Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2017 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa P. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedziba w S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda P. B. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. kwotę 2 417 złotych ( dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VI GC 2944/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 lutego 2014 roku powód P. B. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S., którego następcą prawnym jest (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. kwoty 25 719,30 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 29 lipca 2013 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w wyniku kolizji drogowej, która miała miejsce w dniu 12 kwietnia 2013 roku uszkodzeniu uległ będący w dyspozycji M. K. pojazd mechaniczny marki S. model O. o numerze rejestracyjnym (...) przystosowany do ruchu jako taksówka osobowa. Poszkodowany zlecił naprawę uszkodzonego pojazdu i w dniu 13 kwietnia 2013 roku zawarł z powodem umowę dzierżawy pojazdu zastępczego marki S. model O. o numerze rejestracyjnym (...) – taksówki, aby móc kontynuować działalność gospodarczą. Dzierżawa przedmiotowego pojazdu zakończona została w dniu 24 czerwca 2013 roku.

Za usługę dzierżawy pojazdu zastępczego powód wystawił poszkodowanemu M. K. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 25 719,30 złotych brutto obejmującą: kwotę 24 243,30 złotych za dzierżawę pojazdu przez 73 dni po stawce 332,10 złotych brutto oraz kwotę 1 476 złotych brutto za demontaż osprzętu radio – taxi z auta uszkodzonego, montaż osprzętu radio – taxi i naniesienie oklein taxi i korporacyjnych (przed dzierżawą pojazdu zastępczego) oraz za rozbrojenie osprzętu radio – taxi, usuniecie oklein z auta zastępczego i montaż osprzętu radio – taxi do pojazdu naprawionego (4 x 300 złotych netto).

W dniu 26 czerwca 2013 roku poszkodowany M. K. zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności z tytułu prawa do odszkodowania za dzierżawę pojazdu zastępczego w związku ze szkodą z dnia 12 kwietnia 2013 roku.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 20 marca 2014 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VII GNc 1277/14 referendarz sądowy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w W. uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. – poprzednik prawny (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S., wniósł o oddalenie powództwa kwestionując zasadność dzierżawy pojazdu przez poszkodowanego i wskazując, że powód nie wykazał, ażeby skorzystanie z pojazdu zastępczego było racjonalne (konieczne), tj. by koszty dzierżawy takiego pojazdu były niższe niż ewentualne osiągnięte z tytułu prowadzonej za jego pośrednictwem działalności gospodarczej korzyści (dochód). Pozwany wskazał bowiem, że gdyby poszkodowany nie wynajął pojazdu zastępczego, mógłby domagać się od pozwanego odszkodowania za utracone korzyści związane z niewykonywaniem zawodu w okresie naprawy swojego pojazdu, zaś decydując się na skorzystanie z rozwiązania pochłaniającego ponad 300 złotych dziennie nie sprostał obowiązkowi minimalizacji szkody. Nadto, pozwany wskazał, że zwracał się do poszkodowanego o udostępnienie wydruków z kasy fiskalnej za okres 3 miesięcy przed kolizją, jednakże bezskutecznie, a także, że powód nie wykazał, że dzierżawa pojazdu zastępczego przez okres ponad 2 miesięcy była uzasadniona koniecznym i niezbędnym okresem naprawy pojazdu uszkodzonego, jako, że ze zlecenia naprawy wynikało, że naprawa pojazdu uszkodzonego trwała 2 dni.

Pozwany zakwestionował również wysokość stawki za dzierżawę pojazdu zastępczego.

Postanowieniem z dnia 22 maja 2015 roku Sąd Rejonowy dla miasta Stołecznego Warszawy w Warszawie stwierdził swą niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gdyni.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 kwietnia 2013 roku w W. przy ulicy (...) II numer 36-38 doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki S. model O. 1.6 (...) Kombi o numerze rejestracyjnym (...) należący do (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W., a używany na podstawie umowy leasingu operacyjnego z dnia 11 lutego 2013 roku przez M. K..

Odpowiedzialność za tę szkodę ponosił kierujący pojazdem ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S..

niesporne, a nadto: kopia dowodu rejestracyjnego pojazdu, zgłoszenie szkody komunikacyjnej, protokół szkody w pojeździe o numerze rejestracyjnym (...), oświadczenie sprawcy, umowa leasingu operacyjnego numer (...) – w aktach szkody (bez numeru kart), identyfikacja umowy OC – k. 9 akt

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. w trybie art. 492 § 1 k.s.h. w zw. z art. 516 § 6 k.s.h połączyło się z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w S., w wyniku czego nastąpiło przeniesienie całego majątku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na spółkę przejmującą.

niesporne

Pojazd marki S. model O. o numerze rejestracyjnym (...), który uległ uszkodzeniu był wykorzystywany przez M. K. do prowadzenia działalności gospodarczej jako taksówka osobowa oraz do czynności związanych z codziennym funkcjonowaniem.

wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej – k. 10 akt, licencja na wykonywanie transportu drogowego taksówką osobową numer (...) – k. 11 akt, zeznania powoda P. B. – protokół skrócony rozprawy z dnia 28 lutego 2017 roku – k. 245 akt

Poszkodowany zlecił naprawę uszkodzonego pojazdu marki S. model O. o numerze rejestracyjnym (...) C. J. C., K. L., T. (...) spółce jawnej z siedzibą w S..

Pojazd został przyjęty do naprawy w dniu 13 kwietnia 2013 roku.

W dniu 25 kwietnia 2013 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. upoważnił C. J. C., K. L., T. (...) spółkę jawną z siedzibą w S. do odbioru odszkodowania.

W dniu 24 czerwca 2013 roku pojazd został odebrany z warsztatu naprawczego.

Dnia 25 czerwca 2013 roku C. J. C., K. L., T. (...) spółka jawna z siedzibą w S. wystawił fakturę VAT numer (...) z tytułu naprawy pojazdu na kwotę 12 705,34 złotych brutto.

zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu – k. 22 akt, faktura VAT numer (...) – w aktach szkody (bez numeru kart), upoważnienie do odbioru odszkodowania – k. k. 131 akt, zeznania powoda P. B. – protokół skrócony rozprawy z dnia 28 lutego 2017 roku – k. 245 akt

W dniu 13 kwietnia 2013 roku M. K. zawarł z P. B. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą P.H.U. D. B. umowę dzierżawy na czas nieokreślony auta osobowego taxi przystosowanego do ruchu jako taxi osobowe marki S. model O. o numerze rejestracyjnym (...). Strony ustaliły cenę za wynajem tego pojazdu zastępczego na kwotę 270 złotych netto za dobę.

Pojazd zastępczy został przekazany w dniu 13 kwietnia 2013 roku.

umowa dzierżawy auta osobowego taxi – k. 17-17v akt, protokół przekazania przedmiotu dzierżawy – k. 18 akt, zeznania powoda P. B. – protokół skrócony rozprawy z dnia 28 lutego 2017 roku – k. 245 akt

Pismem z dnia 10 maja 2013 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. poinformował (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. o przyznaniu odszkodowania w łącznej wysokości 11 308,94 złotych w oparciu o kosztorys naprawy wykonany w systemie A. oraz fakturę VAT numer (...)

pismo z dnia 10 maja 2013 roku oraz faktura VAT numer (...) – w aktach szkody (bez numeru kart)

Pismem z dnia 24 maja 2013 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. poinformował P. B. o przyjęciu odpowiedzialności za szkodę z dnia 12 kwietnia 2013 roku

pismo z dnia 24 maja 2013 roku – w aktach dokumentacji naprawy (bez numeru kart)

W dniu 26 czerwca 2013 roku M. K. zawarł z P. B. umowę cesji prawa do odszkodowania przysługującego wobec (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S. z tytułu szkody komunikacyjnej wyrządzonej podczas kolizji drogowej z dnia 12 kwietnia 2013 roku przez osobę ubezpieczoną w tym towarzystwie ubezpieczeniowym.

umowa cesji wierzytelności – k. 8 akt

Dnia 24 czerwca 2013 roku z tytułu dzierżawy pojazdu zastępczego P. B. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą P.H.U. D. B. wystawił na rzecz M. K. fakturę VAT numer (...)/D. na kwotę 25 719,30 złotych brutto, uwzględniając okres najmu pojazdu zastępczego w ilości 73 dni, według stawki w wysokości 270 złotych netto za dobę oraz kwotę 1 200 zł netto tytułem kosztu demontażu osprzętu radio – taxi z auta uszkodzonego, montażu osprzętu radio – taxi i naniesienie oklein taxi i korporacyjnych (przed dzierżawą pojazdu zastępczego) oraz rozbrojenia osprzętu radio – taxi, usunięcia oklein z auta zastępczego i montaż osprzętu radio – taxi do pojazdu naprawionego (4 x 300 złotych netto).

faktura VAT numer (...)/D. – k. 19 akt

Pismem z dnia 24 czerwca 2013 roku P. B. wezwał (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w S. do zapłaty kwoty wynikającej z faktury VAT o numerze (...)/D.. Pismem z dnia 20 lipca 2013 roku P. B. ponowił wezwanie zapłaty.

pismo wraz z dowodem nadania – k. 20-20v akt, pismo wraz dowodem nadania k.23-23v akt

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. odmówił przyznania odszkodowania za dzierżawę pojazdu zastępczego z tytułu szkody z dnia 12 kwietnia 2013 roku w pojeździe marki S. model O. o numerze rejestracyjnym (...).

niesporne

M. K. zmarł w dniu 20 czerwca 2015 roku.

odpis skrócony aktu zgonu – k. 198 akt

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie, który w dużej mierze pozostawał bezsporny pomiędzy stronami, Sąd ustalił na podstawie oświadczeń stron w zakresie, w jakim nie były one kwestionowane przez stronę przeciwną.

Sąd uwzględnił zgromadzone w sprawie dokumenty, w tym znajdujące się w aktach szkody oraz w aktach dokumentujących naprawę pojazdu uszkodzonego, albowiem ich autentyczność i wiarygodność nie była przez strony kwestionowana, wobec czego również Sąd nie znalazł podstaw do podważenia ich wartości i mocy dowodowej.

Sąd oparł się także na zeznaniach powoda P. B., które uznał za wiarygodne w zakresie, w jakim znalazły one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym i oparł się na nich odnośnie okoliczności zawarcia z M. K. umowy dzierżawy pojazdu zastępczego w celu prowadzenia działalności gospodarczej jako taksówka osobowa i do użytku prywatnego, okoliczności naprawy uszkodzonego pojazdu w warsztacie prowadzonym przez C. J. C., K. L., T. (...) spółkę jawną z siedzibą w S. bezpośrednio po wystąpieniu szkody oraz okoliczności przyjęcia przez ubezpieczyciela odpowiedzialności za szkodę po upływie kilku tygodni, gdyż znalazła ona potwierdzenie w piśmie (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. z dnia 24 maja 2013 roku – w aktach dokumentacji naprawy (bez numeru kart).

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 19 lipca 2017 roku Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego, albowiem pozwany, mimo zobowiązania, nie uiścił zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego należnego mu za ewentualne sporządzenie opinii. Sad oddalił także wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. K., gdyż z uwagi na śmierć świadka przeprowadzenie tego dowodu nie było możliwe.

W niniejszej sprawie powód P. B. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. (jako następcy prawnego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S.) kwoty 25 719,30 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 29 lipca 2013 roku do dnia zapłaty, jako odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów dzierżawy pojazdu zastępczego oraz kosztów demontażu osprzętu radio – taxi z auta uszkodzonego, montażu osprzętu radio – taxi i naniesienia oklein taxi i korporacyjnych (przed dzierżawą pojazdu zastępczego) oraz za rozbrojenie osprzętu radio – taxi, usunięcie oklein z auta zastępczego i montaż osprzętu radio – taxi do pojazdu naprawionego (4 x 300 złotych netto).

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. jako poprzednik prawny (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. w sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wnosił o oddalenie powództwa, kwestionując żądanie pozwu co do zasady i wskazując, że powód nie wykazał, ażeby skorzystanie z pojazdu zastępczego było racjonalne (konieczne), tj. by koszty dzierżawy takiego pojazdu były niższe niż ewentualne osiągnięte z tytułu prowadzonej za jego pośrednictwem działalności gospodarczej korzyści (dochód). Pozwany kwestionował również okres i wysokość stawki za dzierżawę pojazdu zastępczego.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 i § 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Przedmiotem ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest odpowiedzialność ubezpieczającego za szkody wyrządzone osobom trzecim. Jest to więc ubezpieczenie jego odpowiedzialności za wyrządzenie szkody opartej na zasadzie winy lub na zasadzie ryzyka. Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej sięga tak daleko, jak odpowiedzialność cywilna ubezpieczającego, a wysokość świadczeń ubezpieczyciela z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest determinowana wysokością zobowiązań odszkodowawczych ubezpieczającego. W związku z tym odpowiedzialność odszkodowawcza ubezpieczyciela jest taka, do jakiej zobowiązany byłby sprawca szkody, gdyby to od niego powód domagał się naprawienia szkody.

Zgodnie zaś z dyspozycją art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła. W myśl § 2 niniejszego przepisu, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody nie wyrządzono.

Przepis art. 361 § 2 kodeksu cywilnego statuuje zatem zasadę pełnego odszkodowania. Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Jednocześnie naprawieniu podlega jedynie taka szkoda, która pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy. Wskazać przy tym należy, że korzystanie z rzeczy nie stanowi samoistnej wartości majątkowej i w każdym przypadku należy badać, czy pozbawienia możliwości korzystania z rzeczy wywołało uszczerbek majątkowy poszkodowanych.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela w całości pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 06 stycznia 1999 roku (sygn. akt II CKN 109/98), zgodnie z którym poniesienie przez przedsiębiorcę kosztów wynajęcia samochodu zastępczego do kontynuowania działalności gospodarczej pozostaje w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym i stanowi stratę określoną w art. 361 § 2 k.c. Z kolei w wyroku z dnia 18 marca 2003 roku (sygn. akt IV CKN 1916/00) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że wynajmowanie pojazdu zastępczego do dalszego prowadzenia działalności gospodarczej w sytuacji, w której uszkodzony pojazd służył powodowi w takim właśnie celu, należy ocenić jako prawidłowe działanie poszkodowanego, minimalizujące szkodę, ponieważ dochody utracone w wyniku zawieszenia działalności gospodarczej mogłyby przewyższyć koszty wynajęcia pojazdu zastępczego. Również w wyroku z dnia 08 września 2004 roku (sygn. akt IV CK 672/03) Sąd Najwyższy uznał za normalne następstwo zniszczenia pojazdu, służącego do prowadzenia działalności gospodarczej, konieczność wynajęcia pojazdu zastępczego w celu kontynuowania tej działalności do czasu naprawienia szkody.

W ocenie Sądu, by w niniejszej sprawie przyjąć, że wydzierżawienie od powoda pojazdu zastępczego celem kontynuowania działalności gospodarczej przez poszkodowanego M. K. było uzasadnione, jako, że okoliczność ta była kwestionowana przez pozwanego, obowiązkiem powoda P. B., zgodnie z regułą ciężaru dowodu określoną w art. 6 k.c., było wykazanie, że dochody utracone przez poszkodowanego M. K. w wyniku ewentualnego zawieszenia działalności gospodarczej z powodu uszkodzenia pojazdu były wyższe od kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego. Tymczasem, rację przyznać należy pozwanemu, że powód w żaden sposób nie wykazał, ażeby dochody uzyskane przez poszkodowanego M. K. w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej za pomocą wydzierżawionego pojazdu zastępczego przewyższyły koszty dzierżawy tego pojazdu ustalone w kwocie 332,10 złotych brutto za dobę. Co więcej, powód nie wykazał również, że gdyby poszkodowany M. K. nie wydzierżawił od niego pojazdu zastępczego, to utracone przez niego w wyniku niewykonywania działalności gospodarczej dochody byłyby wyższe od kosztów dzierżawy pojazdu zastępczego. Tymczasem, powód nie przedstawił w tym zakresie żadnych dowodów, w tym np. wydruków z kasy fiskalnej czy dokumentów podatkowych składanych w urzędzie skarbowym przez poszkodowanego dokumentujących osiągane przez niego dochody w dłuższym okresie czasu, mimo, że pozwany zwracał się o to do powoda jeszcze przed procesem.

Ustalenie szkody w postaci utraconych korzyści ma oczywiście charakter hipotetyczny, polega bowiem na przyjęciu, że zysk zostałby osiągnięty niezależnie od innych, niż zaistniała szkoda, czynników ryzyka ekonomicznego, których w takiej sytuacji nie uwzględnia się. Jednakże utrata zysku nawet w takim ujęciu musi być przez powoda wykazana z tak dużym prawdopodobieństwem, aby uzasadniała w świetle doświadczenia życiowego przyjęcie, że utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła. W analogiczny sposób powinna być uprawdopodobniona wysokość takiej straty, co jednoznacznie wynika z wielu orzeczeń Sądu Najwyższego (np. wyrok w sprawie o sygn. akt: II CR 304/79, IV CKN 328/00, V CK 607/03, V CK 426/04).

W niniejszej sprawie, mimo kwestionowania zasadności wynajęcia pojazdu zastępczego, powód P. B. nie przejawił jakiejkolwiek inicjatywy w wykazaniu, że koszty dzierżawy pojazdu zastępczego były niższe aniżeli dochody, jakie przy wykorzystaniu tego pojazdu zastępczego osiągnąć mógł albo osiągnął poszkodowany M. K..

Niezależnie od powyższego wskazać należy, odnoszą się do – także kwestionowanej przez pozwanego – okoliczności uzasadnionego okresu dzierżawy pojazdu zastępczego, że zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem koszty najmu (dzierżawy) przez poszkodowanego tzw. samochodu zastępczego obejmować mogą tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu (tak Sąd Najwyższy z dnia 05 listopada 2004 roku, sygn. akt II CK 494/03, Biuletyn Sądu Najwyższego 2005/3/11) oraz, że powód, wbrew spoczywającemu na nim ciężarowi dowodzenia wynikającemu z treści art. 6 k.c., nie zawnioskował skutecznie żadnych dowodów, z których wynikałoby, iż dzierżawa pojazdu zastępczego wynosząca w niniejszej sprawie 73 dni (tj. w okresie od dnia13 kwietnia 2014 roku do dnia 24 czerwca 2014 roku), była uzasadniona. Dowodu na powyższą okoliczność nie może stanowić faktura VAT o numerze (...)/D. z dnia 24 czerwca 2013 roku, jest ona bowiem jedynie dokumentem o charakterze rozliczeniowo – księgowym, z którego wynika, że powód wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT z tytułu dzierżawy pojazdu zastępczego za wskazany wyżej okres oraz czynności związane z montażem i demontażem osprzętu taxi na łączną kwotę 25 719,30 złotych brutto. Sama jednakże w sobie okoliczność wystawienia faktury VAT o powyższej treści, jak i okoliczność faktycznego czasu trwania najmu (zgodnego z treścią faktury) była między stronami bezsporna, co jednakże nie przesądza o tym, że cały ten okres 73 dni był uzasadnionym okresem dzierżawy, za który należy się, zgodnie z przepisami prawa, odszkodowanie.

Należy mieć bowiem na uwadze, że uzasadniony okres dzierżawy pojazdu zastępczego determinowany jest okresem koniecznym do naprawy uszkodzonego pojazdu. W tych okolicznościach nie można uznać, iż przedmiotowa faktura VAT stanowi potwierdzenie, iż dzierżawa pojazdu zastępczego przez okres od dnia 13 kwietnia 2013 roku do 24 czerwca 2013 roku była zasadna. Wreszcie za dowód wykazujący zasadny okres dzierżawy pojazdu zastępczego nie może być także uznany dokument w postaci zlecenia blacharsko – lakierniczego (k. 21 akt), nie jest bowiem wiadome w oparciu o jakie informacje dokonano widniejących tam adnotacji dotyczących wysyłania kosztorysów do weryfikacji. Nadto dokument ten ma charakter dokumentu prywatnego i stanowi dowód wyłącznie tego, że osoby które go podpisały złożyły oświadczenie tam zawarte (art. 245 k.p.c.), nie korzystając z domniemania prawdziwości twierdzeń tam zawartych. W sytuacji zatem zakwestionowania zasadności okresu najmu pojazdu zastępczego przez 73 dni przez pozwanego (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w S., powyższe dowody nie mogły stanowić miarodajnej podstawy pozwalającej Sądowi ustalić, iż uzasadnionym w niniejszej sprawie był okres dzierżawy pojazdu zastępczego wskazywany przez powoda.

Z uwagi więc na to, że sporna w niniejszej sprawie była okoliczność, czy okres dzierżawy pojazdu zastępczego w okresie od dnia 13 kwietnia 2013 roku do dnia 24 czerwca 2013 roku, był usprawiedliwiony okolicznościami faktycznymi sprawy i zasadny, ustalenie tej okoliczności wymagało wiadomości specjalnych zastrzeżonych dla biegłego sądowego, wobec czego w zaistniałej sytuacji zasadnym byłby wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego, który – posiadając wiedzę specjalistyczną w dziedzinie techniki samochodowej, ustaliłby zasadny okres dzierżawy pojazdu zastępczego w niniejsze sprawie, w szczególności z uwzględnieniem konieczności oczekiwania na oględziny pojazdu, zamówienia części zamiennych i ich dostępności oraz technologicznego okresu naprawy uszkodzonego pojazdu. Ciężar dowodzenia w tym zakresie spoczywał zgodnie z treścią art. 6 k.c. na powodzie, jednakże zaniechał on inicjatywy dowodowej w tym zakresie i to on ponosi negatywne konsekwencje powyższego zaniedbania. W tych okolicznościach należało uznać, iż powód nie udowodnił, aby zasadnym było uwzględnienie okresu 73 dni dzierżawy pojazdu zastępczego.

Na marginesie tylko Sąd wskazuje, iż wprawdzie w sprawie został złożony wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia okresu niezbędnego i koniecznego do naprawy pojazdu uszkodzonego, któremu to okresowi odpowiada uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego, jednakże wniosek ten pochodził od strony pozwanej, która, mimo wezwania, nie uiściła zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego należnego mu za ewentualne sporządzenie opinii, stąd też Sąd wniosek ten oddalił.

Odnosząc się natomiast do stawek za najem pojazdu zastępczego, których wysokość pozwany także kwestionował wskazując, że stawka dobowego najmu pojazdu zastępczego stosowana przez powoda jest znacznie wyższa od kwoty, za którą można na lokalnym rynku nająć pojazd analogiczny z wydzierżawionym, Sąd uznał, że istotnym w niniejszej sprawie było więc ustalenie, czy stawka zastosowana przez powoda w tej konkretnej sprawie przy dzierżawie pojazdu zastępczego w związku z uszkodzeniem pojazdu marki S. model O. 1.6 (...) Kombi o numerze rejestracyjnym (...) była stosowana na rynku lokalnym i czy mieściła się w zakresie stawek stosownych przez inne wypożyczalnie przy wynajmie pojazdów zastępczych w tym okresie na lokalnym dla poszkodowanego rynku.

W świetle powyższego to powód P. B. po myśli art. 6 k.c. winien udowodnić, iż dzierżawa pojazdu zastępczego przy zastosowaniu stawek za dobę w wysokości 332,10 złotych brutto była w tym konkretnym przypadku celowa i ekonomicznie uzasadniona oraz że są to stawki występujące powszechnie na rynku lokalnym, albowiem to on wywodził z tej okoliczności korzystne dla siebie skutki prawne, zaś pozwany stawkę w tej wysokości kwestionował.

Tymczasem powód P. B. nie przedstawił na powyższą okoliczność żadnych dowodów, a zatem Sąd uznał, iż nie wykazał on także, że stosowana przez niego w umowie z poszkodowanym M. K. stawka była stawką rynkową, stosowaną powszechnie na lokalnym dla poszkodowanego rynku.

Na marginesie wskazać należy, że do udowodnienia zasadności wysokości stawki wskazanej przez powoda, tj. że jest ona stawką rynkową, niewątpliwie niezbędne było skorzystanie z wiadomości specjalnych, zaś powód takiego wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego ostatecznie nie złożył. Mając bowiem na względzie treść pisma powoda z dnia 02 marca 2015 roku zawierającego wniosek o zmodyfikowanie pytań skierowanych do biegłego sądowego (poprzez zobowiązanie biegłego sądowego do wskazania zakresu stawek dzierżawy pojazdu zastępczego taksówki osobowej na lokalnym rynku w W. wiosną 2013 roku), Sąd zarządzeniem z dnia 05 czerwca 2017 roku zobowiązał pozwanego do oświadczenia, czy wniosek ten stanowi jego wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego, a jeżeli tak – zobowiązał go do uiszczenia zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego, pod rygorem uznania, że nie stanowi on wniosku o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Wobec braku oświadczenia w powyższym przedmiocie i nieuiszczenia zaliczki, Sąd przyjął, iż powód przedmiotowego wniosku nie złożył.

Sąd nadto wskazuje, że nie mogły stanowić dowodu na powyższą okoliczność (wysokość stawki) dołączone do pozwu opinie biegłych sądowych sporządzone w innych sprawach, brak jest bowiem podstaw do czynienia ustaleń w niniejszej sprawie w oparciu o opinie biegłych sądowych sporządzone w innych postępowaniach, jako, że sprzeciwiałoby się to zasadzie bezpośredniości postępowania.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 1998 roku (sygn. akt I CKN 922/97, LEX numer 50754) pisemna opinia złożona do akt sprawy nie ma charakteru dowodu z opinii biegłego sądowego, gdyż Sąd nie wydał uprzednio postanowienia w przedmiocie dopuszczenia tego dowodu, nie wyznaczył tego biegłego i nie zakreślił mu przedmiotu i granic, w jakich ma się on wypowiedzieć. Takiej opinii przysługuje więc wyłącznie walor twierdzeń strony stanowiąc uzasadnienie jej stanowiska w sprawie.

Mając powyższe rozważania na uwadze, uznać należało, iż powodowi P. B. nie przysługuje w niniejszej sprawie odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztów dzierżawy pojazdu zastępczego w związku z uszkodzeniem pojazdu marki S. model O. 1.6 (...) Kombi o numerze rejestracyjnym (...), ponieważ powód nie wykazał ani zasadności wynajęcia pojazdu zastępczego przez poszkodowanego M. K. w celu kontynuowania działalności gospodarczej, ani okresu niezbędnego i koniecznego do naprawy pojazdu uszkodzonego oraz okoliczności, że stosowana przez niego w umowie z poszkodowanym M. K. stawka była stawką rynkową.

Mając powyższe na uwadze, uznając żądanie pozwu za niezasadne, Sąd na podstawie art. 822 k.c. w zw. z art. 361 k.c. w zw. z art. 6 k.c. oddalił powództwo.

O kosztach procesu Sąd orzekł natomiast zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w dyspozycji art. 98 k.p.c. w zw. art. 108 § 1 k.p.c., zasądzając od powoda P. B. jako strony przegrywającej niniejszą sprawę na rzecz pozwanego jako strony wygrywającej zwrot poniesionych przez nią kosztów postępowania, na które składa się kwota 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 2 400 złotych z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym ustalonego w oparciu o § 2 ust. 1 i § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 490 ) obowiązującego w dacie wniesienia pozwu.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 24 lipca 2017 roku