Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2017 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy L. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do świadczenia przedemerytalnego

na skutek odwołania L. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 3 listopada 2016 r. nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje L. C. prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia 6 października 2016 r.

/-/ SSO B. Kurowska

TRANSKRYPCJA UZASADNIENIA WYROKU

Sygn. akt IV U 1840/16

UZASADNIENIE

Decyzją z 3 listopada 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił przyznania L. C. prawa do świadczenia przedemerytalnego. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że z dołączonych do wniosku dokumentów wynika, że zakończenie prowadzenia działalności gospodarczej przez pracodawcę ubezpieczonego nie stanowi likwidacji pracodawcy w rozumieniu artykułu 2 ustęp 1 punkt 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 roku o świadczeniach przedemerytalnych. Podniósł, iż w przypadku osoby fizycznej, która prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą wykreślenie jej z ewidencji działalności gospodarczej i zwolnienie pracownika nie stanowi likwidacji pracodawcy w rozumieniu przedmiotowej ustawy. L. C. zaskarżył powyższą decyzję, wnosząc o jej zmianę i o przyznanie mu prawa do świadczenia przedemerytalnego. W uzasadnieniu wskazał, iż wykreślenie przedsiębiorcy z ewidencji działalności gospodarczej i z tego powodu zwolnienie pracownika stanowi likwidację pracodawcy w rozumieniu artykułu 2 ustęp 1 punkt 1 cytowanej ustawy. W uzasadnieniu odwołania skarżący przytoczył uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 2015 roku wydane w sprawie II UK 185/14. Sąd ustalił następujący stan faktyczny. Ubezpieczony L. C. urodził się (...). W dniu 5 października 2016 roku złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o świadczenie przedemerytalne. Na dzień rozwiązania stosunku pracy, to jest 31 marca 2016 roku udowodnił 34 lata 8 miesięcy i 13 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Z. C. do dnia 31 marca 2016 roku prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...) obuwia i innych wyrobów skórzanych [? 00:02:01.243]. Skarżący w okresach do 1 października 2005 do 30 września 2007, od 1 października 2007 do 31 marca 2009, od 1 maja 2011 do 30 kwietnia 2013 roku oraz od 1 lutego 2015 roku do 31 marca 2016 roku zatrudniał wnioskodawcę..., nie skarżący tylko Z. C. czyli pracodawca, przepraszam, pracodawca w tych okresach zatrudniał wnioskodawcę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku szewc na podstawie umów u pracę zawartych na czas określony. Do rozwiązania stosunku pracy doszło z uwagi na wypowiedzenie umowy o pracę z powodu likwidacji pracodawcy (dowód: dokumenty w aktach ZUS, odpis z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej). Sąd zważył, co następuje. W ocenie Sądu odwołanie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z treścią przepisu artykułu 2 ustęp 1 punkt 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 roku o świadczeniach przedemerytalnych (Dziennik Ustaw z 2013 roku, pozycja 170 ze zmianami) prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która do dnia rozwiązania stosunku pracy z powodu likwidacji pracodawcy u którego była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 25 lat dla mężczyzn. W tej sprawie sporna pomiędzy stronami jest jedna z przesłanek przyznania świadczenia, a mianowicie, czy do rozwiązania stosunku pracy doszło w wyniku likwidacji pracodawcy w rozumieniu zacytowanego przepisu. Przechodząc zatem do wykładni pojęcia likwidacji pracodawcy należy wskazać, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 2015 roku II UK 185/14 likwidacja pracodawcy w rozumieniu artykułu 2 ustęp 1 punkt 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 roku o świadczeniach przedemerytalnych obejmuje także osobę fizyczną, która w sposób formalny i trwały zaprzestała prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. W uzasadnieniu tegoż orzeczenia Sąd Najwyższy wyjaśnił, iż nie budzi sporu w judykaturze i piśmiennictwie, że status pracodawcy przysługuje osobie fizycznej. Dodatkowo, jak podkreślił Sąd Najwyższy, bez znaczenia jest to, czy świadczona na jej rzecz praca pozostaje w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Wykładnia językowa artykułu 3 kodeksu pracy pozwala na sformułowanie tezy, iż za pracodawcę uważa się osobę fizyczną, o ile zatrudnia pracowników czy też pracownika. Obojętny jest natomiast cel zatrudnienia, a mianowicie czy pozostaje on w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. W dalszej części Sąd wskazał, iż koncepcja, która z istoty rzeczy wyklucza pracownika wykonującego pracę na rzecz pracodawcy będącego osobą fizyczną, wyklucza go z grona osób uprawnionych do świadczenia przedemerytalnego w związku z likwidacją pracodawcy. W ten sposób dokonana interpretacja prawa prowadzi do wniosków sprzecznych z celem ustawy. Ten z kolei nie może być identyfikowany z zamierzonym przez ustawodawcę ograniczeniem kręgu uprawnionych do świadczenia przedemerytalnego w zależności od statusu pracodawcy. Jego istotę obrazuje artykuł 2a ustęp 1 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dziennik Ustaw z 2015 roku, pozycja 121 ze zmianami), zgodnie z którym zasada równego traktowana w systemie ubezpieczenia społecznego wyznacza standard oceny podmiotów znajdujących się w tej samej sytuacji z uwagi na utratę źródła dochodu z przyczyn leżących po stronie podmiotu zatrudniającego. Z aksjologicznego punktu widzenia nie ma uzasadnionych przesłanek do automatycznego wykluczenia z uwagi na zatrudnienie w określonym podmiocie prawa. To nie rodzaj pracodawcy decyduje o prawie do świadczenia przedemerytalnego, lecz utrata miejsca pracy z przyczyn leżących po jego stronie. Forma organizacyjna pracodawcy nie stanowi cechy usprawiedliwiającej różnicowanie sytuacji pracownika na gruncie prawa do świadczenia przedemerytalnego. Generalnie wybór pracy u konkretnego pracodawcy zorganizowanego w określonej postaci ma często charakter przypadkowy związany z pojawieniem się ogłoszenia o naborze do pracy. Przyjęcie odmiennego punktu widzenia automatycznie stawia pracowników zatrudnionych przez osoby fizyczne w gorszej sytuacji niż zatrudnionych u pozostałych pracodawców. Przywiązywanie wagi do semantycznej redakcji przepisu, określonej techniki jego redakcji, nie jest zabiegiem prawidłowym. W dalszej części Sąd wskazał, iż likwidacja pracodawcy w przypadku osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą następuje poprzez uzewnętrznienie tego procesu, jakim jest formalny stan związany z wyrejestrowaniem działalności w organie ewidencyjnym oraz faktyczne i trwałe zakończenie prowadzonej działalności, które stosownie do okoliczności faktycznych może przejawiać się wyprzedażą przedmiotów służących jej prowadzeniu, w wyniku czego nie jest w stanie dalej zatrudniać pracowników z uwagi na brak substratu majątkowego związanego z dotychczasowym zatrudnieniem. W niniejszej sprawie wnioskodawca świadczył pracę na rzecz Z. C., który w sposób formalny i trwały zaprzestał prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Jak wynika z odpisu z Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej definitywnie zakończył on działalności gospodarczą, w związku z tym zwolnił on pracownika - skarżącego z dniem 31 marca 2016 roku i z tym też dniem został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej. W tej sytuacji należy uznać, że wnioskodawcy przysługuje prawo do świadczenia przedemerytalnego na podstawie artykułu 2 ustęp 1 punkt 1 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych czyli likwidacji - z uwagi na likwidację pracodawcy. Wobec powyższego, Sąd na podstawie artykułu 477(14) paragraf 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemu prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia 6 października 2016 roku, to jest od następnego dnia po złożeniu wniosku.