Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 października 2014 roku w S.

sprawy z powództwa P. J.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie

z dnia 10 września 2013 r., sygn. akt I C 29/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powoda P. J. kwotę 1 200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 83/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 września 2013 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie zasądził od pozwanej (...) Spółki akcyjnej w S. na rzecz powoda P. J. kwotę 13.518,51 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi w stosunku rocznym od kwot: 13.268,51 zł od 16 maja 2011 r., 250 zł od 19 sierpnia 2011 r. (punkt I.); oddalił powództwo w pozostałej części (punkt II.); zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.916,99 zł tytułem kosztów procesu (punkt III.); nakazał ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 12 zł (punkt IV.).

Powyższe orzeczenie Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

W dniu 12.04.2011 r. doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzeniu uległ należący do powoda samochód osobowy marki V. o nr rejestracyjnym (...). Sprawcą kolizji była osoba posiadająca umowę obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z pozwanym towarzystwem ubezpieczeń. W dniu 15.04.2011 r. została zgłoszona szkoda pozwanej. Pozwana przeprowadziła postępowanie likwidacyjne, w ramach którego sporządziła kalkulację kosztów naprawy nr (...) i na tej podstawie przyznała powodowi odszkodowanie w kwocie 5618,54 zł. Kwota ta została powodowi wypłacona. Powód nie zgodził się ze stanowiskiem pozwanej i zlecił sporządzenie kalkulacji kosztów naprawy rzeczoznawcy samochodowemu, który oszacował koszt naprawy pojazdu powoda na kwotę 18267,04 zł brutto. Koszt sporządzenia powyższej kalkulacji wyniósł 250 zł brutto. W związku z opinią rzeczoznawcy pełnomocnik powoda wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 12898,50 zł w terminie siedmiu dni od otrzymania wezwania, tytułem odszkodowania uzupełniającego za uszkodzenie pojazdu w następstwie kolizji drogowej. W swym piśmie pozwana zasadniczo podtrzymała swoje stanowisko w sprawie, lecz wypłaciła powodowi dodatkowo kwotę 97,66 zł. Uszkodzenia pojazdu marki V. o nr rejestracyjnym (...), będące następstwem kolizji z dnia 12.04.2011r. były następujące: przednia tablica rejestracyjna; podkładka przedniej tablicy rejestracyjnej; pokrywa silnika; zamek pokrywy komory silnika; zderzak przedni; wzmocnienie zderzaka przedniego; spoiler dolny zderzaka przedniego; uchwyty i wsporniki zderzaka przedniego; listwy zderzaka przedniego - lewa i prawa; krata wlotu powietrza zderzaka przedniego - prawa i środkowa; krata wlotu powietrza; reflektory lewy i prawy; osłona wnęki koła przedniego, lewego; wzmocnienie czołowe; kondensator układu klimatyzacji; chłodnica płynu wspomagania; kierownica powietrza - prawa; chłodnica wody; elektrowentylator; osłona wentylatora; osłona paska rozrządu górna i środkowa; tłumik drgań; wytłumienie dźwiękowe - przednie; błotnik przedni, prawy; słupek przedni, prawy; próg drzwi prawych. Dla przywrócenia samochodu powoda do stanu sprzed wypadku koniecznym i zasadnym jest użycie w procesie jego naprawy - nowych oryginalnych części (tzw. autoryzowanych - sygnowanych znakiem producenta pojazdu), które to części gwarantują eksploatację pojazdu zgodnie z technologią producenta - przy uwzględnieniu między innymi wieku pojazdu, ewentualnych wcześniejszych uszkodzeń, stanu elementów w nim zamontowanych. Koszty naprawy stwierdzonych uszkodzeń w samochodzie marki V., o numerze rejestracyjnym (...), powstałych w wyniku kolizji 12 kwietnia 2011 roku, przy przyjęciu cen części oryginalnych (tzw. autoryzowanych) i kosztów robocizny stosowanych przez odpowiednio wyposażone nieautoryzowane warsztaty naprawcze na dzień szkody (czyli na 12 kwietnia 2011 roku), powinny wynieść 18984,71 zł brutto. Sam fakt sprowadzenia pojazdu zza granicy nie obniża wartości pojazdu przy założeniu, że był serwisowany w autoryzowanej stacji obsługi, natomiast w innych przypadkach można stosować korekty ujemne, czyli obniżające wartość pojazdu. Brak jest jednak jakichkolwiek danych, które by uzasadniały takie korekty. Oględziny samochodu marki V., o numerze rejestracyjnym (...), wykazały brak uszkodzeń niezwiązanych z wypadkiem. Ponadto, oględziny tego samochodu nie wykazały, by pojazd podlegał wcześniejszym naprawom. Użycie nowych oryginalnych części (tzw. autoryzowanych) w procesie naprawy samochodu powoda nie spowoduje wzrostu jego wartości. Ponadto, w efekcie zdarzenia nie doszło do obniżenia wartości handlowej pojazdu powoda, przy założeniu że do naprawy zostaną wykorzystane nowe części oryginalne. Nie jest możliwe ustalenie, czy i które z części alternatywnych niezbędnych w procesie naprawy pojazdu powoda posiadają specyfikację zgodności z częściami oryginalnymi. Zabezpieczenie antykorozyjne alternatywnych elementów metalowych nie jest wykonane na takim samym poziomie jak w częściach oryginalnych. Badania takie były prowadzone między innymi przez koncern V., które jednoznacznie udowodniły inny, gorszy poziom zabezpieczenia antykorozyjnego. Przy montażu części alternatywnych występują problemy z ich wpasowaniem w pojazd. Problemy te wynikają z braku spełnienia normatywów określonych przez producenta. Podstawowym problemem są złe przetłoczenia, które po zamontowaniu takiej części nie współgrają z przetłoczeniami części oryginalnych montowanych na linii produkcyjnej. Częstym problemem są także różne długości części zamiennych, np. za długie lub za krótkie błotniki. Niemożliwe jest ich usunięcie w sposób przywracający estetykę pojazdu gwarantowane przez części oryginalne. Nie jest możliwe ustalenie, czy części alternatywne zastosowane w kosztorysie pozwanej posiadają homologację. Nie jest możliwe ustalenie, które części alternatywne mogą stanowić źródło niebezpieczeństwa dla uczestników kolizji, w której będzie brał udział samochód naprawiany przy ich zastosowaniu. Różnica w cenie pomiędzy częścią oryginalną a alternatywną wynika z procesów technologicznych, grubości elementu, montażu dodatkowych wzmocnień, użytych materiałów, w tym również dodatkowych czynności zabezpieczających (np. antykorozyjnych). Części alternatywne nie są wykonane z tak samo wysokiej jakości materiałów jak części oryginalne. Z tego też między innymi powodu są one tańsze. Kwestia jakości części alternatywnych w środowisku rzeczoznawców samochodowych jest oceniana jednoznacznie negatywnie. Publikacje w tym przedmiocie są zbliżone.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo okazało się uzasadnione w przeważającej części. Sąd zaznaczył, iż powód po rozszerzeniu żądania, domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 13.616,17 zł tytułem odszkodowania za szkodę w jego majątku, powstałą w wyniku kolizji drogowej, której sprawcę wiązała umowa z pozwanym. Podstawę prawną żądania pozwu odnośnie odszkodowania za szkodę majątkową stanowią przepisy 436 § 2 k.c. w związku z art. 822 k.c. i art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003r. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.). Sąd wskazał, iż wina sprawcy szkody nie stanowiła okoliczności spornej w niniejszej sprawie, a powstanie szkody w majątku powoda będące następstwem kolizji pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z działaniem sprawcy szkody. W tej sytuacji Sąd uznał, że odpowiedzialność cywilną za szkodę powstałą w związku z tym zdarzeniem ponosi osoba posiadająca ubezpieczenie O.C. w pozwanej spółce. Sąd wskazał, iż legitymacja bierna pozwanej do występowania w niniejszym procesie wynika z treści art. 19 ust. 1 w/w ustawy. Zatem zdaniem Sądu spełnione zostały przesłanki, od których zależy dopuszczalność kierowania roszczeń pod adresem pozwanej spółki, a więc zadanie powoda uznał za usprawiedliwione co do zasady. Sąd zaznaczył, iż w niniejszej sprawie bezsporne pozostawało, że pozwana zawarła ze sprawcą szkody odpowiedzialnym za kolizję umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Poza sporem był również fakt, iż umowa powyższa obowiązywała kiedy doszło do kolizji z samochodem powoda. Okoliczności tego zdarzenia nie były kwestionowane przez żadną ze stron, podobnie jak fakt uszkodzenia pojazdu powoda. Sąd zaznaczył, iż przedmiot sporu stanowiła wysokość szkody będącej następstwem zdarzenia, w wyniku którego uległ uszkodzeniu pojazd powoda. Pozwana zakwestionowała wysokość kwoty objętej żądaniem pozwu powołując się na ustalenia w zakresie wyceny uszkodzeń dokonane w toku postępowania likwidacyjnego. Zakwestionowała wartość części, stawek za roboczogodzinę oraz czas niezbędny do naprawy. W ocenie pozwanej pojazd miał 6 lat i został sprowadzony zza granicy, co czyni bezzasadnym użycie części nowych w procesie naprawy. Ustalenia kosztów naprawy uszkodzenia pojazdu powoda dokonał na potrzeby niniejszej sprawy biegły z zakresu techniki samochodowej – dr inż. J. P.. W ocenie Sądu opinia biegłego była wiarygodna. Sąd wskazał, iż została ona opracowana zgodnie z treścią postanowienia Sądu i w sposób rzetelny, a rozumowanie biegłego oraz sposób wyciągnięcia wniosków końcowych zostały prawidłowo uzasadnione. Biegły przedstawił i uargumentował dokonane przez siebie wyliczenia oraz przyjęty tok wnioskowania w sposób zrozumiały. Formułując opinię w niniejszej sprawie biegły szczegółowo wskazał, jakie elementy samochodu zostały uszkodzone, co zostało wyszczególnione w stanie faktycznym sprawy. Biegły sądowy odniósł się do wszystkich zastrzeżeń i wątpliwości zgłoszonych przez stronę pozwaną, która nie podjęła polemiki merytorycznej z argumentami przedstawionymi przez biegłego w jego opinii. Biegły wyraźnie uznał, że dla przywrócenia samochodu powoda do stanu sprzed wypadku koniecznym i zasadnym jest użycie w procesie jego naprawy - nowych oryginalnych części (tzw. autoryzowanych - sygnowanych znakiem producenta pojazdu), które to części gwarantują eksploatację pojazdu zgodnie z technologią producenta - przy uwzględnieniu między innymi wieku pojazdu, ewentualnych wcześniejszych uszkodzeń, stanu elementów w nim zamontowanych. Co więcej, użycie takich właśnie części gwarantuje, iż pojazd nie straci na wartości przez to, że brał udział w kolizji drogowej. Nadto, z opinii wynika, że sam fakt sprowadzenia pojazdu zza granicy nie obniża wartości pojazdu przy założeniu, że był serwisowany w autoryzowanej stacji obsługi, natomiast w innych przypadkach można stosować korekty ujemne, czyli obniżające wartość pojazdu. Okazuje się jednak, że brak jest jakichkolwiek danych, które by uzasadniały stosowanie takie korekty. Strona pozwana w żadnym razie nie udowodniła, aby pojazd powodów był eksploatowany w sposób nieprawidłowy, albo że nie był serwisowany. W tym kontekście istotny pozostaje fakt, iż oględziny samochodu marki V., o numerze rejestracyjnym (...), wykazały brak uszkodzeń niezwiązanych z wypadkiem. Ponadto, oględziny tego samochodu nie wykazały, by pojazd podlegał wcześniejszym naprawom. Użycie nowych oryginalnych części (tzw. autoryzowanych) w procesie naprawy samochodu powoda nie spowoduje wzrostu jego wartości. Ponadto, w efekcie zdarzenia nie doszło do obniżenia wartości handlowej pojazdu powoda, przy założeniu że do naprawy zostaną wykorzystane nowe części oryginalne. Zupełnie nieuzasadnione jest twierdzenie, że części alternatywne, zamienne są wystarczające do naprawy. Strona pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów, z których by wynikało, że samochód powoda można przywrócić do stanu sprzed kolizji za pomocą części alternatywnych. Na uwagę zasługuje twierdzenie biegłego, że nie jest możliwe ustalenie, czy i które z części alternatywnych niezbędnych w procesie naprawy pojazdu powoda posiadają specyfikację zgodności z częściami oryginalnymi. Zabezpieczenie antykorozyjne alternatywnych elementów metalowych nie jest wykonane na takim samym poziomie jak w częściach oryginalnych. Badania takie były prowadzone między innymi przez koncern V., które jednoznacznie udowodniły inny, gorszy poziom zabezpieczenia antykorozyjnego. Przy montażu części alternatywnych występują problemy z ich wpasowaniem w pojazd. Problemy te wynikają z braku spełnienia normatywów określonych przez producenta. Podstawowym problemem są złe przetłoczenia, które po zamontowaniu takiej części nie współgrają z przetłoczeniami części oryginalnych montowanych na linii produkcyjnej. Częstym problemem są także różne długości części zamiennych, np. za długie lub za krótkie błotniki. Niemożliwe jest ich usunięcie w sposób przywracający estetykę pojazdu gwarantowane przez części oryginalne. Nie jest możliwe ustalenie, czy części alternatywne zastosowane w kosztorysie pozwanej posiadają homologację. Nie jest możliwe ustalenie, które części alternatywne mogą stanowić źródło niebezpieczeństwa dla uczestników kolizji, w której będzie brał udział samochód naprawiany przy ich zastosowaniu. Podkreślić też trzeba, że nie jest tak, iż różnica w cenie wynika wyłącznie stąd, że części alternatywne nie pochodzą od producenta pojazdu. Różnica w cenie pomiędzy częścią oryginalną a alternatywną wynika z procesów technologicznych, grubości elementu, montażu dodatkowych wzmocnień, użytych materiałów, w tym również dodatkowych czynności zabezpieczających (np. antykorozyjnych). Części alternatywne nie są wykonane z tak samo wysokiej jakości materiałów jak części oryginalne. Z tego też między innymi powodu są one tańsze. Kwestia jakości części alternatywnych w środowisku rzeczoznawców samochodowych jest oceniana jednoznacznie negatywnie. Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że koszty naprawy stwierdzonych uszkodzeń w samochodzie marki V., o numerze rejestracyjnym (...), powstałych w wyniku kolizji 12 kwietnia 2011 roku, przy przyjęciu cen części oryginalnych (tzw. autoryzowanych) i kosztów robocizny stosowanych przez odpowiednio wyposażone nieautoryzowane warsztaty naprawcze na dzień szkody (czyli na 12 kwietnia 2011 roku), powinny wynieść 18.984,71 zł brutto. Sąd stwierdził, iż treść opisanej wyżej pisemnej opinii biegłego nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Rejonowy uznał zatem dowód z opinii pisemnej biegłego sądowego za w pełni wiarygodny, albowiem sporządzona ona została zgodnie z treścią postanowienia dowodowego, w sposób rzetelny, kompletny i fachowy. Zdaniem Sądu treść opinii jest zgodna z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Przedstawiony w niej tok rozumowania w sposób logiczny i jasny prowadzi do sformułowanych wniosków. Sposób dokonywania analizy jest zasadnie motywowany, a ostateczne, końcowe stanowisko biegłego wyrażone w sposób stanowczy. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, brak jest więc podstaw do jej podważenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24.05.2005 r., V CK 659/04, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2002 r., V CKN 1354/00, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7.11.2000 r., I CKN 1170/98, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2000 r., IV CKN 1383/00). Sąd I instancji mając na uwadze art. 361 § 1 k.c., art. 363 § 1 k.c. stwierdził, że powód mógł domagać się od pozwanego kosztów naprawy przy użyciu części nowych, oryginalnych. Sąd wskazał, iż powód miał prawo domagać się od ubezpieczyciela, aby naprawił on szkodę w pełnym zakresie, a zatem przywrócił stan przynajmniej zbliżony do tego sprzed kolizji. W świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego Sąd przyjął, że na odzyskanie przez pojazd walorów sprzed zdarzenia pozwoliłaby naprawa pojazdu przy użyciu części nowych, oryginalnych, stąd też uznał za uzasadnione przyjęcie do obliczenia wysokości odszkodowania wariantu naprawy przy użyciu takich części. Koszt zaś takiej naprawy biegły wyliczył na kwotę 18984,71 zł brutto. Biorąc pod uwagę, iż pozwany wypłacił tytułem odszkodowania kwoty: 5.618,54 zł oraz 97,66 zł, Sąd uznał, iż do zapłaty tytułem odszkodowania uwzględniającego kosztów naprawy pozostała kwota 13.268,51 zł. Za zasadne Sąd uznał także żądanie zapłaty 250 zł tytułem kosztów jakie powód poniósł w postępowaniu likwidacyjnym na wykonanie prywatnej ekspertyzy przez rzeczoznawcę samochodowego. Zdaniem Sądu Rejonowego koszty ekspertyzy we wskazanej kwocie należy uznać w niniejszej sprawie za pozostające w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą powoda, a konieczność ich poniesienia była celowa i zasadna, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności niniejszej sprawy. Sąd zaznaczył, iż stwierdzenia rzeczoznawcy samochodowego odnośnie części, które uległy uszkodzeniu, kosztów i czasu naprawy pojazdu powoda zostały w dużym stopniu potwierdzone przez biegłego sądowego. Za zasadny Sąd uznał argument, że powód nie posiada wiedzy specjalistycznej w zakresie techniki samochodowej, więc sam nie był w stanie rozsądnie ocenić stanowiska pozwanego odnośnie szkody i jej wysokości. Za logiczne i uzasadnione Sąd uznał postępowanie, że poszkodowany, aby uchronić się przed niezasadnymi roszczeniami w stosunku do ubezpieczyciela zasięga opinii eksperta, a tym samym w konsekwencji nie wytacza powództwa, bez uprzedniego upewnienia się, że jego roszczenia mogą być uzasadnione. W tym stanie rzeczy Sąd I instancji uznał koszty prywatnej ekspertyzy w wysokości 250 zł również za element szkody powoda pozostający w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, za które odpowiedzialność ponosi pozwany (art. 361 § 1 k.c.). Łączna kwota świadczenia, jakiego powód mógł się domagać od pozwanego zakładu ubezpieczeń wyniosła zatem 13.518,51 zł i taką też kwotę Sąd zasądził na jego rzecz od pozwanego, o czym orzekł w pkt I wyroku. Sąd Rejonowy zaznaczył, iż roszczenie o odsetki znajduje swoje oparcie w treści art. 481 § 1 k.c. Data początkowa naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie w płatności odszkodowania za naprawę pojazdu wskazana została zgodnie z żądaniem pozwu i przypada na dzień 16.05.2011 r., a więc po upływie 30-sto dniowego terminu do zakończenia postępowania likwidacyjnego (art. 817 § 1 kc w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Z kolei data początkowa naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie w płatności kwoty 250 zł przypada na dzień po upływie terminu do zapłaty określonym w wezwaniu, tj. 19.08.2011 r. W pozostałej części, powództwo jako bezzasadne Sąd I instancji oddalił.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Stroną wygrywającą postępowanie jest powód, stosownie zatem do zasad przewidzianych w art. 98 k.p.c. w/w pozwana winna zwrócić mu koszty procesu. Na koszty te w niniejszej sprawie składały się: opłata od pozwu uiszczona w łącznej kwocie 669 zł, zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie łącznej 831 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2400 zł, a także opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego została określona zgodnie z treścią rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2002, nr 163, poz. 1349 ze zm.), przy uwzględnieniu § 4 ust. 2 przywołanego rozporządzenia, z którego wynika, że w razie zmiany w toku postępowania wartości stanowiącej podstawę obliczenia opłat, bierze się pod uwagę wartość zmienioną, dopiero poczynając od następnej instancji. Łączna wysokość kosztów procesu, których zwrotu powód mógł domagać się od pozwanej wyniosła w niniejszej sprawie 3.917 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana, zaskarżając go w części co do kwoty 10.371,02 zł. Strona skarżąca orzeczeniu temu zarzuciła obrazę przepisów prawa materialnego tj.:

-art. 70a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2012.1137 j.t.), co doprowadziło do błędnego przekonania, że część zamienna o jakości porównywalnej z jakością części z tzw. logo producenta nie jest częścią oryginalną;

-art. 361 k.c. i art. 822 k.c. poprzez uznanie, że żądaniem mieszczącym się w zakresie odpowiedzialności ubezpieczyciela jest żądanie odszkodowania w wysokości 18.984,71 zł, obejmujące, koszty naprawy jedynie z użyciem części z tzw. logo producenta.

Wskazując na powyższe skarżąca wniosła o: zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I poprzez zasądzenie kwoty 3.147,49 zł, oddalenie powództwa w pozostałej części i stosowne rozdzielenie kosztów; zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów sądowych według norm przepisanych, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych za postępowanie przed sądem odwoławczym.

W odpowiedzi na apelację strona powodowa wniosła o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej okazała się niezasadna.

Sąd Odwoławczy podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji i przyjmuje je za własne, bez ich ponownego przytaczania. Uznaje również za prawidłową wywiedzioną na ich podstawie ocenę prawną.

Argumentacja apelacji kwestionująca wysokość przyznanego powodowi odszkodowania sprowadza się do odmiennej od dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w istocie bowiem kwestionuje wysokość szkody ustalonej przez Sąd Rejonowy.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji poddał wnikliwej ocenie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Jednocześnie dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego odpowiada wymogom stawianym przez przepis art. 233 § 1 k.p.c., tj. regułom logicznego rozumowania, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów.

Zdaniem Sądu Odwoławczego nie jest zasadny podniesiony w niej zarzut naruszenia art. 361 k.c. i art. 822 k.c. polegający na uznaniu, że żądaniem mieszczącym się w zakresie odpowiedzialności ubezpieczyciela jest żądanie odszkodowania w wysokości 18.984,71 zł, obejmujące, koszty naprawy jedynie z użyciem części z tzw. logo producenta.

Wymaga przy tym podkreślić, iż przepis art. 361 k.c. wyraża obowiązującą w polskim prawie cywilnym zasadę pełnego odszkodowania, w myśl której naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego przez poszkodowanego uszczerbku. Jeżeli dochodzi do naprawienia szkody przez naprawę uszkodzonego pojazdu, to naprawienie szkody przez ubezpieczyciela polega na zapłaceniu kwoty pieniężnej koniecznej do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego.

Po przeprowadzonej analizie zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego Sąd Okręgowy, wbrew stanowisku apelującej, doszedł do przekonania, iż w kontekście zasady pełnego odszkodowania do przywrócenia do stanu poprzedniego pojazdu powoda marki V. o nr rejestracyjnym (...) koniecznym jest wykorzystanie w procesie jego naprawy nowych oryginalnych części, tzw. autoryzowanych – sygnowanych znakiem producenta pojazdu, a nie części nieautoryzowanych, tzw. zamienników. W tym zakresie Sąd Rejonowy prawidłowo oparł się na ekspertyzie biegłego sądowego J. P. z dnia 30 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy podkreśla, iż zagadnienie ustalenia wysokości szkody w pojeździe mechanicznym wymaga wiadomości specjalnych. Opinia biegłego ma zaś na celu ułatwienie sądowi należytą ocenę zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2000 r., sygn. akt I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64). W wyroku z dnia 23 lipca 2013 r. (sygn. akt I ACa 316/13, LEX nr 1363289) Sąd Apelacyjny w Łodzi stanął na stanowisku, że z istoty i celu dowodu z opinii biegłego wynika, że jeżeli rozstrzygnięcie sprawy wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii biegłego jest koniecznością. W takim przypadku sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeżeli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym.

Mając powyższe uwagi na względzie Sąd Okręgowy wskazuje, iż w rozpatrywanej sprawie Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 24 kwietnia 2013 r. słusznie dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego J. P. na okoliczności w tym postanowieniu wymienione (k. 352-354). Wymieniony biegły sądowy w tym przedmiocie sporządził opinię pisemną z dnia 30 maja 2013 r. (k. 363-416). Z opinii tej jasno wynika, że do przywrócenia pojazdu powoda do stanu sprzed wypadku konieczne jest użycie części nowych, oryginalnych, sygnowanych znakiem producenta. Apelująca reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w toku postępowania przed Sądem I instancji, nie podniosła żadnych zarzutów do tej opinii. Sąd orzekający stwierdza, iż wymieniony biegły wydając w zleconym mu przedmiocie opinię miał do tego wymagane kwalifikacje, a sporządzając ją zapoznał się zarówno z aktami sprawy, w tym zgromadzonym materiałem dowodowym dotyczącym przedmiotu zlecenia oraz przeprowadził oględziny pojazdu. Z treści przedmiotowej opinii biegłego wynika jednoznaczne stanowisko, iż dla przywrócenia samochodu powoda marki V. o nr rejestracyjnym (...) do stanu sprzed wypadku koniecznym i uzasadnionym jest wykorzystanie w procesie jego naprawy nowych oryginalnych części, tzw. autoryzowanych – sygnowanych znakiem producenta pojazdu producenta pojazdu, a nie części nieautoryzowanych, tzw. zamienników. Biegły wskazał, że części autoryzowane – sygnowane znakiem producenta pojazdu gwarantują eksploatację pojazdu zgodnie z technologią producenta. Biegły wskazał też na różnice dotyczące nowych części oryginalnych, tzw. autoryzowanych – sygnowanych znakiem producenta pojazdu, a części nieautoryzowanych. Biegły ustalił, iż użycie nowych części oryginalnych, tzw. autoryzowanych – sygnowanych znakiem producenta pojazdu w procesie naprawy pojazdu nie spowoduje wzrostu jego wartości. Zdaniem Sądu orzekającego biegły w sposób przekonywujący uargumentował swoje stanowisko. W związku z tym Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął na podstawie tej opinii wysokość szkody wynoszącej 18.984,71 zł brutto powstałej w wyniku kolizji z dnia 12 kwietnia 2011 r. w samochodzie powoda marki V. o nr rejestracyjnym (...), przy uwzględnieniu cen części oryginalnych, tzw. autoryzowanych. Tym samym wbrew stanowisku apelującej nie było podstaw do ustalenia wysokości tej szkody przy uwzględnieniu cen części nieautoryzowanych. W ocenie Sądu Odwoławczego odmienne ustalenia w omawianej kwestii wymagającej wiadomości specjalnych nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym, a w związku z tym samym nie sposób poczynić sprzecznych ustaleń z prawidłową opinią biegłego sądowego J. P., czego domagała się w apelacji pozwana.

Z kolei kwestia rozumienia pojęcia „część oryginalna” na gruncie przepisu art. 70a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym nie miała znaczenia dla sprawy, albowiem wysokość szkody jest ustaleniem faktycznym dokonywanym w konkretnych okolicznościach. Na gruncie kodeksu cywilnego brak jest unormować regulujących ściśle sposób ustalania szkody, w szczególności ustalających jakie części należy użyć do naprawy uszkodzonego pojazdu. Każdorazowo zatem ustalenie wysokości szkody wymaga ustalenia jakie konkretnie części należy użyć w danym przypadku. W tej kwestii wypowiedział się zaś biegły sądowy wydając opinię w sprawie, która nie była kwestionowana przez stronę pozwaną.

W konsekwencji ostatecznie wyliczona przez Sąd Rejonowy kwota 13518,51 zł należna powodowi nie budzi zastrzeżeń Sądu Odwoławczego.

Z tych względów apelacja pozwanego podlegała oddaleniu, o czym orzeczono na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie 2. sentencji wyroku na podstawie o art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Z regulacji art. 108 § 1 k.p.c. wynika, że sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Cytowany przepis wyraża podstawową zasadę rozstrzygania o kosztach postępowania - odpowiedzialności za jego wynik. Mając powyższe unormowanie na względzie Sąd Okręgowy wskazuje, iż w rozpatrywanej sprawie apelacja pozwanej okazała się w całości niezasadna, a więc to ona jest w rozumieniu art. 98 § 1 k.p.c. stroną przegrywającą sprawę w postępowaniu apelacyjnym. Zatem wobec złożonego przez stronę powodową żądania zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, to pozwana winna zwrócić jej przedmiotowe koszty. Na koszty te złożyło się wyłącznie wynagrodzenie reprezentującego stronę powodową radcy prawnego w wysokości 1.200 zł, które przy uwzględnieniu wartości przedmiotu zaskarżenia, zostało ustalone na podstawie § 2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 5 oraz § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (j.t. Dz.U. z 2013 r. poz. 490).