wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie, VI Wydział Karny Odwoławczy z dnia 2 maja 2015 r. w sprawie o sygn. akt VI Ka 975/14 zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylono orzeczone na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. warunkowe zawieszenie wykonania wymierzonej skazanemu kary pozbawienia wolności oraz orzeczone na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddanie skazanego pod dozór kuratora;

13.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, III Wydział Karny z dnia 1 września 2015 r. orzeczonym w sprawie o sygn. akt III K 866/14 za:

- czyn I z art. 229 § 1 i 3 k.k., popełniony w dniu 13 lipca 2014 r. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- czyn II z art. 178a § 1 i 4 k.k., popełniony w dniu 13 lipca 2014 r. na karę 2 lat pozbawienia wolności;

gdzie na podstawie art. 85 k.k. i 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeczono karę łączną w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeczono środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym przez okres 6 lat; na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania w sprawie w dniu 13 i 14 lipca 2014 r.

Wyrokiem łącznym z dnia 19 sierpnia 2016 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie w sprawie o sygn. III K 157/16:

I.  na podstawie art. 569 §1 k.p.k., art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu sprzed dnia 1 lipca 2015 r. połączył kary jednostkowe pozbawienia wolności orzeczone wyrokami opisanymi w pkt. 6, 9 i 12 (III K 1514/09, V K 307/13 i III K 903/09) i wymierzył A. K. karę łączną 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 569 §1 k.p.k., art. 85 k.k., art. 86 § 2 k.k. w brzmieniu sprzed dnia 1 lipca 2015 r. połączył kary jednostkowe grzywny orzeczone wyrokami opisanymi w pkt. 10 i 11 (III K 131/12 i IV K 76/12) i wymierzył A. K. karę łączną grzywny w wymiarze 400 (czterystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

III.  na podstawie art. 577 k.p.k. zaliczył na poczet kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej w pkt. I okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie o sygn. akt V K 307/13 w dniu 24 stycznia 2013 r.;

IV.  na podstawie art. 577 k.p.k. zaliczył na poczet kary łącznej grzywny wymierzonej w pkt. II okres zatrzymania w sprawie III K 131/12 w dniu 1 i 2 grudnia 2011 r. oraz okres zatrzymania w sprawie IV K 76/12 w dniu 15 października 2011 r. i uznał karę łączną grzywny za wykonaną w całości;

V.  na podstawie art. 572 k.p.k. w pozostałym zakresie postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego umorzył;

VI.  na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. stwierdził, iż w zakresie nie objętym wyrokiem łącznym poszczególne wyroki podlegają odrębnemu wykonaniu;

VII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił skazanego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wniosła obrońca skazanego, która zaskarżyła wyrok w całości na korzyść skazanego. Wyrokowi temu na podstawie art. 438 k.p.k. zarzuciła:



obrazę prawa materialnego, tj.: art. 85 k.k. polegającą na zaniechaniu orzeczenia kary łącznej w stosunku do wyroku spełniającego ku temu warunki, tj. wyroku z dnia 1 września 2015 r. (sygn. akt III K 866/14); art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu sprzed dnia 1 lipca 2015 r. poprzez ich zastosowanie; a także art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy Kodeks Karny oraz niektórych innych ustaw (dalej: "ustawa nowelizująca k.k.") w zw. z art. 4 § 1 k.k. poprzez błędne dokonanie przez Sąd I instancji oceny relacji zachodzących pomiędzy w/w. normami, a w konsekwencji zastosowanie przepisów Kodeksu Karnego w brzmieniu sprzed dnia 1 lipca 2015 r. oraz błędne uznanie, że zastosowanie tych przepisów jest korzystniejsze dla skazanego;



obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.: art. 4 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. poprzez orzeczenie z naruszeniem zasad obiektywizmu oraz poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania a w konsekwencji zdeprecjonowanie pozytywnej opinii sporządzonej przez Dyrektora Zakładu Karnego, w którym skazany odbywa karę;



błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na błędnym przyjęciu, iż wyrok orzeczony przez Sąd Rejonowy uwzględnia zachowanie skazanego po popełnieniu przestępstw oraz jego prognozę społeczno-kryminologiczną; a w konsekwencji uznanie, że wyrok łączny wydany na zasadzie zbliżonej do kumulacji spełnia wobec skazanego swoje cele;



rażącą niewspółmierność orzeczonej kary łącznej, poprzez orzeczenie kary łącznej na zasadzie asperacji zbliżonej do kumulacji - kary nieadekwatnej w stosunku do okoliczności dotyczących osoby skazanego; a także orzeczenie kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, przy której wymiarze Sąd Rejonowy dostrzegł wprawdzie występujące w sprawie okoliczności wpływające na zmniejszenie wymiaru kary, ale powyższych okoliczności nie uwzględnił w należyty sposób i nie przyznał im właściwego ciężaru, co w konsekwencji doprowadziło do rażąco surowej kary, nie spełniającej dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k.

Wskazując na powyższe obrońca skazanego w konkluzji wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez objęcie węzłem kary łącznej wyroku o sygn. akt III K 866/14 wraz z wyrokami o sygnaturach III K 1514/09, V K 307/13 oraz III K 903/09 i wymierzenie skazanemu kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności. Obrońca wniosła dalej o zwolnienie skazanego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, a także o przeprowadzenie dowodu z dokumentacji medycznej załączonej do apelacji.

Skarżąca wskazywała w uzasadnieniu, że art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej k.k. nie pozwala na rozważania dotyczące względności przepisów dla oskarżonego. W jej opinii przepis ten wyłącza stosowanie normy ogólnej wypływającej z art. 4 § 1 k.k. Skarżąca stwierdziła dalej, że nawet przyjęcie odmiennego stanowiska, w którym art. 4 § 1 k.k. ma zastosowanie w niniejszej sprawie, należałoby uznać, że zastosowanie przepisów nowych, na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej k.k. byłoby dla skazanego względniejsze, jako że pozwalałoby zredukować karę orzeczoną wyrokiem z 1 września 2015 r. poprzez włączenie jej do orzekania o karze łącznej. Skarżąca zarzuciła także Sądowi I instancji nie wzięcie w odpowiednim wymiarze pod uwagę postępu resocjalizacyjnego skazanego, a także poddania się terapii z zakresu przeciwdziałania uzależnieniom. Zdaniem obrońcy skazanego, istotne znaczenie w sprawie miał też zły stan zdrowia skazanego (cierpi na cukrzycę typu II) - okoliczność, której Sąd Rejonowy nie uwzględnił w wystarczającym stopniu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy skazanego nie jest zasadna i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, iż w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki do wydania wyroku łącznego i połączenia kar pozbawienia wolności wymierzonych skazanemu A. K. wyrokami opisanymi w pkt. 6, 9 i 12 komparycji zaskarżonego wyroku. Podobnie zgodzić się należy z rozstrzygnięciem dotyczącym połączenia kar grzywien orzeczonych wyrokami opisanymi w pkt. 10 i 11 komparycji w/w. wyroku. Słusznie również Sąd Rejonowy uznał, iż należało w pozostałym zakresie na podstawie art. 572 k.p.k. postępowanie umorzyć albowiem w tym przedmiocie nie istniały podstawy do wydania wyroku łącznego.

Przechodząc do badania zasadności zarzutów apelacji należy zauważyć, że obrońca skupia się w pierwszej kolejności na błędnym, zgodnie ze swoją opinią, zastosowaniem art. 85 k.k. w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 r. w niniejszej sprawie. Przepis art. 85 k.k. w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 r. stanowił: "Jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa". Takie ukształtowanie powyższego przepisu nie pozwala na włączenie do orzekania kary łącznej wyroku z 1 września 2015 r. o sygn. akt III K 866/14. Wyrok ten dotyczy, bowiem czynów zabronionych dokonanych przez skazanego w dniu 13 kwietnia 2014 r., a więc po wydaniu wyroków opisanych w pkt. 6 i 9 komparycji skarżonego wyroku Sądu I instancji.

Art. 85 § 1 k.k. w obecnym brzmieniu stanowi zaś: " Jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną." Przyjąwszy przepis ten w obecnym brzmieniu za podstawę wyrokowania Sąd I instancji mógłby włączyć także i w/w. wyrok o sygn. akt III K 866/14 do orzeczenia o karze łącznej.

Słusznie Sąd Rejonowy wziął pod uwagę przepis art. 4 § 1 k.k., nakazujący stosowanie wobec oskarżonego ustawy względniejszej. W wyroku z dnia 13 lipca 2005 r. (sygn. akt II KK 297/04, Prokuratura i Prawo 2005, Nr 12, poz. 1) Sąd Najwyższy stwierdził, że: "Stosowanie reguł intertemporalnych wskazanych w art. 4 k.k. jest obowiązkiem sądu i w oparciu o te reguły rozwiązywać należy kolizje wynikające z różnic uregulowań prawnych zawartych w różnych ustawach obowiązujących w chwili popełnienia czynu oraz w okresach późniejszych, aż po dzień orzekania przez sąd odwoławczy". Trafnie Sąd Rejonowy wskazał, że do sytuacji procesowej skazanego miał zastosowanie art. 4 § 1 k.k., materializujący konstytucyjną zasadę nullum poena sine lege. Artykuł ten nie może zostać wyłączony przez art. 19 ustawy nowelizującej Kodeks karny, stanowiący zaledwie przepis przejściowy dotyczący tejże ustawy nowelizacyjnej. Bezzasadny jest, więc zarzut obrońcy zawarty w apelacji, zgodnie, z którym Sąd I instancji powinien był przyjąć, że przepis art. 19 ustawy nowelizującej kodeks karny wyłącza stosowanie art. 4 § 1 k.k.

Zasadnie Sąd I instancji stwierdził, że przepisy obowiązujące przed dniem 1 lipca 2015r. są względniejsze dla skazanego. Wybór nowej kodyfikacji pociąga za sobą konsekwencje, których skutkiem jest połączenie węzłem kary łącznej wszystkich kar podlegających wykonaniu, jeśli tylko są spełnione warunki z art. 85 § 2 k.k. Oznacza to połączenie nie tylko kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie z dnia 1 września 2015 r. sygn. III K 866 / 14 ale także wiąże się z zarządzeniem wykonania kary orzeczonej wyrokiem tego Sądu z dnia 26 sierpnia 2013r. sygn. III K 715/13. Według art.85 § 2 k.k. podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89, w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa § 1 tego przepisu. Tak, więc wybór nowej kodyfikacji nie jest korzystniejszy dla skazanego, bowiem skutkuje łączeniem wszystkich kar podlegających wykonaniu, nawet tych warunkowo zawieszonych, których nie obejmował wyrok wydany na zasadach określonych przed dniem 1 lipca 2015r. oraz podniesieniem zarówno dolnej jak i górnej granicy grożącej skazanemu kary łącznej. Na uwagę zasługuje również fakt, iż przestępstwa, za które A. K. został skazany wyrokiem sygn. III K 866/14 z dnia 1 września 2015 r. są rodzajowo różne od tych, które stanowiły podstawę połączenia kar pozbawienia wolności, zawartego w pkt. I sentencji skarżonego wyroku. Uwzględnienie wyroku z 1 września 2015 r. przy orzekaniu o karze łącznej musiałoby skutkować dołączeniem kary w nim orzeczonej na zasadzie kumulacji a nie absorpcji.

Poza wskazanym zarzutem, skarżąca nie kwestionowała wyboru Sądu I instancji, co do wyroków stanowiących podstawę orzekania o karze łącznej a także kar podlegających połączeniu. Sąd Okręgowy w pełni podziela w tym zakresie ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy.

Kolejne zarzuty obrońcy skazanego dotyczą naruszenia zasady obiektywizmu i zasady swobodnej oceny dowodów, a w konsekwencji błędu w ustaleniach faktycznych i orzeczenia nieadekwatnie wysokiej kary łącznej wobec skazanego. Obrońca wskazuje, że Sąd I instancji zdeprecjonował pozytywną opinię sporządzoną przez Dyrektora Zakładu Karnego, w którym A. K. odbywa aktualnie karę, nie wziął pod uwagę przy wyrokowaniu pozytywnej zmiany w zachowaniu sprawcy po popełnieniu przestępstw oraz trudnej sytuacji zdrowotnej skazanego.

Należy stwierdzić, że powyższe zarzuty obrońcy nie mają oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym i nie zasługują na uwzględnienie. Kontrola odwoławcza uzasadnia twierdzenie, że ocena materiału dowodowego przez Sąd I instancji dokonana została z zachowaniem art. 4, i art. 7 k.p.k., a więc jest bezstronna i nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów oraz jest zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, zwłaszcza nie zawiera błędów faktycznych i logicznych. Wyrok znajduje pełne oparcie w prawidłowej ocenie całokształtu materiału procesowego.

Zgodnie z art. 86 § 1 k.k., który ma podstawowe znaczenie dla regulacji problematyki wymiaru kary łącznej – dolną granicę kary łącznej wyznacza zawsze najwyższa z kar wymierzonych za jedno z pozostających w zbiegu przestępstw, a górną granicę kary łącznej tworzą dwa kryteria: suma kar orzeczonych za poszczególne przestępstwa oraz wskazany wyraźnie w ustawie maksymalny wymiar kar poszczególnego rodzaju. W tym kontekście w niniejszej sprawie dopuszczalne było wymierzenie skazanemu kary łącznej pozbawienia wolności w granicach od 1 roku i 6 miesięcy do 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Rejonowy uznał, że sprawiedliwą w tym zakresie karą łączną dla skazanego A. K. będzie kara 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zatem zdaniem Sądu Okręgowego kara łączna pozbawienia wolności w takiej wysokości, w porównaniu do połączenia kar wymierzonych skazanemu wskazanymi wyrokami przy zastosowaniu zasady całkowitej kumulacji – nie jest karą nazbyt surową. Jak podkreśla się w orzecznictwie „kara łączna to szczególna kara wymierzana niejako „na nowo” i jako taka stanowić musi syntetyczną całościową ocenę zachowań sprawcy, będąc właściwą, celową z punktu widzenia prewencyjnego reakcją na popełnione czyny i jako taka nie może i nie powinna być postrzegana, jako instytucja mająca działać na korzyść skazanego, ale jako instytucja gwarantująca racjonalną politykę karania w stosunku do sprawcy wielości – pozostających w realnym zbiegu – przestępstw” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 28 lutego 2014r., sygn. akt II Aka 511/13). Słusznie zauważył Sąd I instancji, że orzeczenie kary łącznej nie musi przynosić skazanemu korzyści, nie może być bowiem tak, że sam fakt popełnienia więcej niż jednego przestępstwa skutkować będzie automatyczną absorpcją wymierzonych za nie kar.

Wbrew argumentacji podniesionej przez obrońcę skazanego w apelacji, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zachowanie A. K. w warunkach izolacji, jako umiarkowanie pozytywne. Z opinii Dyrektora Zakładu Karnego, w którym ten przebywa wynika, że proces resocjalizacji skazanego nie został jeszcze zakończony, choć toczy się, co do zasady prawidłowo. Skazany był wprawdzie osiem razy wyróżniany nagrodami regulaminowymi oraz cztery razy karany dyscyplinarnie . /k- 242 / Wobec popełnionych przestępstw deklarował krytyczny stosunek. Sąd Rejonowy słusznie wskazał, że takie zachowanie sprawcy nie jest wystarczającym do zastosowania zasady absorpcji przy ustalaniu wymiaru kary łącznej. Wymierzając skazanemu A. K. karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności Sąd I instancji wziął pod uwagę opinię o skazanym i słusznie uznał, że powyższa okoliczność przemawiała za orzeczeniem wobec skazanego kary łącznej pozbawienia wolności na zasadzie asperacji. W przypadku wydania wyroku łącznego należy podzielić pogląd prawny, że sąd orzekający nie jest uprawniony do ponownego rozważania tych samych okoliczności, które legły u podstaw wymiaru kary w poprzednio osądzonych sprawach, lecz powinien rozważyć przede wszystkim czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono te kary, istnieje ścisły związek podmiotowy lub przedmiotowy, czy związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak, a ponadto powinien rozważyć czy okoliczności, które zaistniały już po wydaniu poprzednich wyroków, przemawiają za korzystnym lub niekorzystnym ukształtowaniem kary łącznej. Wymierzając karę łączną Sąd Rejonowy zbadał związek pomiędzy poszczególnymi przestępstwami, za które wymierzono kary podległe łączeniu. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał, że przestępstwa te zostały popełnione w znacznym odstępie czasowym - (nie wcześniej niż 2008 r., w dniu 23 marca 2009 r. i w dniu 17 października 2009 r.) oraz były skierowane przeciwko odmiennym dobrom prawnie chronionym, tj. przeciwko mieniu i przeciwdziałaniu narkomanii. Tym samym zgodzić się należy z Sądem Rejonowym, który nie dostrzegł ścisłego związku podmiotowo – przedmiotowego pomiędzy popełnionymi czynami i wymierzył skazanemu karę z zastosowaniem zasady bliższej kumulacji, aniżeli absorpcji. Także wymierzoną skazanemu karę łączną grzywny należy uznać za dostosowaną do możliwości finansowych skazanego.

Warto również spojrzeć na sprawę przez pryzmat całości działalności przestępnej skazanego, którego przed popełnianiem kolejnych przestępstw nie ustrzegły wydawane w stosunku do niego wyroki skazujące. W tym kontekście rację ma Sąd Rejonowy albowiem powołując się na orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Krakowie – wyrok z dnia 4 października 2004r., II Aka 175/00 - wskazać należy, że sam fakt popełnienia więcej niż jednego przestępstwa nie może skutkować automatyczną absorpcją wymierzonych kar, albowiem w rzeczywistości oznaczałoby to premiowanie wielokrotnego przestępcy łagodniejszą karą, niż w przypadku przestępcy jednokrotnego. Wymienione powyżej okoliczności umacniają Sąd Okręgowy w przekonaniu, że skazany A. K. wykazał rażąco lekceważący stosunek do obowiązujących norm prawnych. Podzielając wywody Sądu Rejonowego w danym zakresie, należało zaskarżony wyrok utrzymać w mocy. O kosztach Sąd odwoławczy orzekł na podstawie art. 624 §1 k.p.k. Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

SSO Anita Jarząbek- Bocian SSO Ludmiła Tułaczko SSO Michał Chojnowski