Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Monika Tymosiewicz

przy udziale oskarżyciela publicznego kom. Michała Rolikowskiego

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2017 r.

sprawy K. L., ur. (...) w W., syna J. i K. z domu S.

obwinionego z art. 88 kw, art. 97 kw w zw. z art. 39 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym; art. 92 a kw.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bartoszycach z dnia 11 kwietnia 2017 r. sygn. akt II W 547/17

I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia K. L. od zarzucanego mu w pkt. III wniosku o ukaranie czynu z art.92 a kw i przepis ten eliminuje z podstawy skazania oraz wymiaru kary i na podstawie art.88 kw w zw. z art.9§2 kw orzeka wobec niego karę 200 ( dwustu ) zł grzywny,

II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III zwalnia obwinionego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze,

IV zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. D. kwotę 420 ( czterysta dwadzieścia ) zł tytułem opłaty za obronę z urzędu obwinionego K. L. wykonywanej w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 96,60 (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy ) zł tytułem podatku od towarów i usług od tej opłaty.

Sygn. akt VII Ka 617/17

UZASADNIENIE

K. L. został obwinionego o to, że:

I w dniu 23 października 2016 r. o godz. 8:45 w miejscowości L. gm. B., droga (...) po drodze publicznej prowadził pojazd marki B. o nr rej. (...) bez wymaganych przepisami włączonych świateł mijania,

tj. o czyn z art. 88 kw,

II w tym samym czasie i miejscu jak i w pkt I kierował tym samym pojazdem nie korzystając wbrew obowiązkowi z pasów bezpieczeństwa podczas jazdy,

tj. o czyn z art. 97 kw w zw. z art. 39 ust. 1 prawo o ruchu drogowym,

III w dniu 23 października 2016 r. o godzinie 9:01 w miejscowości L. gm. B. droga (...) kierując pojazdem marki B. o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalna prędkość o 35 km/h poruszając się z prędkością 85 km/h w miejscu jej ograniczenia do 50 km/h,

tj. o czyn z art. 92 a kw

Sąd Rejonowy w Bartoszycach wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2017 r. w sprawie II w 547/17

obwinionego K. L. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to z mocy art. 88 kw i art. 97 k.w. w zw. z art. 39 ust. 1 prawo o ruchu drogowym i art. 92a k.w skazał go, zaś na podstawie art. 92a k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 300 (trzysta) zł.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył obrońca obwinionego i zarzucił mu:

1/ naruszenie art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw przez nieprawidłową ocenę dowodów, w szczególności zeznań świadka A. W., w zakresie twierdzeń iż obwiniony w dniu 23.10.2016r. kierując samochodem marki B. o numerze rejestracyjnym (...) w miejscowości L. przekroczył dopuszczalną prędkość o 35 kin/h, pomimo tego, że zeznania te są sprzeczne z wyjaśnieniami obwinionego i w świetle zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego nie mogły zostać uznane za wiarygodne,

2/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia, a mający istotny wpływ na jego treść, polegający na niezasadnym przyjęciu, że obwiniony popełnił czyn zarzucony mu w punkcie III wniosku o ukaranie, podczas gdy w niniejszej sprawie brak jest wystarczających dowodów, które mogłyby to w sposób niewątpliwy potwierdzić.

W związku z powyższymi zarzutami skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie III wniosku o ukaranie i w konsekwencji złagodzenie kary wymierzonej w punkcie I zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego w zakresie postulatu związanego z uniewinnieniem K. L. od zarzucanego mu w pkt. III wniosku o ukaranie czynu jest zasadna.

Na wstępie podnieść należy, że nie budzi wątpliwości rozstrzygnięcie co do pozostałych zarzucanych obwinionemu czynów albowiem przyznał się on do ich popełnienia a w świetle zeznań policjantki A. W. prowadzenie przez K. L. samochodu bez włączonych świateł mijania oraz kierowanie samochodem bez zapiętych pasów bezpieczeństwa zostało mu udowodnione.

Zauważyć jednocześnie należy, że obwiniony konsekwentnie i stanowczo nie przyznawał się do popełnienia trzeciego z zarzucanych mu wykroczeń, tj. do przekroczenia prędkości o 35 km/h podczas przejazdu przez miejscowość L., przy czym na rozprawie zakwestionował pomiar także z uwagi ukształtowanie drogi.

Trafnie przy tym podnosi skarżący, że jedynym dowodem, na którym oparł się Sąd Rejonowy uznając obwinionego za winnego popełnienia wykroczenia z art. 92a kw są zeznania A. W..

Odmiennie niż to przyjął Sąd I instancji, w ocenie Sądu Okręgowego jej relacja może budzić wątpliwości z uwagi na zasadne zarzuty podniesione w apelacji.

Słusznie bowiem w środku odwoławczym wskazano, że policjantka nie ruszyła w pościg za obwinionym pomimo, iż stwierdziła, że przekroczył on dozwoloną prędkość w terenie zabudowanym. Nie wydaje się przy tym przekonujące jej tłumaczenie, że nie chciała stwarzać dodatkowego zagrożenia na drodze albowiem to przecież K. L. takie zagrożenie stworzył i obowiązkiem funkcjonariuszki było jego zatrzymanie.

Istotne wątpliwości budzi także i to, że policjantka o pomiarze prędkości, którego miała dokonać nie poinformowała obwinionego i również wtedy gdy kilka minut później podjechał do niej i rozmawiał z nią. To, że babcia obwinionego, która z nim jechała miała wówczas na nią krzyczeć a K. L. zamknął okno w pojeździe nie może być uznane za przeszkodę do poinformowania kierującego, że popełnił kolejne wykroczenie, a przecież A. W. miała obowiązek przedstawienia obwinionemu wynik pomiaru obejmujący stwierdzoną prędkość, czas pomiaru i odległość z której go wykonała.

W pełni zgodzić się zatem należy ze skarżącym co do tego, że nie informując obwinionego o dokonanym pomiarze i nie okazując wyniku pomiaru prędkości funkcjonariuszka pozbawiła go możliwości weryfikacji jej twierdzeń, tym bardziej jeśli się uwzględni okoliczności związane z wykonywaniem samego pomiaru i ukształtowania terenu drogi. W konsekwencji wspomniane zaniechania leżące po stronie funkcjonariuszki nie mogą wywoływać negatywnych konsekwencji dla obwinionego w zakresie jedynie deklarowanego przez nią wyniku pomiaru prędkości.

W tej sytuacji zgromadzony materiał dowodowy nie może usunąć występujących w sprawie wątpliwości związanych tak z faktycznym zachowaniem obwinionego jak i reakcją na to zachowanie K. L. policjantki – art.5§2 kpk w zw. z art.8 kpw.

Mając powyższe na uwadze zmienino zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinniono K. L. od zarzucanego mu w pkt. III wniosku o ukaranie czynu z art.92 a kw i przepis ten wyeliminowano z podstawy skazania oraz wymiaru kary i na podstawie art.88 kw w zw. z art.9§2 kw orzeczono wobec niego karę 200 ( dwustu ) zł grzywny i w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy- art.437§2 kpkk, art.438pkt2-4 kpk w zw. z art.109§2 kpw.

Na podstawie art.624§1 kpk w zw. z art.119 kpw zwolniono obwinionego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze,

Na podstawie art.29 ustawy prawo o adwokaturze zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. D. kwotę 420 ( czterysta dwadzieścia ) zł tytułem opłaty za obronę z urzędu obwinionego K. L. wykonywanej w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 96,60 (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy ) zł tytułem podatku od towarów i usług od tej opłaty.