Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

10 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze - Wydział II Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Maria Migoń - Karwowska

Protokolant Agnieszka Litkowska

po rozpoznaniu 22 sierpnia 2016 r., 24 października 2016 r., 30 listopada 2016 r., 22 grudnia 2016r., 15 marca 2017 r., 10 kwietnia 2017 r.

sprawy przeciwko K. P.

synowi T. i D. z domu N.

ur. (...) w J.

obwinionemu o to, że:

w dniu 31 marca 2016r. około godz. 07.50 w S. na ul. (...) wysokości nr 12 kierując pojazdem marki D. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności i wyjeżdżając z drogi podporządkowanej, nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu prawidłowo drogą z pierwszeństwem przejazdu pojazdowi marki V. (...) o nr rej. (...) w wyniku czego doprowadził do zderzenia obu pojazdów, a następnie pojazd marki V. (...) uderzył w płot posesji nr (...) powodując jego uszkodzenie, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla N. Ż., S. Ż., M. S., N. S.;

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw;

I.  uznaje obwinionego K. P. za winnego tego, że 31 marca 2016r. około 7.50 w S., na ul. (...) będącej drogą publiczną, kierując pojazdem marki D. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności na skrzyżowaniu przy wykonywanym skręcie w lewo z drogi głównej w drogę podporządkowaną i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu prawidłowo drogą z pierwszeństwem przejazdu pojazdowi marki V. (...) o nr rej. (...) w wyniku czego doprowadził do zderzenia obu pojazdów, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla N. Ż., S. Ż., M. S. i N. S., tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierza mu karę grzywny w wysokości 350 złotych,

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpow w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, kwotę 1712,26 zł z tytułu wydatków związanych z opinia biegłego oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w wysokości 35 zł.

Sygn. akt II W 821/16

UZASADNIENIE

31 marca 2016 roku około 7:50 w S. K. P. kierował samochodem marki D. (...) o nr rej. (...). Samochodem tym podróżowały z nim jako pasażerki M. S. i N. S.. K. P. wyjechał z drogi podporządkowanej, ulicy (...) na drogę główną, ulicę (...), na pas ruchu prowadzący w kierunku Wlenia. W tym samym czasie ulicą (...), z Wlenia do J., samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), jechała N. Ż.. Wraz z nią podróżował jej małoletni syn S. Ż.. K. P. nie zachowując należytej ostrożności na skrzyżowaniu wykonał skręt w lewo z ulicy (...) w drogę podporządkowaną, ulicę (...), nie ustępując pierwszeństwa przejazdu jadącej prawidłowo ulicą (...) z prędkością około 40-50 km/h N. Ż.. N. Ż. widząc samochód obwinionego zaczęła hamować oraz wykonała manewr odbicia w prawo. Następnie samochód N. Ż. uderzył w prawy bok samochodu K. P., po czym pojazd marki D. (...) uderzył w ogrodzenie posesji przy ul. (...) w S.. W wyniku kolizji oba pojazdy uległy uszkodzeniu.

dowód: częściowo wyjaśnienia obwinionego K. P. k. 66v., zeznania świadka N. Ż. k. 15, 67, zeznania świadka M. S. k. 67v.-68, częściowo zeznania świadka N. S. k. 68, zeznania świadka M. M. k. 68v., zeznania świadka B. P. k. 75-v.76, zeznania świadka A. C. k. 79, notatka urzędowa k. 10-11, karta zdarzenia drogowego k. 12, dokumentacja fotograficzna k. 19-24, 49-53, opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych S. P. k. 87a, 105,

Sąd zważył, co następuje:

Analizując zgromadzone w sprawie dowody, według Sądu nie ma wątpliwości, że obwiniony dopuścił się popełnienia przypisanego mu wyrokiem czynu.

Dokonując oceny wyjaśnień obwinionego Sąd dał im wiarę w części, w której potwierdził kierowanie pojazdem marki D. (...) o nr rej. (...), wykonywanie manewru skrętu z ulicy (...) w ulicę (...), a następnie z ulicy (...) w drogę podporządkowaną oraz zderzenie z samochodem marki V. (...), kierowanym przez N. Ż.. Wyjaśnienia obwinionego w tym zakresie znajdują bowiem oparcie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Z kolei wyjaśnienia obwinionego w zakresie, w jakim nie przyznał się do zarzucanego mu czynu wskazując, że jechał prawidłowo oraz czyniąc odpowiedzialną za kolizję kierującą samochodem V. (...), której nie widział przed zderzeniem, mimo prowadzenia prawidłowej obserwacji drogi przy istniejącej widoczności na odległość 20 metrów, Sąd uznał za niewiarygodne. W tym zakresie relacja obwinionego pozostaje w sprzeczności z zeznaniami świadka N. Ż., a przede wszystkim opinią biegłego S. P..

Opinię biegłego zarówno pisemną, jak i uzupełniającą złożoną na rozprawie Sąd uznał za w pełni wiarygodną. Opinia jest zupełna, pozbawiona dowolności, sporządzona w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, a wnioski poprzedzone jego szczegółową analizą w oparciu o fachową wiedzę posiadaną przez biegłego.

Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadka N. Ż.. Zeznania tego świadka albowiem są konsekwentne, spójne i logiczne, a ponadto wersja przebiegu zdarzenia podana przez świadka znajduje potwierdzenie w treści opinii biegłego.

W taki sam sposób ocenił Sąd zeznania świadka M. S.. Relacja tego świadka koresponduje z zeznaniami N. Ż. oraz opinią biegłego S. P.. Brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania prawdziwości zeznań tego świadka.

Dokonując analizy zeznań świadka N. S. Sąd uznał je za wiarygodne w części dotyczącej kierowania pojazdem marki D. (...) przez obwinionego, podróżowania tym samochodem wraz z M. S., wykonywanie manewru skrętu z ulicy (...) w ulicę (...), a następnie z ulicy (...) w drogę podporządkowaną oraz zderzenie z samochodem marki V. (...). Relacja świadka w tym zakresie jest bowiem zbieżna z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Jako niewiarygodną Sąd ocenił natomiast relację N. S. wskazującą, że N. Ż. jechała szybko oraz jej twierdzenie, że widoczność w miejscu spostrzeżenia pokrzywdzonej wynosi około 20 metrów. Takim zeznaniom świadka przeczy bowiem treść opinii biegłego S. P., który prędkość pokrzywdzonej wskazał na około 40 – 50 km/h, zaś widoczność wyliczył na 90 metrów, co dodatkowo zobrazował zdjęciami (str. 22 opinii). Zeznaniom tego świadka dotyczącym prędkości jazdy przeczy także pokrzywdzona N. Ż., zaś jej zeznania potwierdza treść opinii biegłego. Nie uszło przy tym uwadze Sądu, iż N. S. określiła widoczność w taki sam sposób jak obwiniony. W ocenie Sądu okoliczność ta wskazuje, iż obwiniony uzgodnił wersję zdarzenia z N. S., która przecież jest jego koleżanką. Z powyższych względów Sąd nie dał wiary zeznaniom tego świadka we wskazanym wyżej zakresie.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków - funkcjonariuszy policji B. P. i A. C.. Wprawdzie wymienieni nie byli bezpośrednimi świadkami kolizji, jednak opisali podjęte na miejscu czynności i poczynione ustalenia. Przede wszystkim należy zasygnalizować, że świadkowie ci są osobami obcymi dla obu stron postępowania i nie mieli żadnego motywu by zeznawać nieprawdę.

W taki sam sposób ocenił też Sąd zeznania M. M., która także nie była bezpośrednim świadkiem kolizji, jednak opisała sytuację, jaką zastała po przyjściu na miejsce zdarzenia.

Z kolei zeznania świadka B. Ł. nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, bowiem nie posiadała ona wiedzy na temat przebiegu kolizji.

Nie budzi wątpliwości co do swojej wiarygodności również materiał dowodowy w postaci notatki urzędowej, karty zdarzenia drogowego, dokumentacji fotograficznej i informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Dokumenty te zostały sporządzone przez osoby do tego uprawnione, w prawem przewidzianej formie i brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania zawartych w nich treści.

W świetle przeprowadzonych dowodów i ich oceny pod kątem wiarygodności uznać należało, że obwiniony K. P. 31 marca 2016r. około 7.50 w S., na ul. (...) będącej drogą publiczną, kierując pojazdem marki D. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności na skrzyżowaniu przy wykonywanym skręcie w lewo z drogi głównej w drogę podporządkowaną i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu prawidłowo drogą z pierwszeństwem przejazdu pojazdowi marki V. (...) o nr rej. (...) w wyniku czego doprowadził do zderzenia obu pojazdów, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla N. Ż., S. Ż., M. S. i N. S., tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w.

Stosownie do treści art. 86 § 1 k.w. wykroczenie stypizowane w tym przepisie popełnia ten, kto nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Dla odpowiedzialności z art. 86 k.w. konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował „należytej ostrożności”, a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestnika ruchu drogowego ostrożności szczególnej, a więc większej, niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność, to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2003 r. III K 61/03, LEX nr 77467). Dokonując oceny zachowania obwinionego wskazać należy, że z przepisu art. 22 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym wynika, że kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony (ust. 4 w/w artykułu). Ponadto art. 25 ust. 1 P. stanowi, iż kierujący pojazdem, zbliżając się do skrzyżowania, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony, a jeżeli skręca w lewo – także jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost lub skręcającemu w prawo. Z kolei z art. 3 ust. 1 cyt. ustawy wynika, iż uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Dla bytu wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. nie jest konieczne przy tym, aby wskutek zachowania kierującego zaistniało jakieś zdarzenie, w postaci na przykład naruszenia ciała człowieka nieosiągającego poziomu wymaganego dla przestępstwa wypadku drogowego, uszkodzenie własnego ciała kierowcy lub spowodowanie szkody w mieniu własnym lub cudzym. Nie ma znaczenia rodzaj skutków, jakie mogą wyniknąć w razie zrealizowania się zagrożenia.

Powyższe uwagi odnoszą się do kierowcy samochodu D. (...), obwinionego K. P.. K. P. swoim zachowaniem naruszył wskazane wyżej przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym nie zachowując szczególnej ostrożności na skrzyżowaniu, przy wykonywanym skręcie w lewo w drogę podporządkowaną i nie ustępując pierwszeństwa przejazdu prawidłowo jadącemu na wprost pojazdowi kierowanemu przez N. Ż.. Obwiniony niewłaściwe obserwował drogę, do czego był zobowiązany. Znajdując się przy krawędzi jezdni ulicy (...) miał przy tym możliwość obserwacji drogi z kierunku, z którego nadjeżdżał samochód V. (...) na odcinku nie mniejszym niż 90 metrów. Nadjeżdżający pojazd musiał się zatem znajdować w polu jego widzenia. Stan zagrożenia bezpieczeństwa powstał w momencie kiedy obwiniony nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu temu pojazdowi, lecz rozpoczął manewr skrętu w lewo, w drogę podporządkowaną, przekraczając oś jezdni. W ocenie Sądu nie można też uznać za nieprawidłową reakcji N. Ż. na wytworzony przez obwinionego stan zagrożenia. Sąd w pełni podzielił stwierdzenie biegłego, iż pokrzywdzona zachowała się poprawnie, ponieważ przy zagrożeniu powstałym z lewej strony naturalnym jest ucieczka w prawą stronę. Manewr skrętu w lewo należy uznać za nienaturalny, bowiem z tej strony pojawiło się zagrożenie, a nadto niebezpieczny, gdyż może się wiązać z zakłóceniem toru jazdy i stworzeniem zagrożenia innemu pojazdowi, który może poruszać się lewym pasem ruchu.

Obwiniony działał nieumyślnie. Nie miał zamiaru doprowadzenia do zderzenia pojazdów. Do zderzenia pojazdów doprowadził na skutek nie zachowania należytej ostrożności na skrzyżowaniu przy wykonywanym skręcie w lewo z drogi głównej w drogę podporządkowaną i nie ustąpienia pierwszeństwa przejazdu. W chwili popełnienia tego czynu nie znajdował się w stanie wyłączającym lub ograniczającym możliwość podejmowania decyzji.

Konkludując, w ocenie Sądu obwiniony K. P. swoim zachowaniem wyczerpał zatem znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.w.

Stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego wykroczenia nie jest nieznaczny albowiem spowodował on w istocie zagrożenie co najmniej dla zdrowia czterech osób – N. Ż., S. Ż., M. S. i N. S.. Natomiast w wyniku kolizji doszło do uszkodzenia pojazdu V. (...). Biorąc powyższe pod uwagę Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 350 zł. Sąd uznał, że taka kara jest adekwatna do wagi naruszonych przez obwinionego zasad i następstw jego działania. Grzywna w takim wymiarze stanowić będzie dla niego odczuwalną dolegliwość, która powinna powstrzymać go przed naruszaniem prawa w przyszłości i spowodować w nim przekonanie, że jego naruszanie nie pozostanie bez reakcji. Jednocześnie w wymiarze ogólnospołecznym kara ta powinna spowodować przekonanie o nieuchronności kary i uczynić zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Zasadą w procesie jest ponoszenie kosztów postępowania, a wyjątkiem od tej zasady jest zwolnienie od tego obowiązku. Sąd uznał, że brak jest przesłanek z art. 624 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.o.w., przemawiających za zwolnieniem obwinionego – osoby młodej i zdrowej, mogącej osiągać dochody - od tychże kosztów.