Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Barbary Chodorowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2013 roku

sprawy K. S.

oskarżonego z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 13 czerwca 2013 roku, sygnatura akt III K 728/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym, w tym wymierza 180 zł opłaty za to postępowanie.

Sygn.akt IV Ka 779 / 13

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy w Wałbrzychu oskarżył K. S.o to, że

I.  W dniu 27 stycznia 1999 r. w W.woj. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci kwoty pieniężnej nie mniejszej niż 100 zł nakłonił rzeczoznawcę z zakresu techniki i mechaniki samochodowej, ruchu drogowego oraz identyfikacji oznakowań pojazdów M. B.do sporządzenia fałszywej oceny technicznej nr (...)w zakresie stanu technicznego i wartości pojazdu marki D. (...)o numerze identyfikacyjnym (...), poprzez zawarcie w niej danych dotyczących nieistniejących braków i uszkodzeń w tym pojeździe co było podstawą do zaniżenia jego wartości celnej

tj. o czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk

II.  W dniu 27 stycznia 1999 r. w W.woj. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci kwoty pieniężnej nie mniejszej niż 100 zł nakłonił rzeczoznawcę z zakresu techniki i mechaniki samochodowej, ruchu drogowego oraz identyfikacji oznakowań pojazdów M. B.do sporządzenia fałszywej oceny technicznej nr (...)w zakresie stanu technicznego i wartości pojazdu marki D. (...)o numerze identyfikacyjnym (...), poprzez zawarcie w niej danych dotyczących nieistniejących braków i uszkodzeń w tym pojeździe, co było podstawą do zaniżenia jego wartości celnej

tj. o czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk

III.  W dniu 28 stycznia 1999 r. w W.woj. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci kwoty pieniężnej nie mniejszej niż 100 zł nakłonił rzeczoznawcę z zakresu techniki mechaniki samochodowej, ruchu drogowego oraz identyfikacji oznakowań pojazdów M. B.do sporządzenia fałszywej oceny technicznej nr (...)w zakresie stanu technicznego i wartości pojazdu marki P. (...)o numerze identyfikacyjnym (...), poprzez zawarcie w niej danych dotyczących nieistniejących braków uszkodzeń w tym pojeździe, co było podstawą do zaniżenia jego wartości celnej

tj. o czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk

IV.  W dniu 28 stycznia 1999 r. w W.woj. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci kwoty pieniężnej nie mniejszej niż 100 zł nakłonił rzeczoznawcę z zakresu techniki mechaniki samochodowej, ruchu drogowego oraz identyfikacji oznakowań pojazdów M. B.do sporządzenia fałszywej ocenyi technicznej nr (...)w zakresie stanu technicznego i wartości pojazdu marki P. (...)o numerze identyfikacyjnym (...), poprzez zawarcie w niej danych dotyczących nieistniejących braków uszkodzeń w tym pojeździe , co było podstawą do zaniżenia jego wartości celnej

tj. o czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk

V.  W dniu 5 marca 1999 r. w W.woj. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci kwoty pieniężnej nie mniejszej niż 100 zł nakłonił rzeczoznawcę z zakresu techniki mechaniki samochodowej, ruchu drogowego oraz identyfikacji oznakowań pojazdów M. B.do sporządzenia fałszywej oceny technicznej nr (...)w zakresie stanu technicznego i wartości pojazdu marki D. (...)o numerze identyfikacyjnym (...), poprzez zawarcie w niej danych dotyczących nieistniejących braków uszkodzeń w tym pojeździe, co było podstawą do zaniżenia jego wartości celnej

tj. o czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk

VI.  W dniu 17 marca 1999 r. w W.woj. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci kwoty pieniężnej nie mniejszej niż 100 zł nakłonił rzeczoznawcę z zakresu techniki mechaniki samochodowej, ruchu drogowego oraz identyfikacji oznakowań pojazdów M. B.do sporządzenia fałszywej oceny technicznej nr (...)w zakresie stanu technicznego i wartości pojazdu marki P. (...)o numerze identyfikacyjnym (...)poprzez zawarcie w niej danych dotyczących nieistniejących braków i uszkodzeń w tym pojeździe, co było podstawą do zaniżenia jego wartości celnej

tj. o czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk

VII.  W dniu 17 marca 1999 r. w W.woj. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci kwoty pieniężnej nie mniejszej niż 100 zł nakłonił rzeczoznawcę z zakresu techniki mechaniki samochodowej, ruchu drogowego oraz identyfikacji oznakowań pojazdów M. B.do sporządzenia fałszywej oceny technicznej nr (...)w zakresie stanu technicznego i wartości pojazdu marki D. (...)o numerze identyfikacyjnym (...)poprzez zawarcie w niej danych dotyczących nieistniejących braków i uszkodzeń w tym pojeździe, co było podstawą do zaniżenia jego wartości celnej

tj. o czyn z art. 18 § 2 w zw. z art. 271 § 3 kk

VIII.  W dniu 7 kwietnia 1999 r. w W.woj. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci kwoty pieniężnej nie mniejszej niż 100 zł nakłonił rzeczoznawcę z zakresu techniki i mechaniki samochodowej, ruchu drogowego oraz identyfikacji oznakowań pojazdów M. B.do sporządzenia fałszywej oceny technicznej nr (...)w zakresie stanu technicznego i wartości pojazdu marki D. (...)o numerze identyfikacyjnym (...)poprzez zawarcie w niej danych dotyczących nieistniejących braków i uszkodzeń w tym pojeździe, co było podstawą do zaniżenia jego wartości celnej

tj. o czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk

IX.  W dniu 26 kwietnia 1999 r. w W.woj. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci kwoty pieniężnej nie mniejszej niż 100 zł nakłonił rzeczoznawcę z zakresu techniki mechaniki samochodowej, ruchu drogowego oraz identyfikacji oznakowań pojazdów M. B.do sporządzenia fałszywej opinii technicznej nr (...)w zakresie stanu technicznego i wartości pojazdu marki D. (...)o numerze identyfikacyjnym (...)poprzez zawarcie w niej danych dotyczących nieistniejących braków i uszkodzeń w tym pojeździe, co było podstawą do zaniżenia jego wartości celnej

tj. o czyn art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk

X.  W dniu 27 kwietnia 1999 r. w W.woj. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci kwoty pieniężnej nie mniejszej niż 100 zł nakłonił rzeczoznawcę z zakresu techniki mechaniki samochodowej, ruchu drogowego oraz identyfikacji oznakowań pojazdów M. B.do sporządzenia fałszywej oceny technicznej nr (...)w zakresie stanu technicznego i wartości pojazdu marki F. (...)o numerze identyfikacyjnym (...)poprzez zawarcie w niej danych dotyczących nieistniejących braków i uszkodzeń w tym pojeździe, co było podstawą do zaniżenia jego wartości celnej

tj. o czyn art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk

XI.  W dniu 26 kwietnia 1999 r. w W.woj. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci kwoty pieniężnej nie mniejszej niż 100 zł nakłonił rzeczoznawcę z zakresu techniki mechaniki samochodowej, ruchu drogowego oraz identyfikacji oznakowań pojazdów M. B.do sporządzenia fałszywej opinii technicznej nr (...)w zakresie stanu technicznego i wartości pojazdu marki D. (...)o numerze identyfikacyjnym (...)poprzez zawarcie w niej danych dotyczących nieistniejących braków i uszkodzeń w tym pojeździe, co było podstawą do zaniżenia jego wartości celnej

tj. o czyn art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu wyrokiem z dnia 13 czerwca 2013r. sygn. akt III K 728 /12 :

I.  Oskarżonego K. S.uznał za winnego popełnienia tego, że w okresie pomiędzy 27.01.1999 r. a 27.04.1999 r. w W.działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru chcąc, aby M. B.dokonał czynu zabronionego nakłonił go do sporządzenia jedenastu ocen technicznych poświadczających nieprawdę co do stanu technicznego, nieistniejących braków i uszkodzeń oraz wartości następujących pojazdów:

- D. (...) o numerze identyfikacyjnym (...)

- D. (...) o numerze identyfikacyjnym (...)

- P. (...) o numerze identyfikacyjnym (...)

- P. (...) o numerze identyfikacyjnym (...)

- D. (...) o numerze identyfikacyjnym (...)

-P. (...) o numerze identyfikacyjnym (...)

- D. (...) o numerze identyfikacyjnym (...)

- D. (...) o numerze identyfikacyjnym (...)

- D. (...) o numerze identyfikacyjnym (...)

- F. (...) o numerze identyfikacyjnym (...)

- D. (...) o numerze identyfikacyjnym (...), tj. za winnego popełnienia występku z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za czyn ten na podstawie art. 271 § 1 kk w zw. z art. 19 § 1 kk wymierzył mu karę 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary warunkowo zawiesił na okres 2 (dwóch) lat próby;

III.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet kary zaliczył okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w dniach od 13.08.2001r. do 17.11.2001r.;

IV.  zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych związanych z jego udziałem w sprawie, poniesione wydatki w tej części zaliczył na rachunek Skarbu Państwa.

Z wyrokiem tym w całości nie pogodzili się:

- oskarżony, wnosząc apelację za pośrednictwem obrońcy

- prokurator.

Apelujący obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa procesowego, a to art. 7 kpk które miało wpływ na treść orzeczenia, a polegające na dowolnej, a nie mieszczącej się w granicach swobody ocenie dowodów i przyjęcie m.in.:

- że pomiędzy K. S.i M. B.doszło do swoistego porozumienia w zakresie, którego M. B.na polecenie i pod „dyktando” K. S.miał sporządzać nieprawdziwe oceny techniczne pojazdów opisanych w treści zarzutów stawianych K. S., podczas gdy już z samego uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd nie ustalił, aby K. S.kiedykolwiek wprost przedstawił M. B.propozycję poświadczenia nieprawdy w sporządzanych przez niego ocenach technicznych a M. B.przy wydawaniu swoich ocen technicznych miał pełną swobodę,

- że czyniąc rozważania na k.7 na temat motywu, jakim kierować się miał K. S., Sąd wskazując, że nie ma dowodów na działanie K. S.w celu osiągnięcia korzyści majątkowych, powiada, że niewykluczone jest , że oskarżony chciał w ten sposób kontynuować współpracę gospodarczą z importerem, przy czym nie wskazuje Sąd w żaden sposób czym kieruje się takie założenie przyjmując,

I w konsekwencji

poczynienie błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, które miało wpływ na jego treść, wyrażające się w tym, że:

- na karcie 2 uzasadnienia wyroku sąd wskazuje, iż „Oskarżony przekazywał M. B. kserokopię dokumentów pojazdu, ręczne zapiski zawierające spis rzekomych uszkodzeń pojazdu oraz wskazaną w tych zapiskach wartość pojazdu w tym celu, by ów sporządził opinię zawierającą nieprawdę”

- na k. 2 i 3 uzasadnienia wyroku sąd wskazuje , iż K. S.przekazuje te dokumenty M. B.spodziewał się i oczekiwał od niego, że jego ocena techniczna będzie zgodna z dołączonymi przezeń dokumentami, tj. będzie zawierała przedstawiony przez niego spis uszkodzeń oraz wskazaną na kartce papieru wartość pojazdu, oraz że tak też owo zlecenie rozumiał i realizował M. B.,

- na k. 3 Sąd zawarł stwierdzenie, że M. B. w treści sporządzonych wycen pod dyktando oskarżonego zamieścił uszkodzenia wskazane mu przez oskarżonego oraz wpisał podaną przez niego wartość pojazdu, po czym na karcie 7 uzasadnienia zawarł sprzeczne z powyższym ustalenia powiadając „W jakim bowiem innym celu przekazywałby mu ręczne notatki o nieistniejących uszkodzeniach oraz wskazywał wpisaną przez siebie (bądź inna osobę, ale jest to okoliczność bez znaczenia) wartość pojazdu?”

- na kartach 4 i 5 uzasadnienia sąd zupełnie bezkrytycznie powołuje się na ustalenia opinii zespołu biegłych rzeczoznawców samochodowych nie dostrzegając w ogóle tego co na temat przebiegu wydawania owej opinii powiedzenie sami biegli E. P.i S. C.przesłuchiwani na tą okoliczność za rozprawie, a w szczególności Sąd nie dostrzegł, że biegli ci przywoływali w swojej opinii np.: dokumenty w języku angielskim zawierające opis uszkodzeń pojazdów nie posiadając tłumaczenia na język polski tych dokumentów i nie znając języka angielskiego, a co więcej sami wskazali, że aby poznać treść tych dokumentów posługiwali się znajomością języka angielskiego członków swoich rodzin.

Biorąc powyższe pod uwagę wniósł , w myśl art. 437 § 2 kpk, o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. S.od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wałbrzychu.

Prokurator natomiast zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mających wpływ na treść wyroku, poprzez błędne przyjęcie przez Sąd orzekający, iż oskarżony K. S.dopuścił się zarzucanych mu czynów działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, co doprowadziło do skazania oskarżonego za czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 12kk, podczas gdy prawidłowa analiza całości materiału dowodowego, a w tym przede wszystkim zeznań świadka M. B., jak również dokumentacji dotyczącej samochodów sprowadzonych za pośrednictwem firmy należącej do oskarżonego, prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż oskarżony K. S.nie obejmował z góry powziętym zamiarem wszystkich swoich przestępczych zachowań, albowiem za każdym razem jego zamiar nakłonienia M. B.odnawiał się z chwilą sprowadzenia kolejnego pojazdu i przekazania M. B.dokumentacji, celem wydania przez niego poświadczającej nieprawdę opinii co do stanu technicznego pojazdu, co winno skutkować przyjęciem, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów działając w ramach ciągu przestępstw określonego w treści art. 91 § 1 kk i podnosząc powyższy zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, iż oskarżony K. S.jest winny popełnienia czynów określonych w treści art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 1 kk po przyjęciu, iż zostały one popełnione w ramach ciągu przestępstw określonego w treści art. 91 § 1 kk i wymierzenie mu za te czyny kary w wymiarze 9 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres próby lat 2.

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Żadna z apelacji nie zasługuje na uwzględnienie. Wbrew oczekiwaniom apelujących zaskarżony wyrok stanowi wynik prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego, ujawniającego całokształt okoliczności zarzucanych oskarżonemu czynów, a następnie pełnej oceny wszystkich dowodów sprawy, przedstawionej następnie przez Sąd I instancji w pisemnych motywach, spełniających wymogi art. 424 kpk. W toku procedowania Sąd Rejonowy uwzględnił zalecenia Sądu Odwoławczego, zawarte w aż -ch poprzednich wyrokach kasatoryjnych, tj. z dnia 30 kwietnia 2009r. sygn. akt IV Ka 229/09 oraz z dnia 21 września 2011r. sygn. akt IV Ka 569/11. Ocena dowodów sprawy nie wykazuje żadnych błędów natury faktycznej bądź logicznej, jest zgodna z zasadami wiedzy oraz wskazaniami doświadczenia życiowego, nie wykracza poza ramy oceny swobodnej, wypełniając tym samym kryteria art. 7 kpk. Dlatego też uznać należy, że poczynione ustalenia faktyczne są obiektywne, zgodne z całokształtem okoliczności ujawnionych w toku postępowania, stanowiąc właściwą podstawę wyrokowania.

Ad. apelacji obrońcy oskarżonego.

Nie występują w sprawie jakiekolwiek uzasadnione podstawy do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do jej ponownego rozpoznania czy korzystnej dla oskarżonego zmiany wyroku przez uniewinnienie od przypisanego przestępstwa, jak to wnioskuje apelujący.

Bezzasadnie apelujący zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych. Osnowę ustaleń faktycznych stanowią wyjaśnienia i zeznania M. B., w których świadek wielokrotnie, bardzo szczegółowo i konsekwentnie, w sposób pozbawiony wewnętrznych sprzeczności opisuje wszystkie aspekty swoistej „współpracy” z oskarżonym. Zeznaje o przyjęciu propozycji oskarżonego sporządzania fikcyjnych ocen technicznych pojazdów dla potrzeb dokonania odprawy celnej na rzecz nieznanego mu M. K., ale pod faktyczne dyktando oskarżonego, który przekazywał mu wybrane dokumenty pojazdów i odręczne zapiski, oczekując – za stosowną opłatą - wystawienia ocen technicznych wyłącznie na podstawie przedstawianych przez siebie danych o uszkodzeniach i brakach pojazdów oraz określonej przez siebie wartości pojazdów, którą M. B.miał ująć w opiniach jako oszacowaną przez siebie jako rzeczoznawcę. Sąd I instancji czytelnie wskazał powody, dla których uznał ten dowód za miarodajny ( k. 6 motywów), zaś apelujący nawet jednym zdaniem nie kwestionuje sądowej oceny tego dowodu.

Wypada tu ponadto wyeksponować, że czyny zabronione, do których podżegał oskarżony, zostały dokonane, bo przecież M. B.spełnił warunki „porozumienia” z oskarżonym, tj. jako rzeczoznawca techniki samochodowej wystawił 11 opinii, w których treści zawarł stwierdzające nieprawdę okoliczności, że opinie wykonał na zlecenie M. K., po dokonaniu własnych oględzin i badaniu pojazdów, dokonanych w obecności M. K.( np. k. 1270. k.1438) bądź jego przedstawiciela ( np. k. 1297, k. 1358), opisał stan techniczny w tym rzekome braki i uszkodzenia , a następnie „określił” wartość tych pojazdów, jak sam podał, przedmiotowe oceny techniczne oparł tylko i wyłącznie na informacjach, przekazanych mu przez oskarżonego i żadnego z opiniowanych pojazdów nawet nie widział.

Podżeganie ze strony oskarżonego do wydawania w takich warunkach ocen rzeczoznawcy wypełnia wszystkie cechy ich fałszerstwa intelektualnego z art. 271 §1 kk, co Sąd Rejonowy dokładnie i prawidłowo uzasadnił. Skoro rzeczoznawca ma oprzeć się tylko na informacjach pochodzących od osoby zainteresowanej w uzyskaniu konkretnego poświadczenia okoliczności mających znaczenie prawne, z pominięciem dokonania własnego badania przedmiotu eksperytyzy, zatem wyłącznie pod dyktando osoby zainteresowanej w uzyskaniu konkretnego poświadczenia okoliczności mających znaczenie prawne, to taka opinia poświadcza nieprawdę w rozumieniu art. 271 §1 kk. Stwierdzenie okoliczności mających znaczenie prawne, jak w tym przypadku cech technicznych i wartości opiniowanych pojazdów, jest prawidłowe i nie nosi cechy fałszerstwa intelektualnego tylko wtedy, gdy wynika z własnego badania przez rzeczoznawcę pojazdów i ich dokumentów, w efekcie czego ekspertyza zawiera własne ustalenia faktyczne i wnioski rzeczoznawcy, której to zasady apelujący nie chce dostrzec.

Zatem w ustalonym w sprawie stanie faktycznym doszło nie tylko do podżegania przez oskarżonego do poświadczenia nieprawdy, ale także M. B. popełnił fałszerstwo intelektualne, do którego był podżegany, za które to działanie został prawomocnie skazany ( wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 3.09.2008r. sygn. akt II K 578/2003).

Dodać jeszcze można, iż gdyby oskarżony nie podżegał M. B. do wystawienia przedmiotowych ocen i nie dostarczył mu informacji, których poświadczenia oczekiwał, to przecież przedmiotowe oceny nigdy by nie powstały i wręcz wielce prawdopodobne, że podżeganie oskarżonego nie zostałoby ujawnione.

Zdaniem apelującego sąd meriti nie ustalił, by oskarżony wprost zaproponował M. B. poświadczanie nieprawdy, a M. B. miał pełną swobodę jako rzeczoznawca. Ten wniosek jest oczywiście chybiony, przeczą mu ustalone okoliczności wystawiania opinii, wyżej już dwukrotnie przytoczone.

Kwestia motywu działania oskarżonego, choć nieistotna dla ustalenia jego sprawstwa, także została wyjaśniona, na k. 7 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, gdzie słusznie wskazał Sąd Rejonowy, iż oceny techniczne były potrzebne do dokonania przez oskarżonego odprawy celnej pojazdów, które oskarżony faktycznie sprowadzał z zagranicy w porozumieniu z M. K.. Tej treści ustalenie wynika przecież chociażby z wyjaśnień samego oskarżonego ( np. k.3009 akt), gdzie przyznał, ze w ramach umowy transportowej z M. K. dokonywał oclenia pojazdów, w związku z czym na oskarżonym ciążyło zabezpieczenie celne i zależało mu na jak najszybszym ich ocleniu. Skoro autor apelacji wbrew wyjaśnieniom oskarżonego twierdzi, że oskarżony nie był zainteresowany odprawą celną pojazdów, których dotyczyły przedmiotowe opinie, to dlaczego oskarżony zaangażował się w zlecanie opinii rzeczoznawcy B. B., w dodatku na rzecz M. K.? Logiczna ocena takiego zachowania oskarżonego nie może być przecież inna niż w zaskarżonym wyroku ( k.1 motywów).

Najwyraźniej wobec braku rzeczowych argumentów apelujący przeinacza treść k. 4 i 5 pisemnych motywów wyroku, gdzie sąd opisuje wydane przez M. B. oceny techniczne oraz wskazuje ich dalszy bieg, tj. przedstawienie do odprawy celnej pojazdów, na k. 5 motywów sąd też zwięźle przytoczył wyjaśnienia oskarżonego i zawarł informację, że oskarżony K. S. nie był dotychczas karany sądownie.

Dążenie do zakwestionowania opinii biegłych rzeczoznawców sądowych E. P. i S. C. to nieskuteczna linia obrony, wynikająca z niezrozumienia przez apelującego istoty podżegania jako formy sprawczej przestępstwa. W myśl art. 18 § 2 kk odpowiada za podżeganie, kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłania ją do tego, oznacza to, że podżegacz popełnia „własne” przestępstwo i jako postać zjawiskowa przestępstwa jest ono zrealizowane, w odróżnieniu od postaci sprawczych, w momencie realizacji znamion tej postaci zjawiskowej, tj. w momencie zakończenia nakłaniania innej osoby do popełnienia czynu zabronionego. Odpowiedzialność za podżeganie nie wymaga, by czyn zabroniony, do którego sprawca podżega, został popełniony. Natomiast dokonanie ( bądź usiłowanie dokonania czy zaniechanie usiłowania) przez osobę nakłanianą owego czynu zabronionego niesie konkretne konsekwencje , bo rzutuje na wymiar kary wobec podżegacza, o czym przesądza treść art. 22 § 1 i § 2 kk

Tak więc podjęta w uzasadnieniu apelacji polemika z ustaleniami i wnioskami końcowymi Sądu Rejonowego jest zupełnie nieskuteczna.

Ad. apelacji prokuratora.

Kwestionowaną konstrukcję sprawstwa oskarżonego jako czynu ciągłego kwalifikowanego z art. 18§2 kk w zw. z art. 271 §2 kk i art. 12 kk należy uznać za prawidłową. Sąd Rejonowy trafnie uzasadnił, iż oskarżony podejmując współpracę z M. B. działał z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu ( od 27 stycznia 1999r. do 27 kwietnia 1999r. ) nakłonił M. B. do wystawienia łącznie 11-u ocen technicznych, poświadczających nieprawdę co do stanu technicznego i wartości pojazdów.

Zna apelujący uznaną w orzecznictwie wykładnię sądową przepisu art. 12 kk ( np. zawartą w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 listopada 2012 r. II AKa 204/12, cyt. „Jednoczynowa koncepcja czynu ciągłego z art. 12 k.k., zakładająca wymóg "z góry powziętego zamiaru" zakłada również taki przypadek, gdy sprawca obejmuje zamiarem, chociaż w ogólnych zarysach, wykonanie czynności składających się na czyn ciągły. Sprawca nie musi przewidywać ilości zdarzeń, ale zakładać podejmowanie ich sukcesywnie, w krótkich odstępach czasu, korzystając z każdej nadarzającej się okazji.” LEX nr 1236005, KZS 2013/4/79, OSAB 2012/4/53-57, podobnie także w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 20 listopada 2012 r.II AKa 138/12 LEX nr 1278079), ale jej nie aprobuje, forując własną i niestety niesłuszną ocenę przestępnego zachowania oskarżonego.

Apelującemu prokuratorowi brakło też konsekwencji, otóż kwestionując trafność ustaleń faktycznych wyroku co do obejmowania przez oskarżonego wszystkich przypisanych mu zachowań z góry powziętym zamiarem, domaga się w istocie surowszego potraktowania oskarżonego, bo przecież instytucja ciągu przestępstw z art. 91 §1 kk m.in. oznacza podwyższenie kary, którą sąd orzeka w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Jednocześnie wskazana zasada wymiaru kary nie przekłada się na treść wniosku końcowego apelacji o zmianę wyroku, gdyż apelujący nie domaga się podwyższenia wymiaru kary, bo poza zmianą konstrukcji sprawstwa oczekuje wymierzenia takiej samej kary, co w zaskarżonym wyroku.

Jakkolwiek orzeczona kara 9-ciu miesięcy pozbawienia wolności jest relatywnie niska, to jednak powinna spełnić cel zapobieżenia popełnieniu przez oskarżonego kolejnych przestępstw. Mając na uwadze, że kara warunkowo zawieszona ma także represyjny charakter i spełnia rolę wychowawczą, uznano ją za dostateczną dolegliwość odpowiednią do społecznej szkodliwości czynu, czasu jego popełnienia i właściwości osobistych oskarżonego.

Z tych wszystkich powodów orzeczono jak w wyroku.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego, a należnych Skarbowi Państwa, orzeczono na podstawie art.636 § 1 kpk i art. 627 kpk oraz na podstawie art.8 w zw. z art.2 ust.1 pkt.3 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r./tj. DZ. U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm./, obciążając nimi oskarżonego wobec przegrania apelacji.