Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 26 października 2016 r. Poczta Polska spółka akcyjna w W. wystąpiła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego A. L. kwoty 6.733,30 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto wniosła o zwrot kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zwrot opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, iż w ostatnim okresie pozwany był zatrudniony na stanowisku naczelnika urzędu pocztowego. W ramach wykonywanych obowiązków pracowniczych pozwany był obowiązany m. in,. do nadzoru nad obrotem gotówkowym i walutowym, kontroli nad wykonywaniem obowiązków służbowych przez podległych pracowników, ewidencjonowania i bieżącej kontroli nad posiadanymi zasobami, przeprowadzania rewizji towarów znajdujących się w podległym mu urzędzie pocztowym i jego filiach. Zaznaczyła, iż zgodnie z „Zakresem czynności na stanowisku pracy” pozwany ponosi odpowiedzialność służbową, materialną i karną za wszelkie szkody wynikłe dla pracodawcy spowodowane działaniem, zaniechanie działania lub zaniedbaniem wykonywania obowiązków. Podkreśliła, iż pozwany dopuścił się podczas wykonywania obowiązków służbowych rażących zaniedbań, które skutkowały powstaniem szkody w majątku pracodawcy, dlatego dochodzi od niego naprawienia szkody, poprzez zapłatę kwoty 6.733,30 zł.

W dniu 3 stycznia 2017 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym nakazując pozwanej zapłatę na rzecz powódki kwoty objętej pozwem.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany domagał się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Nadto w sprzeciwie pozwany zgłosił zarzut przedawnienia roszczenia oraz zarzut braku wykazania odpowiedzialności pozwanego oraz wysokości szkody.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany wskazał, iż powódka nie wykazała okoliczności uzasadniających odpowiedzialność pozwanego oraz wysokości powstałej szkody. Przede wszystkim nie wskazała jakich zaniedbań dopuścił się pozwany, nadto w jakim okresie oraz w jaki sposób zaniedbania te doprowadziły do powstania zaistniałych braków. Zaznaczył, iż dowodem wskazującym na wartość zaistniałej straty nie mogą być „arkusze usterkowe”, które w żaden sposób nie zostały powiązane z danymi ujętymi w rejestrach stanów magazynowych. Ponadto pozwany zaznaczył, iż zgodnie z art. 291 § 2 k.p. roszczenie pracodawcy o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracownika wskutek niewykonywania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych, ulegają przedawnieniu z upływem roku od dnia, w którym pracodawca powziął wiadomość o wyrządzeniu szkody, nie później jednak niż z upływem 3 lat od jej wyrządzenia. Wskazał, iż w niniejszej sprawie powódka wniosła pozew po ponad roku od dnia, w którym nastąpiła okoliczność uruchamiająca bieg wskazanego terminu przedawnienia.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

A. L. był zatrudniony w Poczcie Polskiej spółce akcyjnej w W. od dnia 13 czerwca 2007 r. do dnia 30 października 2014 r., ostatnio na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy. Ostatnio od dnia 5 marca 2012 r. był on zatrudniony na stanowisku Naczelnika Urzędu Pocztowego nr(...) w S..

Niesporne, nadto: umowa o pracę – k. 74, 75, świadectwo pracy – k. 78

Do obowiązków A. L. jako naczelnika Urzędu Pocztowego nr (...) należało m. in.:

1.  kierowanie zespołem pracowników, a w szczególności,

- ustalanie harmonogramu i prowadzenie ewidencji czasu pracy,

- przeprowadzanie szkoleń i instruktaży dla pracowników,

- przeprowadzanie narad służbowych,

- nadzór nad przestrzeganiem dyscypliny pracy, przepisów bhp i ppoż, ochrony informacji niejawnych, ochrony danych osobowych oraz bezpieczeństwa teleinformatycznego,

- zapewnienie odpowiednich warunków pracy oraz technicznych środków pracy, a także nadzór nad ich racjonalnym wykorzystaniem,

- ustalanie zakresów zadań dla podległych pracowników,

- zapewnienie właściwego przepływu informacji wewnętrznej i zewnętrznej;

2.  organizowanie i nadzór nad procesem realizacji usług świadczonych przez UP na zmianie:

- dbałość o wysoką jakość obsługi klientów,

- nadzór nad bezpieczeństwem obrotu pocztowego, ochroną wartości pieniężnych, depozytów i rekwizytów imiennych,

- nadzór nad wykonywaniem czynności finansowych, nadawczych, oddawczych, ekspedycyjno – rozdzielczych z zachowaniem obowiązujących przepisów,

- nadzór nad właściwym zaopatrzeniem i sprzedażą towarów handlowych,

- prowadzenie i nadzór nad dokumentacją wynikającą z zadań urzędu,

- nadzór nad realizacją nałożonych obowiązków;

3.  właściwa i efektywna organizacja pracy;

4.  ścisłe i terminowe rozliczanie z powierzonych zadań;

5.  nadzór nad sporządzaniem sprawozdań zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz aktami zarządu wewnętrznego.

A. L. ponosił odpowiedzialność służbową, materialną i karną za wszelkie szkody wynikłe dla Skarbu Państwa i Poczty Polskiej S.A. spowodowane działaniem, zaniechaniem działania lub zaniedbaniem wykonywania obowiązków służbowych określonych zakresem zadań oraz innymi przepisami i zarządzeniami.

Niesporne, a nadto: zakres czynności – k. 76.

A. L. jako naczelnik Urzędu Pocztowego nr (...)(UP nr (...)) w S. sprawował nadzór nad około 40 pracownikami w urzędzie macierzystym i podległych mu czterech filiach i agencji. Zajmował się kontrolą przeprowadzanych miesięcznych inwentaryzacji sprzedaży pracy egzemplarzowej.

Niesporne, a nadto: przesłuchanie A. L. w charakterze strony – k. 107-108.

A. L. nie miał zawartej z Pocztą Polską spółką akcyjną w W. umowy w sprawie odpowiedzialności za mienie powierzone.

Nadzór nad sprzedażą prasy egzemplarzowej polegał na sprawdzeniu otrzymanych dokumentów wraz z czasopismami. W pierwszej kolejności dokumenty sprawdzali asystenci w poszczególnych filiach i placówkach, następnie kontrolerzy sprawdzali te dokumenty pod kątem prawidłowości ich opracowania przez asystentów. Zwroty niesprzedanej prasy były realizowane codziennie.

Różnice pomiędzy fakturami, a ilością sprzedanej i zwróconej prasy były spowodowane wieloma czynnikami.

Umowa zawarta pomiędzy Pocztą Polską spółką akcyjną w W. a dostawcą prasy, dawała mu możliwość zatwierdzania przyjęcia zwrotu według własnego uznania.

Bardzo często zdarzało się, iż pakiety z prasą dostarczane były do urzędu pocztowego z opóźnieniem albo były dostarczane do innych placówek, niż powinny. Dokumenty skorygowane były dostarczane w dniu następnym, jednakże zwrot dzienników następował już wtedy po terminie.

Dowód: przesłuchanie A. L. w charakterze strony – k. 107-108.

Na skutek ujawnienia braków w sprzedaży gazet w Urzędzie Pocztowym nr (...) w S. i podległych mu filiach Biuro Ładu Korporacyjnego i Zgodności w dniach od 9 do 17 września 2014 r. przeprowadziło planową ocenę zgodności w zakresie obrotu gotówkowego i walutowego wraz z nadzorem w tym zakresie w Urzędzie Pocztowym nr 6 w S. i podległych mu filiach. Kontrolą objęto okresy od stycznia 2014 r. do września 2014 r., wyrywkowo 2013 r. Kontrolę przeprowadzili; T. S., B. O., K. W., K. K.. A. L. nie był obecny w pracy od samego początku kontroli, ponieważ od lipca 2014 r. do dnia 12 września 2014 r. przebywał on na zwolnieniu lekarskim. Osobą, która go wówczas zastępowała była J. L.. A. L. złożył wyjaśnienia w toku kontroli.

Planową oceną zgodności z zakresu obrotu gotówkowego objęto:

1.  zgodność pozostałości gotówki z wykazaną w dokumentach,

2.  przeliczenie stanu gotówkowego zapasu znaczków i druków płatnych,

3.  ustalenie, czy w głównym zapasie nie ma nieważnych lub przeterminowanych i zniszczonych znaczków,

4.  ustalenie w jaki sposób i komu przydzielono główny zapas znaczków i druków płatnych, sprawdzeniu podlegała również prawidłowość zabezpieczenia walorów, w tym dostęp osób nieuprawnionych,

5.  przeliczenie stanu towarów przeznaczonych do sprzedaży – ustalenie stanu faktycznego i porównanie ze stanem magazynowym, wykazanie ewentualnych różnic,

6.  ustalenie czy w towarach przeznaczonych do sprzedaży nie ma nieważnych lub przeterminowanych i zniszczonych walorów,

7.  weryfikację stanu awansu znaczków i druków płatnych,

8.  przestrzeganie zasad udzielania oraz uzupełniania stałych zapasów znaczków i druków płatnych,

9.  prawidłowość przydzielania pracownikom odpowiedzialności za towary przeznaczone do sprzedaży,

10.  prawidłowość prowadzenia rachunku znaczków i druków płatnych,

11.  przestrzeganie wartości maksymalnego zapasu znaczków,

12.  prawidłowość sporządzania przez pracowników zamówień na znaczki,

13.  prawidłowość prowadzenia rewizji kasy głównej przez kierownictwo placówki,

14.  prawidłowość prowadzenia rewizji przyznanych pracownikom towarów przeznaczonych do sprzedaży,

15.  prawidłowość prowadzenia rewizji przyznanych pracownikom zapasów znaczków i innych walorów,

16.  prawidłowość ewidencjonowania i dokumentowania oraz okrywania ujawnionych podczas rewizji różnic kasowych,

17.  prawidłowość zgłaszania braków/nadwyżek kasowych w ramach (...),

18.  zgodność stanu waluty,

19.  prawidłowość oznakowania placówki oraz stanowiska,

20.  wyposażenie stanowiska i prowadzenie obrotu walutami,

21.  ciągłość i prawidłowość prowadzenia i ewidencjonowania operacji,

22.  rozliczenie obrotu walutowego po zakończeniu pracy,

23.  sposób ustalania kurów walut,

24.  przekazywanie waluty między zmianami oraz po zakończeniu pracy,

25.  dokumentacja uprawniająca do prowadzenia obrotu walutowego,

26.  kontrola obrotu walutowego.

Przeprowadzona kontrola wykazała wiele nieprawidłowości, w tym duży brak w rachunku prasy wynikający z niezrealizowanych usterek na kwotę 10.860,95 zł. Po dokonaniu oceny zgodności w dniu 29 września 2014 r. osoby przeprowadzające kontrolę sporządziły raport. Z raportu wynika, że odpowiedzialnym za powstanie braku był również A. L.. Zalecono podjęcie działań zmierzających do kompleksowego rozwiązania problemu niezrealizowanych usterek z tytułu sprzedaży prasy egzemplarzowej po uzyskaniu opinii prawnej.

Dowód: raport z planowej oceny zgodności z dnia 29 września 2014 r. – k. 29-41, protokół przyjęcia ustnych wyjaśnień – k. 23-25, przesłuchanie A. L. w charakterze strony – k. 107-108.

Na podstawie noty księgowej Nr (...) z dnia 28 listopada 2014 r. sporządzonej w oparciu o raporty usterkowe pracodawca obciążył A. L. kwotą 5891,54 zł stanowiącą połowę kwoty niezrealizowanych usterek wystawionych z tytułu sprzedaży prasy egzemplarzowej i z dniem 20 marca 2015 r. wezwano go do zapłaty tej kwoty.

W związku z otrzymaniem noty księgowej A. L., pismem z dnia 8 grudnia 2014 r. wniósł o wskazanie podstawy prawnej oraz podstawy faktycznej wystawienia noty. W odpowiedzi z dnia 17 grudnia 2014 r. skierowanej do A. L. pracodawca powołał się na zakres jego obowiązków i określony w nim zakres odpowiedzialności służbowej, materialnej oraz karnej.

Dowód: nota księgowa – k. 13, arkusze usterkowe – k. 14 -22, wezwanie do zapłaty – k. 12, pismo pozwanego – k. 26, pismo pracodawcy – k. 27.

Oświadczeniem z dnia 17 października 2014 r. Poczta Polska spółka akcyjna w W. rozwiązała z A. L. umowę o pracę zawartą w dniu 26 marca 2008 r. na czas nieokreślony bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, które polegało m.in. na rażących zaniedbaniach i braku nadzoru nad obrotem gotówkowym i walutowym, rażących zaniedbaniach w zarządzaniu podległym urzędem pocztowym, braku ewidencji i sprawowania bieżącej kontroli nad posiadanymi zasobami, braku przeprowadzenia w 2014 r. rewizji towarów handlowych znajdujących się w urzędzie pocztowym i podległych filiach, zaniedbaniu podjęcia działań zmierzających do zawarcia i zaktualizowania umów o wspólnej odpowiedzialności materialnej z pracownikami, którym powierzono mienie, brakiem kontroli nad stanowiskiem prowadzącym kantor, brakiem aktualnego albumu walutowego.

Dowód: oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę – k. 77

A. L. odwołał się od oświadczenia z dnia 17 października 2014 r. i zażądał przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie wyrokiem z dnia 8 czerwca 2016 r-wydanym w sprawie o sygn. akt IX P 999/14 oddalił powództwo, natomiast Sąd Okręgowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 27 stycznia 2017 r. oddalił apelację A. L. wywiedzioną od wyroku Sądu Rejonowego.

Niesporne, a nadto: wyrok z dnia 8 czerwca 2016 r. – k. 333 akt sprawy (...) (...), wyrok z dnia 27 stycznia 2017 r. – k. 380 akt sprawy (...).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do uwzględnienia powództwa opartego na art. 114 k.p. w zw. z art. 119 k.p. z uwagi na jego przedawnienie.

Zgodnie z art. 114 k.p. pracownik, który wskutek niewykonywania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych ze swej winy wyrządził pracodawcy szkodę ponosi odpowiedzialność materialną według zasad określonych w przepisach Rozdziału I. Działu piątego kodeksu pracy. W myśl art. 119 k.p. odszkodowanie ustala się w wysokości wyrządzonej szkody, jednak nie może ono przewyższać kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody. Jeżeli zaś pracownik wyrządził szkodę umyślnie, zobowiązany jest do jej naprawnienia w pełnej wysokości (art. 122 k.p.).

Zgodnie zaś z treścią art. 291 § 2 k.p. roszczenie pracodawcy o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracownika wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych, ulegają przedawnieniu z upływem 1 roku od dnia, w którym pracodawca powziął wiadomość o wyrządzeniu przez pracownika szkody, nie później jednak niż z upływem 3 lat od jej wyrządzenia. Jeżeli zaś pracownik umyślnie wyrządził szkodę, do przedawnienia roszczenia o jej naprawienie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (§ 3 art. 291 k.p.), w szczególności przepis art. 442 ¹ § 1 k.c., zgodnie z którym roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym przedawnia się z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązującej do jej naprawienia, jednakże nie później, niż z upływem dziesięciu lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

Przechodząc do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, bez wątpienia uznać należy, że pozwany skutecznie podniósł zarzut przedawnienia. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego przedawnienie z art. 291 § 2 k.p. rozpoczyna swój bieg od powzięcia przez zakład pracy wiadomości o wyrządzeniu przez pracownika szkody (wyrok SN z dnia 15 września 1978 r., sygn. IV PR 205/78, wyrok SN z dnia 3 marca 1981 r., sygn. IV PRN 6/81, wyrok SN z dnia 5 lutego 1991 r., sygn. I PR 429/90, wyrok SN z dnia 5 lutego 1991 r., sygn. I PR 429/90).

Sąd Rejonowy podziela pogląd Sądu Najwyższego, który zauważa, że datą „powzięcia przez pracodawcę wiadomości o wyrządzonej przez pracownika szkodzie" w rozumieniu art. 291 § 2 k.p. jest data, w której zakład pracy uzyskał wiadomość o faktach, z których, przy prawidłowym rozumowaniu, można i należy wyprowadzić wniosek, że szkoda jest wynikiem zawinionego działania lub zaniechania pracownika, a nie data, w której wniosek taki został rzeczywiście przez zakład pracy z faktów tych wyprowadzony, względnie w której został przedstawiony zakładowi pracy przez inną osobę (wyrok SN z dnia 10 sierpnia 1978 r., I PR 167/78, OSNCP 1979, nr 3, poz. 56). W niniejszej sprawie bezsprzecznym jest, iż strona powodowa o samej szkodzie jak i jej wysokości powzięła wiadomość najpóźniej w dniu 28 listopada 2014 r. tj. w dniu wystawienia noty księgowej. Natomiast pozew w został wniesiony dopiero w dniu 26 października 2016 r. Wobec powyższego, zgodnie z art. 291 § 2 k.p. roszczenie o naprawienie szkody przedawniło się z upływem jednego roku, licząc od 28 listopada 2014 r.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał natomiast podstaw do przyjęcia, by pozwanemu można było zarzucać umyślne wyrządzenie szkody, a w konsekwencji, by w niniejszej sprawie zastosowanie znalazł trzyletni termin przedawnienia w myśl art. 291 §3 k.p. odsyłającego w zakresie przedawnienia do kodeksu cywilnego.

Nie ulega wątpliwości, iż strona powodowa, wobec zgłoszenia przez pozwanego zarzutu przedawnienia, winna wykazać, zgodnie z ogólnym ciężarem rozkładu dowodu (art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p.), że pozwany umyślnie wyrządził szkodę, a zatem że na moment wnoszenia pozwu żądanie nie było jeszcze przedawnione. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do przyjęcia, by pozwanemu można było zarzucić umyślne wyrządzenie szkody, a w konsekwencji, by w przedmiotowej sprawie zastosowanie znalazł trzyletni termin przedawnienia w myśl art. 291 § 3 k.p. odsyłającego w zakresie przedawnienia do art. 442 ¹ § 1 k.c.

W ocenie Sądu strona powodowa nie sprostała ciążącemu na niej obowiązkowi dowodowemu. Dokumenty przedłożone przez stronę powodową są dokumentami prywatnymi, a na poparcie okoliczności w nich zawartych strona powodowa nie powołała żadnych innych dowodów, w szczególności z zeznań świadków. Składając wraz z pozwem do akt sprawy arkusze usterkowe, notę księgową przedstawioną pozwanemu oraz raport z planowej oceny zgodności potwierdziły jedynie fakt sporządzenia tych dokumentów i złożenia oświadczeń przez osoby dokumenty wystawiające. Nie potwierdziła tym samym w żaden sposób odpowiedzialności pozwanego za szkodę, która rzekomo stała się jego udziałem – została przez niego zawiniona. Zarówno z protokołu ustnych wyjaśnień złożonym wobec pracodawcy, jak i z przesłuchania pozwanego przeprowadzonego bezpośrednio przed tutejszym Sądem nie da się wysnuć wniosku o kwalifikowanej formie odpowiedzialności A. L. za usterki w sprzedaży prasy w Urzędzie Pocztowym nr (...) w S., gdzie był zatrudniony. Podstawy tego typu odpowiedzialności nie stanowi także zakres obowiązków pozwanego.

W oparciu o powyższe źródła dowodowe nie sposób ustalić zresztą, w jakiej wysokości szkodę powodowa spółka poniosła i czy pozwany jest za nią w jakimkolwiek stopniu odpowiedzialny. Obie te okoliczności pozostają w sferze twierdzeń powódki.

Wprawdzie zeznając przed tutejszym Sądem pozwany przyznał, iż wobec niskiego limitu kilometrów przeznaczonego na dojazdy do filii UP nr 6, pojawiał się on w tych placówkach jedynie dwa razy w miesiącu przez co nieregularnie sprawował nad nimi nadzór, jednakże nie sposób przyjmować, aby umyślnie dążył on w ten sposób do wyrządzenia szkody pracodawcy.

Przez winę rozumie się naganną decyzję człowieka, odnoszącą się do podjętego przez niego czynu. Istotą winy jest możliwość postawienia sprawcy zarzutu niewłaściwego zachowania się. Wina umyślna zachodziła będzie wtedy, gdy sprawca chce wyrządzić drugiemu szkodę, czyli ma świadomość szkodliwego skutku swego zachowania się i przewiduje jego nastąpienie, celowo do niego zmierza lub co najmniej świadomie godzi się na to. Wina nieumyślna natomiast będzie zachodzić, gdy sprawca wprawdzie przewiduje możliwość szkodliwego skutku, lecz bezpodstawnie przypuszcza, że zdoła go uniknąć albo też nie przewiduje możliwości nastąpienia tych skutków, choć powinien i może je przewidzieć.

Strona powodowa nie przedstawiła spójnych twierdzeń dotyczących powstania szkody, jej wysokości i odpowiedzialności pozwanego za powstałą szkodę. Trudno za takie uznać twierdzenia zawarte w piśmie procesowym z dnia 9 maja 2017 r., w którym powódka wskazała, iż pozwany wykonując swoje obowiązki w sposób nienależyty i niedbały miał świadomość, iż jego działania lub zaniechania mogą doprowadzić do powstania szkody w mieniu pracodawcy i godził się na to.

W ocenie Sądu trudno podzielić te argumenty. Z analizy zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż działanie pozwanego (lub jego brak) nie wynikał z umyślnej chęci działania na szkodę pracodawcy, a raczej z braku jasnego podziału obowiązków pomiędzy osobami odpowiedzialnymi za przeprowadzanie kontroli i sprawowanie nadzoru nad urzędem pocztowym. Ewentualne zaniechania pozwanego dotyczyły uchybień w zakresie kontroli, braku należytego i bieżącego nadzoru nad przeprowadzanymi kontrolami a także niedopełnienia obowiązków w zakresie zawierania i aktualizowania umów o wspólnej odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie. Pozwany z takim działaniem nie wiązał chęci wyrządzenia szkody swojemu pracodawcy. Jakkolwiek należy takie działania uznać za niepożądane, to jednak nie były one umyślnie nastawione na wyrządzenie szkody pracodawcy. Prawdą jest, że na pozwanym jako naczelniku urzędu pocztowego spoczywała większa odpowiedzialność za podległy mu urząd, jednakże naruszenia obowiązków jakich dopuścił się pozwany nie miały charakteru umyślnego. Potwierdził to także Sąd Rejonowy wyrokujący w sprawie o przywrócenie pozwanego do pracy. Sąd Rejonowy oddalając powództwo (potwierdzając tym samym legalność i zasadność rozwiązania umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia) wskazał, iż pozwany dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, zaznaczając, iż naruszenia te nie miały charakteru umyślnego, a co najwyższej wynikały z rażącego niedbalstwa pozwanego. Przyjmując zatem, że pozwany nie sprostał swoim obowiązkom jako naczelnik urzędu pocztowego, zauważyć należy, że strona powodowa nie naprowadziła żadnego dowodu, na poparcie swoich twierdzeń, iż zachowanie pozwanego było w tym zakresie umyślne – nakierowane choćby pośrednio na wyrządzenie szkody pracodawcy.

Ostatecznie, nie można podzielić stanowiska strony powodowej, zgodnie z którym w związku z art. 291 § 3 k.p. i umyślnym wyrządzeniem szkody przez pozwanego, w przedmiotowej sprawie należało zastosować 3-letni termin przedawnienia przewidziany w art. 442 § 1 k.c. Wbrew bowiem wywodom zamieszczonym w pozwie i odpowiedzi na sprzeciw, w świetle ustaleń poczynionych przez tutejszy Sąd, nieuzasadnionym było przypisywanie pozwanemu winy umyślnej za powstałą szkodę. Zebrany materiał dowodowy nie wskazuje na to, że pozwany chciał wyrządzić szkodę lub też że ją przewidywał i na to się godził. Strona powodowa natomiast – co należy raz jeszcze podkreślić – na żadnym etapie postępowania nie składała wniosków zmierzających do wykazania, że wina pozwanego miała charakter umyślny i wskazanej okoliczności nie udowodniła.

Mając na uwadze powyższe rozważania nie można przypisać zachowaniu pozwanego, charakteru działania umyślnego nawet przy przyjęciu przyczynienia się przez niego do zaistnienia szkody w majątku powodowej spółki.

Uwzględnienie zarzutu przedawnienia czyniło zbędnym szersze ustosunkowywanie się do pozostałych zarzutów strony pozwanej, tj. do zarzutu braku wykazania odpowiedzialności pozwanego i wysokości szkody.

Z uwagi na wszystkie wskazane powyżej okoliczności, powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie pierwszym wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w oparciu o przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca proces obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Pozwany wygrał proces w całości, zaś na koszty przez niego poniesione złożyły się koszty wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika, który zastępował go w procesie. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego wynika z § 2 pkt 4 w związku z § 9 ust. 1 pkt 2 (w brzmieniu obowiązującym w dniu wniesienia pozwu) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) i wynosi w tym przypadku 1800 zł. Zatem z tytułu kosztów procesu A. L. od Poczty Polskiej spółki akcyjnej w W. należy się kwota 1800 zł, o czym orzeczono w punkcie drugim wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

6 lipca 2017 r.