Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE WYROKU

Powód (...) Państwowe Spółka Akcyjna w W. wniósł przeciwko pozwanym D. M. i E. M. pozew o zapłatę kwoty 5.919,49 zł wraz z odsetkami ustawowymi oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwane zajmują lokal przy ul. (...) w G., należący do powoda, co do którego Sad Rejonowy w Gryfinie orzekł eksmisję pozwanych, przyznając pozwanym prawo do lokalu socjalnego. Pozwane w dalszym ciągu nie regulowały odszkodowania za zajmowanie lokalu mieszkalnego, a zadłużenie z tego tytułu za okres od lutego 2006r. do czerwca 2008r. wyniosło 5.919,49 zł. Powód wzywał pozwane do zapłaty zadłużenia, jednak wezwania te pozostały bez odpowiedzi. Żądanie zasądzenia odszkodowania solidarnie od pełnoletnich pozwanych znajduje uzasadnienie w art.688 ¹ k.c., który stosuje się do odszkodowania poprzez analogię wynikająca z ustawy z 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego (Dz.U. nr 71, poz.733 z późn.zm).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 27 sierpnia 2008r. sygn. akt I Nc 88/08 Sąd Rejonowy w Gryfinie zasądził od pozwanych D. M. i E. M. solidarnie na rzecz powoda kwotę 5.919,49 zł z odsetkami ustawowymi oraz kwotę 1291 zł tytułem kosztów postępowania. Nakaz ten został uznany za prawidłowo doręczony obu pozwanym wobec potwierdzenia odbioru przesyłki zawierającej pozew i odpis nakazu zapłaty przez D. M. dnia 13 września 2008r.

Sprzeciw od nakazu zapłaty pozwana E. M. wniosła dopiero w dniu 15 października 2015r., wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania według norm przepisanych. Pozwana E. M. zakwestionowała swą odpowiedzialność z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości powoda w okresie objętym pozwem i podniosła zarzut nieistnienia roszczenia dochodzonego pozwem. Wskazała, że w przedmiotowym okresie czasu nie zamieszkiwała w lokalu powoda wspólnie z D. M.. W tym okresie bowiem jej faktyczne miejsce zamieszkania znajdowało się w G. przy ulicy (...), gdzie mieszkała ze swym ówczesnym partnerem S. B.. Przez ponad 10 lat pozwana E. M. nie zamieszkiwała w G. przy ulicy (...).

W odpowiedzi powód wniósł o oddalenie sprzeciwu (k.78-88 i 128-130) i wskazał, że nie są prawdziwe twierdzenia pozwanej E. M., iż nie zamieszkiwała w G. przy ulicy (...) o okresie, którego dotyczy dochodzone odszkodowanie. Nawet jeśli przez pewien czas przebywała poza tym lokalem, to jej centrum życiowe było nadal w nim zlokalizowane. Pozwana nie zgłaszała nigdy wniosku o przejęcie lokalu przez wynajmującego ani nie wyrażała woli rozwiązania umowy najmu. Matka pozwanej tj. D. M. zgłaszała chęć dalszego zamieszkiwania z córką, a pozwana po śmierci matki wystąpiła o zawarcie z nią umowy najmu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 1 lutego 2000r. D. M. zawarła z Zakładem Gospodarki Mieszkaniowej w S. umowę najmu lokalu mieszkalnego położony w G. przy ulicy (...). Jako uprawnioną do zamieszkiwania w tym lokalu wskazano oprócz najemcy także E. M. - córkę D. M.. Obie panie zameldowały się w tym lokalu. W lokalu zamieszkały D. M. i E. M.. Jednakże E. M. mieszkała tam jedynie przez okres kilku miesięcy, gdyż jeszcze w 2000r. związała się ze S. B. i zamieszkała wraz z nim w lokalu położonym w G. przy ul. (...). Z lokalu położonego przy ul. (...) zabrała wszystkie swe rzeczy, od tego czasu nie zamieszkiwała ani też stale nie przebywała w lokalu zajmowanym przez matkę.

Dowód:

- umowa najmu k.205-207;

- karta ewidencyjna lokalu k.208-209;

- zeznania świadka S. B. k.169;

- zeznania świadka M. S. k.170-171;

- zeznania świadka H. S. (1) k.227;

- zeznania świadka J. M. k.227-228;

Wyrokiem z 8 sierpnia 2003r. sygn. akt I C 17/03 Sąd Rejonowy w Gryfinie nakazał pozwanym D. M. i E. M., aby opróżniły i wydały powodowi (...) Państwowym Spółce Akcyjnej w W. w stanie wolnym od osób i rzeczy lokal mieszkalny położony w G. przy ulicy (...).

Dowód:

- wyrok Sądu Rejonowego w Gryfinie z 8 sierpnia 2003r. sygn. akt I C 17/03 k.12;

E. M. choruje na schizofrenię, którą ma zdiagnozowaną od 18 roku życia. Nie została jednak ubezwłasnowolniona, nie ma ustanowionego opiekuna czy kuratora. Wielokrotnie w ciągu swego życia przebywała w szpitalu psychiatrycznym w S., gdy urojenia były tak silne, że traciła kontakt z rzeczywistością. Z powodu tej choroby pozwana ma problemy z rozpoznawaniem znaczenia niektórych zdarzeń i ich oceną.

W latach 2006-2008 E. M. nie zamieszkiwała w lokalu przy ul. (...). Jedynie czasem odwiedzała matkę, z którą nie miała dobrych relacji. D. M. nadużywała alkoholu, z mieszkania powódki robiła melinę, urządzała tam libacje alkoholowe. Po alkoholu była w stosunku do E. M. agresywna, krzyczała na nią, wyzywała ją. Nieraz nawet podnosiła na nią rękę. Nie informowała córki o nieuregulowanych przez nią należności za lokal i o narastającym zadłużeniu. Brała nawet pieniądze od S. B., by spłacić zadłużenie za lokal, jednakże wpłaciła jedynie część otrzymanych na ten cel pieniędzy. D. M. odbierała korespondencję za córkę E., jednakże nie informowała jej o wezwaniach do zapłaty przesyłanych przez powoda, jak również o pismach otrzymywanych z sądu i wystawianych przeciwko niej i E. M. nakazach zapłaty.

Dopiero w lecie 2010r. pozwana E. M. zakończyła długoletni związek ze S. B. i wtedy opuściła jego mieszkanie, ponownie wprowadzając się do mieszkania zajmowanego przez matkę w G. przy ulicy (...). Wyprowadzając się pozwana zabrała z mieszkania S. B. wszystkie swoje rzeczy, przenosząc je z powrotem do mieszkania matki.

Dowód:

- zeznania świadka M. S. k.170-171;

- zeznania świadka H. S. (1) k.227;

- zeznania świadka S. B. k.169;

- zeznania świadka J. M. k.227-228;

W okresie od lutego 2006 r. do czerwca 2008r. ani D. M. ani E. M. nie uiszczały na rzecz powoda opłat za korzystanie z lokalu mieszkalnego i zaległość z tego tytułu powiększona o odsetki ustawowe wynosi 5.919,49 zł.

Bezsporne, a nadto:

- wykaz należności k.14;

W piśmie z 14 listopada 2006r. D. M. zwróciła się do (...) SA Oddziału (...) w S. o umożliwienie dalszego zajmowania przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Podała, że otrzymała propozycję od Gminy lokalu socjalnego położonego w D., zaś swą prośbę uzasadniła ciężki stanem swojego zdrowia. Wskazała także, że córka, z którą mieszka, ma schizofrenię i po przeczytaniu pisma w sprawie eksmisji wpadła w szał, chciała odebrać sobie życie; jest pod stałą kontrolą lekarza, chodzi na zastrzyki, a z lokalu przy ul. (...) ma blisko do przychodni. Pisma tego nie podpisała E. M..

D. M. nadal zamieszkiwała w lokalu powoda. Dnia 13 lutego 2009r. oświadczyła na piśmie, że w lokalu przy ul. (...) w G. zamieszkuje ona i E. M.. Oświadczenie to podpisała tylko D. M..

Dowód:

- pismo k.210;

- oświadczenie k.211;

Pismem z dnia 7 września 2007r. powód wzywał pozwaną D. M. do uiszczenia zaległych opłat. Pismo to nie zostało odebrane przez D. M... Kolejne wezwanie do zapłaty zostało wystosowane do D. M. i E. M., na jednym piśmie skierowanym tylko do D. M. i przez nią odebranym dnia 2 czerwca 2008r.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty k.15;

- potwierdzenie nadania i odbioru k.15 v.;

- wezwanie do zapłaty k.16;

- potwierdzenie nadania i odbioru k.16 v.;

Nigdy nie zostało zgłoszone, że E. M. nie zamieszkuje w przedmiotowym lokalu mieszkalnym.

Bezsporne

Pozwana E. M. nie zawierała nigdy z powodem umowy najmu przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

Bezsporne

Dopiero w 2010r. pozwana E. M. po rozstaniu się ze S. B. opuściła jego mieszkanie i ponownie wprowadziła się do mieszkania w G. przy ulicy (...). Wyprowadzając się pozwana zabrała z mieszkania S. B. wszystkie swoje rzeczy osobiste. Matka pozwanej D. M. byłą wówczas w bardzo złym stanie zdrowia. Po jej śmierci w kwietniu 2013r. E. M. w piśmie z 9 września 2013r. E. M. zwróciła się do powoda o informacje na temat zadłużenia. W piśmie z 10 lutego 2014r. E. M. zwróciła się do powoda o ponowne określenie wysokości opłat za zajmowany lokal mieszkalny i „wydanie nominacji na lokal mieszkalny”.

Dowód:

- umowa najmu k.205-207;

- zeznania świadka M. S. k.170-171;

- zeznania świadka H. S. (1) k.227;

- zeznania świadka S. B. k.169;

- pismo E. M. k.212, 212a;

Przeciwko E. M. prowadzone było postępowanie egzekucyjne przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gryfinie M. K. pod sygn. akt Km 1361/12 w oparciu o nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Gryfinie wydany w sprawie I Nc 88/08. Zawiadomienie o wszczęciu egzekucji zostało odebrane przez D. M. 12 lipca 2012r.

Dowód:

- zawiadomienie o wszczęciu egzekucji k.35.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo przeciwko E. M. okazało się niezasadne.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że nakaz zapłaty z dnia 27 sierpnia 2008r. wydany w spawie pod sygn. akt I Nc 88/08 przez Sąd Rejonowy w Gryfinie przeciwko pozwanym D. M. i E. M. został nieprawidłowo uznany za doręczony obu pozwanym, z uwagi na potwierdzenie odbioru przesyłki (kierowanej do E. M.) zawierającej pozew i odpis nakazu zapłaty przez D. M. dnia 13 września 2008r. Jak bowiem wykazano w toku postępowania sądowego przeprowadzonego na skutek zażalenia pozwanej E. M. na postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności ww. nakazowi zapłaty, E. M. pomimo faktu zameldowania w lokalu powoda w G. przy ul (...) nie zamieszkiwała tam przez okres 10 lat - od 2000 do 2010r. Przesłuchani w sprawie świadkowie: M. S. - siostra pozwanej oraz S. B. - ówczesny partner pozwanej zeznali zbieżnie, iż pozwana w tym okresie zamieszkiwała wraz ze S. B. w lokalu przy ul. (...) w G., do matki zaś przychodziła wyłącznie w odwiedziny. Co więcej, fakt ten potwierdziła również świadek zawnioskowana do przesłuchania przez powoda - H. S. (1), wieloletnia sąsiadka D. M., a obecnie E. M., niezwiązana z żadną ze stron i niezainteresowana wynikiem postępowania sądowego, a zatem taka, której wiarygodność nie budzi żadnych wątpliwości sądu. Wszystkie te osoby zgodnie zaprzeczyły faktowi zamieszkania E. M. w latach 2000-2010, z czego wynika, że w dacie doręczenia E. M. nakazu zapłaty w przedmiotowej sprawie na adres ul (...) w G., pozwana tam nie mieszkała i nie przebywała na stałe. Jednocześnie nie wykazano w toku procesu, że D. M. była upoważniona przez E. M. do odbierania za nią korespondenci sądowej. Tym samym brak było podstaw do uznania za skuteczne doręczenia przesyłki sądowej kierowanej do E. M. do rąk domownika D. M.. W ocenie Sądu nie może mieć decydującego znaczenia dla oceny tego doręczenia okoliczność odbioru przez matkę pozwanej tej korespondencji pomimo faktu, iż E. M. tam nie zamieszkiwała, ponieważ takie odebranie korespondencji nie tworzy domniemania zamieszkiwania przez adresata przesyłki pod wskazanym adresem. E. M. była w tym lokalu zameldowana i to z pewnością stało się przyczyną odbierania przez jej matkę korespondencji kierowanej do E. M., co jednak nie może powodować uznania doręczenia za skuteczne. Nie bez znaczenia była także z pewnością okoliczność, iż E. M. od lat chorowała na schizofrenię paranoidalną i - jak wynika z zeznań świadków M. S., J. M.. H. S. (1), S. B., nierzadko była przez swą matkę traktowana jak pozbawiona prawa decydowania o sobie i swoich sprawach. Jednocześnie nie przedstawiono w sprawie żadnego dowodu, by przesyłka sądowa zawierająca ten nakaz zapłaty została następnie przekazana E. M. w sposób umożliwiający jej zapoznanie się z treścią dokumentów. W tej sytuacji zdaniem Sądu należało uznać, że nakaz zapłaty nigdy wcześniej nie został skutecznie doręczony E. M., co nakazywało przyjąć, że uznanie go za prawomocny było nieprawidłowe. To z kolei było przeszkodą do nadania temu nakazowi zapłaty klauzuli wykonalności jako orzeczeniu prawomocnemu. Tym samym Sąd postanowieniem z dnia 8 listopada 2016r. na podstawie art.395§2 k.p.c. uchylił postanowienie z dnia 8 października 200r. o nadaniu klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty w sprawie I Nc 88/08 w stosunku do E. M.. Jednocześnie wobec uznania braku doręczenia E. M. nakazu zapłaty w sprawie I Nc 88/08 wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od tego nakazu należało uznać za przedwczesny, co powodowało konieczność jego odrzucenia (pkt II postanowieniem z dnia 8 listopada 2016r.). Konsekwencją ww. ustaleń było także uznanie, że sprzeciw od nakazu zapłaty został wniesiony przez E. M. w terminie, co powodowało utratę mocy nakazu zapłaty w stosunku do tej pozwanej, a jednocześnie obligowało Sąd do wyznaczenia rozprawy i przeprowadzenia dowodów zaoferowanych przez obie strony.

Przechodząc do rozważań w zakresie roszczenia pozwu wskazać należy, iż podstawę prawną powództwa stanowi przepis art.18 ust.3 ustawy z ustawy z 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego (Dz.U. nr 71, poz.733 z późn.zm). Zgodnie z tym przepisem osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, o ile sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł.

W okresie objętym pozwem pozwana E. M. była zobowiązana wraz z D. M. do opróżnienia i wydania powodowi (...) Państwowym Spółce Akcyjnej w W. w stanie wolnym od osób i rzeczy przedmiotowego lokalu mieszkalnego powoda położonego w G. przy ulicy (...), co wynika z treści wyroku Sądu Rejonowego w Gryfinie z 8 sierpnia 2003r. sygn. akt I C 17/03. Po wydaniu tego wyroku ani pozwana D. M. ani pozwana E. M. nie zawierały z powodem umowy najmu tegoż lokalu ani też innej umowy, na podstawie której byłyby uprawnione do korzystania z tego lokalu. Wyrokiem w sprawie I C 17/03 ustalono uprawnienie pozwanej E. M. do otrzymania lokalu socjalnego i nakazano wstrzymanie wykonania opróżnienia przedmiotowego lokalu do czasu złożenia pozwanej przez Gminę G. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Nie ulega wątpliwości, że art. 18 ust. 1 u.o.p.l. ma zastosowanie także do tych osób zajmujących lokal, które wcześniej legitymowały się prawnorodzinnym lub obligacyjnym tytułem do zajmowania lokalu, innym niż najem, co potwierdził także Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 21 października 2015r. w sprawie III CZP 70/15. W uchwale tej wskazano, że nie ma uzasadnionych podstaw do zawężenia zastosowania art. 18 ust. 1 u.o.p.l. do stron stosunku najmu. Nie można jednak pominąć tego, że uregulowanie określone w art.18 ust.3 cyt. ustawy odnosi się wyłącznie do osób zajmujących lokal mieszkalny po orzeczeniu eksmisji, a przed dostarczeniem lokalu socjalnego przez odpowiednią Gminę, bowiem przepis art.18 ust.1 tej ustawy stanowi o obowiązku uiszczania co miesiąc do dnia opróżnienia lokalu odszkodowania przez osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego. Zatem podstawową przesłanką odpowiedzialności określonej w przepisie art.18 ust.3 cyt. ustawy jest fakt zajmowania lokalu mieszkalnego przez daną osobę.

W rozpoznawanej sprawie zebrany materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, że w okresie dochodzonym pozwem tj. od lutego 2006r. do czerwca 2008r. pozwana E. M. nie zajmowała lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ulicy (...). Jak już wcześniej podano, ze zgodnych zeznań świadków: S. B., M. S., H. S. (1), a także świadka J. M. przesłuchanego na ostatniej rozprawie wynika, że pozwana E. M. zamieszkała w przedmiotowym lokalu mieszkalnym w lutym 2000r. wraz z matką tj. D. M., ale już po kilku miesiącach wyprowadziła się ona z tego lokalu i zamieszkała ze S. B. w jego mieszkaniu położonym w G. przy ulicy (...). Od chwili opuszczenia lokalu powoda pozwana przechowywała wszystkie swoje rzeczy w mieszkaniu S. B. i nie mieszkała z matką w lokalu powoda. Dopiero po dziesięciu latach tj. w 2010r. pozwana E. M. po rozstaniu się ze S. B. opuściła jego mieszkanie i ponownie wprowadziła się do mieszkania w G. przy ulicy (...) - do matki. W ocenie Sądu zeznania wskazanych świadków polegają na prawdzie, są zgodne ze sobą i spójne wewnętrznie. Co istotne, z zaoferowanych przez obie strony dokumentów nie można wywieźć wniosków zgodnych z twierdzeniami powoda, że E. M. w okresie objętym powództwem zamieszkiwała w lokalu powoda. W tym bowiem okresie E. M. ani razu nie występowała do (...) S.A. z żadnym wnioskiem, nie dokonywano też żadnych czynności z jej udziałem. Kierowane do niej wezwanie (jedno skierowane wspólnie do D. i E., gdyż drugie dotyczyło wyłącznie D. M.) zostało odebrane przez D. M. i nie ma żadnego dowodu, by w ogóle dotarło do E. M.. Za dowód na poparcie, iż w okresie objętym żądaniem pozwu E. M. zajmowała lokal powoda, nie może służyć również oświadczenie D. M. z 13 lutego 2006r., w którym potwierdziła, iż w przedmiotowym lokalu mieszka wraz z E. M., albowiem wniosek ten kierowany był przez D. M. i tylko przez nią podpisany, bez udziału E. M., w okresie, gdy D. M. realnie groziło wykonanie wyroku eksmisyjnego wobec oferty lokalu socjalnego, zaś przedstawione przez ww. świadków relacje pomiędzy obiema pozwanymi skłaniają do wniosku, że chora na schizofrenię E. M. była dla matki D. M. cierpiącej na chorobę alkoholową i długotrwale nadużywającej alkoholu bardzo dobrym argumentem dla uzasadnienia wniosku kierowanego do (...) S.A. o umożliwienie pozostania w tym lokalu w G., zamiast grożących przenosin do lokalu socjalnego w D.. Skoro pozwana E. M. była w lokalu powoda zameldowana, D. M. mogła zrobić z tego użytek właśnie uzasadniając swój "rozpaczliwy" wniosek o prawo do dalszego zamieszkiwania dwóch schorowanych kobiet w lokalu powoda, pomimo orzeczonej eksmisji. Pisma tego nie sygnowała podpisem E. M. i nie ma informacji, by w ogóle o nim wiedziała. Wykazano jednak, że w lokalu tym zamieszkała ponownie dopiero w lecie 2010r., a zatem długo po okresie, którego dotyczy roszczenie pozwu. Podobnie należy ocenić oświadczenie D. M. z 13 lutego 2009r., w którym potwierdza zamieszkanie w tym lokalu E. M.. Zresztą oświadczenie to złożone zostało w okresie późniejszym niż ten objęty roszczeniem pozwu.

Powód podnosił, że fakt ciągłego zamieszkiwania w spornym lokalu potwierdza fakt, iż pozwana nigdy nie zgłaszała opuszczenia mieszkania i wyprowadzenia się z niego. Jest to prawda, jednakże oceniając ten fakt należy mieć na względzie chorobę psychiczną pozwanej, od lat borykającej się ze schizofrenią paranoidalną. Świadek M. S. podawała, że pozwana ma trudności ze zrozumieniem wszelkich swoich zobowiązań. Świadek H. S. (2) podawała wręcz, że pozwana nie potrafi wykonywać obowiązku utrzymywania w czystości toalety zlokalizowanej we wspólnym korytarzu budynku, gdyż nie jest w stanie właściwie ocenić znaczenia tego zobowiązania, tj. przyjąć, że skoro mieszka w tym lokalu i korzysta z tej toalety, ma obowiązek dbać o jej porządek i o higienę dla dobra swojego i innych mieszkańców. Zdaniem Sądu choroba pozwanej powodowała, że przez te wszystkie lata, gdy mieszkała u S. B., nie interesowała się ona lokalem "matki", zwłaszcza że ta nie dzieliła się wiedzą o zadłużaniu mieszkania, niepłaceniu czynszu. Skoro matka zapewniała E. M., że płaci za lokal, albo przynajmniej nie informowała, że za niego nie płaci, pozwana uznawała, że tak jest, a zatem brak było podstaw do informowania właściciela lokalu o fakcie wyprowadzenia się z lokalu. Podobnie czynią nawet osoby zdrowe, wyprowadzają się z lokalu zajmowanego bez tytułu prawnego, bez informowania o tym właściciela, w sytuacji, gdy w tym lokalu pozostaje inny członek rodziny. Do takiego wniosku prowadzi Sąd analiza zachowań wielu osób zdrowych, nie upośledzonych intelektualnie.

Także pisma kierowane do powoda przez pozwaną E. M. od 2013r. w przedmiocie wysokości zadłużenia czy też ponownego ustalenia wysokości opłat za lokal mieszkalny nie potwierdzają faktu zamieszkiwania E. M. w lokalu powoda w okresie od lutego 2006r. do czerwca 2008r., bowiem były one kierowane przez pozwaną po faktycznym zamieszkaniu w tym lokalu, nadto po śmieci matki. Naturalne jest, że po śmierci poprzedniego najemcy lokalu pozwana zwróciła się do właściciela lokalu w celu uregulowania dalszego w nim zamieszkiwania. Co istotne jednak, działo się to już w czasie, gdy E. M. faktycznie mieszkała w tym lokalu i nie ma odniesienia do okresu wcześniejszego, w szczególności lat 2006-2008. Natomiast pisma te korespondują z zeznaniami świadków i przesłuchaniem pozwanej E. M., z których wynika, że dopiero w 2010r. pozwana zamieszkała ponownie w lokalu powoda.

Podobnie należy ocenić dokumenty przedłożone przez powoda, a dotyczące roku 2015 i 2016r. w zakresie zajmowania przez pozwaną lokalu powoda. Dokumenty te potwierdzają fakt zamieszkiwania pozwanej w roku 2016r., są jednak bez znaczenia jeśli chodzi o okres 2006-2008, albowiem nie potwierdzają, by pozwana mieszkała tam również w tym okresie.

Sąd miał na względzie również to, że powód nie wykazał, by kiedykolwiek wszczął procedurę eksmisji przeciwko D. M. i E. M. i by kiedykolwiek ustalał, kto faktycznie w tym lokalu mieszka. W prosty sposób przyjął, że zamieszkują tam stale osoby zameldowane, co z uwagi na styl życia i chorobę alkoholową D. M. i chorobę psychiczną E. M. nie mogło być uznane za wystarczające.

SSR Magdalena Dąbrowska

ZARZĄDZENIE

1. (...);

2. (...). J. R..

G. (...)