Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak

Protokolant: Arleta Agata

Przy udziale oskarżycielki posiłkowej J. S.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23.03. i 25.05.2017 r.

sprawy przeciwko

P. R. urodz. (...) w J.

syna Z. i M. z d. B.

obwinionego o to, że: w dniu 8 lipca 2016 r. o godz. 12:25 w L. na ul. (...) na wysokości budynku nr (...) nie zachował należytej ostrożności podczas otwierania drzwi w unieruchomionym pojeździe marki A. nr rej. (...) powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, poprzez uderzenie w kierująca rowerem J. S.,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.

orzeka

I. Uznaje obwinionego P. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu we wniosku o ukaranie czynu przy czym uzupełnia opis czynu o to, że J. S. doznała w wyniku zdarzenia stłuczenia twarzoczaszki po stronie prawej, krwiaka okularowego oczodołu prawego i urazu gałki ocznej prawej, co stanowi naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni, kwalifikuje to zdarzenie jako wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. i za to na mocy powołanego przypisu wymierza mu karę 500 (pięciuset) złotych grzywny.

II. Na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z art. 3 ust. Ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych w kwocie 220 (dwustu dwudziestu) złotych.

Sygn. akt II W 37/17

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 25 maja 2017 r.

Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy, ustalił następujący stan faktyczny:

Obwiniony P. R. w dniu 8 lipca 2016 r. jechał samochodem marki A. o nr rej. (...) w L. ulicą (...), około godziny 12.25 zatrzymał się przy poboczu, naprzeciw swojej nieruchomości przy ul. (...). W tym czasie ulicą (...) jechała rowerem J. S.. Rowerzystka przystąpiła do ominięcia stojącego na poboczu samochodu, którym jechał obwiniony. Gdy rowerzystka znajdowała się w pobliżu samochodu obwinionego, ten gwałtownie otworzył lewe przednie drzwi, nie upewniając się, że mógł to uczynić bezpiecznie. Rowerzysta uderzyła bliżej nieustaloną częścią roweru w drzwi samochodu obwinionego i upadła na jezdnię. Na skutek upadku rowerzystka doznała obrażeń w postaci stłuczenia twarzoczaszki po stronie prawej, krwiaka okularowego oczodołu prawego i urazu gałki ocznej prawej. Obrażenia te stanowiły naruszenie czynności narządów jej ciała na okres poniżej 7 dni. Pokrzywdzona otrzymała odszkodowanie w kwocie 2.808 złotych, wystąpiła o podwyższenie tej kwoty.

Dowód:

-częściowo wyjaśnienia obwinionego (k.21,60v,67),

- zeznania J. S. (k.67v-68),

- notatka urzędowa (k.2-3),

- szkic miejsca zdarzenia (k.4)

- protokół oględzin miejsca zdarzenia (k.5-6),

- protokoły oględzin pojazdów (k.7-8,9),

- opinia lekarska (k.17).

Obwiniony w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień (k.21). Podczas rozprawy w trakcie pierwszego przesłuchania przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, odmówił złożenia wyjaśnień, odpowiadał na pytania (k.61). Podał, że zdarzenie miało miejsce naprzeciw jego domu. Zatrzymał samochód na kostce brukowej, która znajduje się po prawej stronie drogi asfaltowej. Wziął dokumenty z samochodu i otworzył drzwi, które wychodziły na asfalt około 30 cm. Drogą nikt wówczas nie przejeżdżał, a ulica ma około 6 metrów szerokości. Nie uchylał się od pomocy pokrzywdzonej, ale miał utrudniony kontakt z nią, gdyż Policja nie mogła mu udzielić informacji o pokrzywdzonej, ze względu na zasady wprowadzone przez ustawę o ochronie danych osobowych. Stwierdził, że pokrzywdzona wyprzedzała go, musiała poruszać się szybko, bo nie widział jej. Podczas kolejnego przesłuchania (k.67) przyznał się do tego, że nie zachował należytej ostrożności, ale podał, że to pokrzywdzona uderzyła w jego samochód. Podał, że podjechał pod swój dom, zatrzymał się około 0,5 metra od jezdni, jak otworzył drzwi to wystawały one około 15 cm na jezdnię. Nie mógł stwierdzić ile czasu minęło od otwarcia drzwi do uderzenia w nie przez rowerzystkę, nie patrzył w tylne lusterka przed otwarciem drzwi.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom w części dotyczącej usytuowania pojazdów przed zderzeniem i jego skutków, gdyż znajdują potwierdzenie w zeznaniach oskarżycielki posiłkowej (k.67v-68), szkicu miejsca zdarzenia (k.4), protokole oględzin miejsca zdarzenia (k.5-6) oraz protokołach oględzin pojazdów (k.7-8,9). Nie zasługuje na wiarę ta część wyjaśnień obwinionego, w której stwierdził, że nie ponosi odpowiedzialności za spowodowanie przedmiotowego zderzenia. Obwiniony otwierał drzwi pojazdu i powinien był upewnić się czy mógł uczynić to bezpiecznie, bez naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Faktycznie zatem obwiniony był obowiązany ustąpić pierwszeństwa przejazdu pokrzywdzonej, a jego odmienne spostrzeżenia w tym względzie wynikają z błędnej oceny sytuacji.

Oskarżycielka posiłkowa J. S. zeznała (k.67v-68), iż jechała w L. ulica (...), nie wie w jaką część drzwi samochodu obwinionego uderzyła, bo zdarzenie było nagłe. Jechała ulicą (...), w tym miejscu stoi zwykle wiele zaparowanych pojazdów przy jezdni, jeździ ostrożnie, nie przejeżdża zbyt blisko krawędzi jezdni ani zaparkowanych samochodów. Doznała obrażeń ciała, z których najpoważniejsze było uszkodzenie oka, gdyż wymagało zszycia. Otrzymała odszkodowanie w kwocie 2.808 złotych, wysokość odszkodowania jej nie zadowoliła i złożyła odwołanie.

Sąd dał wiarę zeznaniom oskarżycielki posiłkowej, gdyż są logiczne, rzeczowe i znajdują potwierdzenie w wiarygodnej części wyjaśnień obwinionego, szkicu miejsca zdarzenia (k.4), protokole oględzin miejsca zdarzenia (k.5-6), protokołach oględzin pojazdów (k.7-8,9) oraz opinii lekarskiej (k.17).

Opinia biegłego lekarza sądowego (k.17) jest jasna i pełna, gdyż sporządził ją lekarz dysponujący fachową wiedzą z dziedziny zdrowia ludzkiego i jego zaburzeń, strony ją nie kwestionowały, a biegły wskazał rodzaj obrażeń ciała pokrzywdzonej.

Sporządzone w toku postępowania dokumenty w postaci dokumentów wymienionych na k. 68 zostały sporządzone przez powołane do tego osoby, były sporządzone bezstronnie i obiektywnie, nie były kwestionowane przez strony, stąd stały się podstawą ustalenia stanu faktycznego.

Ustalony stan faktyczny stanowi spójną, logicznie uzasadnioną całość. Poszczególne wiarygodne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Na podstawie tego stanu faktycznego wina i okoliczności popełnienia czynu przypisanego obwinionemu nie mogą budzić wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Udział w ruchu drogowym wymaga przestrzegania jego zasad, zachowania rozwagi i ostrożności, by uniknąć wszelkich zagrożeń bezpieczeństwa w tym ruchu. Obwiniony zatrzymał samochód przy krawędzi jezdni, w tym czasie jezdnią przejeżdżała na rowerze oskarżycielka posiłkowa. Podczas tej czynności obwiniony naruszył jeden z warunków bezpiecznego korzystania z drogi publicznej, poprzez spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, co wynika z treści art. 3 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Obwiniony znajdował się bowiem bezpośrednio przy pasie ruchu, którym poruszała się rowerzystka i przed otwarciem drzwi samochodu powinien upewnić się, że może ten manewr wykonać bezpiecznie, nie utrudniając ruchu innym uczestnikom ruchu drogowego.

Obwiniony powinien był wykonać ten manewr ostrożnie i bezpiecznie, bacząc by nie zagrozić bezpieczeństwu innych uczestników ruchu drogowego. W szczególności do jego obowiązku należało upewnienie się, czy za jego samochodem nie znajdował się inny uczestnik ruchu i czy otworzenie drzwi nie stworzy sytuacji zagrażającej bezpieczeństwu w ruchu. Obwiniony nie upewnił się, że mógł otworzyć drzwi, gdy pokrzywdzona znajdowała się w niewielkiej odległości od pojazdu obwinionego nie miała możliwości uniknięcia zderzenia z drzwiami samochodu obwinionego. Należy zwrócić uwagę, że jazda rowerem wymaga zachowania równowagi, a jej nagłe pozbawienie, choćby w postaci lekkiego otarcia o drzwi pojazdu może skończyć się upadkiem rowerzysty. Skutkiem otwarcia drzwi samochodu przez obwinionego było to, że oskarżycielka posiłkowa upadła na jednię i doznała obrażeń w postaci stłuczenia twarzoczaszki po stronie prawej, krwiaka okularowego oczodołu prawego i urazu gałki ocznej prawej. Obrażenia te stanowiły naruszenie czynności narządów jej ciała na okres poniżej 7 dni. Pokrzywdzona otrzymała odszkodowanie w kwocie 2.808 złotych, co według niej nie odpowiada rozmiarowi uszkodzeń jej ciała i doznanej krzywdzie.

Czyn obwinionego należy zakwalifikować jako wykroczenie z art. 86 § 1 k.w., gdyż polegał na tym, że naruszył obowiązujące zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego i spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w tym ruchu.

Obwiniony ma 60 lat, jest żonaty, ma na utrzymaniu jedną osobę, prowadzi działalność gospodarczą i uzyskuje około 6.500 złotych miesięcznie (oświadczenie z k. 20v), nie był karany sądownie (k.56), nie popełniał wcześniej wykroczeń w ruchu drogowym (k.50).

Stopień społecznej szkodliwości czynu nie był mały, gdyż obwiniony naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, stworzył przez to realne zagrożenie bezpieczeństwu w ruchu drogowym. Stopień winy obwinionego również nie był mały, gdyż następstwem naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym było spowodowanie obrażeń ciała pokrzywdzonej.

Kara powinna przekonać obwinionego i ogół społeczeństwa, że popełnianie wykroczeń nie jest opłacalne i zamiast spodziewanych korzyści przynosi dolegliwości. Celem kary jest również kształtowanie w społeczeństwie szacunku dla norm prawnych oraz wskazywanie, że reguły bezpiecznego użytkowania dróg publicznych obowiązują wszystkich i należy w taki sposób korzystać z dróg publicznych by uniknąć możliwych i przewidywalnych zagrożeń bezpieczeństwa, a tym samym zapobiegać wypadkom i kolizjom na drogach. Obwiniony naruszył zasady bezpieczeństwa w komunikacji lądowej, spowodował przez to upadek na jezdnię rowerzystki i konkretne obrażenia ciała (k.17). Kara powinna przekonać obwinionego, że należy unikać zagrożeń bezpieczeństwa w ruchu drogowym i tak korzystać z dróg publicznych, by unikać podobnych zdarzeń w przyszłości.

Do okoliczności obciążających należy zaliczyć przede wszystkim brak rozwagi obwinionego przy otworzeniu drzwi, natomiast jako okoliczności łagodzące uwzględniono niekaralność obwinionego (k.56) i nie popełnienie przez niego wcześniej wykroczeń w ruchu drogowym (k.50) oraz wyrażoną skruchę.

Biorąc pod uwagę powyżej wymienione przesłanki wymiaru kary Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz zdolną spełnić swe cele prewencji indywidualnej i generalnej powinna być kara 500 złotych grzywny. Kara ta powinna przekonać obwinionego, że udział w ruchu drogowym wymaga rozsądku i przestrzegania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Obwiniony ma stałe, niemałe dochody i jedną osobę na utrzymaniu. Powinien zatem zwrócić poniesione na rozpoznanie sprawy koszty, wobec czego Sąd zasądził je od niego.