Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zgodnie z treścią art. 424 § 3 kpk oraz wnioskiem obrońcy oskarżonego R. M., Sąd ograniczył zakres uzasadnienia wyroku do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz rozstrzygnięcia co do kary i innych konsekwencjach prawnych popełnionego czynu.

Sąd zważył, co następuje:

Ustalony w sprawie stan faktyczny stanowił podstawę do przypisania R. M. odpowiedzialności karnej za zarzucane przestępstwo polegające na tym, iż:

w dniu 18.03.2017 r. w m. K., gm. R. N., prowadził w ruchu lądowym motorower m-ki W. o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości – 0,54 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokami Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 20.10.2011 r. o sygn. akt II K 531/11 i z dnia 27.12.2012 r. o sygn. akt II K 622/12 oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 17.06.2014 r. o sygn. akt II K 30/14 oraz w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 17.06.2014 r. o sygn. akt II K 30/14 za umyślne przestępstwo podobne i karę tę odbywał w okresie od 26.08.2014 r. do dnia 29.07.2015 r.

Realizacja przez oskarżonego R. M. znamion ww. czynu zabronionego nie budziła jakichkolwiek wątpliwości.

Wyrokiem z dnia 17.06.2014 r. Sąd Rejonowy w Szczytnie w sprawie o sygn. akt II K 30/14 uznał R. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 178a § 4 kk i wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaś za czyn z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk karę roku pozbawienia wolności. Orzeczono karę łączną roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Powyższą karę oskarżony odbył w części, tj. w okresie od 26.08.2014 r. do dnia 29.07.2015 r., gdy został warunkowo przedterminowo zwolniony.

Czyn z art. 178 a § 4 kk jest zagrożony karą pozbawienia wolności w wymiarze od 3 miesięcy do 5 lat, przy czym wobec popełnienia przez oskarżonego tego czynu w warunkach recydywy (art. 64 § 1 kk), Sąd mógł wymierzyć oskarżonemu karę do 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności Sąd miał na uwadze powyższe obostrzenie, jak i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 kk.

Okolicznością łagodzącą był fakt, że oskarżony zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed Sądem ostatecznie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, złożył szczere i szczegółowe wyjaśnienia. Oskarżony wskazał dokładnie jaką ilość alkoholu spożył w nocy wspólnie ze swoim bratem, zanim następnie wsiadł na motorower. Próbował wprawdzie usprawiedliwiać swoje zachowanie, podając, iż myślał, że nie potrzebuje prawa jazdy na motorower oraz iż był przekonany, że badanie na zawartość alkoholu nic mu nie wykaże, ponieważ po przebudzeniu czuł się dobrze. Sąd nie dał wiary tym wyjaśnieniom. Warto zauważyć bowiem, że oskarżony jak sam przyznał spożywał alkohol do późnych godzin nocnych, tj. do godziny drugiej lub trzeciej rano. Po przebudzeniu musiał mieć świadomość, że decydując się na jazdę zaledwie kilka godzin później, znajdował się jeszcze w stanie nietrzeźwości, o czym z resztą obiektywnie świadczyły uzyskane wyniki badania wskazujące na wysoki stan nietrzeźwości (0,54 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu). Ponadto, oskarżony w przeszłości był już skazywany za podobne czyny i wbrew swoim twierdzeniom, musiał mieć świadomość, iż takie zachowanie w Polsce jest karalne. Bowiem wyrokiem Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 27 grudnia 2012 r. w sprawie o sygn. akt II K 622/12 był skazany właśnie za jazdę motorowerem marki ZIP, znajdując się w stanie nietrzeźwości tj. kolejny czyn z art. 178 a § 4 kk. Nadto, oskarżony po raz kolejny wykazał wysoce lekceważący stosunek do obowiązującego prawa, skoro zdecydował się na jazdę motorowerem bez kasków ochronnych i w stanie wysokiej nietrzeźwości. Sąd miał na uwadze, że oskarżony przemieszczał się na krótkim odcinku drogi, albowiem sklep znajdował się w niedalekiej odległości od miejsca zamieszkania, które dzieli od siebie około 1 km. Nie zmienia to jednak faktu, że stwarzał tym samym nie mniejsze zagrożenie w ruchu lądowym, niż gdyby poruszał się na odcinku dłuższym i o większym natężeniu ruchu. Nie była to zatem okoliczność przesądzająca w realiach niniejszej sprawy.

Na niekorzyść oskarżonego działała jego uprzednia karalność za tożsamo rodzajowe czyny oraz wysokie stężenie alkoholu, co przesądzało o wysokim stopniu zawinienia oskarżonego oraz takim samym stopniu społecznej szkodliwości jego czynu i stanowiło jednocześnie główne okoliczności obciążające.

Odnośnie karalności oskarżonego należy wskazać, że oskarżony został trzykrotnie prawomocnie skazany za jazdę w stanie nietrzeźwości. Pierwszy raz wyrokiem Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 20 października 2011 r. w sprawie o sygn. akt II K 531/11 na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności, drugi raz wyrokiem Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 27 grudnia 2012 r. w sprawie o sygn. akt II K 622/12 na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, gdzie postanowieniem z dnia 25 lipca 2014 r. zarządzono wykonanie kary warunkowo zawieszonej, zaś trzeci raz wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 17 czerwca 2014 r. w sprawie o sygn. akt II K 30/14 na karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, gdzie postanowieniem z dnia 29 lipca 2015 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie warunkowo przedterminowo zwolnił go z odbywania kary z okresem próby do 29 lipca 2017 r.

Czyn będący przedmiotem niniejszego postępowania popełnił więc jeszcze w okresie próby wobec przedterminowego zwolnienia z odbywania kary pozbawienia wolności w sprawie II K 30/14, co niewątpliwie także przemawiało na niekorzyść oskarżonego. Fakt, iż oskarżony po raz czwarty na przestrzeni zaledwie kilku lat w taki sam sposób naruszył normy prawne, świadczy o lekceważącym nastawieniu oskarżonego do obowiązującego porządku prawnego, w szczególności jeśli uwzględnić fakt, że do prowadzenia motoroweru nie zmusiła go żadna nadzwyczajna okoliczność.

Sąd miał także na uwadze, że oskarżony jechał bez stosownych dokumentów oraz zarówno on jak i pasażer byli bez kasków, co także niekorzystnie wpłynęło na wymiar kary. Nie bez znaczenia było również, że oskarżony bardzo dobrze zdawał sobie sprawę ze swojego stanu nietrzeźwości, a mimo tego zdecydował się prowadzić motorower.

Reasumując, w ocenie sądu jest szansa, że wymierzona oskarżonemu kara spełni względem oskarżonego cele zapobiegawcze i wychowawcze, a jednocześnie będzie sygnałem dla społeczeństwa, że popełnianie coraz to kolejnych przestępstw zwyczajnie nie popłaca.

W tym miejscu należy wskazać, iż w realiach przedmiotowej sprawy brak było podstaw do warunkowego zawieszenia wobec oskarżonego wykonania kary pozbawienia wolności. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 69 § 1 kk sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, tylko w sytuacji jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. W związku z tym w odniesieniu do oskarżonego nie zachodziły przesłanki do zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Ponadto, na podstawie art. 387 § 2 kpk a contrario Sąd nie uwzględnił wniosku oskarżonego o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu zawnioskowanej kary ograniczenia wolności w wymiarze dwóch lat z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne albowiem zdaniem Sądu przy uprzedniej karalności oskarżonego oraz z uwagi na stopień winy i szkodliwości społecznej przypisanego mu czynu, w tym wysoki stan nietrzeźwości, poruszanie się oskarżonego pojazdem mechanicznym bez zabezpieczenia siebie i pasażera w odpowiednie środki ochronne, cele postępowania nie zostałyby osiągnięte.

Na podstawie art. 43 a § 2 kk sąd orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 10.000 złotych. Orzeczenie tego środka karnego jest obligatoryjne w stosunku do sprawców przestępstw z art. 178 a § 1 i 4 kk, przy czym minimalna wysokość tego świadczenia to 10.000 zł. Sąd orzekł to świadczenie w najniższej dopuszczanej przez przepisy wysokości mając na uwadze, że oskarżony obecnie osiąga niskie dochody – około 1.500 zł miesięcznie z tytułu prac dorywczych. Uiszczenie tego świadczenia nawet w najniższej wysokości i tak będzie stanowiło dla oskarżonego duże obciążenie finansowe.

Na podstawie art. 42 § 3 kk sąd orzekł wobec oskarżonego obligatoryjny środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Rozstrzygnięcie to jest obligatoryjne, jako że przepis ten stanowi, że Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w razie popełnienia przestępstwa określonego w art. 178a § 4 kk i jest to kolejne skazanie za tegomtypu czyn.

W ocenie sądu powyższy sposób ukształtowania sankcji karnej odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, będzie stanowił dla oskarżonego dostateczną dolegliwość i w konsekwencji zrealizuje cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje oparcie w treści art. 624 § 1 kpk. W ocenie sądu obciążenie oskarżonego tymi kosztami byłoby dla niego przy jego dochodach nadmiernym obciążeniem mając na uwadze, że na oskarżonego nałożono obowiązek uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 10.000 zł, a więc zapadłe rozstrzygnięcie w zakresie kosztów należy uznać za uzasadnione.

ZARZĄDZENIE

- (...)

- (...)

- (...)

P., (...)