Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 kwietnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2017 r. w Gliwicach

sprawy J. S. (S.) i S. S. (S.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o podleganie obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu umowy o pracę

na skutek odwołania J. S. i S. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 24 maja 2016 r. nr (...)

1.  oddala odwołania;

2.  zasądza od J. S. i S. S. solidarnie na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. kwotę 2.400 zł (dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

(-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek

Sygn. akt VIII U 1343/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 maja 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. stwierdził, że ubezpieczony S. S. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu w okresie od 10 stycznia 2016r. do nadal jako pracownik płatnika działalność taksówek osobowych J. S..

W uzasadnieniu decyzji ZUS zakwestionował skuteczność zawarcia umowy o pracę. Organ rentowy wskazał, iż S. S. od 10 stycznia 2016r. został zgłoszony do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych jako pracownik przez płatnika składek J. S., natomiast już od dnia 27 stycznia 2016r. stał się niezdolny do pracy. Płatnik składek wypłacił wynagrodzenie za okres od 9 lutego 2016r. do 12 marca 2016r. natomiast za okres od 13 marca 2016r. ubezpieczony wystąpił do ZUS o wypłatę zasiłku chorobowego. Z przeprowadzonego przez ZUS postępowania wyjaśniającego wynika, że S. S. zawarł z J. S. umowę o pracę na czas określony od 10 stycznia 2016r. 31 stycznia 2018r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowca taksówki osobowej z wynagrodzeniem zasadniczym 2.775 zł brutto. Ubezpieczony już od 27 stycznia 2016r. trafił do szpitala w związku z popełnieniem na nim przestępstwa, przy czym przestępstwo zostało popełnione w dniu 20 listopada 2015r., co pozwala przypuszczać, że termin pobytu w szpitalu był przez niego zaplanowany. S. S. nie posiadał aktualnego zaświadczenia lekarskiego o zdolności do pracy, a zaświadczenie o zdolności do pracy, w tym zaświadczenie psychologiczne zostały wystawione w dniu 8 września 2014r. Nadto ZUS ustalił, że S. S. w okresie od 19 września 2014r. do 20 września 2015r. sam prowadził działalność gospodarczą taksówek osobowych a od października 2013r. pobiera rentę. Na miejsce ubezpieczonego płatnik składek nie zatrudnił żadnego pracownika a nadto zawiesił prowadzenie działalności. Zdaniem ZUS poczynione ustalenia potwierdzają, że podpisanie umowy o pracę z S. S. i zgłoszenie go w związku z tym do ubezpieczeń społecznych miało na celu umożliwienie mu skorzystania z zasiłku chorobowego, mimo krótkiego okresu zatrudnienia. Zawarta umowa o pracę nie miała na uwadze realizacji interesów pracodawcy z jednej strony i świadczenia pracy przez pracownika z drugiej strony, a jedynie uzyskanie zasiłku chorobowego. ZUS wskazał, że za ubezpieczonego w miesiącach 01/2016, (...) wykazano składki w kwocie 0 zł. Za 02/2016r. wykazano pierwotnie składki a następnie składki te wyzerowano. W ocenie ZUS taka umowa, zawarta w okolicznościach niniejszej sprawy tj. dla pozoru jest nieważna. Nadto w ocenie ZUS zawarcie umowy nastąpiło z naruszeniem zasad współżycia społecznego art. 58 § 1 i 2 k.c.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony S. S. domagając się jej zmiany i ustalenia, że od 10 stycznia 2016r. podlega obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu jako pracownik płatnika składek J. S.. W uzasadnieniu odwołania zaprzeczył jakoby zawarcie umowy o pracę z płatnikiem składek miało charakter pozorny. Odwołujący wskazał, że płatnik składek przedstawił w ZUS m.in. umowę o pracę, zaświadczenie lekarskie, orzeczenie psychologiczne, oświadczenie pracownika o zapoznaniu się z przepisami bhp. Ubezpieczony zarzucił, iż ZUS nie udowodnił, że jego pobyt w szpitalu był zaplanowany. Nadto wskazywał, że J. S. nie zawiesił prowadzenia działalności gospodarczej. S. S. wskazywał, że świadczył pracę i wydawał paragony potwierdzające zawarcie umowy transportowej, zaś jego wynagrodzenie nie było wygórowane. Odwołujący wskazywał, że prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną. O obowiązku ubezpieczenia decydują przepisy prawa a nie wola ubezpieczonego i organu rentowego. Obowiązek ubezpieczenia osoby zatrudnionej wynika z faktycznego prowadzenia tej działalności oraz z przepisów prawa. Ubezpieczony powołał się na art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, który stanowi o obowiązku ubezpieczenia społecznego pracowników – art. 22 k.p., tj. osób rzeczywiście zatrudnionych na podstawie umowy o pracę.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył również płatnik składek J. S., domagając się jej zmiany i ustalenia, że od 10 stycznia 2016r. S. S. podlega obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu jako pracownik płatnika składek J. S.. W uzasadnieniu odwołania powołał się na identyczne okoliczności jak w odwołaniu ubezpieczonego S. S..

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. ZUS podniósł, iż ubezpieczony nie wykonywał pracy w rozumieniu art. 22 k.p.

Sprawy z obu odwołań zostały połączone do wspólnego rozpoznania pod sygn. VIII U 1343/16.

Sąd ustalił:

S. S. ma wykształcenie wyższe w zakresie zarządzania przedsiębiorstwem.

W okresie od 25 marca 2004r. do 30 czerwca 2013r. był zatrudniony w (...)w G..

W okresie od 19 września 2014r. do 20 września 2015r. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą taksówek osobowych.

Z dniem 10 stycznia 2016r. S. S. zawarł z J. S. umowę o pracę na czas określony od 10 stycznia 2016r. do 31 stycznia 2018r., na stanowisku kierowca taksówki osobowej, w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem 2.775 zł brutto miesięcznie. Ustalono, że płatnik składek zgłosił ubezpieczonego do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z tytułu umowy o pracę z dniem 10 stycznia 2016r.

Ubezpieczony w dacie zatrudnienia nie posiadał ważnych badań lekarskich. Przedłożył badania lekarskie, w tym badania psychologiczne z dnia 8 września 2014r. S. S. podpisał oświadczenie o zapoznaniu się z przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy.

Sąd ustalił, iż J. S. od 2 lutego 2015r. prowadzi działalność gospodarczą taksówek osobowych.

J. S. jest bratem S. S.. Odwołujący zamieszkują pod innymi adresami.

J. S. w okresie od 1 czerwca 2015r. do 30 października 2015r. pobierał zasiłek chorobowy, od 31 października 2015r. do października 2016r. pobierał świadczenie rehabilitacyjne.

Sąd ustalił, iż S. S. podpisał listę obecności za okres od 10 stycznia 2016r. do 26 stycznia 2016r.

Od 27 stycznia 2016r. S. S. przebywał na zwolnieniu lekarskim. W okresie od 27 stycznia 2016r. do 3 marca 2016r. był hospitalizowany w SP ZOZ Szpitalu (...) w J.. Rozpoznano zaburzenie neurasteniczne z komponentą lękową, zaburzenie stresowe pourazowe.

Sąd ustalił, iż skierowanie do szpitala zostało wystawione w dniu 23 listopada 2015r. przez psychiatrę A. W. i wpłynęło do szpitala w dniu 25 listopada 2015r. W dniu 17 grudnia 2015r. szpital przesłał do S. S. informację o terminie hospitalizacji.

Sąd ustalił nadto, iż ubezpieczony leczy się psychiatrycznie od 2007r. z powodu zespołu stresu pourazowego. Rozpoznano u niego neurastenię na tle osobowości nieprawidłowej. Z tego powodu był wcześniej wielokrotnie hospitalizowany psychiatrycznie m.in. w SP ZOZ Szpitalu (...) w J. w 2010r. i 2011r. z rozpoznaniem zaburzeń neurastenicznych, w styczniu 2014r. był hospitalizowany w Złocieniu, na przełomie lipca i sierpnia 2014r. był hospitalizowany w K. z powodu zaburzeń neurasteniczno-lękowych.

S. S. jest uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W dniu 20 listopada 2015r. na osobie S. S. dokonano rozboju przy użyciu niebezpiecznego narzędzia w postaci noża. W związku z rozbojem odwołujący doznał uszkodzeń ciała: ręki, nogi, głowy. W tej sprawie toczy się postępowanie karne przed Sądem Okręgowym w Gliwicach sygn. V K 63/16.

W związku ze zdarzeniem z dnia 20 listopada 2015r. doszło do pogorszenia stanu psychicznego ubezpieczonego S. S.. Ubezpieczony miał poczucie zagrożenia, lęk przed powtórzeniem się podobnej sytuacji, bał się wychodzić z domu. Został on w dniu 23 listopada 2015r. skierowany do szpitala przez psychiatrę A. W..

Obecnie ubezpieczony S. S. nie pracuje. Pobiera rentę z tytułu niezdolności do pracy.

J. S. nie zatrudniał pracowników poza S. S.. W okresie korzystania przez S. S. ze zwolnienia lekarskiego nie zatrudniał na jego miejsce innej osoby. Umowa o pracę została S. S. wypowiedziana z dniem 31 lipca 2016r. z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia. Po rozwiązaniu umowy J. S. również nie zatrudniał pracowników.

J. S. nadal prowadzi działalność gospodarczą.

Sąd ustalił nadto, że J. S. rozlicza się w formie karty podatkowej tj. nie ma obowiązku składania zeznań oraz deklaracji o wysokości osiągniętych przychodów, uzyskanych dochodów oraz poniesionych stratach. Za 2015r. nie odnotowano wpłat J. S. z tytułu podatku dochodowego PIT-4. Za okres (...) odnotowano wpłatę podatku w kwocie 170 zł – PIT-16 z 8 kwietnia 2015r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: akt organu rentowego, dokumentacji osobowej ubezpieczonego (k.17-49), pisma Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 27 października 2016r. (k.14), dokumentacji medycznej ubezpieczonego z SP ZOZ MSWiA w K. im. Sierżanta G. Z. (k.65-66) oraz SP ZOZ Szpitala (...) w J. (k.70-85), informacji Dyrektora SP ZOZ Szpitala (...) w J. z 22 grudnia 2016r. (k.69) oraz przesłuchania odwołujących S. S. (nagranie z rozprawy z dnia 9 grudnia 2016r. min. 8.12 i n. k. 59) i J. S. (nagranie z rozprawy z dnia 9 grudnia 2016r. min. 31.35 i n. k. 59).

Sąd ocenił zgromadzony materiał dowodowy jako kompletny i wiarygodny, a przez to mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd zważył:

Odwołania nie zasługują na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 6 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2016r., poz.963), zwanej ustawą systemową, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami, z wyłączeniem prokuratorów.

Po myśli art. 11 ust. 1 ustawy obowiązkowo ubezpieczeniu chorobowemu podlegają osoby wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 1, 3 i 12, zaś według art. 12 ust. 1 ustawy obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy systemowej, pracownicy podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu w okresie od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku.

Za pracownika natomiast – w myśl art. 8 ust 1 – uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy, z zastrzeżeniem, że jeżeli pracownik spełnia kryteria określone dla osób współpracujących, o których mowa w ust. 11 – dla celów ubezpieczeń społecznych jest traktowany jako osoba współpracująca.

W myśl art. 46, ust. 1 wskazanej wyżej ustawy płatnik składek jest obowiązany według zasad wynikających z przepisów ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy.

Natomiast po myśli art. 18 ust. 1 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe, ubezpieczenie chorobowe oraz wypadkowe z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei według definicji zawartej w art. 22 ust. 1 kodeksu pracy przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.

W orzecznictwie przyjmuje się, że pojęcia pracownik i zatrudnienie nie mogą być interpretowane na użytek ubezpieczeń społecznych inaczej niż interpretuje je akt prawny określający prawa i obowiązki pracowników i pracodawców – Kodeks pracy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 maja 2005r., sygn. akt III AUa 283/2005).

Wreszcie, art. 83 ust. 1 ustawy systemowej przyznaje Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych kompetencje do wydawania decyzji w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności między innymi: zgłaszania do ubezpieczeń społecznych, przebiegu ubezpieczeń, ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych.

W przedmiotowej sprawie sporny był sam fakt podlegania przez ubezpieczonego S. S. obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym jako pracownika zatrudnionego przez płatnika składek J. S.. Kwestionowana była bowiem ważność umowy o pracę zawartej przez ubezpieczonego z płatnikiem składek.

ZUS kwestionował sam fakt wykonywania umowy przez ubezpieczonego, wskazując że brak jest dowodów na faktyczne świadczenie pracy. Nadto ZUS podnosił, że podpisanie umowy o pracę z odwołującym i zgłoszenie go w związku z tym do ubezpieczeń społecznych w kontekście szybkiego skorzystanie z zasiłku chorobowego, było pozorne i miało na celu uzyskanie zasiłku chorobowego z systemu ubezpieczeń społecznych.

Rolą Sądu w niniejszej sprawie pozostaje zatem zbadanie, czy zawarcie przez strony umowy o pracę nie było czynnością prawną pozorną a w konsekwencji nieważną.

Zgodnie z art. 83 § 1 k.c. nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Jeżeli oświadczenie takie zostało złożone dla ukrycia innej czynności prawnej, ważność oświadczenia ocenia się według właściwości tej czynności.

Oceniając zgromadzony materiał dowodowy Sąd uznał, że w okolicznościach niniejszej sprawy ubezpieczony S. S. nie świadczył pracy w warunkach art. 22 § 1 kodeksu pracy, zatem nie można uznać go za pracownika J. S. zatrudnionego na podstawie umowy o pracę. W konsekwencji odwołujący nie może zostać objęty obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu z tego tytułu w okresie od 10 stycznia 2016r.

Należy wskazać, iż praca wykonywana w ramach stosunku pracy musi charakteryzować się cechami, które zostały wskazane w cytowanym wyżej art. 22 § 1 kodeksu pracy.

Przepis ten wskazuje w sposób ogólny na najważniejsze cechy stosunku pracy, które odróżniają go od stosunków cywilnoprawnych. Praca winna być wykonywana osobiście przez pracownika, w sposób ciągły, powtarzający się, w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, na ryzyko pracodawcy i pod jego kierownictwem i mieć charakter odpłatny. Cechą charakterystyczną stosunku pracy jest podporządkowanie pracownika, do którego zalicza się m.in. wykonywanie poleceń służbowych pracodawcy.

W wyroku z dnia 24 czerwca 2015r. sygn. II PK 189/14 (OSP 2016/9/89) Sąd Najwyższy wskazał, że w świetle art. 22 § 1 kp oceny charakteru umowy należy dokonywać nie tylko na podstawie przyjętych przez strony jej postanowień, które mogą mieć na celu stworzenie pozoru innej umowy, lecz także na podstawie faktycznych warunków jej wykonywania.

Z kolei w wyroku z dnia 22 czerwca 2015r. I UK 367/14 (pub. L.) Sąd Najwyższy wskazał, iż umowa o pracę jest zawarta dla pozoru (art. 83 KC w związku z art. 300 KP), a przez to nie stanowi tytułu do objęcia ubezpieczeniami społecznymi, jeżeli przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a podmiot wskazany jako pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy, czyli strony z góry zakładają, iż nie będą realizowały swoich praw i obowiązków wypełniających treść stosunku pracy. Pozorność umowy o pracę zachodzi także wówczas, gdy praca jest faktycznie świadczona, lecz na innej podstawie niż umowa o pracę. Sąd Najwyższy podkreślił, że podleganie pracowniczym ubezpieczeniom społecznym jest uwarunkowane nie tyle zgłoszeniem pracownika do tych ubezpieczeń i opłacaniem składek z tego tytułu, ile legitymowaniem się przez ubezpieczonego statusem pracownika rzeczywiście świadczącego pracę w ramach stosunku pracy. Pozorność umowy o pracę występuje wtedy, gdy strony tej umowy, składając oświadczenia woli - zawierające formalnie niezbędne elementy umowy o pracę określone w art. 22 §1 k.p. – faktycznie nie zamierzają realizować obowiązków wynikających z tej umowy, mając świadomość tworzenia fikcji w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczeń społecznych. O tym, czy strony istotnie nawiązały stosunek pracy stanowiący tytuł ubezpieczeń społecznych, nie decyduje samo formalne zawarcie umowy o pracę, przystąpienie do ubezpieczenia i opłacenie składki, ale faktyczne i rzeczywiste realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy (essentialia negotii), wynikających z art. 22 § 1 k.p. Istotne więc jest, aby stosunek pracy zrealizował się przez wykonywanie zatrudnienia, gdyż w takim przypadku wady oświadczeń woli dotykające umowę o pracę - nawet powodujące jej nieważność - nie wywołują skutków w sferze prawa do świadczeń z ubezpieczeń społecznych.

Sąd zwraca również uwagę, iż jedną z zasad w postępowaniu cywilnym, a takim również jest postępowanie z zakresu ubezpieczeń społecznych, jest zasada kontradyktoryjności. W myśl art. 6 kodeksu cywilnego, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. A zatem to na stronach spoczywa ciężar dowodzenia swoich racji.

W niniejszej sprawie ciężar udowodnienia, że decyzja ZUS jest nieprawidłowa, gdyż w okresie spornym S. S. wykonywał pracę w warunkach art. 22 k.p., spoczywał na odwołujących.

W ocenie Sądu orzekającego postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie niniejszej nie wykazało, że zawarta między ubezpieczonym a płatnikiem składek umowa o pracę była faktycznie wykonywana, a zwłaszcza że była wykonywana w warunkach art. 22 kodeksu pracy. Stąd też umowę o pracę zawartą przez S. S. i J. S. należy uznać za pozorną a w konsekwencji nieważną.

Zdaniem Sądu strona odwołująca nie przedstawiła żadnych dowodów na wykonywanie przez odwołującego S. S. pracy. Takim dowodem nie może być podpisana przez odwołującego lista obecności, czy nawet paragony z kasy fiskalnej, które świadczą jedynie o tym że zostały wystawione z kasy fiskalnej J. S.. Odwołujący nie wskazali żadnych świadków na potwierdzenie świadczenia przez ubezpieczonego pracy.

Nie zasługuje na uwzględnienie tłumaczenie, że S. S. zlikwidował własną działalność gospodarczą – taksówkę osobową, gdyż nie było to opłacalne, po czym po paru miesiącach podjął taką samą pracę u płatnika składek, gdyż w tym czasie zmieniła się koniunktura. Sąd wskazuje, że po zakończeniu zwolnienia lekarskiego ubezpieczony nie powrócił do pacy a umowa została wypowiedziana. Nadto płatnik składek nie wykazał, że stać go było na zatrudnienie pracownika.

Sąd zwraca uwagę, że ubezpieczony S. S. leczył się psychiatrycznie od 2007r. i był w związku z tym wielokrotnie hospitalizowany. U ubezpieczonego rozpoznano neurastenię na tle osobowości nieprawidłowej. Z dokumentacji medycznej wynika, że w związku z tym, iż w dniu 20 listopada 2015r. S. S. padł ofiarą rozboju jego stan psychiczny uległ pogorszeniu. Ubezpieczony miał poczucie zagrożenia, bał się powtórzenia się podobnej sytuacji, bał się wychodzić z domu. W związku z tym w dniu 23 listopada 2015r. został skierowany przez psychiatrę na leczenie szpitalne w jak najszybszym terminie. Skierowanie to wpłynęło do SP ZOZ Szpitala (...) w J. w dniu 25 listopada 2015r., zaś w dniu 17 grudnia 2015r. szpital przesłał do S. S. informację o terminie hospitalizacji ustalonej na dzień 27 stycznia 2016r. W tym terminie ubezpieczony faktycznie został hospitalizowany, a następnie przebywał na długotrwałym zwolnieniu lekarskim.

Powyższe wskazuje, że stan zdrowia odwołującego nie uzasadniał wykonywania pracy na taksówce, gdyż w związku z napadem doznanym podczas wykonywania przewozu taksówką miał poczucie zagrożenia. Nadto odwołujący S. S. w dacie zawarcia umowy o pracę miał świadomość, że za około dwa tygodnie zostanie poddany hospitalizacji i nie będzie mógł faktycznie świadczyć pracy. Te okoliczności potwierdzają, że ubezpieczony S. S. nie miał zamiaru faktycznego świadczenia pracy w warunkach art. 22 k.p., a podpisanie umowy o pracę oraz zgłoszenie go do ubezpieczeń społecznych miały na celu uzyskanie zasiłku chorobowego z ubezpieczenia chorobowego w związku z planowanym leczeniem.

Zatem w okolicznościach niniejszej sprawy, nie można uznać, że ubezpieczony posiadał w okresie spornym status pracownika i w związku z tym zawartą w dniu 7 stycznia 2016r. między stronami umowę o pracę należy uznać za czyn-ność prawną pozorną (art. 83 § 1 k.c.) gdyż strony, które ją zawarły nie miały zamiaru realizacji podstawowych przesłanek stanowiących istotę stosunku pracy.

Sąd wskazuje, że samo podjecie zatrudnienia w celu uzyskania zasiłku chorobowego nie jest wprawdzie naganne, jednak praca ta musi być faktycznie wykonywana w warunkach art. 22 k.p.

W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, nawet jeżeli uznać że S. S. wykonał w okresie od 10 stycznia 2016r. do 26 stycznia 2016r. kilka przewozów taksówką osobową, to rodzaj i sposób wykonywania tej pracy wskazywałyby bardziej na jej cywilnoprawny charakter, a nie na umowę o pracę, brak bowiem było podstawowych cech stosunku pracy, w tym podporządkowania pracowniczego, zlecania zadań, bieżącej kontroli wykonywania pracy.

Reasumując, w ocenie Sądu, w ustalonym stanie faktycznym sprawy należało uznać, że zaskarżona decyzja ZUS jest prawidłowa.

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe rozważania Sąd – na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. – oddalił odwołania.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r., poz. 1804 ze zm.).

Sąd zasądził koszty w wysokości 50% przysługującej stawki minimalnej, mając na uwadze stan zdrowia obu odwołujących.

(-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek