Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w P. XIV Wydział Cywilny z siedzibą w P.

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Przemysław Okowicki

Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Perlicjan

po rozpoznaniu w dniu 07 czerwca 2017 r. w P.

sprawy z powództwa B. Z. i M. Z.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej przy ulicy (...) w W.

o uchylenie uchwał

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powodów solidarnie na rzecz pozwanej kwotę 460,80 ( czterysta sześćdziesiąt złotych i 80/100) zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 360 ( trzysta sześćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Przemysław Okowicki

XIV C 398/15

UZASADNIENIE

Powodowie B. Z. i M. Z. w pozwie z 16 kwietnia 2015 r. (data wpływu 20 kwietnia 2015 r.) wnieśli o uchylenie w całości uchwał pozwanej wspólnoty mieszkaniowej w budynku przy ul. (...) w W. z dnia 5 marca 2015 r. w przedmiocie przyjęcia sprawozdania finansowego i rozliczenia mediów z 2014 r., udzielania absolutorium dla zarządu Wspólnoty za okres od 15 maja 2014 r. do 31 grudnia 2014 r., wykorzystania nadwyżki przychodów nad kosztami wynikającej z rozliczenia roku 2014 r., przyjęcia planu gospodarczo-finansowego za rok 2015 oraz zaliczek na koszty utrzymania nieruchomości wspólnej przy ul. (...) w W. oraz o zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu podali, że pełnili funkcję administratora pozwanej i tworzyli jej zarząd. W dniu 15 maja 2014 r. członkowie wspólnoty podjęli uchwały: (...), którą powołali na członków zarządu R. K., A. W. i J. K. (1), nr (...), którą odwołali ich (powodów) z funkcji zarządcy, nr (...), którą powierzyli zarządzanie nieruchomością wspólną osobie trzeciej i nr (...), którą odwołali ich (powodów) z funkcji członków zarządu. Powyższe uchwały były podejmowane większością głosów, w formie pisemnej i w trybie indywidualnego zbierania głosów. Ta ostatnia procedura nie została przeprowadzona przez nich jako zarząd. Uchwały te nie konstytuują nowego zarządu, gdyż tylko zarząd posiada kompetencję do indywidualnego zbierania głosów. Uchwały te są prawnie bezskuteczne (nieistniejące). Nowy zarząd podniósł o 100 % koszty funkcjonowania wspólnoty oraz zawarł niekorzystne umowy z administratorem. (k. 2-5)

Pismem z dnia 20 maja 2015 r. powodowie cofnęli pozew w zakresie uchwał w przedmiocie wykorzystania nadwyżki przychodów nad kosztami wynikającej z rozliczenia roku 2014 oraz przyjęcia planu gospodarczo-finansowego na rok 2015 oraz zaliczek na koszty utrzymania nieruchomości wspólnej przy ul. (...) w W.. (k. 19-21)

W odpowiedzi na pozew pozwana wspólnota wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że uchwały nr (...) i (...) nie zostały zaskarżone, a zatem są ważne i obowiązujące. Po upływie terminu zaskarżenia, uchwała podjęta z naruszeniem przepisów staje się wiążąca. Dlatego twierdzenia powodów, że na dzień 15 maja 2014 r. tworzyli oni zarząd wspólnoty jest nieprawdziwe. Zarząd w składzie (...), A. W. i J. K. (2) od dnia powołania 15 maja 2014 r. działa zgodnie z prawem. Powodowie nie przedstawili wystarczających dowodów uzasadniających uchylenie zaskarżonych uchwał z 19 lutego 2016 r. Powodowie nie zaskarżyli uchwały (...), a więc akceptują niektóre działania „samozwańczego zarządu”. Uczestniczyli także w zebraniach wspólnoty zwołanych po ich odwołaniu. Wbrew stanowisku powodów podjęcie uchwał z naruszeniem trybu zbierania głosów, nie miało wpływu na ich treść. Poza tym fakt, że powodowie nie dopuściliby do głosowania uchwał tym bardziej uzasadniał tryb zbieranie głosów zastosowany przez członków wspólnoty (k. 32-33).

W piśmie z 9 listopada 2015 r. powodowie rozszerzyli powództwo w ten sposób, że w przypadku gdyby Sąd nie uchylił zaskarżonych uchwał to wnoszą o stwierdzenie nieważności zaskarżonych uchwał z dnia 5 marca 2015 r. w przedmiocie przyjęcia sprawozdania finansowego i rozliczenia mediów za 2014 r. w przedmiocie, w przedmiocie udzielenia absolutorium dla zarządu Wspólnoty za okres od 15 maja 2014 r. do 31 grudnia 2014 r., wykorzystania nadwyżki przychodów nad kosztami wynikającej z rozliczenia za rok 2014 i przyjęcia planu gospodarczo-finansowego na rok 2015 oraz zaliczek na koszty utrzymania nieruchomości wspólnej. (k. 42 )

W uzasadnieniu powodowie wskazali, iż przepis art. 58 k.c. przewiduje sankcję bezwzględnej nieważności czynności prawnej. Sankcja bezwzględnej nieważności ma ten skutek, że uchwala jest nieważna z mocy prawa. Wobec tego uchwała jako czynność prawna dokonana przez wspólnotę mieszkaniową sprzeczna z prawem lub mająca na celu jego obejście, albo sprzeczna z zasadami współżycia społecznego może zostać uznana za nieważną. (k. 42)

W odpowiedzi na rozszerzenie powództwa pozwana wniosła o jego oddalenie w całości. Podtrzymała dotychczasowe stanowisko. (k. 56-58).

Na posiedzeniu dnia 21 marca 2016 r. powodowie cofnęli powództwo w zakresie uchwał w przedmiocie wykorzystania nadwyżki przychodów nad kosztami wynikającej z rozliczenia roku 2014 oraz przyjęcia planu gospodarczo-finansowego na rok 2015 oraz zaliczek na koszty utrzymania nieruchomości wspólnej przy ul. (...) w W.. (k. 84)

Pismem z dnia 7 grudnia 2015 r. powodowie wnieśli o uchylenie w całości uchwały (...) „Wspólnoty Mieszkaniowej (...) z dnia 29 października 2015 r. w przedmiocie ustalenia wysokości stawki za bezumowne korzystanie z przepisami ustawy o własności lokali, ewentualnie o stwierdzenie nieważności uchwały. W uzasadnieniu powodowie powołali tożsame zarzuty. (k. 87-91)

Pismem z dnia 24 marca 2016 r. pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. (k.118-120v)

Pismem z dnia 20 października 2016 r. powodowie rozszerzyli powództwo i w pierwszej kolejności wnieśli o ustalenie nieistnienia wszystkich uchwał będących przedmiotem zaskarżenia i wskazali, że żądania zawarte w pozwie należy traktować jako roszczenia ewentualne.

W uzasadnieniu powodowie wskazali, iż w ustawie o własności lokali brak jest regulacji, która stanowiłaby istnienie uchwał podjętych niezgodnie z przepisami ustawy, a w szczególności jej art. 23. Tak podjęte uchwały są uchwałami nieistniejącymi i nie wywołują żadnych skutków prawnych. (k. 172-173)

Pismem z dnia 12 grudnia 2016 r. powodowie wskazali, iż jako podstawę prawną roszczenia wskazują art. 189 k.p.c., gdyż zaskarżone uchwały podjęte zostały przez „samozwańczy” zarząd powołany w wyniku głosowania przeprowadzonego przez członków Wspólnoty (niebędących jej zarządem) w drodze indywidualnego zbierania głosów, a więc z takim uchybieniem, którego jedyna konsekwencją może być nieistnienie uchwal nr (...), (...) i (...). Z ostrożności procesowej powodowie wskazali także na art. 23 ust. 1 i 25 ustawy z dnia 24 czerwca1994 r. o własności lokali w zw. z art. 73 § 2 k.c., albowiem uchwały podjęte przez niektórych właścicieli lokali wspólnoty mieszkaniowej z naruszeniem wymogów formalnych stawianych w art. 23 ust. 1 powodują ich nieważność bezwzględną. (k. 187-191)

Na posiedzeniu dnia 10 kwietnia 2017 r. powodowie ostatecznie sprecyzowali żądanie i wnieśli o ustalenie nieistnienia wszystkich zaskarżonych w tym procesie uchwał (tj. w przedmiocie przyjęcia sprawozdania finansowego za okres od 15 maja 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. nr (...), udzielenia absolutorium dla zarządu Wspólnoty za okres od 15 maja 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. nr (...), wykorzystania nadwyżki przychodów nad kosztami wynikającej z rozliczenia roku 2014 r., przyjęcia planu gospodarczo-finansowego na rok 2015 oraz zaliczek na koszty utrzymania nieruchomości wspólnej przy ul. (...) w W. i w przedmiocie ustalenia wysokości stawki za bezumowne korzystanie z części wspólnej nieruchomości nr (...)) z uwagi na niewłaściwy sposób ich podejmowania, który stanowił konsekwencję nieistnienia uchwał (...), (...), (...) i (...). Strona powodowa wskazała, iż nie wnosi o merytoryczne odnoszenie się do treści poszczególnych uchwał. (nagranie rozprawy z dnia 10 kwietnia 2017 r. k. 203)

Na posiedzeniu dnia 7 czerwca 2017 r. pozwani wnieśli o oddalenie żądania i zasądzenie kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. (nagranie rozprawy z dnia 7 czerwca 2017 r. k. 215)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana wspólnota mieszkaniowa funkcjonuje w budynku, w którym jest 9 samodzielnych lokali mieszkalnych. Powodowie są członkami wspólnoty w związku z przysługującym im prawem współwłasności wyodrębnionych lokali nr (...).

Na zebraniu wspólnoty 29 marca 2014 r. doszło do konfliktu między powodami, którzy pełnili wówczas funkcję członków zarządu wspólnoty i jednocześnie jej administratorów, a pozostałymi członkami wspólnoty. W konsekwencji ci ostatni postanowili doprowadzić do odwołania powodów z zarządu i pozbawienia ich prawa administrowania nieruchomością wspólną. W tym celu zostały przeprowadzone głosowania nad uchwałami datowanymi na 15 maja 2014 r.: nr (...) o powołaniu w skład zarządu R. K., A. W. i J. K. (2), nr (...) o odwołaniu powodów z funkcji zarządców (administratorów) nieruchomości, nr (...) o zobowiązaniu powodów do przekazania pełnej dokumentacji nieruchomości firmie (...) w terminie do 31 lipca 2014 r. oraz nr (...) o odwołaniu powodów z funkcji członków zarządu wspólnoty.

Głosowanie nad wyżej wymienionymi uchwałami nastąpiło w trybie indywidualnego zbierania głosów. Odbyło się ono w ten sposób, że wcześniej przygotowane pisemne projekty uchwał zostały puszczone w obieg wśród członków wspólnoty, z których każdy po oddaniu głosu przekazywał je następnemu. Nikt jednak nie chciał iść do powodów, aby przekazać im uchwały do głosowania. Dopiero gdy za wszystkimi uchwałami opowiedziała się większość członków wspólnoty liczona według wielkości udziałów, kilku z nich udało się do mieszkania powodów, aby przekazać im przegłosowane już uchwały. Powód jednak odmówił ich przyjęcia.

Powodowie otrzymali uchwały (...), (...), (...) i (...) z 15 maja 2014 r. w dniu 6 czerwca 2014 r., ale żadnej z nich nie zaskarżyli.

/zgodne twierdzenia stron albo twierdzenia jednej z nich nie zaprzeczone przez drugą, uchwały k. 7-11, 36, zeznania świadka J. R. – nagranie rozprawy z dnia 9 listopada 2015 r. k. 46, przesłuchanie powódki B. Z. – nagranie rozprawy z dnia 10 kwietnia 2017 r. k. 203, przesłuchanie powoda M. Z. - nagranie rozprawy z dnia 10 kwietnia 2017 r. k. 203, przesłuchanie pozwanej A. W. – nagranie rozprawy z dnia 10 kwietnia 2017 r. k. 203, przesłuchanie pozwanego J. K. (2) - nagranie rozprawy z dnia 10 kwietnia 2017 r. k. 203/

W dniu 5 marca 2015 r. 2016 r. obyło się zebranie wspólnoty, na którym przegłosowano m.in. następujące uchwały:

1)  w przedmiocie przyjęcia sprawozdania finansowego za okres od 15 maja 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. nr (...),

2)  udzielenia absolutorium dla zarządu Wspólnoty za okres od 15 maja 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. nr (...), wykorzystania nadwyżki przychodów nad kosztami wynikającej z rozliczenia roku 2014 r.,

3)  przyjęcia planu gospodarczo-finansowego na rok 2015 oraz zaliczek na koszty utrzymania nieruchomości wspólnej przy ul. (...) w W..

Ponadto dnia 29 października 2015 r. została podjęta uchwała (...) w przedmiocie ustalenia wysokości stawki za bezumowne korzystanie z części wspólnej nieruchomości.

Uchwały te zostały przyjęte na zebraniu członków wspólnoty większością głosów liczoną według wielkości udziałów. Powodowie byli o zebraniach zawiadomieni, ale w nich nie uczestniczyli.

/zeznania świadka J. R. – nagranie rozprawy z dnia 9 listopada 2015 r. k. 46, uchwała (...) k. 93-93 v, protokół zebrania wspólnoty k. 130-131v, przesłuchanie powódki B. Z. – nagranie rozprawy z dnia 10 kwietnia 2017 r. k. 203, przesłuchanie powoda M. Z. - nagranie rozprawy z dnia 10 kwietnia 2017 r. k. 203, przesłuchanie pozwanej A. W. – nagranie rozprawy z dnia 10 kwietnia 2017 r. k. 203, przesłuchanie pozwanego J. K. (2) - nagranie rozprawy z dnia 10 kwietnia 2017 r. k. 203/

Powyższy stan faktyczny Sąd przyjął w oparciu o niżej przedstawioną ocenę zgromadzonego materiału.

Niektóre podniesione przez jedną ze stron fakty zostały przez drugą przyznane. Zgodnie z art. 229 k.p.c., nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Przyznania nie budziły wątpliwości, dlatego Sąd przyjął objęte nimi fakty bez dowodów. Co do niektórych szczegółowych twierdzeń o faktach podniesionych przez jedną ze stron, druga się nie wypowiedziała. Przy czym co do części z tych twierdzeń, w świetle stanowiska strony, która się do nich nie odniosła, nie ulegało wątpliwości, że nie było jej intencją im zaprzeczać, a ponieważ znajdowały oparcie w wynikach rozprawy, Sąd uznał je za przyznane na podstawie art. 230 k.p.c.

Część faktów Sąd ustalił w oparciu o dokumenty prywatne, których kserokopie zostały złożone do akt. Wierność tych kopii oryginałom nie była przez żadną ze stron podważana, dlatego Sąd uznał je za wiarygodny dowód istnienia dokumentów, pozwalający na poznanie ich formy i treści (art. 308 k.p.c.). Na tej podstawie także same dokumenty, których istnienie i treść kopie potwierdzały, Sąd uznał za materiał dowodowy i ocenił go jako wartościowy. Dokumenty te nie były przez strony podważane pod względem prawdziwości i na mocy art. 245 k.p.c. stanowiły dowód tego, że osoby, które je podpisały złożyły wskazane w nich oświadczenia. Jednak także zgodność ich treści z prawdą nie budziła wątpliwości Sądu.

Zauważyć należy, że niekwestionowanie przez każdą ze stron dokumentów przedłożonych przez drugą z nich w kserokopiach stanowiło także podstawę do przyjęcia istnienia, a także treści i formy wynikających z tych kopii dokumentów jako faktów przyznanych, zwłaszcza, że znajdowały oparcie w wynikach rozprawy (art. 230 k.p.c. w zw. z art. 229 k.p.c.).

Zeznania świadka J. R. Sąd uznał za w pełni godne zaufania. Świadek jest osobą obcą w stosunku do stron procesu, niemniej niewątpliwie była pośrednio zainteresowana jego wynikiem. Jej wypowiedzi były sumienne, rzeczowe i spójne. Sąd nie dostrzegł żadnych podstaw do ich kwestionowania. Ponadto korelowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie.

Strony procesu są osobiście, a najczęściej także materialnie, wysoce zainteresowane wynikiem sprawy. Poza tym często są także silnie emocjonalnie zaangażowane w spór między sobą. Tak też było w niniejszej sprawie w przypadku powodów i strony pozwanej. W związku z tym dowód z ich zeznań miał bardzo niską moc dowodową (siłę przekonywania). Dlatego zeznania te Sąd uznał za godne zaufania w takim zakresie, w jakim znajdowały oparcie w innym, bardziej godnym zaufania materiale dowodowym lub zasadach doświadczenia życiowego albo dotyczyły faktów nie budzących kontrowersji. W tym miejscu wskazać należy, że Sąd nie odnosił się do merytorycznej zawartości zaskarżanych w niniejszym procesie uchwał, stąd nie było konieczności badania zgromadzonego materiału dowodowego w tym zakresie. Należało uznać za wiarygodne wypowiedzi stron dotyczące okoliczności powołania zarządu, bowiem co do zasady strony były w tej kwestii zgodne, różniąc się jednocześnie w podejściu do konsekwencji tego powołania. Jednakże Sąd nie odnosił się do subiektywnych twierdzeń i odczuć stron, a wyłącznie do aspektów formalno-proceduralnych, które doprowadziły do powołania nowego zarządu, gdyż miały one w niniejszej sprawie kluczowe znaczenie.

Sąd zważył, co następuje:

Powodowie domagali się ustalenia nieistnienia wskazanych uchwał pozwanej. Zgodnie z art. 189 k.p.c., powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny jest to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych powoda i występuje wówczas, gdy z jego strony istnieje obiektywna potrzeba ochrony prawnej, np. gdy powstała sytuacja grożąca naruszeniem prawa lub stosunku prawnego albo pozbawieniem go ochrony prawnej albo też zaistniała wątpliwość co do jego istnienia. W niniejszej sprawie między stronami niewątpliwie powstał spór co do istnienia uchwał pozwanej objętych żądaniem pozwu a w konsekwencji odnośnie powstania i istnienia stosunku prawnego wynikającego ze związania członków wspólnoty mieszkaniowej jej uchwałami. Tym samym powodowie mieli interes prawny w domaganiu się ustalenia nieistnienia uchwał.

Powodowie przekonanie co do nieistnienia uchwał wskazanych w toku niniejszej sprawy opierali na założeniu nieistnienia wcześniejszych uchwał (...), (...), (...), (...) z uwagi na podjęcie ich z naruszeniem prawa. Powodowie dowodzili, że ponieważ na mocy tych uchwał doszło do bezprawnej zmiany składu osobowego zarządu, także dalsze uchwały podejmowane wskutek działań „samozwańczego zarządu”, czyli również te objęte żądaniem pozwu, są nieistniejące. W związku z tym należało w pierwszej kolejności ocenić, czy są podstawy do uznania uchwał pozwanej (...), (...), (...), (...) za nieistniejące, gdyż tylko wówczas można by ewentualnie rozważać wynikającą z tego wadliwość podjęcia uchwał objętych żądaniem pozwu.

W doktrynie i orzecznictwie wyróżnia się pewne sytuacje, w których można mówić o czynnościach prawnych nieistniejących. Wskazuje się, że termin „czynność prawna nieistniejąca” oznacza sytuację, gdy ktoś nie zachował się w sposób, który uzasadniałby zakwalifikowanie tego zachowania jako oświadczenia woli. Jeżeli natomiast zostanie stwierdzone istnienie oświadczenia woli, to występuje swoiste domniemanie jego skuteczności. W odniesieniu do uchwał organów osób prawnych lub innych podmiotów korporacyjnych, jak wspólnoty mieszkaniowe, podkreśla się zgodnie, że można mówić o ich nieistnieniu tylko w przypadku dopuszczenia się przy ich podejmowaniu szczególnie drastycznych uchybień. Chodzi o takie sytuacje, w których w ogóle nie sposób mówić o tym, że doszło do złożenia oświadczenia woli przez organ danego podmiotu, wyrażonego choćby z naruszeniem przepisów prawa. Przykładowo w orzecznictwie jako nieistniejące były uznawane uchwały, w przypadku których doszło do sfałszowania wyniku głosowania lub zostały podjęte bez wymaganego statutem quorum lub bez wymaganej większości głosów czy też przez osoby nieuprawnione, jak również, gdy w ogóle nie doszło do zwołania posiedzenia organu, który je podjął (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1972 r., II Cr 171/72, OSNC 1973/7-8/135; z dnia 14 kwietnia 1992 r., I CRN 38/92, OSNC 1993/3/45; z dnia 4 lutego 1999 r., II CKN 804/ 98, OSNC 1999/10/171; z dnia 14 kwietnia 2005 r., II CK 628/04, niepubl. i z dnia 23 lutego 2006 r., I CK 336/05, niepubl.; a także uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1994 r., III CZP 81/94, OSNCP 1994/12/241).

Wprawdzie większość z wyżej przywołanych orzeczeń została wydawana na tle uchwał organów spółdzielni lub spółek, ale należy podzielić pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w powołanym wyroku z 23 lutego 2006 r. w sprawie I CK 336/05, że zachowują one swój walor także na gruncie uchwał podejmowanych przez wspólnoty mieszkaniowe.

W rozpoznawanej sprawie nie ma podstaw do przyjęcia, że uchwały pozwanej wspólnoty o nr (...), dotknięte są wadami uzasadniającymi uznanie ich za nieistniejące. Z ustaleń faktycznych wynika, że uchwały te zostały podjęte przez członków wspólnoty, a więc osoby uprawnione, w drodze indywidualnego zbierania głosów, a więc w trybie przewidzianym w art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 24 września 1994 r. o własności lokali (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r., poz. 1892 – powoływanej dalej jako ustawa) i zapadły większością głosów liczoną według większości udziałów, a więc w sposób wskazany w art. 23 ust. 2 ustawy. Przy podejmowaniu tych uchwał niewątpliwie doszło do naruszenia prawa, gdyż wbrew art. 23 ust. 1 ustawy indywidualne zbieranie głosów nie zostało przeprowadzone przez zarząd. Są to uchybienia, które mogły uzasadniać zaskarżenie uchwał z powodu ich sprzeczności z prawem, natomiast nie są na tyle poważne, żeby zmuszały do uznania, iż uchwały te w ogóle nie są wyrazem woli wspólnoty.

Takie stanowisko zajął też Sąd Najwyższy w wyroku z 8 lipca 2004 r. w sprawie IV CK 543/03 (OSNC 2005/7-8/132), w którym wskazał, że podjęcie przez wspólnotę mieszkaniową uchwały w trybie indywidualnego zbierania głosów, dokonanego przez osoby nieuprawnione, może stanowić podstawę jej uchylenia przez sąd, jeżeli uchybienie to miało lub mogło mieć wpływ na jej treść. Wprawdzie w tym wyroku Sąd Najwyższy nie wskazał wprost, że podjęcie przez wspólnotę mieszkaniową uchwały w trybie indywidualnego zbierania głosów, dokonanego przez osoby nieuprawnione, nie daje podstaw do uznania takiej uchwały za nieistniejącą, ale jest to oczywiste, milczące założenie, które legło u podstaw wyrażonego poglądu, że taka uchwała może być uchylona przez sąd. Nie może bowiem budzić wątpliwości, że tylko uchwały istniejące mogą podlegać uchyleniu.

Z tych przyczyn Sąd uznał, że nie ma podstaw do uznania za nieistniejące uchwał pozwanej (...), (...), (...) i (...). W związku z tym nie zachodziła podstawowa przesłanka, na której oparte było żądanie uznania za nieistniejące uchwał w przedmiocie przyjęcia sprawozdania finansowego za okres od 15 maja 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. nr (...), udzielenia absolutorium dla zarządu Wspólnoty za okres od 15 maja 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. nr (...), wykorzystania nadwyżki przychodów nad kosztami wynikającej z rozliczenia roku 2014 r., przyjęcia planu gospodarczo-finansowego na rok 2015 oraz zaliczek na koszty utrzymania nieruchomości wspólnej przy ul. (...) w W. i w przedmiocie ustalenia wysokości stawki za bezumowne korzystanie z części wspólnej nieruchomości nr (...). Z tego względu ostateczne żądanie powodów było nieuzasadnione i jako takie podlegało oddaleniu.

W konsekwencji powyższych rozważań Sąd uznał powództwo za bezzasadne i w związku z tym oddalił je w punkcie pierwszym wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie drugim wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. Powodowie jako przegrywający proces zobowiązani byli zwrócić pozwanej poniesione koszty procesu, a ich odpowiedzialność w tym względzie, z uwagi na charakter sprawy, jest solidarna. Postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2016 r. Sąd przyznał świadkowi J. R. tytułem stawiennictwa w sądzie kwotę 100,8 zł, która została wypłacona z zaliczki uiszczonej przez stronę pozwaną. Ponadto strona pozwana była reprezentowana przez pełnomocnika – radcę prawnego. W myśl § 2 pkt 3 i § 8 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) w sprawie opłat za czynności radców prawnych, minimalna stawka za reprezentowanie strony w sprawie o uchylenie uchwały organu spółdzielni wynosi 360 zł. Jednocześnie wysokość stawek minimalnych w sprawach nieokreślonych w rozporządzeniu ustala się, przyjmując za podstawę stawkę w sprawach o najbardziej zbliżonym rodzaju.

W związku z tym Sąd zasądził od powodów solidarnie na rzecz pozwanej kwotę 460,80 zł, w tym 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W związku z powyższym Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

SSO P. Okowicki