Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III AUz 265/12

POSTANOWIENIE

Dnia 29 listopada 2012 r.

Sąd Apelacyjny Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSA Bożena Grubba (spr.)

Sędziowie: SA Barbara Mazur

SA Maria Sałańska-Szumakowicz

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2012 r. na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania L. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o wysokość emerytury

na skutek zażalenia L. Z.

na postanowienie Sądu Okręgowego w Gdańsku VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 9 października 2012 r., sygn. akt VII U 2326/12

postanawia:

oddalić zażalenie.

Sygn. akt III AUa 265/12

UZASADNIENIE

Ubezpieczony L. Z. wniósł o wznowienie postępowania zakończonego wydaniem decyzji dotyczącej odmowy przeliczenia świadczenia emerytalnego przy uwzględnieniu zarobków z okresu 20 lat: 1968 – 1979, 1980 - 1991 w tym wynagrodzeń otrzymywanych w firmie (...) - (...) w G.. W ocenie ubezpieczonego podstawą wniesienia skargi jest wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012r., który zakwestionował konstytucyjność art. 114 ust. la ustawy emerytalnej oraz nowe okoliczności i dowody dotyczące sprawy w postaci oświadczeń H. P., B. B., W. A. odnośnie wysokości wynagrodzeń, których to dowodów nie mógł powołać w toku poprzedniego postępowania sądowego zakończonego wyrokiem z dnia 17 stycznia 2008 r. z uwagi na ich brak.

Postanowieniem z dnia 9 października 2012 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych odrzucił skargę.

Sąd Okręgowy ustalił, iż decyzją z dnia 6 listopada 2006 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.odmówił ubezpieczonemu L. Z.przeliczenia podstawy wymiaru emerytury. Ubezpieczony złożył odwołanie od powyższej decyzji. Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2008 roku Sąd Okręgowy Sąd Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni w sprawie VIII U 14457/06 oddalił odwołanie ubezpieczonego. W dniu 5 maja 2008 roku ubezpieczony L. Z.złożył skargę o wznowienie postępowania w sprawie z jego odwołania przeciwko ZUS OddziałG.o wysokość emerytury zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego Sądu Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni z dnia 17 stycznia 2008 roku, wnosząc o jego uchylenie. Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2008 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku Sąd Pracy i Ubezpieczeń społecznych z/s w Gdyni oddalił skargę, wskazując, iż brak jest podstaw do uwzględnienia skargi o wznowienie. Ubezpieczony L. Z.złożył apelację od powyższego wyroku, którą wyrokiem z dnia 21 lipca 2009 r. Sąd Apelacyjny oddalił.

Uzasadniając odrzucenie skargi o wznowienie w niniejszym postępowaniu, Sąd Okręgowy wskazał, iż z treści skargi wynika jednoznacznie, że ubezpieczony domaga się wzruszenia decyzji pozwanego z listopada 2006r. w przedmiocie odmowy ponownego przeliczenia emerytury. Prawidłowość powyższej decyzji była przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego w Gdańsku, który wyrokiem z dnia 17 stycznia 2008 r. oddalił odwołanie. Następnie wyrok ten był przedmiotem skargi o wznowienie postępowania, która została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 10 grudnia 2008r.

Sąd I instancji wskazał, iż zgodnie z treścią art. 416 § 1 k.p.c. niedopuszczalne jest dalsze wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem wydanym na skutek skargi o wznowienie. Z mocy § 2, przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli skarga o wznowienie postępowania oparta jest na podstawie określonej w art. 401 1 k.p.c., tj. na orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego wydane zostało orzeczenie.

W ocenie Sądu Okręgowego, w przedmiotowej sprawie zachodzi niedopuszczalność dalszego wznowienia postępowania w sprawie, albowiem zakończone zostało ono wydaniem prawomocnego orzeczenia wydanego na wskutek skargi o wznowienie i nie zachodzi przewidziany art. 416 § 2 k.p.c. wyjątek. Skarżący przywołał wprawdzie orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego dotyczące niezgodności z Konstytucją art. 114 ust. la ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jednakże przepis ten nie stanowił podstawy wydania orzeczenia. Dotyczył on bowiem możliwości ponownej weryfikacji korzystnej dla strony decyzji, jeżeli okazało się po jej uprawomocnieniu, że przedłożone dowody nie dawały podstaw do ustalenia prawa do emerytury lub renty albo ich wysokości.

Zażalenie na powyższe postanowienie wywiódł wnioskodawca, podnosząc, iż wyrok z dnia 17 stycznia 2008 r. jest dla niego krzywdzący. Skarżący wskazał nadto, iż w wyniku niedopełnienia swoich obowiązków przez jego pełnomocnika, nie miał on możliwości odwołania się od wyroku Sądu Okręgowego. Wnioskodawca wskazał także, iż nie miał możliwości powołania wcześniej świadków.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 399 § 1 k.p.c., w wypadkach przewidzianych w dziale niniejszym można żądać wznowienia postępowania, które zostało zakończone prawomocnym wyrokiem. Na mocy art. 410 § 1 k.p.c. sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej podstawie. Postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym.

O niedopuszczalności skargi stanowi przepis art. 416 § 1 k.p.c., zgodnie z którym niedopuszczalne jest dalsze wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem wydanym na skutek skargi o wznowienie. Jak wynika z powyższego, uprzednie wydanie prawomocnego orzeczenia na skutek skargi o wznowienie stanowi formalną przeszkodę do ponownego rozpoznania kolejnej skargi, a tym samym bezwzględną przesłankę jej odrzucenia.

Jedyne odstępstwo od powyższej reguły stanowi § 2 art. 416 k.p.c., zgodnie z którym przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli skarga o wznowienie postępowania została oparta na podstawie wznowienia określonej w art. 401 1 k.p.c., tj. w przypadku gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie.

Przenosząc powyższe rozważania do realiów niniejszej sprawy, wskazać należy, iż Sąd Okręgowy trafnie ustalił, że w przedmiotowej sprawie była już rozpoznawana skarga o wznowienie postępowania, która została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 10 grudnia 2008 r. Pomimo powoływania się przez skarżącego na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności z Konstytucją art. 114 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, przepis ten nie stanowił podstawy wydania zaskarżonej w sprawie decyzji, a zatem nie zachodził wyjątek wyłączający obligatoryjne odrzucenie ponownej skargi o wznowienie. Sąd I instancji trafnie zatem na podstawie art. 410 § 1 w zw. z art. 416 § 1 k.p.c. odrzucił niedopuszczalną skargę o wznowienie postępowania.

Nadmienić także trzeba, iż postanowienie o odrzuceniu skargi jest orzeczeniem o charakterze formalnym a nie merytorycznym, a zatem argumenty przytoczone przez skarżącego w zażaleniu mające na celu merytoryczne podważenie trafności rozstrzygnięcia, nie mogły wpłynąć w żaden sposób na jego zmianę.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na mocy art. 385 w zw. z art. 397 § 1 k.p.c. oddalił zażalenie wnioskodawcy.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13