Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. VII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Marcin Oleśko

Protokolant: sekr. sądowy Anna Krawczyńska

przy udziale Prokuratora: Beaty Wojciechowskiej, Jakuba Bętkowskiego

po rozpoznaniu w dniach 13 grudnia 2016 roku, 14 lutego 2017 roku

sprawy B. P. s. J. i D. z domu K., ur. (...) w B.

oskarżonego o to, że:

w nocy z dnia 04/05 czerwca 2015 roku ok. godz. 01.00 w P., woj. (...) skierował groźbę karalną wobec W. P. w ten sposób, że podczas zgłoszonej przez W. P. interwencji policji w wynajmowanej kwaterze przy ul. (...), w trakcie zatrzymywania osoby B. P., zagroził on W. P., że dokona zniszczenia mienia na jego szkodę, przy czym groźba ta wzbudziła u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk

1.  oskarżonego B. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tym uzupełnieniem, iż przyjmuje, że w czasie popełnienia tego czynu oskarżony miał ograniczoną w znacznym stopniu zdolność pokierowania swoim postępowaniem z powodu organicznych zaburzeń osobowości, czym wyczerpał dyspozycję art. 190 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk i za to na podstawie art. 190 § 1 kk wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie w dniu 5 czerwca 2015 roku, przyjmując, że jest on równoważny 1 (jednemu) dniowi kary pozbawienia wolności;

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. D. kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonemu przez obrońcę wyznaczonego z urzędu;

4.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.158,92 (jeden tysiąc sto pięćdziesiąt osiem złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) złotych tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 60,00 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt VII K 207/16

UZASADNIENIE

B. P. wraz z A. A. od czerwca 2015 r. wynajmowali pokój
w hotelu znajdującym się w P. przy ul. (...), należącym do W. P..

/zeznania W. P. – k. 6v.-7, k. 54v.-55,

wyjaśnienia B. P. – k. 14v.,

zeznania A. A. – k. 17, k. 55v./

W godzinach wieczornych w dniu 04 czerwca 2015 r. w pokoju wynajmowanym przez A. A. i B. P., A. A. wraz z innymi lokatorami hotelu w obecności B. P. spożywała alkohol.

/zeznania W. P. – k. 6v.-7, k. 54v.-55,

wyjaśnienia B. P. – k. 14v.,

zeznania A. A. – k. 55v/

Ponieważ w pokoju było głośno, w pewnym momencie do pokoju przyszedł W. P., żeby uciszyć osoby w nim obecne. Po ich uspokojeniu, opuścił pokój i wrócił do swojego mieszkania.

/zeznania W. P. – k. 6v.-7, k. 54v.-55/

Następnie około północy, z 04 na 05 czerwca 2015 r., w pokoju wynajmowanym przez A. A. oraz B. P. doszło do kłótni i rękoczynów pomiędzy B. P. oraz innym lokatorem hotelu o imieniu Ł..

/wyjaśnienia B. P. – k. 14v.,

zeznania A. A. – k. 55v./

Właściciel hotelu zaalarmowany hałasami i krzykami ponownie udał się na górę, do pokoju wynajmowanego przez B. P. i A. A..

/zeznania W. P. – k. 6v.-7, k. 54v.-55,

wyjaśnienia oskarżonego – k. 14v./

A. A. zadzwoniła na Policję.

/zeznania A. A. – k. 55v./

Po północy W. P. w związku z agresywnym i głośnym zachowaniem B. P. i A. A. oraz spostrzeżonymi zniszczeniami wyposażenia w pokoju zadzwonił na Policję w celu zgłoszenia interwencji.

/notatka urzędowa – k. 2,

zeznania W. P. – k. 54v.-55, k. 55v.,

zeznania świadka Ł. S. – k. 66v. – 67,

zeznania świadka M. F. – k. 67v./

W. P. nie życzył sobie, aby B. P. oraz A. A. pozostali dłużej w jego hotelu, w związku z czym zażądał opuszczenia hotelu oraz oddał im część uiszczonego czynszu.

/zeznania W. P. – k. 6v.-7, k. 54v.-55.,

częściowo wyjaśnienia B. P. – k. 14v./

Funkcjonariusze Policji przybyli na miejsce interwencji około godz. 00.30.

/notatka urzędowa – k. 2/

Po przyjeździe funkcjonariuszy do hotelu należącego do W. P. i przystąpieniu przez nich do interwencji, B. P. oddalił się
z hotelu.

/zeznania W. P. – k. 6v.-7, k. 54v.-55,

zeznania M. F. – k. 67-67v./

A. A. nie chciała dobrowolnie opuścić hotelu. Udała się po rzeczy do wynajmowanego pokoju. Tam zasnęła.

/zeznania W. P. – k. 6v.-7, 54v.-55,

wyjaśnienia oskarżonego – k. 14v./

Funkcjonariusze Policji udali się do pokoju, aby wyprowadzić A. A.
z hotelu. Ta stawiała opór i była agresywna. Policjanci przystąpili do czynności mających na celu wyprowadzenie A. A. z hotelu i zaprowadzenie jej do radiowozu.

/zeznania W. P. – k. 6v.-7, 54v.-55,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 14v./

W czasie podjętej przez interweniujących funkcjonariuszy próby umieszczenia A. A. w radiowozie, nagle w pobliżu znajdujących się już na zewnątrz budynku policjantów, A. A. oraz W. P. pojawił się oskarżony
i wówczas skierował pod adresem pokrzywdzonego groźbę spalenia hotelu znajdującego się przy ul. (...), którego właścicielem jest pokrzywdzony.

/zeznania W. P. – k. 6v.-7, k. 54v.-55,

wyjaśnienia B. P. – k. 14v.,

zeznania Ł. S. – k. 66v.-67,

zeznania M. F. – k. 67-67v./

Oskarżony w związku ze swoim zachowaniem został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji. Był trzeźwy.

/protokół zatrzymania – k. 5-5v.,

notatka urzędowa – k. 2/

Zatrzymana została również A. A.. A. A. była nietrzeźwa – zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu wynosiła 0,95 mg/l.

/protokół zatrzymania – k. 4-4v.,

notatka urzędowa – k. 2,

protokół z badania trzeźwości – k. 3-3v./

W. P. obawiał się gróźb oskarżonego.

/zeznania W. P. – k. 55-55v./

Oskarżony B. P. ma 32 lata. Posiada wykształcenie zawodowe.
Z zawodu jest mechanikiem pojazdów samochodowych. Wykonuje pracę na umowie zlecenie jako pracownik służb porządkowych z miesięcznym wynagrodzeniem w kwocie 1.500 – 1.700 złotych netto. Jest kawalerem. Posiada 3-letnią córkę. Nie posiada nikogo na utrzymaniu. Nie posiada majątku.

/dane osobo-poznawcze – k. 14/

Oskarżony był dotychczas karany.

/dane o karalności – k. 195-197,

odpisy wyroków i postanowień – k. 39-48,

odpis wyroku – k. 47/

Oskarżony był już między innymi dwukrotnie karany za czyn z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 kk tj. w 2006 r. za kierowanie w stosunku do E. J. gróźb pozbawienia życia oraz w 2010 r. za kierowanie względem M. B. gróźb pozbawienia życia.

/odpis wyroku – k. 39,

odpis wyroku – k. 47/

Oskarżony B. P. był zatrzymany w niniejszej sprawie w dniu 5 czerwca 2015 r.

/protokół zatrzymania osoby – k. 5/

B. P. nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo. Jednakże występują u niego inne zakłócenia czynności psychicznych pod postacią organicznych zaburzeń osobowości i uzależnienia mieszanego. Oskarżony w czasie popełnienia zarzuconego mu czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu, natomiast miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność pokierowania swoim postępowaniem
z powodu organicznych zaburzeń osobowości.

/opinia sądowo-psychiatryczna – k. 72-75/

Oskarżony przesłuchany na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i złożył wyjaśnienia.

/wyjaśnienia oskarżonego – k. 14v./

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się w głównej mierze na zeznaniach pokrzywdzonego W. P., które co do dwukrotnie podjętej interwencji w pokoju wynajmowanym przez oskarżonego i A. A., zniszczeń wyposażenia wynajmowanego pokoju, żądania opuszczenia przez wynajmujących hotelu, chęci rozliczenia się z nimi, zachowania B. P. oraz A. A. po przyjeździe Policji na miejsce interwencji pozostają konsekwentne, logiczne oraz spójne zarówno w odniesieniu do zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed sądem. Świadek ten był bezpośrednim świadkiem zachowań oskarżonego B. P., polegającego na kierowaniu przez niego gróźb zniszczenia mienia pod jego adresem. Zeznania pokrzywdzonego korelują z wyjaśnieniami oskarżonego B. P. co faktu kierowania gróźb pod adresem pokrzywdzonego przez oskarżonego (co do samej treści gróźb zeznania pokrzywdzonego oraz wyjaśnienia pokrzywdzonego nie do końca się pokrywają, jednakże o tym poniżej), faktu podjęcia przez właściciela hotelu interwencji
w pokoju oskarżonego około północy, a także z żądaniem pokrzywdzonego do opuszczenia hotelu przez oskarżonego oraz A. A., próbą finansowego rozliczenia za najem, przebiegiem interwencji Policji wobec A. A., która nie chciała opuścić pokoju hotelowego. Zeznania złożone przez pokrzywdzonego w postępowaniu przygotowawczym korelują z tymi złożonymi przez niego w postępowaniu sądowym, poza szczegółem w postaci ilości noży, które trzymał oskarżony w chwili, gdy pokrzywdzony udał się po raz drugi do ich pokoju znajdującego się na górze budynku. Ponadto, pokrzywdzony przesłuchany przed sądem zeznał, że po raz drugi na górę udał się na skutek telefonu wykonanego przez jego lokatora o imieniu Ł., jednakże szczegół ten ma dla przebiegu zdarzeń drugorzędne znaczenie. Faktem jest jednak, że lokator o imieniu Ł. znajdował się w okolicach pokoju hotelowego oskarżonego, albowiem oskarżony, jak i A. A. zeznali, że to pomiędzy oskarżonym a lokatorem Ł. doszło do scysji i rękoczynów.

Sąd dał wiarę zeznaniom funkcjonariuszy Policji interweniujących na miejscu zdarzenia w osobach Ł. S. oraz M. F.. Wiarygodność zeznań tych świadków nie budzi wątpliwości, albowiem są oni w sprawie osobami bezstronnymi, nie mają interesu w sprzyjaniu którejkolwiek ze stron interwencji oraz byli bezpośrednimi świadkami kierowania przez oskarżonego gróźb pod adresem W. P.. Ich zeznania pozostają zgodne co do zrelacjonowanego przez pokrzywdzonego przebiegu interwencji oraz w części korelują z wyjaśnieniami B. P..

Z pewną dozą ostrożności ocenić należało zeznania świadka A. A., która zeznawała odmiennie w postępowaniu przygotowawczym oraz następnie w postępowaniu sądowym. Sąd dał wiarę zeznaniom A. A. złożonym w postępowaniu sądowym, bowiem korelują one z zeznaniami pokrzywdzonego, wyjaśnieniami oskarżonego oraz zeznaniami Ł. S. oraz M. F.. W ocenie Sądu zmiana treści zeznań przez A. A. mogła być wynikiem pogorszenia się ich relacji uczuciowej, bowiem jak zeznał W. P. świadek A. A. została przygarnięta przez lokatora o imieniu Ł..

Sąd wyjaśnieniom oskarżonego dał wiarę w tej części, w której korelują one
z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie w postaci zeznań pokrzywdzonego oraz zeznań świadków Ł. S. oraz M. F., co do faktu drugiej interwencji właściciela hotelu na górze, żądania opuszczenia przez pokrzywdzonego hotelu, próby finansowego rozliczenia wynajmu, kierowania gróźb przez oskarżonego pod adresem pokrzywdzonego, agresywnego zachowania A. A. względem interweniujących policjantów. Sąd dał również wiarę wyjaśnieniom oskarżonego co do treści kierowanych pod adresem W. P. gróźb. Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego odnoszącym się do brutalnego postępowania policjantów względem A. A.. W ocenie Sądu stwierdzenie to jest wyrazem negatywnej oceny przez oskarżonego faktu podjęcia przez policjantów interwencji oraz zastosowania środków przymusu wobec agresywnie zachowującej się A. A..

Co do treści samych gróźb kierowanych pod adresem pokrzywdzonego, to zeznania wszystkich świadków, poza zeznaniami A. A., pozostają ze sobą zgodne co do tego, że oskarżony groził pokrzywdzonemu spaleniem należącego do niego hotelu (budynku). A. A. przesłuchana w postępowania sądowym zeznała, że B. P. kierował pod adresem pokrzywdzonego groźby, jednakże nie pamięta ich treści. Świadek Ł. S. zeznał, że groźby oskarżonego obejmowały poza spaleniem budynku również pobicie oraz zabicie pokrzywdzonego. Adnotacja taka znalazła się również w notatce urzędowej z interwencji (k. 2) sporządzonej przez tego świadka, jednakże groźba o takiej treści nie znalazła odzwierciedlenia w zeznaniach M. F., jak i samego pokrzywdzonego. Tym samym przyjąć należało, że groźby kierowane przez oskarżonego dotyczyły wyłącznie spalenia mienia. Odnosząc się również do treści wyjaśnień złożonych przez oskarżonego, to z literalnej treści jego zeznań wynika, że wypowiedziane przez niego groźby dotyczyły spalenia osoby pokrzywdzonego, a nie jego budynku. Jednakże mając na względzie okoliczności sprawy – wynajęcie pokoju w hotelu pokrzywdzonego, żądanie opuszczenia hotelu przez oskarżonego i A. A., co było przyczyną podjętej przez Policję interwencji – groźba oskarżonego powinna być rozumiana jako groźba spalenia hotelu należącego do pokrzywdzonego.

Na podstawie jednoznacznej opinii wydanej przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów należało przyjąć, że oskarżony w chwili popełnienia czynu miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do pokierowania swoim postępowaniem z powodu organicznych zaburzeń osobowości, jednakże w tym czasie miał zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu.

Wydana w sprawie opinia biegłych z dziedziny psychiatrii nie budzi zastrzeżeń pod względem fachowości i rzetelności. Nie była ona także kwestionowana przez strony, dlatego była podstawą ustaleń faktycznych w zakresie tą opinią objętych.

Sąd uznał za wiarygodny także pozostały materiał dowodowy w sprawie – dane o karalności, odpisy wyroków i postanowień wydanych przez sądy karne w stosunku do oskarżonego, protokoły zatrzymania oskarżonego oraz A. A., protokół badania trzeźwości A. A.. W toku postępowania dowodowego ich wartość dowodowa nie wzbudziła wątpliwości sądu, nie była również kwestionowana przez żadną ze stron.

Reasumując Sąd uznał, iż oskarżony wypowiadając groźby zniszczenia mienia - spalenia nieruchomości należącej do pokrzywdzonego, które wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, iż zostaną spełnione swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 190 § 1 kk.

Oskarżony działał umyślnie, wyrażając wolę popełnienia przestępstwa zniszczenia mienia – spalenia budynku hotelu – na szkodę W. P.. Dla bytu przestępstwa groźby karalnej koniecznym jest wzbudzenie u pokrzywdzonego subiektywnej obawy, że groźba zostanie spełniona oraz fakt, że obawa ta jest obiektywnie uzasadniona. W rozpoznawanej sprawie zaistniała subiektywna obawa u W. P., na co wskazuje opisane przez pokrzywdzonego poczucie strachu i niepokoju co do zachowania oskarżonego po tym, gdy opuści on już zakład karny, powodujące u pokrzywdzonego problemy ze snem. Pokrzywdzony zeznał również, że gdy dowiedział się, że oskarżony wyszedł z więzienia, to przez kilka dni pilnował posesji. Zdaniem Sądu obawa pokrzywdzonego była również obiektywnie uzasadniona. Świadomość, że oskarżony posiadał już wcześniej zatarg z prawem, ze względu na który skazany został na karę pozbawienia wolności, dostatecznie uzasadniał u pokrzywdzonego powstanie obiektywnie uzasadnionej obawy, że oskarżony jest osobą nieobliczalną, a jego groźba zostanie spełniona. W ocenie Sądu każda przeciętna osoba, która znalazłaby się w takiej sytuacji jak pokrzywdzony wedle wszelkiego prawdopodobieństwa uznałaby tę groźbę za realną i wzbudzającą obawę. Zachowanie oskarżonego i okoliczności zdarzenie dawały podstawę do uzasadnionej obawy pokrzywdzonego o jego mienie, a także do powstania u niego przekonania, że groźba została wyrażona na serio. W ocenie Sądu podkreślenia wymaga również, że wyrażona przez B. P. groźba zniszczenia mienia nie była skierowana przeciwko niewiele wartej rzeczy ruchomej. Groźba oskarżonego była groźbą spalenia budynku, w którym oskarżony zamieszkiwał i który wynajmował odpłatnie osobom trzecim, a więc groźba ta skierowana została przeciwko dorobkowi życiowemu pokrzywdzonego, a przynajmniej jego znacznej części. Ponadto, nie trudno wyobrazić sobie skalę zniszczeń finansowych i zagrożenia dla ludzi, którą ziszczenie się groźby oskarżonego mogło spowodować. Wszystko to, w ocenie Sądu, potwierdza obiektywną zasadność istnienia u pokrzywdzonego obawy przed spełnieniem groźby.

Dlatego też Sąd uznał, że B. P. swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 190 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk, wobec czego należało uzupełnić opis czynu zarzuconego oskarżonemu o stwierdzenie, że w czasie popełnienia tego czynu oskarżony miał ograniczoną w znacznym stopniu zdolność pokierowania swoim postępowaniem z powodu organicznych zaburzeń osobowości.

W rozpoznawanej sprawie, koniecznym było rozstrzygnięcie, według której ustawy orzekać. Czyn został bowiem popełniony w nocy z 4 na 5 czerwca 2015 roku. Natomiast wyrok został wydany w dniu 20 lutego 2017 roku. W międzyczasie tj. w dniu 1 lipca 2015 roku doszło do nowelizacji Kodeksu karnego. Tym samym w niniejszej sprawie pomiędzy popełnieniem przestępstwa a czasem orzekania doszło do zmiany ustawy – Kodeks karny.

Dlatego też wydając wyrok w przedmiotowej sprawie Sąd miał na uwadze treść art. 4 § 1 kk, zgodnie z którym jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

Zdaniem Sądu w realiach niniejszej sprawy ustawą względniejszą dla oskarżonego był Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym na dzień popełnienia przestępstwa.

Sąd pragnie zauważyć, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego zdecydowanie przeważa pogląd, zgodnie z którym względniejsza dla sprawcy jest ta ustawa, której wybór opiera się na ocenie całokształtu konsekwencji wynikających dla niego z zastosowania obydwu wchodzących w grę ustaw. Uwzględniając wszystkie skutki wynikające dla sprawcy Sąd uznał, iż względniejszy dla B. P. będzie Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu. Sąd miał tu na uwadze w szczególności przesłanki do stosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary, w tym na etapie postępowania wykonawczego.

Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, ponieważ
w niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające winę w rozumieniu Kodeksu Karnego. Jednakże należy zauważyć, że zgodnie z opinią biegłych lekarzy psychiatrów, oskarżony w chwili popełnienia zarzuconego mu czynu miał zdolność do pokierowania swoim zachowaniem w znacznym stopniu ograniczoną, co spowodowane było występującymi u niego organicznymi zaburzeniami osobowości. Oskarżony jest osobą dorosłą i dojrzałą, a w chwili popełnienia czynu był zdolny do rozpoznania jego znaczenia.

Przy wymiarze kary na niekorzyść oskarżonego Sąd poczytał przede wszystkim jego uprzednią kilkukrotną karalność. Ponadto jego zachowanie zasługuje na szczególne potępienie, gdyż nie miał on żadnych powodów, aby zaatakować pokrzywdzonego. W. P. w żaden sposób nie sprowokował oskarżonego do takiego zachowania – jako właściciel i wynajmujący lokale przy ul. (...) w P. próbował zapewnić nocny spokój i porządek na terenie należącej do niego nieruchomości. Natomiast oskarżony B. P. wykazał się w stosunku do niego dużą dawką nieuzasadnionej agresji.

Sąd jako okoliczność łagodzącą przyjął przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzuconego mu czynu oraz istniejącą u oskarżonego w chwili popełnienia czynu ograniczoną w stopniu znacznym zdolność pokierowania swoim postępowaniem z powodu organicznych zaburzeń osobowości.

Mając na uwadze poczynione ustalenia faktyczne, analizując i oceniając w powyższy sposób zebrane dowody, nie budzi wątpliwości, że zachowanie oskarżonego stanowi czyn zabroniony społecznie szkodliwy w stopniu znacznym.

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu Sąd kierował się w szczególności:

- rodzajem i charakterem naruszonego dobra, jakim jest wolność człowieka,

- rozmiarami wyrządzonej szkody – utratą poczucia bezpieczeństwa przez pokrzywdzonego,

- sposób popełnienia przestępstwa – znaczny poziom agresji w zachowaniu oskarżonego, grożenie popełnieniem przestępstwa zniszczenia mienia – spalenia budynku, które w razie spełnienia groźby mogło spowodować niebezpieczeństwo dla znacznej liczby osób oraz mienia o dużej wartości,

- okolicznościami popełnienia czynu – oskarżony dopuścił się swojego zachowania nieopodal hotelu i miejsca zamieszkania pokrzywdzonego, a groźby dotyczyły spalenia budynku, co powodowało naruszenie spokoju domowego pokrzywdzonego i wzbudziło niepokój o posiadane przez pokrzywdzonego mienie,

- popełnieniem przestępstwa z zamiarem bezpośrednim.

Mając na uwadze powyższe kwestie, a także zważając, aby kara była współmierna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, a także, aby zrealizowała cele zapobiegawcze i poprawcze w stosunku do oskarżonego oraz wytyczne w zakresie prewencji ogólnej, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Mając na względzie cele postępowania w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a także, aby kara zrealizowała cele zapobiegawcze i poprawcze
w stosunku do oskarżonego Sąd nie skorzystał z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Rozstrzygnięciu takiemu sprzeciwia się przede wszystkim fakt, że czyn oskarżonego charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości, oskarżony nie po raz pierwszy wszedł w konflikt z prawem i po raz kolejny już popełnił przestępstwo z art. 190 § 1 kk, co nie pozwala na postawienie wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Na tle dotychczasowej drogi życiowej oskarżonego widoczny jest trwały ślad nieposzanowania porządku prawnego, przejawiający się w podejmowaniu przestępczych działań. Okoliczności te wskazują, że oskarżony jest już osobą bardzo zdemoralizowaną.

Z uwagi na fakt, że oskarżony został w niniejszej sprawie zatrzymany w dniu
5 czerwca 2015 r. należało na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczyć oskarżonemu na poczet wymierzonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności
w niniejszej sprawie w ilości jednego dnia, przyjmując że jest on równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2016 r. poz.1999 z późn. zm.) w zw. z § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 3, § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1801) na rzecz obrońcy adw. P. D. zasądzono od Skarbu Państwa wynagrodzenie w kwocie 619,92 zł, wraz z podatkiem VAT w kwocie 115,92 zł, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonemu z urzędu.

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa
w całości koszty sądowe, na które składają się wydatki w kwocie 1.158,92 zł oraz opłata
w kwocie 60 zł.

Na wydatki w sprawie złożyły się:

- ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu przygotowawczym w kwocie 20 zł oraz w postępowaniu sądowym w kwocie 20 zł na podstawie art. 618 § 1 pkt 1 kpk i § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2003 r. Nr 108, poz. 1026 z późn. zm.),

- opłata za dwukrotne udzielenie informacji z rejestru skazanych w kwocie 30 zł za każdą informację (2 x 30 zł) na podstawie art. 618 § 1 pkt 10 kpk i § 3 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Sądowego (Dz. U. z 2014 r. poz. 861 z późn. zm.),

- wynagrodzenie dla biegłych lekarzy psychiatrów za sporządzenie opinii w łącznej kwocie 419 zł - na podstawie art. 618 § 1 pkt 9 kpk,

- koszt nieopłaconej przez oskarżonego pomocy prawnej udzielonej mu z urzędu przez obrońcę adw. P. D. w kwocie 619,92 zł – na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk.

Opłatę zasądzoną od oskarżonego stanowi kwota 60 zł od wymierzonej kary
3 miesięcy pozbawienia wolności na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).