Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Paulina Kowalczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 20.04, 24.04.20.07.2017 roku sprawy, przeciwko M. H. s. P. i B. ur. (...) w miejscowości R.

obwinionego o to że:

W dniu 18 listopada 2016r. tj. siedem dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres zameldowania, będąc właścicielem samochodu marki M. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 03 marca 2016r. ok. godz. 11:55

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 KW w związku z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn zm.

orzeka

I.  Obwinionego M. H. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu.

II.  Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 277/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strażnik miejski B. T. w dniu 3 marca 2016 r. ok. godz. 11.55 w W. przy ul. (...) ujawnił wykroczenie drogowe z art. 92 § 1 kw, polegające na niezastosowaniu się przez kierującego pojazdem marki M. o nr rej. (...) do znaku drogowego B-36, tj. zakazu zatrzymywania się ( notatka urzędowa – k. 1, zdjęcia – k. 2).

W związku z powyższym, Straż Miejska podjęła czynności wyjaśniające, które wykazały, iż właścicielem pojazdu jest M. H.. Pismem z dnia 10 marca 2016 r. Straż Miejska wezwała właściciela pojazdu za pośrednictwem poczty na adres zameldowania w miejscowości L., do wskazania, komu powierzył pojazd w oznaczonym czasie zaznaczając, że spoczywa na nim obowiązek wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie oraz, że osobę, której powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie należy wskazać poprzez wypełnienie i dostarczenie Straży Miejskiej części B załącznika w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. Straż Miejska jednocześnie poinformowała, że w przypadku, gdy nie dopełni obowiązku określonego w art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, tj. nie wskaże komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie i popełni wykroczenie określone w art. 96 § 3 Kodeksu Wykroczeń oraz, że w związku z powyższym zakończenie prowadzonych czynności wyjaśniających w sprawie nastąpi poprzez wyrażenie zgody na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego w wysokości 200 zł, a także, że mandat karny kredytowany zostanie wystawiony i przesłany po uprzednim wypełnieniu, podpisaniu i odesłaniu załączonego oświadczenia, zawartego w części C załącznika ( pismo – k. 3). Wezwanie odebrał P. H., ojciec obwinionego, w dniu 14 marca 2016 r., co potwierdził własnoręcznym podpisem ( zpo – k. 4). Wobec braku odpowiedzi, Straż Miejska ponownie wysłała wezwanie do wskazania osoby na ten sam adres w dniu 3 listopada 2016 r., pismo ponownie odebrał P. H. ( zpo – k. 6).

Wobec braku jakiejkolwiek reakcji M. H. na wezwania, Straż Miejska skierowała do Sądu wniosek o ukaranie go za wykroczenie z art. 96 § 3 kw. Wyrokiem nakazowym z dnia 31 stycznia 2017 r. obwiniony został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Od wyroku nakazowego sprzeciw wniósł obwiniony, wnosząc o umorzenie postępowania. Podniósł, że nie otrzymał do rąk własnych żadnych wezwań, gdyż nie mieszka pod adresem zameldowania, a jego nieobecność nie jest chwilowa ani krótkotrwała. Obwiniony wskazał adres do doręczeń. Nadto, obwiniony powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2014 r. w sprawie III KK 452/1, wywodząc, że Straż Miejska, kierując wniosek o ukaranie, przekroczyła swoje uprawnienia, co winno skutkować umorzeniem postępowania z uwagi na brak skargi uprawnionego oskarżyciela ( sprzeciw – k. 14).

M. H. zapoznał się z treścią kierowanych do niego wezwań w trakcie lektury akt niniejszej sprawy w dniu 28 lutego 2017 r. W dniu 2 marca 2017 r. skierował pismo do Straży Miejskiej w W., w którym oświadczył, że we wskazanym czasie nie powierzał nikomu swojego samochodu ( pismo – k. 19). Ojciec obwinionego, P. H., złożył pisemne oświadczenie, w którym potwierdził, że syn nie zamieszkuje pod tym adresem, ojciec odbiera za niego korespondencję i odkłada ją w wyznaczone miejsce, skąd M. H. odbiera pocztę, gdy odwiedza rodziców ( oświadczenie – k. 38).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego na rozprawie (k. 26-27), dokumentów w postaci notatek strażników miejskich (k. 1, 7), zdjęć (k. 2), wezwań do wskazania użytkownika pojazdu (k. 3, 5), zwrotnego potwierdzenia odbioru (k. 4, 6), pisma obwinionego (k. 18), oświadczenia P. H. (k. 38) które to dokumenty wobec braku przeciwdowodów i braku kwestionowania ich prawdziwości przez strony, Sąd ocenił jako odpowiadające prawdzie.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu zatem m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W niniejszej sprawie wezwanie do pisemnego wskazania danych osoby, której pojazd w oznaczonym w tych pismach czasie został powierzony do używania lub kierowania i udzielenia odpowiedzi w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma zostało skierowane na adres zameldowania obwinionego, który nie pokrywał się z adresem zamieszkania. Zgodnie art. 132 § 2 zd. pierwsze kpk, stosowanym odpowiednio w postępowaniu w sprawach o wykroczenia na mocy art. 38 § 1 kpow, w razie chwilowej nieobecności adresata w jego mieszkaniu pismo doręcza się dorosłemu domownikowi. Jak zostało to w sposób wystarczająco udowodniony w postępowaniu, M. H. nie mieszka pod adresem zameldowania, jego nieobecność w L. nie była chwilowa, ale stała. Obwiniony wskazuje, że jego właściwym adresem zamieszkania jest W., ul. (...). Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że samochód, będący własnością obwinionego posiada numer rejestracyjny właściwy dla W. (DW), a nie dla miasta L. w powiecie (...) ( (...)). W związku z powyższym, należało uznać, że obwiniony nie został prawidłowo wezwany do wskazania komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Termin do wywiązania się z tego obowiązku zaczął biec dopiero w momencie zapoznania się obwinionego z aktami sprawy już na etapie postępowania sądowego, co, jak wynika z karty przeglądowej akt, miało miejsce 28 lutego 2017 r. Wysyłając zatem pismo do Straży Miejskiej w dniu 2 marca 2017 r. z informacją, że swojego samochodu we wskazanym czasie nie udostępniał nikomu, obwiniony zrealizował obowiązek, o którym mowa w art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Tym samym, nie można uznać go za winnego zarzucanego mu wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

Na marginesie powyższych rozważań, w odniesieniu do podnoszonych przez obwinionego zarzutów co do możliwości wystąpienia przez Straż Miejską z wnioskiem o ukaranie, należy wskazać, że kwestię tę, budzącą istotne wątpliwości w doktrynie i orzecznictwie, rozstrzygnął Sąd Najwyższy w uchwale składu 7 sędziów z dnia 30 września 2014 r. w sprawie I KZP 16/14, której to uchwale Sąd Najwyższy nadał moc zasady prawnej. W przywołanej uchwale, SN stwierdził, że na podstawie przepisu art. 17 § 3 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2013 r. poz. 395 z późn. zm.), w brzmieniu po nowelizacji ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 225, poz. 1466), straży gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenia z art. 96 § 3 Kodeksu wykroczeń.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uniewinnił obwinionego M. H. od zarzutu popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

Z uwagi na uniewinnienie oskarżonego, koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Z tych względów orzeczono, jak w sentencji wyroku.