Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Grzegorz Kiepura

Protokolant Monika Witalec

przy udziale Ilony Topy

Prokuratora Prokuratury Rejonowej w R.

po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2017 r.

sprawy A. W. ur. (...) w G.,

córki B. i C.

oskarżonej z art. 178a§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 12 października 2016 r. sygnatura akt VI K 378/16

na mocy art. 437§1 kpk i art.636§1 kpk

1.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i wymierza jej opłatę za II instancję w kwocie 160 (sto sześćdziesiąt) złotych.

VI Ka 1280/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 12.10.2016 r. A. W. została uznana za winną tego, że w dniu 10.04.2016 r. w R. na ul. (...) prowadziła samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości 0,66 mg/dm ³ alkoholu etylowego w wydychanym powietrzu, tj. przestępstwa z art. 178a § 1 kk i za to na mocy art. 178 a§1 kk skazana została na kwotę 80 stawek dziennych grzywny po 20 zł.

Na mocy art. 42 § 2 kk orzeczono wobec oskarżonej zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat.

Na mocy art. 43a § 2 kk orzeczono od oskarżonej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Na mocy art. 63 § 4 kk na poczet orzeczonego środka karnego zaliczono oskarżonej okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 10.04.2016 r.

Na mocy art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w kwocie 160 zł i wydatki w kwocie 70 zł.

Apelację od tego wyroku wywiodła obrońca oskarżonej, która zaskarżyła orzeczenie w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych zarzucając mu:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę w zakresie skazania i ukarania oskarżonej zamiast zastosowania wobec niej środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania polegający na:

a)  przyjęciu, że stopień winy oskarżonej i społecznej szkodliwości jej czynu są zbyt wysokie, aby spełnione zostały przesłanki zastosowania wobec niej warunkowego umorzenia postępowania;

b)  przyjęciu, iż oskarżona popełniając przestępstwo nie znajdowała się w sytuacji przymusowej ani nadzwyczajnej;

c)  braku jednoznacznego ustalenia pozytywnej prognozy kryminologicznej względem oskarżonej;

2.  niesłuszne niezastosowanie środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania, stanowiące następstwo błędu w ustaleniach faktycznych, a będące konsekwencją:

a)  nadania zbyt dużej wagi okoliczności poruszania się oskarżonej głównymi ulicami miast Z. i R., przy jednoczesnym pomniejszeniu znaczenia faktu, iż przestępstwo popełnione zostało w porze nocnej, w której natężenie ruchu jest zdecydowanie mniejsze;

b)  nadaniu zbyt małej uwagi ustalonym okolicznościom łagodzącym;

c)  przyjęcia prymatu dyrektyw prewencji ogólnej przy ustalaniu prawno karnych konsekwencji czynu oskarżonej.

W oparciu o podniesione zarzuty obrońca wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez orzeczenie wobec oskarżonej warunkowego umorzenia postępowania.

Apelacja nie była zasadna. Podniesiony w niej zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku okazał się nietrafny. Sąd rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o wszystkie przeprowadzone dowody ocenione swobodnie, zgodnie z kryteriami określonymi w art. 7 kpk i z ustaleń tych wyprowadził właściwe wnioski w zakresie sprawstwa i winy oskarżonej, trafnie kwalifikując przypisany jej czyn jako występek z art. 178a § 1 kk.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu należy uwzględnić przesłanki wymienione w art. 115 § 2 kk, tj. rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Na stopień zawinienia wpływają okoliczności, które decydują o zakresie swobody sprawcy w wyborze i realizacji zachowania zgodnego z prawem – możliwość rozpoznania faktycznego i społecznego znaczenia czynu, możliwość podjęcia decyzji zgodnego z prawem zachowania oraz możliwość faktycznego sterowania swoim postępowaniem.

Nie ma racji obrońca, wywodząc, iż w ustalonych okolicznościach sprawy możliwe było uznanie, że wina i społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonej „nie były znaczne” w rozumieniu art. 66 § 1 kk, co otwierałoby drogę do rozważenia celowości zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego. Sąd rejonowy prawidłowo ocenił, że wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonej przekroczyły poziom, o którym mowa w tym przepisie. Nie ujawniły się jakiekolwiek okoliczności umniejszające jej zawinienie – jako osoba dojrzała, sprawna intelektualnie i doświadczona życiowo miała możliwość wyboru i realizacji zachowania zgodnego z prawem. Nie działała w szczególnej sytuacji motywacyjnej, która mogłaby ją w jakikolwiek sposób, chociażby częściowo, usprawiedliwiać. Za okoliczność taką nie może przecież uchodzić odebranie telefonicznej informacji od dorosłego syna, który prosił aby po niego przyjechała do R.. Nie było bowiem przeszkód, żeby syn wrócił do miejsca zamieszkania środkami lokomocji publicznej, taksówką bądź w ostateczności pieszo.

Poziom zawartości alkoholu w powietrzu wydychanym przez oskarżoną, wynoszący 0,66 mg/dm ^{( 3, )}przekroczył ponad dwukrotnie próg określony w art. 115 § 16 pkt. 2 kk, definiujący nietrzeźwość. Oskarżona prowadziła w takim stanie samochód na odcinku kilku kilometrów, poruszając się głównymi ulicami Z. i R. w godzinach nocnych, w których wprawdzie natężenie ruchu jest mniejsze, jednak w znacznym stopniu ograniczona jest widoczność z uwagi na brak światła dziennego, co w istotny sposób potęgowało zagrożenie nie tylko dla innych uczestników ruchu, ale i dla pasażera jej pojazdu. Oceny tej nie może zmienić deklarowane przez oskarżoną dobre samopoczucie. Z wiedzy powszechnej dostępnej dla każdego dorosłego człowieka wynika, iż nawet niewielka ilość spożytego alkoholu znacząco obniża zdolności psychomotoryczne kierowcy i stwarza zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu. Stan nietrzeźwości w jakim znajdowała się oskarżona był na tyle głęboki, że zagrożenie to było realne.

O ile zatem właściwości i warunki osobiste oskarżonej oraz dotychczasowy sposób życia, pozytywnie charakteryzowały jej sylwetkę, o tyle znaczny stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanego jej czynu, sprzeciwiał się zastosowaniu wobec niej środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania.

Wymierzona oskarżonej kara samoistnej grzywny w wysokości 80 stawek dziennych po 20 zł oraz środki karne w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat i świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz pomocy postpenitencjarnej – były adekwatne do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, dlatego też zasługiwały na akceptację.

Podzielając zatem w pełni ustalenia faktyczno–prawne sądu pierwszej instancji i nie znajdując podstaw do uwzględnienia wniosków i zarzutów apelacji zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Na podstawie art. 636 § 1 kpk zasądzono od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł i wymierzono jej opłatę za drugą instancję w wysokości 160 zł.