Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Wołominie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Mariusz Matusik

Protokolant: Dominika Witkowska

W obecności oskarżyciela publicznego Damiana Zawadki

po rozpoznaniu w dniu 28.04.2017 r., 10.05.2017 r. na rozprawie

sprawy L. Ł. urodz. (...) w W., syna R. i Z. z d. Z.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 10 lutego 2012 r. w M. woj. (...), działając w celu uzyskania dla siebie od (...) Bank S.A. pożyczki gotówkowej w kwocie 45 403,30 złotych przedłożył nierzetelne pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego to jest co do źródła uzyskiwanego dochodu wskazując, iż wynika ono z umowy o pracę podczas gdy w rzeczywistości wynikało ono z umowy zlecenia,

tj. o czyn z art. 297 § 1 k.k.

stosując na podstawie art. 4 § 1 k.k. przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks Karny w brzmieniu obowiązującym w dniu 10 lutego 2012 r.

orzeka

I.  Oskarżonego L. Ł. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu, wypełniającego dyspozycję art. 297 § 1 k.k. i za to na ww. podstawie skazuje go i wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. zawiesza wykonanie orzeczonej względem oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby;

III.  na podstawie art. 73 § 1 k.k. oskarżonego oddaje w okresie próby pod dozór kuratora;

IV.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 k.k. nakłada na oskarżonego obowiązek spłaty pozostałego zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki nr (...) poprzez zapłatę na rzecz (...) Bank S.A. kwoty, która wg stanu na dzień 7 kwietnia 2017 r. wynosiła 27 623,22 (dwadzieścia siedem tysięcy sześćset dwadzieścia trzy 22/100) zł;

V.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwraca podmiotowi uprawnionemu, tj. (...) Bank S.A. dowody rzeczowe w postaci oryginału umowy pożyczki, oświadczenia o poddaniu się egzekucji, oświadczenia o odstąpieniu od umowy, opisane szczegółowo w wykazie dowodów rzeczowych z k. A-136 akt sprawy pod poz. 1-3;

VI.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek dowodów rzeczowych w postaci zaświadczenia o zarobkach oraz wniosku kredytowego, opisanych szczegółowo w wykazie dowodów rzeczowych z k. A-136 akt sprawy pod poz. 4-5 i na podstawie art. 195 k.k.w. pozostawia je w aktach sprawy;

VII.  na podstawie art. 618 § 1 pkt 10 k.p.k. zasądza na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego, adw. D. B. kwotę 420 (czterystu dwudziestu) zł plus podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej oskarżonemu z urzędu;

VIII.  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych w całości, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

II K 261/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy i ujawnionego w toku rozprawy głównej sąd ustalił następujący stan faktyczny:

L. Ł. zawarł w dniu 10 października 2011 r. z przedsiębiorstwem (...) umowę zlecenia na okres od 10 października 2011 r. do 10 marca 2012 r. W dniu 3 października 2011 r. L. Ł. zawarł, z tym samym przedsiębiorstwem umowę zlecenia na okres od 3 października 2011 r. do 30 marca 2012 r. Umowy opiewały na kwoty odpowiednio po 37250 zł za realizację całości zlecenia oraz 200zł miesięcznie.

Dowody: umowy zlecenia – k. B 16–17, B 23-24.

L. Ł. nigdy nie był związany z przedsiębiorstwem (...) umową o pracę. W dniu 10 lutego 2012 r. L. Ł. nie miał również zawartej umowy o pracę z innym podmiotem.

Dowody: wyjaśnienia L. Ł. w części uznanej za wiarygodne – k. A. 113-114, 131-133, 33v.-35, kopie deklaracji PIT-36 – k. A 36-B61, informacja ZUS – k. A. 67.

W dniu 10 lutego 2012 r. L. Ł. złożył w placówce (...) Bank S.A. znajdującej się przy ul. (...) w M. własnoręcznie podpisany wniosek o pożyczkę. We wniosku zawarte zostało oświadczenie, że L. Ł. uzyskuje dochody w kwocie 5779,96 zł z tytułu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, zaś początek zatrudnienia datowany jest na dzień 2 maja 2005 r.. We wniosku zawarto oświadczenie, że wszystkie dane w nim zawarte są prawdziwe i kompletne. Do wniosku o pożyczkę oskarżony załączył zaświadczenie o zarobkach datowane na 10 lutego 2012 r., z którego wynikało, iż jest on zatrudniony w przedsiębiorstwie (...) od dnia 2 maja 2005 r. na stanowisku dyrektora handlowego, oraz że umowa została zawarta na czas nieokreślony, a średnie miesięczne wynagrodzenie z ostatnich 3 miesięcy wynosi brutto 8200 zł, netto 5779,96 zł.

Dowody: wyjaśnienia L. Ł. w części uznanej za wiarygodne – k. A. 113-114, 131-133, 33v.-35, wniosek o pożyczkę – k. A.12, zaświadczenie – k. A. 11

W dniu 10 lutego 2012 r. została zawarta pomiędzy (...) Bankiem S.A. a L. Ł. jako pożyczkobiorcą w formie pisemnej umowa pożyczki na kwotę 35 867,80 zł. Pożyczka miała zostać spłacona w 54 ratach miesięcznych do dnia 12 sierpnia 2016 r. Oskarżony spłacał pożyczkę do dnia 18 grudnia 2013 r., kiedy to w wyniku pogorszenia własnej sytuacji ekonomicznej utracił możliwość wpłacania dalszych rat. W związku z powyższym bank wypowiedział umowę

Dowody: umowa pożyczki – k. A.2-7), dokumentacja spłat – k. B-5, informacja banku – k. 21-22.

L. Ł. ma wykształcenie wyższe, jest z zawodu ekonomistą. Obecnie pobiera emeryturę. Oskarżony uzyskuje dochody w wysokości ok. 2350 zł netto miesięcznie, z czego 715 zł jest mu potrącane z tytułu postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez komornika. (k. (...)-114, 33 – 38).

W toku trwania postępowania przygotowawczego L. Ł. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego. Oświadczył, że udzieloną mu przez Euro Bank pożyczkę spłacał do maja lub czerwca 2013 r. lub 2014 r., czego dokładnie nie pamięta. Wyjaśnił, że był zatrudniony przez firmę żony na zasadzie umowy zlecenia, wynagrodzenie pobierał od października 2011 r. Oświadczył ponadto, że zgodnie z umową zlecenia nie miał zagwarantowanego żadnego wynagrodzenia. Według wyjaśnień oskarżonego pożyczka przestała być przez niego spłacana, gdyż jego firmie PHU (...) zostały skradzione trzy ładunki eksportowe o łącznej wartości około 20000 euro, co spowodowało problemy finansowe firmy, brak dochodów i płynności finansowej. (k. A 113 – 115). Ponadto w wyjaśnieniach złożonych w śledztwie w dniu 25 lutego 2016 r. oskarżony oświadczył, że nie ma dla niego znaczenia, czy otrzymywał wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę czy umowy zlecenia, ewentualnie umowy o dzieło. Wyjaśnił, że dla niego istotne jest, że w ogóle otrzymywał wynagrodzenie. L. Ł. wskazał, że jego zatrudnienie na podstawie umowy zlecenia spowodowane było koniecznością odprowadzania, przy zatrudnieniu na podstawie umowy o pracę, pełnych podatków, składek na ZUS i innych należności, wynoszących 46% jego wynagrodzenia brutto. (k. A 131 – 133).

W wyjaśnieniach złożonych na rozprawie głównej w dniu 28 kwietnia 2017 r. oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wskazał jednak, że w dokumentach bankowych nie zauważył klauzuli dotyczącej jego zatrudnienia na podstawie umowę o pracę na czas nieokreślony. Oświadczył też, że jako nieistotne traktował to, z jakiego tytułu formalnie uzyskuje dochody. Wyjaśnił, że był przekonany, iż nie popełnia przestępstwa, bank nie pytał go o jego sytuację majątkową, zaś wniosek o pożyczkę był dokumentem przygotowanym przez bank, a on sam tylko go podpisał. Oskarżony wskazał również, że wie czym różni się zatrudnienie na czas określony od zatrudnienia na czas nieokreślony. Oświadczył, że dla niego umowa o pracę to też umowa zlecenie, o dzieło, nawet ustne polecenie, choć bardzo dobrze rozumie różnicę pomiędzy tymi dwoma rodzajami umów.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu wyjaśnienia, złożone przez oskarżonego co do okoliczności faktycznych niniejszej sprawy bez wątpienia polegają na prawdzie. Wiarygodny materiał dowodowy w postaci zeznań pracowników banku – J. K. oraz S. M., wsparty dowodami z dokumentacji dotyczącej zawartej przez L. Ł. umowy o pożyczkę, jego zeznaniami podatkowymi oraz informacjami ZUS ponad wszelką wątpliwość potwierdziły, że L. Ł. złożył podpis pod dokumentem zawierającym oświadczenie, że uzyskuje on dochody z tytułu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony. Wskazać należy, że okoliczności te wynikają logicznie ze wskazanych wyżej dowodów, w toku niniejszego postępowania nie były kwestionowane przez żadną z jego stron. Sąd zważył także, iż oskarżony nie miał żadnego interesu w składaniu nieprawdziwych wyjaśnień na okoliczność złożenia własnoręcznego podpisu pod dokumentacją bankową.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim wskazał on, że fakt podpisania oświadczenia, jakie stało się przedmiotem zarzutu w niniejszej sprawie, wynikał jedynie z jego przeoczenia. Odnotować należy, że podpisany przez L. Ł. wniosek o pożyczkę jest czytelny (choć napisany czcionką o niewielkim rozmiarze), mieści się na jednej stronie papieru w formacie A4. Poszczególne jego jednostki redakcyjne są wyróżnione odstępem pomiędzy wersami oraz pogrubionym nagłówkiem. Oskarżony jest ponadto z zawodu ekonomistą, ma wyższe wykształcenie, wnioskował o pożyczkę na kwotę kilkudziesięciu tysięcy złotych – w tych okolicznościach zdaniem Sądu nie sposób przyjąć, by de facto nie interesowała go treść podpisywanych dokumentów. Zdaniem Sądu za prawdę nie można uznać również, by pracowników banku, zgodnie z oświadczeniem L. Ł., nie interesowały źródła jego dochodu. Wskazać wszak trzeba, iż wniosek o pożyczkę wypełniony został konkretnymi danymi, które zostały uzyskane od oskarżonego na podstawie przedstawionego przez niego zaświadczenia o zatrudnieniu. Stwierdzić trzeba również, że L. Ł., jak sam wskazał, rozumie różnicę pomiędzy umową o pracę a umową zlecenia. Oskarżony sam przyznał, że umowa zlecenia nie gwarantowała mu ciągłości zatrudnienia i dochodów. L. Ł.– także w toku rozprawy głównej – wykazał się wiedzą w zakresie finansów oraz podatków, tym bardziej nie sposób przyjąć, by nie rozumiał znaczenia źródła uzyskiwanych dochodów dla zawieranej umowy o pożyczkę.

Przymiotem wiarygodności Sąd obdarzył zeznania świadków J. K. (k. B4-6) i S. M. (k. B7-9). Były one logiczne, spójne i jednoznaczne, znalazły potwierdzenie w zgromadzonych w sprawie dokumentach. W szczególności zaznaczyć trzeba, że świadek J. K. precyzyjnie opisał okoliczności związane z zawarciem umowy pomiędzy oskarżonym a (...) S.A., wskazując także na to, że klient banku zaprzestał spłacania przyznanej mu pożyczki.

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości wiarygodność i treść dokumentów ujawnionych w niniejszej sprawie. Zaznaczyć należy przy tym, że rzetelności ww. dokumentacji nie kwestionowała żadna ze stron postępowania.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, na podstawie którego Sąd ustalił stan faktyczny, jest jednoznaczny, nie budzi wątpliwości i pozwala na przypisanie oskarżonemu L. Ł. popełnienia czynu zabronionego z art. 297 § 1 k.k.

Przestępstwa tzw. oszustwa finansowego, przypisanego L. Ł., dopuszcza się w szczególności ten, kto w celu uzyskania dla siebie od banku kredytu, pożyczki pieniężnej przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument albo nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego.

W okolicznościach niniejszej sprawy ponad wszelką wątpliwość wykazano, że L. Ł. w dniu 10 lutego 2012 r. złożył w placówce (...) Bank S.A. w M. własnoręcznie podpisany wniosek o pożyczkę wraz z oświadczeniem, o uzyskiwaniu dochodów w kwocie 5779,96 zł z tytułu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony. Nie budzi wątpliwości, że ww. wniosek o pożyczkę został przez oskarżonego złożony celem uzyskania dla siebie wsparcia finansowego w postaci pożyczki bankowej. Wiarygodne zeznania świadka J. K., jak również zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego jednoznacznie wskazują zaś, że ww. okoliczność była istotna dla uzyskania rzeczonej pożyczki. Zauważyć bowiem trzeba, że umowa cywilnoprawna, jaką jest umowa zlecenie nie przedstawia gwarancji zatrudnienia i dochodów, pomimo zawarcia jej na czas określony może zostać wypowiedziana w każdym czasie (art. 746 k.c.).

Reasumując powyższe, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na przyjęcie, że L. Ł., poprzez podpisanie wniosku o pożyczkę z dnia 10 lutego 2012 r. złożył nierzetelne pisemne oświadczenie o źródle swoich dochodów, które to oświadczenie miało istotne znaczenia dla uzyskania ww. wsparcia finansowego.

W ocenie Sądu oskarżony działał umyślnie, w bezpośrednim zamiarze popełnienia przypisanego mu czynu zabronionego. L. Ł. jako ekonomista, osoba o wyższym wykształceniu, sprawnie poruszająca się w tematyce związanej z finansami, ale też zatrudnieniem (a nawet konsekwencjami określonych form umów w zakresie podatków i składek na ubezpieczenia społeczne) musiał znać być świadomy swojego działania. Nie sposób przyjąć przy tym, by osoba posiadająca tak szeroką wiedzę oraz kierunkowe wykształcenie podpisała krótki, lecz jeden z najistotniejszych dokumentów pożyczki bez jego uprzedniego przeczytania. Zdaniem Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy nie sposób również przyjąć, by L. Ł. nie był świadomy bezprawności swojego działania. Musiał on wszak wiedzieć, iż wprowadzenie kontrahenta w błąd nie jest działaniem zgodnym z normami prawnymi, przedmiotowy wniosek zawierał ponadto również oświadczenie, iż wszelkie zawarte w nim dane są prawdziwe. Zauważyć należy również, że przypisany oskarżonemu czyn z art. 297 § 1 k.k. stanowi tzw. przestępstwo formalne, dla zaistnienia którego nie jest wymagany skutek w postaci w szczególności uszczuplenia majątku instytucji finansowej. W związku z powyższym stwierdzić należy iż fakt, że L. Ł. początkowo spłacał zaciągnięte zobowiązanie nie ma znaczenia dla bytu przestępstwa, choć – co zostało zaznaczone niżej – zostało uznane w niniejszej sprawie przez Sąd za okoliczność łagodzącą.

Sąd po rozważeniu zmiany kwalifikacji prawnej czynu L. Ł. uznał jednoczenie, że w sprawie niniejszej brak jest wystarczających podstaw do uznania, że zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona czynu zabronionego z art. 286 § 1 k.k. tj. przestępstwa oszustwa. Przeciwko przyjęciu takiej tezy przemawia fakt, iż oskarżony po uzyskaniu pożyczki od banku, z początku pożyczkę tę spłacał regularnie. Brak jest zatem podstaw do stwierdzenia, że zamiarem oskarżonego było osiągnięcie korzyści majątkowej poprzez doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd. Wobec powyższego w ocenie Sądu zachowanie oskarżonego nie wyczerpuje znamion przestępstwa zdefiniowanego w art. 286 § 1 k.k., a zatem za prawidłową należy uznać kwalifikację prawną czynu jako przestępstwa z art. 297 § 1 k.k.

Wymierzając oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności Sąd wziął pod uwagę całokształt ujawnionych w sprawie okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść L. Ł.. Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami wymienionymi w art. 53 k.k.

Znaczącą okolicznością łagodzącą względem oskarżonego był fakt jego wcześniejszej niekaralności. Sąd zważył ponadto, że L. Ł. w istotnej części spłacił udzieloną mu przez bank pożyczkę. Ponadto fakt, iż oskarżony z początku regularnie spłacał udzieloną mu przez bank pożyczkę wzbudził przekonanie Sądu, iż nie miał on na celu wyrządzenia bankowi szkody majątkowej poprzez niewykonanie ciążącego na nim zobowiązania.

Jako okoliczności obciążające oskarżonego Sąd wziął pod uwagę wysoki stopień jego winy wynikający ze znacznego, w ocenie Sądu, poziomu świadomości ekonomicznej L. Ł.. Ponadto okolicznością przemawiającą na niekorzyść L. Ł. była jego postawa w toku postępowania oskarżony rozumiejąc istotę swojego czynu nie wykazał żadnej skruchy, deprecjonując przy tym rozmiar naruszonego i zagrożonego przestępstwem dobra chronionego prawem. Ponadto Sąd wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu, na który składa się przede wszystkim fakt, iż oskarżony popełnił przestępstwo skierowane przeciwko rzetelności i uczciwości obrotu gospodarczego, godzące we wzajemne zaufanie stron zawieranych umów. L. Ł. wyrządził ponadto szkodę majątkową na kwotę przekraczającą 20000 zł, która to szkoda – nawet wbrew jego woli – mogła być znacznie wyższa. Wymierzając L. Ł. karę Sąd wziął pod uwagę również jej cele zapobiegawcze i wychowawcze (zarówno w aspekcie prewencji szczególnej – względem samego oskarżonego, jak i w zakresie prewencji ogólnej). Wymierzona kara ma na celu wzbudzenie przekonania, zarówno u oskarżonego, jak i w społeczeństwie, iż nieakceptowalnym z punktu widzenia organów wymiaru sprawiedliwości jest składanie fałszywych oświadczeń wobec instytucji finansowych, nawet jeśli wśród niektórych osób może pojawić się nieuzasadnione przekonanie o jego stosunkowo niskiej szkodliwości.

Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. zawiesił wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej względem L. Ł.. Oskarżony nie był wcześniej karany, nie wykazuje on cech społecznej demoralizacji oraz brak jest podstaw do uznania, iż zachowanie oskarżonego jest społecznie niebezpieczne w stopniu determinującym orzeczenie kary o charakterze izolacyjnym bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. W ocenie Sądu orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, zatem prognoza kryminologiczna ustalona względem L. Ł. ma niewątpliwie pozytywny charakter.

Sąd oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora, stosownie do art. 73 § 1 k.k. W ocenie Sądu oddanie oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora jest konieczne z dwóch względów. Po pierwsze, celem dozoru kuratora w okresie próby będzie czuwanie nad prawidłowym zachowaniem oskarżonego, w tym zwłaszcza zapobieżenie popełnieniu przez niego nowego przestępstwa. Po drugie, celem orzeczonego dozoru będzie czuwanie nad tym, aby oskarżony w sposób należyty wykonywał obowiązek nałożony na niego w pkt IV sentencji wyroku, tj. obowiązek spłaty pozostającego zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki.

Sąd, stosownie do art. 72 § 1 pkt 8 k.k., nałożył na oskarżonego obowiązek spłaty pozostałego zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki zawartej z (...) Bank S.A. Zgodnie z art. 72 § 1 pkt 8 k.k., zawieszając wykonanie kary sąd może zobowiązać skazanego do innego stosownego postępowania w okresie próby, które może zapobiec ponownie przestępstwa. Sąd orzekając wobec oskarżonego obowiązek spłaty pozostałego zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki zawartej z (...) Bank S.A. Sąd miał przy tym na celu urzeczywistnienie elementu wychowawczego tego środka wobec L. Ł..

Wskazać należy, że Sąd – orzekając w niniejszej sprawie - na podstawie art. 4 § 1 k.k. zastosował przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks Karny w brzmieniu obowiązującym w dniu 10 lutego 2012 r., tj. w dacie popełnienia przypisanego L. ł. czynu zabronionego. Przepisy te były bowiem względniejsze dla sprawcy przestępstwa, pozwalając Sądowi na rozważenie odstąpienia – pomimo orzeczenia kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania – od nałożenia na oskarżonego obowiązków z art. 72 § 1 k.k. W niniejszej sprawie Sąd doszedł do przekonania, jak już wskazano, o zasadności nałożenia takiego obowiązku, stwierdzając jednak, iż obecny stan prawny stanowiłby o obligatoryjności takowej decyzji, co z pewnością jest dla oskarżonego sytuacją mniej korzystną.

Sąd orzekł na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrot na rzecz uprawnionego podmiotu tj. (...) Bank S.A. dowodów rzeczowych w postaci oryginału umowy pożyczki, oświadczenia o poddaniu się egzekucji, oświadczenia o odstąpieniu od umowy. Dowody te są zbędne dla dalszego postępowania, zaś stanowią one własność pokrzywdzonego i mogą być pokrzywdzonemu potrzebne w przyszłości w szczególności do dochodzenia od oskarżonego roszczeń cywilnoprawnych wynikających z zawartej umowy pożyczki.

Po myśli art. 44 § 2 k.k., orzeczono przepadek przedmiotów, które były przeznaczone do popełnienia przestępstwa w postaci wniosku o pożyczkę oraz zaświadczenia o zarobkach oskarżonego. Zważyć należy, iż dokumenty te są nierzetelne, zaś ich przedstawienie bankowi stanowiło konstytutywny wręcz element przypisanego L. Ł. czynu zabronionego. Wobec znikomej wartości materialnej ww. przepisów, na podstawie art. 195 k.k.w., Sąd pozostawił je w aktach sprawy.

Zgodnie z art. 618 § 1 pkt 10 k.p.k. na rzecz obrońcy adw. D. B. zasądzono kwotę 420 zł plus podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej oskarżonemu z urzędu. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego pod kosztów sądowych w całości, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. W ocenie Sądu uiszczenie tych kosztów przez oskarżonego byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na jego obecną sytuację majątkową i wysokość uzyskiwanych dochodów, a także z uwagi na ciążący na L. Ł. obowiązek zwrotu niespłaconej części pożyczki.