Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12-06-2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Krzysztof Korzeniewski

Protokolant: Aleksandra Duczemińska

po rozpoznaniu w dniu 12-06-2017 r.

sprawy przeciwko M. K. (1) córce J. i A. z domu S.

urodzonej (...) w Ł.

obwinionej o to, że

w dniu 28 czerwca 2016 roku około godziny 12:25 we W. kierując pojazdem marki V. (...) o nr.rej. (...) na ulicy (...) przy skrzyżowaniu z Zaułek W. podczas wykonywania manewru cofania nie zachowała szczególnej ostrożności oraz bezpiecznego odstępu w wyniku czego uderzyła w zaparkowany pojazd marki S. o nr.rej. (...) po czym kierująca V. oddaliła się z miejsca zdarzenia.

tj. o czyn z art. 97 kw

******************

I.  uniewinnia obwinioną M. K. (1) od popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w części wstępnej wyroku;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia) na rzecz obwinionej kwotę 432zł:

III.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VI W 3510/16

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2016 roku, około godziny 12:25 we W., na ulicy (...) przy skrzyżowaniu z Zaułek W., M. K. (1), prowadząc pojazd marki V. (...) o nr rej. (...), wykonała manewr parkowania równoległego, pomiędzy dwa zaparkowane samochody, z czego jednym z nich był pojazd marki S. o nr rej. (...).

Dowody:

⚫

wyjaśnienia obwinionej M. K. (1) , k. 19-20 akt oraz nagranie z rozprawy, z dnia 13 lutego 2017 roku;

⚫

zeznania świadka M. K. (2) , k. 6-7 akt oraz nagranie z rozprawy, z dnia 13 lutego 2017 roku.

M. K. (1) wykonała prawidłowo powyższy manewr, nie uszkadzając przy tym żadnego ze znajdujących się na ulicy (...) we W. pojazdów.

Dowody:

⚫

wyjaśnienia obwinionej M. K. (1) , k. 19-20 akt oraz nagranie z rozprawy, z dnia 13 lutego 2017 roku;

⚫

opinia biegłego z zakresu mechaniki pojazdów i warunków drogowych, k. 77-84 akt.

Tego samego dnia, około godziny 14:35, właściciel pojazdu marki S. o nr rej. (...), T. K., znalazł za przednią wycieraczka swojego samochodu kartkę z informacją o tym, że kierowany przez kobietę pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) uderzył w jego auto, po czym kierująca V. oddaliła się z miejsca zdarzenia. T. K. zauważył jednocześnie na swoim samochodzie uszkodzenia tylnego prawego zderzaka, tylnego prawego błotnika na wysokości paliwa oraz tylnych prawych drzwi.

Dowody:

⚫

zeznania świadka, T. K., k. 3-4 akt oraz nagranie z rozprawy z dnia 13 lutego 2017 roku;

⚫

kartka z informacją o zdarzeniu, k. 5 akt;

⚫

zeznania świadka M. K. (2) , k. 6-7 akt oraz nagranie z rozprawy, z dnia 13 lutego 2017 roku.

⚫

druk zgłoszenia szkody (...) S.A., k . 69-73 akt;

⚫

akta szkody (...) S.A., załączone do akt sprawy.

Wskazane wyżej uszkodzenia nie powstały w związku z manewrami wykonywanymi przez M. K. (1) pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...).

Dowody:

⚫

opinia biegłego z zakresu mechaniki pojazdów i warunków drogowych, k. 77-84 akt;

⚫

zdjęcia pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...), k. 10 akt;

⚫

wyjaśnienia obwinionej M. K. (1) , k. 19-20 akt oraz nagranie z rozprawy, z dnia 13 lutego 2017 roku;

M. K. (1) nie była karana. Pracuje jako specjalista w (...) Sp. z o.o. we W., osiąga dochód w wysokości 2.000 złotych. Jest panną, nie ma nikogo na utrzymaniu. Nie leczona psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo.

Dowód:

⚫

dane o karalności z Krajowego Rejestru Karnego, k. 37 akt.

W postępowaniu wyjaśniającym M. K. (1) nie przyznała się do winy i złożyła wyjaśnienia. Zgodnie z nimi w momencie zdarzenia przebywała na ulicy (...) we W., kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...), jednakże nie uszkodziła wówczas żadnego samochodu.

M. K. (1) potwierdziła powyższe wyjaśnienia w postępowaniu jurysdykcyjnym. Jednocześnie dodała, że we wskazanym w zarzucie miejscu i czasie wykonywała manewr cofania, jednakże nie doszło wówczas do bezpośredniego kontaktu z samochodem marki S.. Wskazała przy tym, że na jej samochodzie nie ma żadnych śladów kontaktu i uszkodzeń, ostatnio naprawa pojazdu miała zaś miejsce w 2014 roku.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się przede wszystkim na opinii biegłego z zakresu mechaniki pojazdów i warunków drogowych oraz wyjaśnieniach obwinionej złożonych w postępowaniu wyjaśniającym oraz jurysdykcyjnym.

W oparciu o powyższe dowody Sąd ustalił przebieg zdarzenia z dnia 28 czerwca 2016 roku, ocenił przy tym ruch pojazdu prowadzonego przez M. K. (1) pod względem jego zgodności z przepisami prawa.

Sąd dał w całości wiarę opinii biegłego z zakresu mechaniki pojazdów i warunków drogowych, jest ona bowiem kompletna, w sposób czytelny i jednoznaczny przedstawia sposób wnioskowania biegłego i nie daje podstaw do kwestionowania zastosowanej metody oraz przebiegu tego wnioskowania. Udziela jednoznacznych odpowiedzi na pytania sformułowane w postanowieniu dotyczącym dopuszczenia dowodu z opinii biegłego. Ponadto analiza rzeczonej opinii pozawala na stwierdzenie, iż odniosła się ona do materiału postępowania w sposób całościowy.

Zgodnie z powołaną wyżej opinią, w czasie manewru parkowania równoległego, wykonywanego przez M. K. (1), nie doszło do kontaktu jej pojazdu z samochodem marki S.. Uszkodzenia, jakie stwierdzono na pojeździe marki S., były umiejscowiony w tylnej części pojazdu, tymczasem rekonstrukcja przebiegu zdarzenia świadczy o tym, że spowodowanie takich uszkodzeń przez M. K. (1) było niemożliwe. Obwiniona bowiem wykonywała manewr cofania, aby móc zaparkować pomiędzy dwa samochody, przy czym jednym z nich był pojazd marki S. zaparkowany przodem do wolnego miejsca parkingowego. W tym układzie pojazdów fizycznie możliwe było uderzenie samochodu obwinionej poruszającego się tyłem jedynie w przód samochodu marki S.. Śladów kontaktu w przedniej części pojazdu marki S. jednak nie stwierdzono, podobnie jak nie ujawniono żadnych śladów na pojeździe marki V. prowadzonym przez M. K. (1). W świetle tych ustaleń należy stwierdzić, że uszkodzenia samochodu S. o nr rej. (...) nie mogły powstać w związku z ruchem pojazdy marki V. (...) o nr rej. (...), prowadzonym przez obwinioną. Wniosek ten jest logiczny i jednoznacznie wynika z materiału dowodowego oraz sporządzonej opinii biegłego.

Sąd dał również wiarę dowodowi w postaci wykonanych przez funkcjonariuszy Policji zdjęć pojazdu marki V. o nr rej. (...), nie znajdując podstaw do podważenia ich wiarygodności. Podobnie, Sąd nie znalazł podstaw do odmówienia waloru wiarygodności dokumentacji dotyczącej szkody na pojeździe marki S., nr rej. (...), dostarczonej przez (...) S.A. Podmiot, od którego pochodzą wskazane dokumenty, należy uznać za obiektywny w stosunku do niniejszej sprawy, ponadto jest to podmiot profesjonalny, rzeczone dokumenty powstały zaś w ramach prowadzonej przez niego działalności.

Wyjaśnieniom obwinionej, M. K. (1) Sąd dał wiarę w całości, jako że są one konsekwentne. Obwiniona nie zmieniała bowiem swojej wersji wydarzeń, zarówno w postępowaniu wyjaśniającym, jak i jurysdykcyjnym wyjaśniła, że nie spowodowała wskazanych uszkodzeń oraz że wykonywany przez nią manewr cofania nie skutkował bezpośrednim kontaktem z innymi pojazdami. Wyjaśnienia te są adekwatne do powołanej wyżej opinii biegłego i korelują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, wobec czego nie ma podstaw do podważenia ich wiarygodności.

Sąd dał również wiarę zeznaniom świadka, M. K. (2), jednakże jedynie w zakresie w jakim wynika z nich, że że pojazd marki V. wykonywał we wskazanym miejscu i czasie manewr parkowania równoległego. Nie ma wątpliwości, iż w istocie wskazany manewr parkowania pojazdu marki V. miał miejsce, jako, że sama M. K. (1) to przyznaje. Sąd odmówił natomiast waloru wiarygodności zeznaniom świadka w pozostałym zakresie. Wersja wydarzeń M. K. (2), zgodnie z którą V. cofając uderzył w pojazd marki S. jest sprzeczna z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Jak już wyżej wykazano, niemożliwe fizycznie było dokonanie przez samochód M. K. (1) ujawnionych uszkodzeń pojazdu marki S.. Świadek twierdzi bowiem, że obwiniona cofając, tyłem swojego samochodu uderzyła w przód samochodu marki S.. Tymczasem stwierdzono uszkodzenia tylnej części tego pojazdu. Jednocześnie nie stwierdzono żadnych śladów na V. świadczącym o tym, że doszło do kontaktu tego pojazdu z innym samochodem. Zeznania świadka pozostają zatem w wyraźnej opozycji do materiału dowodowego zebranego w sprawie, w tym przede wszystkim do jednoznacznej i nie budzącej wątpliwości opinii biegłego, przeczą ponadto zasadom logicznego rozumowania. Powyższy wywód w całości odnosi się także do dołączonej do akt sprawy notatki sporządzonej przez świadka, M. K. (2).

Zeznania T. K. Sąd uznał za wiarygodne w zakresie wskazania okoliczności dotyczących kontaktu ze świadkiem, M. K. (2) oraz w zakresie opisu szkód ujawnionych na pojeździe marki S.. W tym zakresie zeznania te bowiem pozostają w zgodzie z pozostałym materiałem dowodowym. W pozostałym zakresie zeznania te Sąd pominął, ponieważ nie są one przydatne dla sprawy, jako że T. K. nie był bezpośrednim świadkiem zdarzenia.

Sąd dał w całości wiarę dowodowi w postaci informacji z Krajowego Rejestru Karnego, jako że jest to dokument urzędowy i nie ma podstaw do podważenia zawartych w nim danych, tym bardziej, że znajdują one potwierdzenie w oświadczeniach obwinionej.

Wykroczenia z art. 97 k.w. dopuszcza się ten, kto uczestnicząc w ruchu lub znajdując się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także będąc właścicielem lub posiadaczem pojazdu, wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. W niniejszej sprawie nie spełniono znamion zawartych w przytoczonym przepisie. Obwiniona co prawda była uczestnikiem ruchu, jednakże, jak jednoznacznie wykazano, nie naruszyła żadnego z wskazanych wyżej przepisów. W szczególności nie można uznać, że M. K. (1) dokonując manewru cofania nie zachowała szczególnej ostrożności oraz bezpiecznego odstępu od innych pojazdów. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika bowiem, że ruch pojazdu obwinionej był prawidłowy i nie wywołał uszkodzeń żadnego innego pojazdu. W świetle powyższych rozważań należało zatem obwinioną M. K. (1) uniewinnić, stwierdzając iż nie dopuściła się ona zarzucanego jej czynu.

Z uwagi na zapadłe w sprawie rozstrzygnięcie, zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz M. K. (1) zwrot kosztów udzielonej jej pomocy prawnej z wyboru. Jako że wniesiono o zasądzenie tych kosztów na podstawie norm prawem przepisanych, stosownie do art. 16 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku – Prawo o adwokaturze (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 1999 ze zm.), zastosowano przepisy Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (teks jedn. Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) i koszty te ustalono na kwotę 432 złotych. Na koszty te składają się koszty obrony przed sądem rejonowym w postępowaniu w sprawach o wykroczenia wynoszące, zgodnie z § 11 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia, 360 złotych oraz, stosownie do § 17 pkt 1 Rozporządzenia nakazującego doliczać do kosztów obrony 25 % stawki minimalnej za każdy kolejny dzień rozpraw sądowych, 72 złotych (jako że w sumie miały miejsce 2 terminy rozpraw w sprawie).

Jako że w niniejszej sprawie zapadł wyrok uniewinniający, kosztami procesu, stosownie do treści art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. obciążono Skarb Państwa.