Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Tomkiewicz

Protokolant: zastępca kierownika Monika Polak-Kuzior

przy udziale oskarżyciela publicznego- asp. szt. Joanny Śmiglin-Lis

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2017 r.

sprawy R. K. ur. (...) w J., syna J. i W. z domu S.

obwinionego z art. 87§1 kw w zw z art. 45 ust 1 pkt 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Giżycku V Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Węgorzewie

z dnia 21 kwietnia 2017r. sygn. akt V W 1/17

I.zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że obwinionego R. K. od popełnienia zarzuconego mu czynu uniewinnia;

II.kosztami procesu za obie instancje obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

R. K. obwiniony został o to, że w dniu 23 grudnia 2016r. około godz. 8:40 w miejscowości K. gm. P. na drodze publicznej nr (...) prowadził pojazd mechaniczny marki M. (...) o nr. rej. (...), znajdując się w stanie po użyciu alkoholu

- tj. o czyn z art. 87 §1 kw w zw. z art. 45 ust.1 pkt.1 ustawy prawo o ruchu drogowym.

Sąd Rejonowy w Giżycku w V Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w Węgorzewie orzekł :

I.obwinionego R. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to, na podstawie art. 87 §1 kw w zw. z art. 24 §1 kw skazał go na karę grzywny w wysokości 500zł;

II.na podstawie art. 87 §3 kw w zw. z art. 29 §2 kw orzekł wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy;

III.na podstawie art. 29 §4 kw na poczet orzeczonego środka karnego zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 23.12.2016r.;

IV.na podstawie art. 118 § 1 kpw zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 409 zł. tytułem opłaty sądowej i kosztów postępowania.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obwiniony zaskarżając przedmiotowe orzeczenie w całości. Wyrokowi temu skarżący zarzucił – jak zdaje się to wynikać z kontekstu- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść a polegający na niesłusznym uznaniu, iż obwiniony w czasie objętym zarzutem kierował pojazdem mechanicznym znajdując się w stanie po użyciu alkoholu.

Stawiając ten zarzut R. K. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja zasługuje na uwzględnienie. Zawarty w niej zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest trafny.

Na wstępie stwierdzić należy, iż poczynione przez Sąd Rejonowy rozważania co do tego, że wieczorem w dniu poprzedzającym kontrolę drogową obwiniony spożył większą ilość alkoholu, niż deklarował to w sprawie , nie są pozbawione racji. Przekonujący jest również wyrażony przez ten Sąd pogląd, iż zapewnienia obwinionego co do tego, iż tuż przed badaniem trzeźwości płukał on usta płynem L. - są niewiarygodne i nie zasługują na uwzględnienie .

Rzecz jednak w tym, że to, iż obwiniony składając wyjaśnienia w sprawie nie mówi całej prawdy nie oznacza jeszcze, iż kierując pojazdem mechanicznym znajdował się on w stanie po użyciu alkoholu. Okoliczności powyższej nie można domniemywać lecz należy ją wykazać zgromadzonymi dowodami a te w niniejszej sprawie wcale do postawienia takiego wniosku nie uprawniają.

To, iż w trakcie badania przeprowadzonego o godz. 8:41 w dn.23.12.2016r.zawartość alkoholu w powietrzu wydychanym przez R. K. wynosiła (w świetle wydruku) 0,10 mg/l jest w tej sprawie bezsporna. Uwadze Sądu Rejonowego umknął jednakże fakt, iż badanie to przeprowadzone zostałoA. czyli tzw. urządzeniem pomiarowym przesiewowym, którego wyniki w sytuacjach granicznych czy wątpliwych winny być potwierdzone urządzeniami pomiarowymi dowodowymi (na co wskazywał również w swojej opinii biegły B. G.-k.31v). Taki sposób przeprowadzenia procedury pomiarowej wyraźnie regulują przepisy Rozporządzenia Ministra Zdrowia z 11.12.2015r. w sprawie badań na zawartość alkoholu w organizmie (Dz. U z 2015r, poz. 1286 z póżn.zmn).

Rozporządzenie to w §4 ust.3 jednoznacznie stanowi, iż w sytuacji gdy wynik badania dokonanego analizatorem wydechu, o którym mowa w §3 ust.1 pkt.2 wynosił ponad 0,00 mg/l należy zweryfikować (na żądanie osoby badanej) analizatorem wydechu, o którym mowa w §3 ust.1 pkt.1 przez dokonanie dwóch pomiarów, przy czym drugiego pomiaru dokonuje się niezwłocznie po dokonaniu pomiaru pierwszego. W przypadku dokonania pierwszego pomiaru analizatorem wydechu i uzyskania wyniku równego lub większego od 0,10 mg/l, a w drugim pomiarze wyniku 0,00mg/l, dokonuje się niezwłocznie trzeciego pomiaru tym samym analizatorem wydechu. Jeżeli wynik trzeciego pomiaru wynosi 0,00mg/l to badanie nie wskazuje na stan po użyciu alkoholu (§4 ust. 5).

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że R. K. po pierwszym badaniu dokonanym A. od razu domagał się zweryfikowania tych badań innym urządzeniem (k.3v), co też uczyniono. Kolejne dwa badania wykonane urządzeniem (...) wskazały na wynik 0,00 mg/l. Wprawdzie badania A. miały miejsce po upływie bez mała 50 min od badania A. jednakże okoliczność ta sama w sobie nie podważa reguł wnioskowania wskazanych powyżej. Na marginesie zauważyć również należy, iż to,że Policjanci mogli poddać obwinionego badaniom na A. dopiero po upływie pewnego czasu nie wynikało z przyczyn od obwinionego zależnych.

Niezależnie jednak od tego, że kwestię procedury weryfikacji pomiarów Sąd Rejonowy pominął całkowitym milczeniem, nie odnosząc się do niej w żadnej mierze, uwadze tego Sądu umknął również fakt, że także i wynik badania A. trudno uznać za miarodajny w tej sprawie. A to dlatego, że – jak wynika to chociażby z informacji zawartych w świadectwie wzorcowania (k.6v)- również i w tym urządzeniu występuje błąd pomiaru i niepewność pomiaru . Jeśli więc w badaniu o godz.8:41 zawartość alkoholu w powietrzu wydychanym przez R. K. miała wynosić 0,10 mg/l czyli dokładnie tyle ile wynosi dolny próg stanu po użyciu alkoholu, to biorąc pod uwagę owe wątpliwości dotyczące pewności pomiaru również i w odniesieniu do tych danych nie można w sposób pewny stwierdzić, aby wartość ta rzeczywiście została osiągnięta, przy czym wniosków powyższych w niczym nie zmienia eksponowany w uzasadnieniu wyroku fakt, iż w dniu zdarzenia, przed kontrolą obwiniony pokonał odcinek ok.14 km. Wobec uwag powyższych oraz wobec tego, iż R. K. zarzucono popełnienie wykroczenia dokładnie ok. godz. 8 :40 okoliczność dotycząca przebytej drogi nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy.

Mając zatem powyższe na uwadze i rozstrzygając nie dające się usunąć wątpliwości na korzyść obwinionego (art. 8 kpw w zw. z art. 5 §2 kpk), zaskarżony wyrok zmieniono w ten sposób, że obwinionego R. K. od popełnienia zarzuconego mu czynu uniewinniono (art. 109 §2 kpw w zw. z art.437 § 2 kpk). Z uwagi na charakter dokonanej zmiany i treść powyższego orzeczenia, kosztami procesu za obie instancje obciążono Skarb Państwa (art.118 §2 kpw).