Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2013 roku

Sąd Rejonowy w Legnicy VIII Wydział Karny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Paweł Sosa

Protokolant: sekretarz sądowy Izabela Mazan

bez udziału prokuratora

po rozpoznaniu na rozprawach w dniach: 20.09.2013r. i 28.10.2013r.

sprawy D. W.

s. S. i H.

ur. (...) w L.

oskarżonego o to, że w dniu 11 stycznia 2013 r. na drodze nr (...) relacji L. – R. nieumyślnie sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo katastrofy w ruchu lądowym, w ten sposób, że poruszając się samochodem marki M. (...) o nr rej. (...), w czasie manewru wyprzedzania innego pojazdu nie dostosował prędkości, a zwłaszcza techniki jazdy do istniejących warunków drogowych, nie zachowując szczególnej ostrożności, doprowadził do utraty panowania nad prawidłowym torem ruchu co skutkowało wypadnięciem poza jezdnię, działając tym samym na szkodę pasażerów M. (...) oraz powodując doznanie przez nich obrażeń ciała:

- I. M. w postaci urazu głowy z otarciem naskórka powieki górnej oka prawego, wieloodłamowego złamania obojczyka prawego, zwichnięcia stawu obojczykowo-barkowego prawego, złamania żeber V, VII, VIII i IX po stronie prawej, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej dni 7,

- D. G. w postaci urazu głowy lekkiego stopnia z obecnością otarcia naskórka, urazu lekkiego stopnia tylnej powierzchni klatki piersiowej skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres poniżej dni 7,

- B. T. w postaci urazu lekkiego stopnia śródstopia stopy prawej skutkującego naruszeniem czynności narządów ciała na okres poniżej dni 7,

- A. G. w postaci urazu lekkiego stopnia tylnej powierzchni tułowia skutkującego naruszeniem czynności narządów ciała na okres poniżej dni 7,

- F. L. w postaci kompresyjnego złamania XII kręgu piersiowego skutkującego naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej dni 7,

- E. B. w postaci powierzchniowego urazu o wielomiejscowej lokalizacji z krwiakiem grzbietowej powierzchni śródręcza ręki lewej, skręcenia lekkiego stopnia odcinka szyjnego kręgosłupa , skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres poniżej dni 7,

- P. T. w postaci stanu po lekkiego stopnia urazie głowy i okolicy barkowo-łopatkowej lewej, wtórnego zaburzenia o charakterze adaptacyjnym skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres poniżej dni 7,

tj. o czyn z art. 174 § 2 kk i art. 177 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

I.  uznaje oskarżonego D. W. za winnego tego, że w dniu 11 stycznia 2013 r. pomiędzy miejscowościami L. – R. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że rozpoczął jazdę pojazdem marki M. (...) o nr rej. (...), którego opony na tylnej osi miały różne bieżniki, a następnie nie dostosował prędkości jazdy do warunków pogodowych i stanu nawierzchni, i w takiej sytuacji rozpoczął manewr wyprzedzania poprzedzającego go innego pojazdu, w następstwie czego doprowadził do utraty panowania nad prawidłowym torem ruchu, co skutkowało wypadnięciem poza jezdnię, czym działał na szkodę pasażerów, którzy doznali obrażeń ciała na okres powyżej siedmiu dni:

- I. M. w postaci urazu głowy z otarciem naskórka powieki górnej oka prawego, wieloodłamowego złamania obojczyka prawego, zwichnięcia stawu obojczykowo-barkowego prawego, złamania żeber V, VII, VIII i IX po stronie prawej,

- F. L. w postaci kompresyjnego złamania XII kręgu piersiowego,
to jest przestępstwa z art. 177 § 1 kk i za to na podstawie tego przepisu orzeka wobec niego karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby 2 (dwóch) lat;

III.  na podstawie art. 46 § 2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych nawiązki:

- I. M. w kwocie 2.000 (dwóch tysięcy) złotych,

- F. L. w kwocie 500 (pięciuset) złotych,

IV.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 1.752,39 (jednego tysiąca siedmiuset pięćdziesięciu dwóch 39/100) złotych i nie wymierza mu opłaty.

_______________________________________________________________________

Sygn. akt VIII K 354/13

UZASADNIENIE

Sąd poczynił w sprawie następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 11 stycznia 2013r. oskarżony D. W. kierował busem m-ki M. o nr rej. (...). Pojazdem tym wykonywał przewóz osób na trasie z L. do L.. Bezpośrednio przed zdarzeniem przewoził siedmiu pasażerów.

Oskarżony początkowo poruszał się drogą krajową nr (...), a następnie skręcił w drogę nr (...) i podążał nią w kierunku R.. Warunki na drodze nie były sprzyjające: padał śnieg, na jezdni zalegało zamarznięte błoto pośniegowe, temperatura wynosiła – 1˚C. Samochód wyposażony był na tylnej osi (napędowej) w ogumienie o różnym bieżniku. Na lewym kole znajdowała się letnia opona. Właściwą oponę oskarżony odebrał po naprawie od wulkanizatora z L.. Pomimo tego, nie zmieniając ogumienia, udał się w trasę do L., a następnie w feralny kurs do L.. Oskarżony prowadząc pojazd był trzeźwy.

Przed miejscowością R. oskarżony, jadąc z prędkością oscylującą w przedziale od 75 do 83 km/h, zdecydował się wyprzedzić jadący przed nim samochód osobowy (nieustalony). Pojazd oskarżonego, będąc już na lewym pasie, na wysokości wyprzedzanego samochodu, wpadł w poślizg. Najpierw zarzuciło tyłem M., a następnie oskarżony utracił panowanie nad torem jazdy i w sposób niekontrolowany zjechał na lewe pobocze, po czym zjechał ze skarpy i obracając się wokół podłużnej osi, zatrzymał się poza drogą na nieużytku.

Dowody:

▪ wyjaśnienia oskarżonego D. W. – k. 108-109, 177-178, 197

▪ zeznania I. M. – k. 4, 178-179,

▪ zeznania E. B. – k. 15, 195-196,

▪ zeznania F. L. – k. 7-8, 196-197,

▪ zeznania P. T. – k. 46, 197,

▪ zeznania Z. K. – k. 52, 198,

▪ zeznania B. T. – k. 10-11,

▪ zeznania A. G. – k. 13,

▪ zeznania D. G. – k. 14,

▪ protokół oględzin miejsca wypadku – k. 16-17, 82, 83-85,

▪ protokół badania trzeźwości – k. 18,

▪ protokół oględzin pojazdu – k. 20-21,

▪ kopia dowodu rejestracyjnego pojazdu M. – k. 39,

▪ oryginał opinii technicznej pojazdu – k. 40,

▪ opinia biegłego w zakresie badania wypadków drogowych – k. 86-102.

Wskutek powyższego jadący z oskarżonym pasażerowie (nie zapięci pasami) zaczęli się bezwładnie przemieszczać wewnątrz pojazdu, co spowodowało u nich powstanie obrażeń ciała. I tak:

- I. M. w postaci: urazu głowy z otarciem naskórka powieki górnej oka prawego, wieloodłamowego złamania obojczyka prawego, zwichnięcia stawu obojczykowo-barkowego prawego, złamania żeber V, VII, VIII i IX po stronie prawej - skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej dni 7,

- D. G. w postaci: urazu głowy lekkiego stopnia z obecnością otarcia naskórka, urazu lekkiego stopnia tylnej powierzchni klatki piersiowej - skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres poniżej dni 7,

- B. T. w postaci: urazu lekkiego stopnia śródstopia stopy prawej - skutkującego naruszeniem czynności narządów ciała na okres poniżej dni 7,

- A. G. w postaci: urazu lekkiego stopnia tylnej powierzchni tułowia - skutkującego naruszeniem czynności narządów ciała na okres poniżej dni 7,

- F. L. w postaci: kompresyjnego złamania XII kręgu piersiowego - skutkującego naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej dni 7,

- E. B. w postaci: powierzchniowego urazu o wielomiejscowej lokalizacji z krwiakiem grzbietowej powierzchni śródręcza ręki lewej, skręcenia lekkiego stopnia odcinka szyjnego kręgosłupa - skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres poniżej dni 7,

- P. T. w postaci: stanu po lekkim urazie głowy i okolicy barkowo-łopatkowej lewej, wtórnego zaburzenia o charakterze adaptacyjnym - skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres poniżej dni 7.

Dowody:

▪ dokumentacja medyczna dot. pokrzywdzonych – k. 43, 64, 154-163

▪ opinie biegłego lekarza medycyny dot. pokrzywdzonych – k. 70-71, 74-77.

D. W. nie był dotychczas karany.

Dowód:

▪ karta karna – k. 111.

Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego, zeznania pokrzywdzonych, oględziny miejsca zdarzenia, szkic sytuacyjny, dokumentację fotograficzną oraz opinie biegłych z zakresu medycyny i rekonstrukcji wypadków.

Oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu, lecz odnośnie swej winy nie był przekonany. Utrzymywał, że feralnego dnia jechał bezpiecznie, że manewr wyprzedzania wykonywał prawidłowo.

Na podstawie przywołanych dowodów Sąd Rejonowy ocenił, że wina oskarżonego w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości. Do zdarzenia doszło wskutek nieumyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Owo naruszenie zasad nastąpiło wskutek zaniechania przez oskarżonego zmiany ogumienia w tylnym, lewym kole, a następnie jeździe z nadmierną prędkością. Podczas poprzednich kursów pojawił się problem z ogumieniem tego koła. Na podstawie zeznań Z. K. (pracodawcy oskarżonego; k. 198) Sąd ustalił, że oskarżony zajechał do wulkanizatora w L. i tam pozostawił oponę do naprawy. Następnie odebrał oponę i zamiast ją od razu wymienić (u wulkanizatora), zdecydował się pojechać do L., a następnie rozpocząć feralny kurs do L.. Tymczasem warunki drogowe, na odcinku poprzedzającym miejsce wypadku, nie pozwalały na prowadzenie pojazdu z różnym ogumieniem (opona zimowa i letnia o różnych bieżnikach) na osi napędowej. Skutek – utrata panowania na torem jazdy i łatwość poślizgu, był łatwy do przewidzenia przez doświadczonego kierowcę, jakim z pewnością był oskarżony. Oskarżony wiedząc z jakim ogumieniem prowadził pojazd, nie zmienił stylu jazdy i w konsekwencji zamiast zwolnić, pozwolił sobie wyprzedzić inny pojazd, pomimo że jezdnia był śliska a prędkość nadmierna (75 – 83 km/h). Tym samym nieumyślnie naruszył podstawową zasadę bezpieczeństwa w ruchu drogowym, zawartą w przepisie art. 19 ust. 1 i art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 20.06.1997r. – Prawo o ruchu drogowym.

W świetle poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, Sąd nie podzielił stanowiska oskarżyciela, że zachowanie oskarżonego wyczerpało – poza dyspozycją art. 177 § 1 kk – znamiona przestępstwa z art. 174 § 2 kk. Elementem konstytutywnym przestępstwa katastrofy w ruchu drogowym jest stworzenie realnego zagrożenia m.in. dla życia wielu osób. Ustawodawca nie sprecyzował pojęcie „wielu osób”. W doktrynie wyrażony został pogląd, że skoro ustawodawca posłużył się takim pojęciem, to musiał mieć na względzie wielkość większą niż „kilka”. Skoro ta ostatnia oznacza przedział od trzech do dziewięciu, to „wiele osób” musi oznaczać co najmniej dziesięć (vide Ryszard Stefański „Przestępstwa drogowe w nowym kodeksie karnym”, Zakamycze 1999, str. 38).

W realiach niniejszej sprawy oskarżony przewoził siedem osób. W samochodzie wyprzedzanym jechała co najmniej jedna osoba – kierowca. Razem z oskarżonym wszystkich osób uczestniczących w zdarzeniu było dziewięć. Z tego powodu Sąd Rejonowy ocenił, że nie doszło do narażenia pokrzywdzonych na niebezpieczeństwo katastrofy w ruchu drogowym. W konsekwencji uznał oskarżonego D. W. za winnego tego, że w dniu 11 stycznia 2013r. pomiędzy miejscowościami L. – R., nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że rozpoczął jazdę pojazdem marki M. (...) o nr rej. (...), którego opony na tylnej osi miały różne bieżniki, a następnie nie dostosował prędkości jazdy do warunków pogodowych i stanu nawierzchni, i w takiej sytuacji rozpoczął manewr wyprzedzania poprzedzającego go innego pojazdu, w następstwie czego doprowadził do utraty panowania nad prawidłowym torem ruchu, co skutkowało wypadnięciem poza jezdnię, czym działał na szkodę pasażerów I. M. i F. L., którzy doznali obrażeń ciała na okres powyżej siedmiu dni, tj. przestępstwa z art. 177 § 1 kk.

Rozstrzygając o karze w stosunku do oskarżonego, Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że kara sześciu miesięcy pozbawienia wolności, będzie karą adekwatną do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości jego czynu. Nieumyślne naruszanie elementarnych norm prawa o ruchu drogowym, które doprowadziło do opisanych powyżej skutków, winno spotkać się z restrykcyjną reakcją wymiaru sprawiedliwości, co powinno być przestrogą dla samego oskarżonego, jaki i innych uczestników ruchu. Skala i waga naruszonych zasad bezpieczeństwa, a także troska o bezpieczeństwo pasażerów, nie pozwoliły Sądowi ocenić – za oskarżycielem - społecznej szkodliwości popełnionego czynu jako nieznacznej.

Uwzględniając dotychczasową niekaralność oskarżonego, a także jego postawę po popełnieniu występku (oskarżony pomagał pasażerom po wypadku), Sąd ocenił, że istnieją podstawy co do pozytywnej prognozy w zakresie przestrzegania w przyszłości porządku prawnego przez oskarżonego. Ponadto oskarżony w toku postępowania przyznał się do zarzuconego mu czynu, wykonuje stałą pracę zarobkową i okazał żal z powodu swego zachowania. Tego rodzaju postawa pozwala stwierdzić, że kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby dwóch lat, osiągnie pokładane w niej cele, a tym samym zapobiegnie popełnianiu przez oskarżonego kolejnych występków, w tym zawłaszcza tych przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.

Kara w orzeczonym wymiarze, poza rolą zapobiegawczo-wychowawczą względem oskarżonego, wypełni również pokładane w niej cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, zwłaszcza kręgu osób znających oskarżonego, w tym jako kierowcę pojazdów mechanicznych.

Sąd na podstawie art. 46 § 2 kk zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych nawiązki: I. M. 2.000zł, F. L. w kwocie 500zł, tytułem zadośćuczynienia za doznane krzywdy. I. M. odniosła obrażenia ciała skutkujące jej rozstrojem na okres powyżej siedmiu dni, a ich charakter niewątpliwie wskazuje, że były one dla niej bardzo bolesne. Ponadto pokrzywdzona była hospitalizowana, a z powodu doznanych obrażeń, została na znaczny okres pozbawiona aktywnego uczestnictwa z życiu rodzinnym oraz zawodowym. Skala cierpień drugiego z pokrzywdzonych była znacząco mniejsza, co Sąd uwzględnił określając wysokość nawiązki. Zdaniem Sądu wysokość orzeczonych nawiązek będzie odpowiednia do możliwości zarobkowych oskarżonego oraz uwzględnia doznaną krzywdę pokrzywdzonych.

Biorąc pod uwagę sytuację majątkową oskarżonego, Sąd – na podstawie art. 627 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych - zasądził koszty postępowania i wymierzył mu opłatę.