Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 czerwca 2016 roku w S.

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W.,

przeciwko R. B.,

o zapłatę

oddala powództwo

ZARZĄDZENIE

1) (...).

2) (...)

3) (...)

S., (...).

Sygn. akt I C 138/17 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna w W. w pozwie złożonym w dniu 27 września 2016 roku w elektronicznym postepowaniu upominawczym przeciwko R. B. domagał się zasądzenia kwoty 1.384,07 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym tj. 27 września 2016 roku do dnia zapłaty. Nadto, domagał się zasądzenia kosztów procesu, tj. opłat od pozwu w wysokości 30 złotych, kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 270 złotych, innych kosztów w wysokości 0,30 złotych.

W uzasadnieniu żądania powód podniósł, że podstawą wierzytelność dochodzonej pozwem była umowa o świadczenie usług jaką zawarły strony w dniu 24 grudnia 2008 roku. Na mocy tej umowy powód zobowiązał się do rozpowszechniania programów telewizyjnych i radiowych oraz dostarczania pozwanemu sprzętu umożliwiającego ich odkodowanie i odbiór, a pozwany zobowiązał się do terminowego uiszczania opłat abonamentowych, jednakże nie wywiązał się z przyjętego zobowiązania, co skutkowało rozwiązaniem z pozwanym umowy w dniu 29 lutego 2016 roku. Nadto, wskazał, że z dniem 2 czerwca 2014 roku na podstawie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. (...) (...) S.A. połączył się z (...) S.A. , która tym samym wstąpiła w prawa i obowiązki wynikające z umów zawartych przez klientów z . (...) (...) S.A..

Powód twierdził, iż na kwotę objętą żądaniem pozwu składają się: 113,17 złotych tytułem abonamentu, 20,07 złotych tytułem odsetek ustawowych od kwoty zaległego abonamentu, 100 złotych tytułem kary umownej za niezwrócenie sprzętu przekazanego przez powoda przy zawieraniu umowy, 560 złotych (stanowiącą równowartość niezwróconego przez pozwanego sprzętu) tytułem odszkodowania, 590,83 złote tytułem odszkodowania stanowiącego ulgę pomniejszoną o proporcjonalną wartość ulgi za okres świadczenia usługi od dnia rozpoczęcia korzystania z usługi z okresem gwarantowanego korzystania do dnia dezaktywacji usługi.

Pozwany R. B. zawiadomiony o terminie rozprawy nie stawił się na termin rozprawy, nie usprawiedliwił swoje nieobecności, nie złożył odpowiedzi na pozew i nie zajął żadnego stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 24 grudnia 2008 roku (...) (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. i pozwany R. B. zawarli umowę o abonament na okres 13 miesięcy, zgodnie z którą powód zobowiązał się do rozpowszechniania programów telewizyjnych i radiowych oraz dostarczania pozwanemu sprzętu umożliwiającego ich odkodowanie i odbiór, a pozwany zobowiązał się do terminowego uiszczania opłat abonamentowych. Jednocześnie wydano pozwanemu sprzęt nr (...), kartę abonencką nr (...), antenę nr (...). Antena ta stanowiła przedmiot umowy sprzedaży zawartej tego samego dnia.

(dowód: umowa o abonament k. 21-22, umowa sprzedaży k. 22v)

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie pozwu nie zasługuje na uwzględnienie

Pozwany R. B. zawiadomiony o terminie rozprawy nie stawił się na termin rozprawy, nie wypowiedział się co do żądań pozwu, dlatego też w tych warunkach Sąd zgodnie z art. 339 § 1 k.p.c. wydał wyrok zaoczny.

W myśl przepisu art. 339 § 2 k.p.c. wydając wyrok zaoczny sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczne w celu obejścia prawa. Wydanie wyroku zaocznego nie zwalania więc sądu od badania roszczenia pod kątem jego zgodności z prawem. Sąd Najwyższy w stanowisku wyrażonym w wyroku z dnia 31 marca 1999 roku
(I CKU 176/97 , LEX nr 37430), podkreślił, że domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Obowiązkiem sądu rozpoznającego sprawę w warunkach zaoczności jest zawsze rozważenie, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenia strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania. Zatem wtedy, gdy zasadnym wydaje się, że twierdzenia pozwu nie odpowiadają rzeczywistości, czy wskazują na bezzasadność dochodzonego roszczenia koniecznym staje się przeprowadzenie postępowania dowodowego w sprawie.

Zdaniem Sądu przytoczone przez powoda okoliczności stanowiące uzasadnienie pozwu budzą uzasadnione wątpliwości w świetle dowodów przedstawionych przez powoda.

Powód do pozwu oprócz poświadczonych za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym umowy o abonament z dnia 24 grudnia 2008 roku, załączył kserokopie: pisma adresowanego do pozwanego z dnia 13 marca 2016 roku, bez dowodu doręczenia go pozwanemu, not księgowych dotyczących kary umownej za niedotrzymanie warunków promocji, kary umownej z tytułu niedotrzymania terminu zwrotu sprzętu, kierowanego do pozwanego opatrzonego datą 11 kwietnia 2016 roku wezwania do zwrotu sprzętu w postaci dekodera wraz z wyposażeniem i karty dekodującej, bez dowodu doręczenia go pozwanemu, oświadczenia pracownika powoda odnośnie zadłużenia pozwanego z tytułu opłat abonamentowych wnosząc o przeprowadzenie dowodów z tych dokumentów. Kopie tych dokumentów nie zostały jednak poświadczone za zgodność z oryginałem. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego niepoświadczone podpisem strony kserokopia nie jest dokumentem. Warunkiem zatem uznania kserokopii za dokument jest umieszczenie na niej i zaopatrzenie podpisem poświadczenia jej zgodności z oryginałem. (wyrok SN z dnia 29 kwietnia 2009 roku, II CSK 557/08, uchwała SN z dnia 29 marca 1994 roku, III CZP 37/94) Z tych też względów Sąd pominął wniosek powoda o przeprowadzenie z nich dowodu.

Z dowodów przedłożonych przez powoda wynika jedynie, że w dniu 24 grudnia 2008 roku (...) (...) Sp. z o.o. w W. (poprzednik (...) S.A. w W.) zawarł z pozwanym umowę o abonament, której przedmiotem było świadczenie przez powoda usług - rozpowszechniania programów telewizyjnych oraz dostarczania pozwanemu sprzętu umożliwiającego ich odkodowanie i odbiór. Pozwany zobowiązał się do terminowego uiszczania opłat abonamentowych. Jednocześnie wydano pozwanemu sprzęt w postaci dekodera oraz karty dekodującej. W ramach zawartej umowy powód świadczył usługę w ramach pakietu KOMFORT+, opcji CANAL + (...). Umowa ta została zawarta na okres 13 miesięcy.

W ocenie Sądu rozpoznającego sprawę, powód nie przedstawił żadnych dowodów, z których wynikałaby, że umowa łącząca strony została uległa rozwiązaniu, a wierzytelność dochodzona pozwem stała się wymagalna oraz by na skutek działania pozwanego powód poniósł rzeczywistą szkodę w łącznej wysokości 1.150,83 złote.

W uzasadnieniu pozwu powód twierdził, że rozwiązał z pozwanym umowę o świadczenie usług z uwagi na fakt, że pozwany nie spełniał swego zobowiązania w zakresie terminowego regulowania opłat z tytułu zawartej umowy. Rozwiązanie umowy nastąpić zaś miało w dniu 29 lutego 2016 roku. Powód jednakże nie przedłożył żadnego dowodu wskazującego by w tym okresie złożył pozwanemu oświadczenie o rozwiązaniu umowy. Zgodnie z regulaminem świadczenia usług oświadczenie o rozwiązaniu umowy miało być dokonane pismem poleconym lub poprzez osobiste doręczenie drugiej stronie (rozdział IX pkt 4) W warunkach niniejszej sprawy powód nie wykazał, aby w ten sposób złożył pozwanemu oświadczenie o wypowiedzeniu umowy.

W regulaminie przewidziano, że w razie naruszenia przez abonenta obowiązku terminowego ponoszenia opłat, dostawca usług może zawiesić świadczenie usług po uprzednim wezwaniu abonenta do zapłaty i w razie nieuregulowania całości zaległych opłat do końca miesiąca kalendarzowego, w którym dostawca usług zawiesił usługi objęte umową umowa ulega automatycznemu rozwiązaniu ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego, w którym usługa została zawieszona bez konieczności składania w tym zakresie abonentowi oświadczenia o rozwiązaniu umowy przez dostawcę usług (Rozdział IX pkt 9, 11). Powód nie wykazał, aby z możliwości tej korzystał i aby rozwiązał z pozwanym umowę po uprzednim zawieszeniu świadczenia usług i wcześniejszym wezwaniu pozwanego do zapłaty nieuregulowanych opłat.

Abstrahując od powyższego, stwierdzić należy, że postanowienia umowy określające wysokość odszkodowania za niezwrócony w terminie sprzęt czy za przedterminowe rozwiązanie umowy z winy pozwanego, należy uznać za niedozwolone klauzule umowne i zapisy umowy łączącej powoda z pozwanym w tym zakresie nie wiążą pozwanego, bowiem stanowią niedozwolone postanowienia umowne, czyli niewłaściwe, krzywdzące jedną ze stron, jako klauzule generalne wyrażone w art. 385 ¹ § 1 k.c. W konsekwencji w przypadku zamieszczenia klauzuli uznanej jako naruszającą dobre obyczaje i interesy konsumenta, to takie postanowienie umowne uznane za niedozwolone staje się bezskuteczne i nie wiąże konsumenta, przy związaniu umową w pozostałym zakresie. Należy zgodzić się ze stanowiskiem orzecznictwa wyrażonym w orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 2005r., sygn. akt ICK 832/04, wedle którego za sprzeczne z dobrymi obyczajami należy uznać wprowadzenie klauzul godzących w równowagę kontraktową, rażące naruszenie interesów konsumenta zaś za nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta w określonym stosunku umownym. Sąd z urzędu ustala bezskuteczność zawartych w umowie postanowień.

Reasumując, powód nie przedłożył żadnych dowodów potwierdzających rozwiązanie umowy o świadczenie usług, istnienie wierzytelności dochodzonej pozwem, jej wysokości, mimo że to na powodzie, zgodnie z przepisem art. 6 k.c. spoczywał ciężar udowodnienia, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Regułę tę uzupełnia art.232 k.p.c., który nakłada na strony obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów z których wywodzą one skutki prawne. Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, a sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów.

W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 750 k.c. w zw. z art. 6 k.c. powództwo oddalił.