Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 27 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Łęczycy, I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Wojciech Wysoczyński

Protokolant: sek. sąd. Katarzyna Retkowska

po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2017 roku, w Ł., na rozprawie,

sprawy z powództwa H. R. i K. R.

przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od Towarzystwa (...) z siedzibą w W. solidarnie na rzecz H. R. i K. R. kwotę 9.000 / dziewięć tysiące złotych / wraz z odsetkami od dnia 4 maja 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku – ustawowymi i od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty – ustawowymi za opóźnienie;

2.  zasądza od Towarzystwa (...) z siedzibą w W. solidarnie na rzecz H. R. i K. R. kwotę 2.484 zł / dwa tysiące czterysta osiemdziesiąt cztery złote / tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  obciąża i nakazuje pobrać od Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łęczycy kwotę 1.308 zł (słownie: jeden tysiąc trzysta osiem złotych ) tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygnatura akt I C 272/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 11 grudnia 2014 roku, powodowie H. R. i K. R. – reprezentowani przez zawodowego pełnomocnika – adwokata wnieśli o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. solidarnie kwoty 9.000 zł tytułem odszkodowania za uszkodzony w wyniku kolizji drogowej z dnia 7 marca 2013 r. samochód osobowy m-ki \/ (...), nr rej. (...), wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 4 maja 2013 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych / pozew k. 2-4/.

W odpowiedzi na pozew pozwany reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika - radcę prawnego wniósł o oddalenie powództwa kwestionując roszczenie co do zasady i wysokości. Pełnomocnik pozwanego wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu / odpowiedź na pozew k. 15-16/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie H. R. i K. R. byli do dnia 7 maja 2013 roku, współwłaścicielami pojazdu marki V. (...) nr. rej. (...). Powodowie przedmiotowy pojazd nabyli od P. S.. W dacie zakupu pojazd był w dobrym stanie technicznym. Pojazd był pojazdem bezwypadkowym. P. S. nie montował w pojeździe dodatkowego wyposażenia / zez. św. P. S. k. 82/.

W dniu 7 marca 2013 roku, w miejscowości K., miała miejsce kolizja drogowa.

Kierująca samochodem O. (...) nr rej. (...)- A. H. popełniła błąd w taktyce jazdy wyjeżdżając z ulicy podporządkowanej (ul. (...)) nie ustępując pierwszeństwa przejazdu poruszającemu się ul. (...) w kierunku ul. (...) błędnie oceniając odległość od tego pojazdu jak i jego prędkość.

Kierujący samochodem V. (...) nr rej. (...) popełnił błąd w taktyce i technice jazdy przekraczając w miejscu zdarzenia dozwoloną prędkość, nie podejmując hamowania w reakcji na stan zagrożenia w postaci zbliżającego się do jego toru jazdy samochodu O.- nie zachowując ostrożności przy zbliżaniu się do skrzyżowania.

Szacunkowa wartość rynkowa brutto samochodu V. (...) nr rej. (...) przed szkodą w dniu 7 marca 2013 r określona na podstawie informacji zawartych w aktach sprawy mogła wynosić: 11.600 zł (słownie: jedenaście tysięcy sześćset),

Koszt naprawy samochodu V. (...) nr rej. (...) pozwalający na usuniecie uszkodzeń po zdarzeniu drogowym w dniu 7 marca 2013 r (istotny dla określenia wartości pojazdu w stanie uszkodzonym) z uwzględnieniem zastosowania w naprawie części oryginalnych i średniej stawce za roboczogodzinę jaką zastosowała strona pozwana (110,00 zł netto- nie wyższej od stosowanych w tym czasie stawek w serwisach autoryzowanych ) mógł wynieść brutto: 57.987,21 złotych.

Wartość rynkowa samochodu V. (...) nr rej. (...) w stanie uszkodzonym po zdarzeniu drogowym w dniu 7 marca 2013 r ustalona metodami matematycznymi (uwzględniającymi koszty naprawy) mogła wynieść brutto: 1.200 złotych.

Rzeczywista wartość pojazdu w stanie uszkodzonym mogła wynosić tyle ile uzyskano za ten pojazd w wyniku jego sprzedaży w stanie uszkodzonym (1000 zł).

Przedmiotowa szkoda jest tzw. „szkoda całkowitą”. Odszkodowanie powinno zostać ustalone jako różnica pomiędzy wartością pojazdu przed szkodą, a jego wartością w stanie uszkodzonym. Przed szkodą wartość pojazdu wynosiła 11.600 złotych, po szkodzę wartość pojazdu wynosiła 1.200 złotych / opinia biegłego P. K. – 121-163, k. 180-186, k. 212v/.

W dacie zdarzenia pojazd marki O. (...) objęty był ochroną ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadacza na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej z pozwanym nr. polisy (...) / bezsporne /.

Powodowie wezwali pozwanego do zapłaty odszkodowania. Pozwany otrzymał wezwanie do zapłaty w dniu 3 kwietnia 2013 roku. Pozwany w dniu 12 czerwca 2013 roku odmówił wypłaty powodowi odszkodowania z tytułu wypadku ( akta szkody, wezwanie k. 8, pismo k. 9 ).

Powodowie H. R. i K. R. w dniu 7 maja 2013 roku, sprzedali pojazd marki V. (...) nr. rej. (...) za kwotę 1.000 złotych / kserokopia umowy k. 10/.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Łęczycy z dnia 14 stycznia 2015 roku, w sprawie II W 1/15 powód K. R. został uznany za winnego tego, że: w dniu 7 marca 2013 roku ok. godz. 19:00 w K. na ul. (...) w pow. (...), woj. (...) kierował samochodem osobowym marki V. (...) nie posiadając przy sobie prawa jazdy tj. popełnienia wykroczenia z art. 95 kw, i za to na podstawie art. 95 kw wymierzono mu karę grzywny w wysokości 50 złotych / opis wyroku k. 112 akt II W 1/15/.

A. H. pozostawała pod zarzutem tego, że w dniu 7 marca 2013 roku około godz. 19:00 w K., woj. (...) spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki o. (...) o nr rej. (...) na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu jadącemu z prawej strony po drodze z pierwszeństwem pojazdowi marki V. o nr rej. (...) w wyniku czego doszło do zdarzenia drogowego, tj. o czyn z art. 86 § 1 k.w. / akta sprawy II W 2468/13 S.R. w Łęczycy /.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi postępowanie wobec A. H. na podstawie art. 5 § 1 pkt. 4 k.p.w. w zw. z art. 45 § 2 k.w. umorzone z uwagi na przedawnienie karalności / wyrok k. 137 akt VII W 2468/13 S.R. w Kutnie /.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dowód z zeznań świadka oraz złożone dokumenty w szczególności dokumentację złożoną do akt szkodowych.

Istotna dla ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie okazała się sporządzona przez biegłego P. K. opinia pisemna i ustna. Opinia była jasna, spójna, nie zawierała wewnętrznych sprzeczności, odpowiadała w sposób jednoznaczny i logiczny na postawione w tezie dowodowej pytania, a nadto została sporządzona przez osobę o niezbędnych do tego kwalifikacjach.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne.

Jak ustalono kierująca samochodem O. (...) nr rej. (...)- A. H. popełniła błąd w taktyce jazdy wyjeżdżając z ulicy podporządkowanej (ul. (...)) nie ustępując pierwszeństwa przejazdu poruszającemu się ul. (...) w kierunku ul. (...) błędnie oceniając odległość od tego pojazdu jak i jego prędkość w wyniku czego doszło do zdarzenia drogowego z udziałem pojazdu należącego do powodów.

Niewątpliwie to A. H. spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Z uwagi na to, że w dacie zdarzenia pojazd marki O. (...) objęty był ochroną ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadacza na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej z pozwanym nr. polisy (...) pozwany ponosi odpowiedzialność wynikającą z umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC sprawcy kolizji – za przedmiotową szkodę.

W przedmiotowej sprawie bezspornym pomiędzy stronami było to, że szkoda w pojeździe należącym do powoda miała charakter szkody całkowitej.

Ze szkodą całkowitą w ubezpieczeniach komunikacyjnych mamy do czynienia wówczas, gdy pojazd mechaniczny na skutek wypadku uległ zniszczeniu i albo w ogóle nie nadaje się do naprawy, albo też koszty naprawy okazują się przekraczać wartość pojazdu w dniu powstania szkody.

Uzasadnienia prawnego kompensacji szkody całkowitej należy doszukiwać się w art. 363 § 1 k.c. Przepis ten wskazuje na szczególny przypadek, gdy przywrócenie stanu poprzedniego poprzez naprawienie szkody jest niemożliwe, bądź też pociąga za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty. W sytuacji szkody całkowitej ubezpieczyciel nie musi zatem finansować kosztów naprawy.

W przypadku szkody całkowitej, odszkodowanie wypłacane w ramach ubezpieczenia OC ustalane jest za pomocą metody dyferencyjnej. Polega ona na tym, iż wylicza się wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym (na dzień szkody) i wartość pozostałości pojazdu (wraku), a następnie oblicza różnicę między tymi wielkościami. Otrzymana kwota stanowi wysokość przyznanego odszkodowania.

Jak wynika z opinii biegłego sądowego przed szkodą wartość pojazdu wynosiła 11.600 złotych, po szkodzę wartość pojazdu wynosiła 1.200 złotych.

Do zapłaty na rzecz powodów z tytułu uszkodzenia pojazdu co do zasady pozostaje kwota 10.400 złotych [ bo: 11.600 zł (wartość pojazdu nieuszkodzonego) – 1.200 zł (wartość pojazdu w stanie uszkodzonym) = 10.400 złotych].

Mając powyższe na uwadze, działając na podstawie art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 363 § 1 i 2 k.c. i art. 361 § 2 k.c. i art. 805 k.c. orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

Orzekając uwzględniono również treść art. 321 k.p.c., albowiem powodowie domagali się tytułem odszkodowania za uszkodzony pojazd zasądzenia kwoty 9.000 zł. Warto również zaznaczyć, że sprzedaż wraku pozostaje bez znaczenia dla oszacowania wysokości odszkodowania, które zostaje przecież dokonane według wartości na dzień zaistnienia szkody.

O należnych odsetkach ustawowych, Sąd orzekł zgodnie z brzmieniem przepisów art. 359 § 1 k.c., 481§1 k.c., art. 455 k.c. i 817 § l k.c. oraz art. 14 ust. l ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie, z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W niniejszej sprawie ustalono, że w dniu 3 kwietnia 2013 roku, wpłynęło do pozwanego skonkretyzowane żądanie zapłaty kwoty z tytułu dopłaty do odszkodowania. Mając na uwadze powyższe ustalenia, że początkową datą naliczenia odsetek ustawowych jest dzień 4 maja 2013 roku.

Sąd orzekł o kosztach procesu, zgodnie z art. 98 k.p.c., albowiem roszczenie powodów zostało uwzględnione w całości. Art. 98 § 1 k.p.c. nakłada na stronę przegrywającą sprawę obowiązek zwrotu przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Na zasądzoną kwotę składają się: 1200 zł koszty zastępstwa procesowego, 34 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 450 zł opłata od pozwu, 800 złotych wynagrodzenie biegłego ds. ruchu drogowego. O nieuiszczonych kosztach sądowych należnych na rzecz Skarbu Państwa, Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku ( Dz. U. nr. 167 poz. 1398).

Powód wygrał proces, wobec powyższego, Sąd obciążył pozwanego obowiązkiem zapłaty wszystkich nieuiszczonych kosztów sądowych w przedmiotowej sprawie. Na sumę nieuiszczonych kosztów sądowych składa się kwota 1.308 złotych.