Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Niemczyk

Protokolant: starszy sekretarz sądowy M. K.

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2017 roku w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa U. J.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda U. J. kwotę 8.359,08 zł (osiem tysięcy trzysta pięćdziesiąt dziewięć złotych i 08/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 2.09.2015 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty;

II.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda zwrot kosztów procesu w 93,78%, których szczegółowe wyliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu;

IV.  zasądza od powoda na rzecz powoda zwrot kosztów procesu w 6,22%, których szczegółowe wyliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt. I C 2332/15

UZASADNIENIE

W dniu 28.10.2015 r. powód U. J., reprezentowany przez fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł pozew przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 8.913,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 02.09.2015 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podał, że w dniu 31.07.2015 r. jego pojazd V., numer rejestracyjny (...) uczestniczył w kolizji, w wyniku której został uszkodzony. Sprawca kolizji był ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego ustalił koszt przywrócenia pojazdu do stanu technicznego sprzed kolizji na kwotę 6.637,90 zł i odszkodowanie w tej wysokości przelał U. J.. Powód kwestionuje przyjęte przez ubezpieczyciela, w kalkulacji naprawy, stawki za roboczogodzinę w wysokości 60,00 zł, podczas gdy średnie stawki na terenie S. w tym czasie wynosiły 90,00 zł/100,00 zł. Ponadto powód zakwestionował zastosowanie tzw. urealnienia cen o 50% w stosunku do cen producenta i zmniejszenie kosztów lakierowania o 67%.

Rzeczoznawca, który sporządził wycenę na zlecenie powoda, ustalił koszt przywrócenia pojazdu do stanu technicznego sprzed kolizji na kwotę 15.551,15 zł.

Skoro zatem szkodą jaką poniósł było uszkodzenie oryginalnych elementów samochodu, należne odszkodowanie winno stanowić ich pełną równowartość oraz obejmować koszty prac naprawczych, według cen obowiązujących na rynku lokalnym.

Powód oświadczył, że wymagalność odsetek określa art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowane przez fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Pozwany przyznał, że sprawca zdarzenia był odpowiedzialny z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego, jak również potwierdził, że została wypłacona tytułem odszkodowania kwota wskazana w pozwie.

Pozwany wskazał, że kwestionuje roszczenie pozwu tak co do zasady, jak i co do wysokości, podnosząc zarzut znacznego i bezzasadnego zawyżenia szkody w pojeździe należącym do U. J..

Pozwany zarzucił to, że w dacie szkody U. J. prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...) U. J., w której wykorzystywał pojazd V. nr rejestracyjny (...), a zatem ewentualne należne odszkodowanie winno stanowić kwotę netto.

Kwestionując sposób obliczenia wysokości odszkodowania wyjaśnił, że wobec nieprzedstawienia przez U. J. dokumentów potwierdzających fakt dokonania naprawy pojazdu, a w konsekwencji faktycznie poniesionych przez niego kosztów, należne odszkodowanie należy wyliczyć przy zastosowaniu średniej stawki za roboczogodzinę w wysokości 60,00zł, przy użyciu cen części nowych alternatywnych. Przyjęte, bowiem w kalkulacji sporządzonej na zlecenie U. J. stawki za roboczogodzinę nie odpowiadają stawkom występującym na rynku (...), oraz brak jest dowodów potwierdzających użycie do naprawy części oryginalnych. brak faktur/rachunków za naprawę samochodu dowodzi nadto, że uszkodzone w nim części zostały naprawione, a nie wymienione, co znacząco wpływa na wysokość szkody.

Na rozprawie w dniu 13.03.2017 r. pełnomocnik powoda cofnął żądanie pozwu w zakresie kwoty 554,17 zł wraz z odsetkami i zrzekł się roszczenia, podtrzymując żądanie dochodzone pozwem w kwocie 8.359,08 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 31.07.2015 r. pojazd marki V. numer rejestracyjny (...), stanowiący własność U. J., uczestniczył w kolizji drogowej, w wyniku której został uszkodzony.

Sprawca kolizji był ubezpieczony w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym.

(bezsporne)

W dniu 01.08.2015 r. została zgłoszona szkoda w (...) Spółce Akcyjnej w W..

(dowód: zgłoszenie szkody – k. 139-141)

(...) Spółka Akcyjna w W. w postępowaniu likwidacyjnym, przyznało i wypłaciło U. J. odszkodowanie za szkodę spowodowaną uszkodzeniem jego pojazdu w wysokości 6.637,90 zł.

(bezsporne)

Przed zdarzeniem drogowym z dnia 31.07.2015 r. samochód powoda marki V. nr rejestracyjny był w 2011 roku uszkodzony. Na skutek tej kolizji w pojeździe powoda zostały uszkodzone części, które pokrywają się z uszkodzeniami pojazdu z dnia 31.07.2015 roku, tj.: zderzak przedni, reflektor prawy, kierunkowskaz prawy przedni oraz błotnik prawy. U. J. naprawił pojazd po zdarzeniu z 2011 roku wykorzystując części nieoryginalne. Pozostałe elementy pojazdu, które zostały uszkodzone w dniu 31.07.2015 roku były oryginalne i nie były wcześniej uszkodzone.

(dowód: zeznania powoda z dnia 13.03.2017 r. – k. 146 – czas nagrania 00:02:49 – 00:08:00, 00:08:00 – 00:11:57)

Powód w dniu 31.07.215 r. prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...) U. J., w której wykorzystywał pojazd V. nr rejestracyjny (...). W związku z uszkodzeniem pojazdu w dniu 31.07.2015 r. powód nie rozliczył podatku od towarów i usług (...).

(dowód: kserokopia wyciągu z Centralnej Ewidencji i Informacji o działalności gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej – k. 42, kserokopia Licencji nr (...) na wykonywanie transportu drogowego – k. 43, zeznania powoda – k. 146, czas nagrania 00:08:00 – 00:11:57)

Koszt przywrócenia pojazdu marki V. nr rejestracyjny (...) do stanu sprzed szkody z dnia 31.07.2015 roku wynosi 14.996,98 zł.

(dowód: opinia biegłego rzeczoznawcy M. S. – k.65-75, opinia uzupełniająca biegłego M. S. – k. 101,k. 105-106)

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości co do podtrzymanego żądania.

Bezsporne w sprawie było to, że pozwany co do zasady odpowiada za szkodę poniesioną przez powoda w związku z uszkodzeniem jego pojazdu marki V. numer rejestracyjny (...) w dniu 31.07.2015 roku.

Sporna była wysokość należnego powodowi odszkodowania. Ciężar wykazania wysokości szkody poniesionej przez powoda w kwocie podtrzymanego żądania pozwu, zgodnie z przepisem art. 6 k.c., spoczywał na powodzie. Powód temu obowiązkowi sprostał.

Na mocy przepisu art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W myśl przepisu art. 363 § 1 i 2 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Na mocy przepisu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

W myśl przepisu art. 14 ust. 1 przywołanej wyżej ustawy w brzmieniu obowiązującym w dacie kolizji drogowej, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego

Uwzględniając przytoczone wyżej przepisy stwierdzić należy, iż szkoda powstaje w chwili wypadku komunikacyjnego i podlega naprawieniu na podstawie art. 436 k.c. oraz według przesłanek określonych w art. 363 § 2 k.c. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy, czy też w ogóle zamierza ją naprawić (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSPiKA 2002, nr 7-8, poz. 103 oraz orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88, niepubl.). Odszkodowanie ma bowiem wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem. Zgodnie z art. 363 § 2 k.c. wysokość tak określonego odszkodowania powinna być ustalona według poziomu cen części zamiennych i usług koniecznych do wykonania naprawy tj. na podstawie metody kosztorysowej i objąć niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (por. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2011, sygn. III CZP 68/2001, OSNC 2002, nr 6 poz. 74, z dnia 13 czerwca 2003 r., sygn. III CZP 32/2003, OSNC 2004, nr 4, poz. 51). Podkreślić również należy, że ewentualna naprawa nie musi doprowadzić pojazdu do stanu sprzed szkody i uzależnianie przez ubezpieczyciela wypłaty odszkodowania od udowodnienia dokonania naprawy i jej kosztów, nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach i utrwalonej linii orzeczniczej sądów powszechnych i Sądu Najwyższego (por. uzasadnienia wyroków Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 r. V CKN 908/00, nie publ., z dnia 11 czerwca 2001 r., V CKN 226/00, OSNC 2002, nr 3, poz. 40).

Podzielając wyżej przytoczone stanowisko, sąd uznał za chybione argumenty strony pozwanej, iż powód winien był wykazać w niniejszej sprawie faktycznie poniesione koszty naprawy samochodu i wydając orzeczenie oparł ustalenia faktyczne na opinii sporządzonej przez biegłego sądowego M. S., albowiem opinia ta jest szczegółowa i kompletna, logiczna i czytelna. Biegły sądowy sporządzając opinie uzupełniające odniósł się do zgłoszonych przez strony postępowania zarzutów.

Podkreślić przy tym należy, że żadna ze stron nie kwestionowała zastosowania przez biegłego 50% potrącenia za użycie przy naprawie uszkodzeń samochodu powoda powstałych w kolizji drogowej z dnia 24.11.2011 r., części oryginalnych używanych. Dotyczyło to: zderzaka przedniego, błotnika prawego, reflektora prawego przedniego oraz kierunkowskazu prawego przedniego. Powód kwestionował natomiast zastosowanie przez biegłego 50% potrącenia w stosunku do pozostałych części, które nie uległy uszkodzeniu w kolizji z dnia 24.11.2011 r., a zostały uszkodzone w kolizji z dnia 31.07.2015 r., zaś pozwany wskazywał na zawyżenie przez biegłego stawek za roboczogodzinę. Po sporządzeniu opinii uzupełniającej pełnomocnik pozwanego nadal kwestionował wysokość wyliczonej przez biegłego wysokości odszkodowania, nie zgłosił jednak na tę okoliczność żadnego dowodu.

Ponieważ powód cofnął żądanie pozwu, domagając się zasądzenia kwoty wynikającej z opinii biegłego sądowego, kwota ta stanowiła górną wysokość wskazywaną przez powoda jako szkoda poniesiona w związku z uszkodzeniem pojazdu w dniu 31.07.2015 roku.

Ostatecznie zatem wydając wyrok sąd oparł ustalenia w całości na opinii sporządzonej przez biegłego M. S. który w sporządzonej opinii uzupełniającej z dnia 23.11.2016 r. uwzględnił potrącenie 50% cen części, tj. zderzaka przedniego, błotnika przedniego prawego, reflektora prawego, lampy kierunkowskazu prawego przedniego, zaś w pozostałym zakresie przyjął do wyliczenia ceny części oryginalnych. Tak wyliczona wysokość odszkodowania stanowiła kwotę 12.192,67 zł, zaś przy uwzględnieniu 23% podatku VAT, kwota ta wyniosła 14.996,98 zł. Potrącenie 50% przyjęte przez biegłego sądowego nie było kwestionowane przez powoda. Ponieważ powód domagał się zasądzenia kwoty uwzględniającej zastosowane potrącenie, nie zachodziła potrzeba rozważania zasadności zastosowanego potrącenia.

W pozostałym zakresie zastosowanie do wyceny kosztów naprawy części oryginalnych nowych jest zasadne. Pozwany nie wykazał, aby wykorzystanie takich części spowodowało wzrost wartości pojazdu powoda, a na nim zgodnie z przepisem art. 6 k.c. ciążył ten ciężar dowodowy (analogicznie uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11).

Powód nie ma obowiązku szukania warsztatu najtańszego, w którym można przeprowadzić naprawę pojazdu. Jak wynikało zaś z opinii biegłego sądowego przyjęte w opinii stawki za roboczogodzinę były średnimi stawkami stosowanymi w warsztatach II i III kategorii. Na tę okoliczność biegły sądowy sporządził pisemną opinię uzupełniającą oraz składał ustną opinię na rozprawie. Pozwany zaś nie zaoferował innych dowodów, na okoliczność ustalenia, że przyjęta przez niego stawka za roboczogodzinę 60,00 zł, obowiązywała w dacie powstania szkody.

Pozwany nie sprostał ciążącemu na nim obowiązkowi udowodnienia, zgodnie z przepisem art. 6 k.c., że powód prowadząc działalność gospodarczą przy użyciu przedmiotowego samochodu, mógł odliczyć podatek od towarów i usług, a w konsekwencji odszkodowanie należne powodowi powinno być wypłacone w kwocie netto.

Mając na uwadze powyższe sąd na podstawie przepisu art. 363 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 822 § 4 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8.359,08 zł (14.996,98 zł – wypłacone odszkodowanie 6.637,90 zł = 8.359,08 zł) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 02.09.2015 r. do dnia 31.12.2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty, o czym orzekł w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

W punkcie drugim sąd umorzył postępowanie na podstawie przepisu art. 203 § 1 k.p.c. w zw. z art. 355 § 1 k.p.c. z uwagi na cofnięcie przez powoda powództwa ze zrzeczeniem się roszczenia co do kwoty 554,17 zł wraz z odsetkami od dnia 02.09.2015 r. do dnia .

W przedmiocie obowiązku zwrotu kosztów procesu sąd rozstrzygnął na podstawie przepisu art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. przyjmując, że powód wygrał proces w 93,78%, zaś pozwany w 6,22%, szczegółowe wyliczenie tych kosztów pozostawiając referendarzowi sądowemu, o czym odpowiednio orzekł w punktach trzecim i czwartym wyroku.