Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 czerwca 2016 r około godz.15.00 w O. na ul. (...) pokrzywdzona P. G. spacerowała wraz ze swoim dwuletnim synem P. C. , który spał w wózku dziecięcym. Z naprzeciwka nadchodził oskarżony P. M.. Wyciągnął on z kieszeni petardę hukową , potarł o pudełko zapałek i wrzucił pod wózek ze śpiącym dzieckiem. Zaskoczona P. G. próbowała wycofać wózek i zdołała odejść trzy kroki . Petarda wybuchła w niewielkiej odległości od wózka , zaś przebudzone dziecko zaczęło płakać . Oskarżony zbiegł w kierunku ulicy (...). W wyniku huku towarzyszącego eksplozji matka oraz dziecko byli bardzo wystraszeni. Zachowaniem swym oskarżony naraził P. G. oraz małoletniego P. C. na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią ostrego urazu akustycznego z pęknięciem błon bębenkowych i ciężkimi następstwami pourazowymi o charakterze utraty słuchu.

/dowód: zeznanie P. G. k.2v-3,21v-22,105,137v,188-189v; zeznanie H. K. k.18v,190-190v; zeznanie S. P. k.102v,190v-191; zeznanie D. R. k.99v; zeznanie C. D. k.112v; dokumentacja lekarska dot. P. C. k.7-9,107,109-111,115-116,138-139; protokół oględzin miejsca zdarzenia k.10-12; protokół oględzin wózka dziecięcego k.13-17; opinia sądowo lekarska k.126-131;opinia z zakresu badania materiałów wybuchowych k.216-224; wyjaśnienia oskarżonego k.29v-30,39,85-86,187v-188/

Pokrzywdzona P. G. w dniu 28 czerwca 2016 r zgłosiła się w Komisariacie Policji w O. i złożyła zawiadomienie o wyżej opisanym przestępstwie popełnionym przez P. M. oraz złożyła stosowne zeznanie. W dniu 01 lipca 2016 r w godzinach porannych pokrzywdzona udała się wraz ze swoim synem P. C. na spacer. Gdy prowadziła wózek dziecięcy ulicą (...) napotkała przypadkowo P. M.. Oskarżony mijając się z nią zagroził jej aby nie wychodziła z domu gdyż w przeciwnym wypadku zostanie pobita. Świadek P. G. poczuła obawę w związku z groźbą wypowiedzianą przez oskarżonego.

/dowód: zeznanie P. G. k.2v-3,21v-22,105,137v,188-189v; zeznanie K. C. k.189v; zeznanie T. M. k.202v-203; wyjaśnienia oskarżonego k.29v-30,39,85-86,187v-188/

W dniu 14 czerwca 2016 r w godzinach porannych I. B. pozostawiła swój rower typu damka wartości 400 zł pod biblioteką przy ul. (...) w O.. Następnie udała się do biblioteki. Pozostawiony rower zabrał w celu przywłaszczenia oskarżony P. M.. Wsiadł na niego i pojechał w kierunku Ośrodka (...). Gdy oskarżony jechał rowerem ulicą (...) został dostrzeżony przez P. O. , który gonił oskarżonego i krzyczał za nim aby zostawił rower . P. M. pozostawił rower i zbiegł. Przy budynku miejscowej poczty został zatrzymany przez policjantów. Oskarżonego poddano badaniu urządzeniem typu A. , które wykazało ,że znajduje się w stanie nietrzeźwości – 0,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Tego samego dnia około godz. 23.00 P. M. przebywał w korytarzu piwnicy bloku mieszkalnego przy ul. (...) w O.. Zauważył tam pozostawiony przez D. G. rower marki „U.” wartości 150 zł. Oskarżony zabrał rower w celu przywłaszczenia i jeździł nim po mieście. Następnego dnia pozostawił go pod stacją paliw (...) i udał się piechotą do centrum miasta. Planował wrócić po pozostawiony na stacji rower. W tym czasie rower został odnaleziony i zabezpieczony przez funkcjonariuszy Policji.

/dowód: zeznanie I. B. k.52,59,189v-190; zeznanie D. G. k.63,202v;protokół użycia urządzenia A. k.53; protokół ogledzin roweru T. k.55-57; protokół zatrzymania rzeczy k.65-67; protokół oględzin nagrania k.69-72; protokół oględzin roweru (...) k.74-76; karta gwarancyjna roweru k.200-201; wyjaśnienia oskarżonego k.29v-30,39,85-86,187v-188/

Oskarżony P. M. przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów polegających na kradzieży rowerów. W tym zakresie złożył wyjaśnienia zbieżne z pozostałymi dowodami. P. M. nie przyznał się do popełnienia pozostałych zarzuconych mu czynów. Wyjaśnił ,że nie spotykał się z P. G. i nie rzucił petardy pod wózek dziecięcy. Kilka dni przed rzekomym zdarzeniem spotkał się przypadkowo z pokrzywdzoną , która zagroziła , że go „inaczej załatwi”. Nigdy nie miał z pokrzywdzoną bezpośredniej styczności ani nie kłócił się z P. G.. W dniu 01 czerwca 2016 r oskarżony opuścił Zakład Karny , gdzie odbywał karę orzeczoną w innej sprawie (k.29v-30,39,85-86,187v-188).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w części w której opisał okoliczności związane z dokonanymi przez siebie kradzieżami rowerów na szkodę I. B. i D. G.. Wyjaśnienia P. M. w tym zakresie korespondują z zeznaniami pokrzywdzonych. Nadto sylwetka oskarżonego zarejestrowana została przez kamerę monitoringu stacji paliw (...) , gdzie pozostawił rower (...) skradziony uprzednio D. G. (protokół oględzin nagrania k.69-72). Nie dano natomiast wiary wyjaśnieniom P. M. nie przyznającego się do przestępstw popełnionych na szkodę P. G.. Oskarżony stwierdził ,że został pomówiony przez pokrzywdzoną , która kilka dni przed rzekomym rzuceniem petardy zagroziła mu „załatwieniem”. Wersja zaprezentowana przez oskarżonego brzmi nieprawdopodobnie. Zdaniem sądu P. (...) G. nie miała wyraźnego powodu aby fałszywie oskarżać P. M.. Oskarżony sam przyznał ,że nie miał z wymienioną żadnego zatargu. Poza tym oskarżony wyjaśniał nieprawdziwie twierdząc , że nie miał żadnych petard (k.30). Odpalającego petardy oskarżonego widziała nie tylko P. G. lecz również S. P. (k.102v,190v-191). Z zeznań tych świadków wynika ,że oskarżonego bawiło podrzucanie wybuchających petard w pobliżu przypadkowo napotkanych osób. Poza tym w odczuciu świadków oskarżony był w tym czasie pod działaniem alkoholu. Sąd nie uwierzył również oskarżonemu zaprzeczającemu temu ,że groził w dniu 01 lipca 2016 r P. G. pobiciem. Wówczas to od incydentu z petardą minęło 5 dni. Najprawdopodobniej P. M. dowiedział się, że sprawa została zgłoszona Policji a w związku z tym chciał przestraszyć pokrzywdzoną gdyż czuł do niej złość . Wieść o podrzuceniu petardy pod wózek dziecięcy została nagłośniona w tak małym miasteczku jakim jest O. na co wskazują zeznania H. K. (k.18v,190-190v) , S. P. (k.102v,190v-191) , D. R. (k.99v) oraz C. D. (k.112v). S. P. i H. K. próbowali nawet ująć oskarżonego , lecz ten salwował się ucieczką. Oskarżony wyjaśniał nieprawdziwie chcąc uniknąć odpowiedzialności karnej. Zdaniem sądu P. M. zdaje sobie sprawę , że zarzuconych mu przestępstw popełnionych na szkodę P. G. nie zaobserwowała żadna osoba a w związku z tym w jego odczuciu brak jest dowodów jego winy.

Sąd w znacznej mierze dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej P. G. (k.2v-3,21v-22,105,137v,188-189v). Pokrzywdzona w sposób prawdziwy opisała zdarzenie kiedy to oskarżony wrzucił zapaloną petardę pod wózek w którym znajdowało się jej dziecko. Wprawdzie pokrzywdzona nie zgłosiła niezwłocznie zdarzenia na Policji , mimo to o zajściu opowiedziała napotkanemu S. P. (k.102v). Należy zauważyć ,że relacja pokrzywdzonej o zdarzeniu jest konsekwentna i nie zawiera istotnych sprzeczności. Sąd dał również wiarę P. G. , która we wstępnej fazie postępowania opisała incydent z dnia 01 lipca 2016r kiedy to oskarżony miał grozić jej pobiciem (k.21-22). Wówczas to pokrzywdzona stwierdziła , że P. M. oprócz słów groźby nie wyjaśniał bliżej motywów swego zachowania. Powyższe zeznanie to naturalna i bezwpływowa relacja świadka zdarzenia, złożona niemal bezpośrednio po zajściu. W związku z tym jest to relacja najbardziej wiarygodna. Składając kolejne zeznania pokrzywdzona modyfikowała pierwotny opis. Podczas przesłuchania w dn.12.08.2016 r P. G. zeznała ,że P. M. oprócz groźby , zgłaszał pretensje ,że zgłosiła sprawę Policji (k.105v). Z kolei w trakcie rozprawy głównej pokrzywdzona podała ,że świadkiem opisanego wyżej zdarzenia był jej partner życiowy K. C. (k.188-189v). Pokrzywdzona nie potrafiła w sposób logiczny wytłumaczyć tak istotnych rozbieżności między poszczególnymi zeznaniami . Próbowała przekonać ,że jej pierwsze zeznania zostały źle zaprotokołowane przez policjanta. Zdaniem sądu P. G. wiedząc ,że zdarzenie z dnia 01 lipca 2016 r zaistniało bez świadków, celowo wprowadziła do swego opisu nowe elementy aby uczynić go bardziej wiarygodnym. Sąd po przesłuchaniu funkcjonariusza T. M. (k.202v-203) oraz K. C. (k.189v) uznał nowe fakty podawane przez pokrzywdzoną za niewiarygodne.

Jako niewiarygodne uznano zeznanie partnera pokrzywdzonej K. C. (k.188-189v). Zaprezentowany przez świadka przebieg zdarzenia sprzeczny jest z zeznaniem P. G. złożonym 01 lipca 2016r (k.21-22). Zdaniem sądu gdyby K. C. towarzyszył rzeczywiście P. G. podczas przypadkowego spotkania z oskarżonym , P. M. nie groziłby pokrzywdzonej w obawie przed konsekwencjami ze strony jej partnera . K. C. zeznał nieszczerze chcąc uwiarygodnić zmienione zeznanie P. G. złożone przez nią na rozprawie.

Sąd dał wiarę zeznaniom pozostałych świadków H. K. (k.18v,190-190v) , S. P. (k.102v,190v-191) , D. R. (k.99v) , C. D. (k.112v) , T. M. (k.202v-203) , I. B. (k.52,59,189v-190) oraz D. G. (k.63,202v). Zeznania tych świadków zbieżne są ze sobą wzajemnie oraz nie są sprzeczne z innymi dowodami , którym dano wiarę.

Sąd dał wiarę informacjom utrwalonym w innych dokumentach. Nie ujawniły się okoliczności nakazujące wątpić w ich prawdziwość . W szczególności na danie wiary zasługują opinie biegłych z zakresu medycyny (k.126-131) oraz z zakresu badania materiałów wybuchowych (k.216-224). Sąd nie miał wątpliwości co do wiedzy i fachowości opiniujących biegłych. Zastrzeżeń do opinii nie składały również strony. Biegli Wojskowego Instytutu Technicznego Uzbrojenia w Z. przeprowadzili pomiary ciśnienia akustycznego dokonując próbnych eksplozji petard zbliżonych wymiarami do petardy , którą zdetonował oskarżony. Zgodnie z polską normą maksymalny poziom natężenia emitowanego dźwięku w odległości 15 m od miejsca inicjacji petardy nie może przekraczać 120 dB. Parametr ten jest jednym z głównych czynników mających wpływ na bezpieczeństwo użytkownika petardy oraz osób postronnych. Podczas próbnych eksplozji petard dopuszczalny bezpieczny poziom ciśnienia akustycznego bezpieczny dla osób postronnych wynoszący 120 dB był przekroczony w odległości 7,5 metrów od miejsca eksplozji o wartości rzędu 1,8 dB – 3,5 dB. Zgodnie z ustaleniami dowodowymi po tym jak oskarżony wrzucił petardę pod wózek z dzieckiem , pokrzywdzona zdołała wycofać się z wózkiem o 3 kroki. Zatem w ocenie sąduP. G. w chwili wybuchu znajdowała się w odległości mniejszej niż 7,5 metra od miejsca inicjacji petardy , natomiast małoletni P. C. znajdował się w odległości jeszcze mniejszej niż jego matka. Sporządzone opinie korelują ze sobą. Płynie z nich jednoznaczny wniosek ,że na skutek działania oskarżonego małoletni i jego matka narażeni byli na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią ostrego urazu akustycznego z pęknięciem błon bębenkowych i ciężkimi następstwami pourazowymi o charakterze utraty słuchu. Należało zatem przyjąć , że oskarżony swym działaniem w ramach zarzutu opisanego jako pierwszy wyczerpał znamiona przestępstwa z art.160 § 1 kk. Najogólniej rzecz ujmując zachowaniem wyczerpującym znamię narażenia w rozumieniu art. 160 kk jest między innymi takie zachowanie sprawcy, które przenosi człowieka ze stanu bezpiecznego dla jego życia lub zdrowia w stan narażenia go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. W sytuacji przez sprawcę już stworzonej, a więc bez dalszych działań z jego strony, istnieje duże prawdopodobieństwo nastąpienia w najbliższym czasie wymienionych w przepisie skutków. Taka sytuacja wystąpiła w rozpatrywanym przypadku. Gdyby P. G. nie wycofała się z wózkiem , zagrożenie dla zdrowia pokrzywdzonych byłoby jeszcze większe. Wymierzając karę oskarżonemu sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art.53 § 1 i 2 kk. Rzucenie petardy w pobliżu przypadkowo napotkanego człowieka i wywołany nagłą eksplozją strach to zapewne udany żart w odczuciu oskarżonego. P. M. chcąc zażartować nie liczył się z możliwymi negatywnymi skutkami jakie jego żarty mogły wywołać. Delikatnie mówiąc P. M. zachował się dość niefrasobliwie . Spowodowanie wybuchu petardy pod wózkiem ze śpiącym dzieckiem , do czego dążył oskarżony , ocenić należy jako bulwersujący wybryk. W czasie zajścia oskarżony był najprawdopodobniej pod działaniem alkoholu, co najwyraźniej stępiło jego krytycyzm . Szczęściem w wyniku eksplozji zarówno matka jak i dziecko nie ponieśli uchwytnych obrażeń narządu słuchu. Z zeznań P. G. wynika jednak ,że dziecko mocno przeżyło zdarzenie , było nerwowe i płaczliwe , natomiast u pokrzywdzonej wystąpiły szumy i dzwonienie w uszach. Wymierzając karę wzięto pod uwagę również dotychczasowy sposób życia oskarżonego , jego wielokrotną karalność oraz odbywanie kar pozbawienia wolności (karta karna k.176-178). Biorąc pod uwagę powyższe sąd wymierzył P. M. z mocy art. 160 § 1 kk karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd uznał ,że kara w takim wymiarze jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego oraz stopnia jego winy, które oceniono jako znaczną. Oskarżony w trakcie postępowania nie zdobył się na przeproszenie pokrzywdzonej .

Sąd nie miał również wątpliwości odnośnie sprawstwa P. M. odnośnie zarzuconego mu występku z art.245 kk polegającego na tym ,że w dniu 01 lipca 2016 r groził świadkowi P. G. pobiciem w celu wywarcia na nią wpływu. Jak wyżej ustalono w czasie tego zdarzenia P. G. występowała obiektywnie jako świadek zeznający w niniejszej sprawie. Zdaniem sądu oskarżony orientował się , że pokrzywdzona zgłosiła zdarzenie Policji i czując złość do niej złość , wypowiedział wobec niej groźbę aby ja wystraszyć. Przypisany oskarżonemu występek charakteryzuje się wysokim stopniem szkodliwości społecznej. Oskarżony działając na szkodę wymiaru sprawiedliwości wywołał u świadka poczucie strachu. Groźbę wypowiedział w obecności małoletniego syna pokrzywdzonej. Sąd wziął również pod uwagę dotychczasowy sposób życia P. M. , jego karalność oraz postawę w trakcie procesu . Ważąc okoliczności strony przedmiotowej oraz podmiotowej czynu z mocy art.245 kk wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Zdaniem sądu jest to właściwa reakcja wobec zachowania P. M..

Odmiennie niż oskarżyciel sąd ustalił , że zarzucone P. M. kradzieże rowerów , których dopuścił się w dniu 14 czerwca 2016 r , nie zostały popełnione w warunkach określonych w art.12 kk. Biorąc pod uwagę ustalone wartości skradzionych rowerów zakwalifikowano oba czyny jako wykroczenia z art.119 § 1 kw. Wymierzając karę sąd kierował się dyrektywami określonymi w art.33 kw. Oskarżony przyznał ,że działał w celu osiągnięcia bezprawnej korzyści majątkowej. Kradzieży roweru dokonanej na szkodę I. B. dopuścił się w sposób ostentacyjny , nie dbając o to ,że jest obserwowany przez inne przechodzące osoby. W tym czasie był pod wpływem alkoholu (k. 53). P. M. był kilkakrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu i w związku z tym odbywał kary pozbawienia wolności. Na korzyść oskarżonego poczytano jego przyznanie się do winy , złożenie szczerych wyjaśnień oraz deklarowane przeprosiny pokrzywdzonych. Uwzględniając powyższe okoliczności sąd z mocy art.119 § 1 kw w zw. z art.9 § 2 kw wymierzył oskarżonemu za przypisane mu wykroczenia karę 20 dni aresztu.

Na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk i art.86 § 1 kk połączono orzeczone wobec oskarżonego P. M. kary pozbawienia wolności i orzeczono karę łączną roku pozbawienia wolności. Wymierzając karę łączną wzięto pod uwagę to ,że między przypisanymi oskarżonemu przestępstwami istnieje związek. Oba przestępstwa godziły w dobra prawne P. G.. Poza tym godziły w dobra małoletniego P. C. oraz szeroko pojętego wymiaru sprawiedliwości. Zdaniem sądu orzeczona kara łączna uwzględnia okoliczności wymienione w treści art.85a kk.

W związku z wnioskiem złożonym przez pokrzywdzoną P. G. (k.183) sąd orzekł wobec oskarżonego z mocy art.46 § 1 kk obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 600 zł na rzecz P. G. . Orzekł również obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę kwot po 500 zł na rzecz P. G. oraz małoletniego P. C.. W trakcie składania zeznań przed sądem pokrzywdzona oświadczyła ,że wydała kwotę 600 zł na trzykrotne wyjazdy z dzieckiem do lekarza do Ł. celem badań laryngologicznych w związku z zaistniałym zdarzeniem. Orzekając w przedmiocie zadośćuczynienia sąd wziął pod uwagę rodzaj naruszenia dobra osobistego pokrzywdzonych jakim jest wolność od strachu raz intensywność tego naruszenia. Źródłem odpowiedzialności jest w tym wypadku przepis art.448 kc.

Na podstawie art.230 § 2 kpk dowód rzeczowy w postaci płyty CD–R pozostawił w aktach sprawy.

Na podstawie art. 63 § 1 kk sąd zaliczył na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej okres tymczasowego aresztowania w sprawie w dniach 01.07.2016 r godz. 11.30 – 06 lutego 2017 r godz. 15.30.

O kosztach obrony świadczonej z urzędu orzeczono w pkt VIII wyroku uwzględniając obowiązujące uregulowania oraz ilość dodatkowych terminów rozprawy.

W oparciu o przepis art.624 § 1 kpk sąd zwolnił P. M. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych albowiem oskarżony nie posiada zatrudnienia oraz środków pozwalających na ich zapłatę.

ZARZĄDZENIE

- (...)

- (...) ;

- (...).

P., (...)