Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 2 sierpnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Łodzi w V Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia S.O. Zbigniew Mierzejewski

Protokolant: sekr. sąd. Dorota Lerka

przy udziale Prokuratora Piotra Stachurskiego

po rozpoznaniu w sprawie W. K. , syna H., urodz. (...) w G.

podejrzanego o to, że:

1.  w okresie od co najmniej czerwca – lipca 2015 roku do 20 grudnia 2015 roku w miejscowości T. oraz innych miejscowościach na terenie prowincji G. w(...) działając wspólnie i w porozumieniu z J. T., M. K., A. K., R. M. (1), J. W., i inną ustaloną osobą oraz co najmniej trzema innymi nieustalonymi dotychczas osobami, brał udział w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na nabyciu co najmniej 210 kilogramów środków odurzających w postaci konopi indyjskich innych niż włókniste, a w następstwie wewnątrzwpsólnotową dostawę z terenu (...)na terytorium (...)wyżej wymienionych środków odurzających w ilości co najmniej 240 kilogramów, co stanowi ich znaczną ilość, działając wbrew przepisom ustawy, w ten sposób, że akceptując cele grupy wykonywał zlecone lub przyjęte w ramach tej grupy zadania czynności umożliwiające realizację celów grupy, dla których została zorganizowana, przy czym z popełnienia tych przestępstw uczynił sobie stałe źródło dochodu

to jest o czyn z art. 258 § 1 k.k.

2.  w bliżej nieustalonych dniach w miesiącach czerwiec – lipiec 2015 roku, działając w miejscowości T. oraz innych miejscowościach na terenie (...) oraz (...) wspólnie i w porozumieniu z M. K., A. K., R. M. (2), J. W., J. T. i inną ustaloną osobą oraz co najmniej trzema innymi nieustalonymi dotychczas osobami, wbrew przepisom ustawy, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia z terenu (...)na terytorium (...) znacznej ilości środków odurzających w postaci konopi indyjskich innych niż włókniste w ilości nie większej niż 70 000 kilogramów, co stanowi znaczną ilość, przy czym z popełnienia tych przestępstw uczynił sobie stałe źródło dochodu i działał w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw

to jest o przestępstwo z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

3.  w bliżej nieustalonych dniach w miesiącach wrzesień – październik 2015 roku, działając w miejscowości T. oraz innych miejscowościach na terenie (...)oraz (...)wspólnie i w porozumieniu z J. T., M. K., A. K., R. M. (2), J. W. i inną ustaloną osobą oraz co najmniej trzema innymi nieustalonymi dotychczas osobami, wbrew przepisom ustawy, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia z terenu (...) na terytorium (...) znacznej ilości środków odurzających w postaci konopi indyjskich innych niż włókniste w ilości nie większej niż 70 000 kilogramów, co stanowi znaczną ilość, przy czym z popełnienia tych przestępstw uczynił sobie stałe źródło dochodu i działał w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw

to jest o przestępstwo z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

4.  w okresie od 15 do 20 grudnia 2015 roku, działając w miejscowości T. oraz innych miejscowościach na terenie (...)oraz (...) wspólnie i w porozumieniu z J. T., M. K., A. K., R. M. (2), J. W. i inną ustaloną osobą oraz co najmniej trzema innymi nieustalonymi dotychczas osobami, wbrew przepisom ustawy, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia z terenu (...) na terytorium (...) znacznej ilości środków odurzających w postaci konopi indyjskich innych niż włókniste w ilości nie większej niż 70 000 kilogramów, co stanowi znaczną ilość, przy czym z popełnienia tych przestępstw uczynił sobie stałe źródło dochodu i działał w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw

to jest o przestępstwo z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku w zw. z art. 65 § 1 k.k.

zażalenia prokuratora na postanowienie Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie o sygn. akt IV1 Kp 81/17, (...)w przedmiocie odmowy zastosowania tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k., art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. oraz art. 249 § 1 k.p.k. i art. 258 § 1 pkt 1 i 2 oraz § 2 k.p.k.

postanawia:

zmienić zaskarżone postanowienie i zastosować wobec W. K. , syna H., urodz. (...) w G. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres 3 (trzech) miesięcy od dnia zatrzymania.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 14 czerwca 2017 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi odmówił zastosowania wobec podejrzanego W. K. środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

Postanowienie Sądu Rejonowego zaskarżył w całości zażaleniem na niekorzyść podejrzanego prokurator zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść zaskarżonego postanowienia, polegający na niezasadnym przyjęciu, że zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje jedynie na możliwość popełnienia przez podejrzanego przestępstw, a nadto, że w sprawie nie zachodzą szczególne przesłanki do zastosowania tymczasowego aresztowania w postaci uzasadnionej obawy ukrywania się podejrzanego oraz uzasadnionej obawy bezprawnego utrudniania postępowania karnego, jak również, że zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania nawet w sytuacji grożącej podejrzanemu surowej kary nie wymaga zastosowania wobec niego tymczasowego aresztowania, podczas gdy rzetelna analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosków całkowicie przeciwnych, a mianowicie, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy w dostateczny sposób uprawdopodabnia popełnienie przez podejrzanego zarzucanych mu wszystkich czynów, zachodzi uzasadniona obawa ucieczki, ukrywania się podejrzanego, bezprawnego utrudniania prowadzenia postępowania karnego, jak również zastosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania uzasadnione jest faktem, iż podejrzanemu grozi surowa kara, której górna granica wynosi co najmniej 15 lat pozbawienia wolności .

Podnosząc powyższe zarzuty prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i zastosowanie wobec W. K. środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie prokuratora mimo pewnej nieprawidłowości redakcyjnej było zasadne.

Wnosząc w konkluzji o zastosowanie wobec podejrzanego tymczasowego aresztowania prokurator dążył przecież nie do uchylenia, ale do zmiany zaskarżonego postanowienia. Podobnie zarzucenie Sądowi Rejonowemu błędnego ustalenia, iż brak jest przesłanek szczególnych stosowania tymczasowego aresztowania pozostawało w oderwaniu od treści zaskarżonego postanowienia. Sąd Rejonowy odmawiając uwzględnienia wniosku prokuratora powołał się bowiem na brak przesłanki ogólnej stosowania środków zapobiegawczych wskazanej w art. 249 § 1 k.p.k. w postaci dużego prawdopodobieństwa popełnienia zarzucanych podejrzanemu czynów zabronionych. Brak stwierdzenia przesłanki ogólnej zwalniał przecież Sąd Rejonowy od oceny zasadności występowania określonych przesłanek szczególnych z art. 258 § 1 i 2 k.p.k.

Od niestaranności redakcyjnej nie był także wolny wniosek prokuratora o zastosowanie wobec podejrzanego tymczasowego aresztowania w tej części, w której w zarzutach z pkt. od 2 do 4 zarzucono podejrzanemu udział w nabyciu konopi indyjskich innych niż włókniste w ilości nie większej niż 70 000 kg, która to ilość nie wynika z żadnego zebranego w sprawie dowodu. Wyjaśnienia współpodejrzanego B. B., na które powołał się w tej kwestii prokurator dotyczyły 70 kg konopi.

Niemniej jednak mimo stwierdzonych wyżej uchybień należało uznać, że zażalenie prokuratora na postanowienie Sądu Rejonowego o odmowie stosowania wobec podejrzanego tymczasowego aresztowania było zasadne i musiało skutkować zmianą zaskarżonego postanowienia poprzez zastosowanie wobec podejrzanego izolacyjnego środka zapobiegawczego na okres trzech miesięcy.

Sąd Okręgowy nie podzielił oceny Sądu Rejonowego, iż wyjaśnienia B. B. w części dotyczącej W. K. są niekonsekwentne i nie mogą zostać uznane za uprawdopodabniające w dużym stopniu stawiane podejrzanemu zarzuty.

Należy przypomnieć, że ocena dowodów dokonywana na użytek stosowania środków zapobiegawczych różni się od ostatecznej merytorycznej oceny dowodów, której dokonuje sąd po rozpoznaniu sprawy.

Rozpoznając wniosek o zastosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania należy ocenić, czy przedstawione we wniosku prokuratora dowody w wysokim stopniu uprawdopodabniają fakt popełnienia zarzucanych podejrzanemu przestępstw.

W ocenie Sądu Okręgowego wyjaśnienia B. B. spełniały ten wymóg. Sąd Rejonowy dyskwalifikując treść wyjaśnień tego współpodejrzanego wskazał na rozbieżność co do imienia jednego z braci K., który zamiast imienia R., jak wyjaśnił podejrzany B. B., nosi imię A., a także na różnicę co do daty urodzenia W. K., który według wyjaśnień B. B. miał być jego rówieśnikiem, czyli być urodzonym (...), podczas gdy W. K. urodził się w (...)

Rozbieżności te na etapie orzekania o środkach zabezpieczających nie przekreślają wiarygodności wyjaśnień podejrzanego B. B.. Należy podzielić twierdzenia zawarte w uzasadnieniu zażalenia prokuratora, że wyjaśniania B. B. co do innych okoliczności związanych z popełnieniem innych przestępstw znalazły potwierdzenie w zebranych dowodach, w tym w wyjaśnieniach Ł. K., Ł. S. i Ł. M..

Podanie błędnego imienia A. K. oraz błędnego roku urodzenia W. K. nie świadczy o niewiarygodności wyjaśnień B. B. w sytuacji, w której B. B. rozpoznał bez żadnych wątpliwości braci K. na okazywanych mu tablicach poglądowych oraz opisał szczegółowo ich rolę w popełnieniu przestępstw związanych z nabyciem konopi indyjskich na terenie (...). Nie można wykluczyć, że A. K. posługiwał się wobec B. B. imieniem R., zaś W. K. świadomie błędnie podał B. B., że jest jego rówieśnikiem.

Wyjaśnienia B. B. będą musiały być przedmiotem krytycznej analizy i szeregu potwierdzeń na dalszym etapie postępowania, choćby poprzez ustalenie czy podejrzani W. i A. K. przebywali na terenie (...)w czasie wskazanym przez B. B. meldując się na podstawie własnych dokumentów tożsamości w hotelu.

Potwierdzone innymi dowodami wyjaśnienia B. B. stanowią wszakże o istnieniu wysokiego prawdopodobieństwa, iż zarówno W. jak i A. K. brali udział w nabyciu środków odurzających w postaci konopi indyjskich na terenie (...) w ilości nie większej niż 70 kg, która to ilość także jest znaczną w rozumieniu art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Przestępstwa zarzucane podejrzanemu zagrożone są karą do 15 lat pozbawienia wolności.

Mając na uwadze okres zarzutów, ich ilość, ilość nabytych środków odurzających, działanie wspólnie i w porozumieniu w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnienie przestępstw należy uznać, że podejrzanemu, w razie potwierdzenia dowodowego zarzutów, realnie może zostać wymierzona surowa kara w rozumieniu art. 258 § 2 k.p.k.

Obawa przed wymierzeniem surowej kary może skłaniać podejrzanego do podejmowania działań utrudniających postępowanie karne włącznie z jego ucieczką i ukrywaniem się.

Należy także zaznaczyć, że nie zostały jeszcze zatrzymane wszystkie osoby biorące udział w zarzucanych podejrzanym przestępstwach. Pozostając na wolności W. K. mógłby zatem podejmować działania mające na celu kontakt z tymi osobami i ustalanie działań mających na celu uniknięcie przez nie odpowiedzialności.

Jedynym zatem środkiem zapobiegawczym, mogącym zabezpieczyć prawidłowy tok postępowania karnego na jego obecnym etapie, jest tymczasowe aresztowanie. Zastosowanie środków nieizoalcyjnych nie mogłoby skutecznie powstrzymać podejrzanego przed podejmowaniem prób kontaktowania się z innymi osobami, w tym także tymi, które nie zostały dotychczas przesłuchane.

Okres, na który zastosowano wobec podejrzanego tymczasowe aresztowanie nie jest nadmierny i powinien być wystarczający dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania karnego na jego obecnym etapie.

W przedmiotowej sprawie nie ujawniły się jednocześnie żadne przesłanki negatywne tymczasowego aresztowania z art. 259 k.p.k.

Mając na uwadze powyższe należało zmienić zaskarżone postanowienie i zastosować wobec podejrzanego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres trzech miesięcy od dnia zatrzymania.