Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Magdalena Balion - Hajduk

Sędzia SO Anna Hajda (spr.)

Sędzia SR (del.) Joanna Łukasińska - Kanty

Protokolant Aleksandra Sado - Stach

po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2017 r. w Gliwicach na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy G.

przeciwko M. W.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 29 września 2016 r., sygn. akt I C 345/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Joanna Łukasińska - Kanty SSO Magdalena Balion - Hajduk SSO Anna Hajda

UZASADNIENIE

Gmina G. wniosła o solidarne zasądzenie od pozwanych S. P. i M. W. następujących kwot:

1)  6 463,32 zł wraz z ustawowymi odsetkami zwłoki liczonymi za okres od dnia
1 maja 2015 roku do dnia zapłaty;

2)  929,48 zł tytułem wyliczonych odsetek zwłoki.

Jednocześnie, powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W dniu 7 września 2015 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Gliwicach wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, orzekając w całości zgodnie
z żądaniem pozwu.

W ustawowym terminie sprzeciw od wydanego w sprawie nakazu zapłaty złożyła pozwana M. W., zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa wobec niej i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 29 września 2016 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach oddalił powództwo, zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.217,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu oraz nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50,14 złotych tytułem zwrotu wydatków wyłożonych przez Skarb Państwa w toku postępowania.

Podstawa tej treści rozstrzygnięcia były następujące ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy.

Gmina G. jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ulicy (...) (...).W dniu 6 grudnia 2000 roku Zarząd (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G., działająca w ramach upoważnienia Gminy G., zawarła z S. P. umowę najmu tego lokalu mieszkalnego.Po zawarciu umowy najmu lokalu, zamieszkiwał w nim jedynie S. P.. Nie regulował on należności związanych z zajmowaniem tego lokalu, wobec czego ostatecznie łącząca go z Gminą G. umowa jego najmu została mu wypowiedziana ze skutkiem na kwiecień 2009 roku.

W sierpniu 2009 roku w lokalu przy ulicy (...)of/17 zamieszkała wspólnie z S. P. jego partnerka – M. W. wraz z ich wspólnym dzieckiem – małoletnią O. P.. W lokalu tym M. W. wraz z córką zamieszkiwała do listopada 2009 roku, ostatecznie wyprowadzając się z niego i zabierając z niego wszystkie rzeczy swoje oraz małoletniej córki (z uwagi na brak ogrzewania, lokal nie nadawał się do zamieszkania w nim okresie jesienno
– zimowym). Klucze do lokalu M. W. przekazała babci S. P., jednocześnie informując go o fakcie opuszczenia lokalu i wskazując osobę, której przekazała klucze. M. W. nie informowała Gminy G. o opuszczeniu lokalu.Do lokalu przy ulicy (...), po listopadzie 2009 roku, M. W. nigdy nie powróciła, jedynie w 2012 roku raz pojawiła się w nim, aby sprawdzić w jakim stanie jest lokal.Po opuszczeniu lokalu przy ulicy (...) najpierw zamieszkała u swojej matki B. W., a następnie
w dniu 1 lipca 2014 roku wynajęła lokal mieszkalny w pobliżu miejsca zamieszkania swojej matki, do którego przeniosła się wraz z córką.

W okresie, w którym M. W. zamieszkała w lokalu, uiszczała na rzecz służb Gminy G. określone kwoty związane ze spłatą zadłużenia powstałego
w lokalu, zaprzestając dokonywania tych wpłat po jego opuszczeniu.

W dniu 16 grudnia 2011 roku służby Gminy G. przeprowadziły w lokalu mieszkalnym przy ulicy (...) wywiad środowiskowy celem ustalenia osób zajmujących lokal. Obecny wówczas w lokalu S. P. skłamał wskazując, iż wraz z nim lokal zajmuje M. W. oraz małoletnia O. P.. Informacje te, sprzeczne z rzeczywistością, podał w obawie przed utratą lokalu.

Po opuszczeniu lokalu przy ulicy (...) nigdy nie otrzymała od Gminy G. żadnej korespondencji, w tym wzywającej ją do zapłaty opłat za ten lokal. Korespondencja Gminy G. była kierowana do M. W. jedynie pod adres lokalu, który ta opuściła w 2009 roku, mimo iż M. W. podawała służbom Gminy G. swój adres zameldowania, będący jednocześnie adresem miejsca jej zamieszkania u matki, albowiem zawierała z Gminą G. ugodę dotyczącą spłaty zadłużenia związanego z lokalem.

Pismami z dnia 16 maja 2014 roku Gmina G. wzywała S. P.
i M. W. do zapłaty zaległych opłat związanych z zajmowaniem lokalu mieszkalnego przy ulicy (...)of/17. Korespondencja ta była zwracana jej nadawcy jako niepodjęta w terminie.

Za okres od lipca 2012 roku do kwietnia 2015 roku, Gmina G. naliczyła S. P. i M. W. odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu przy ulicy (...) na łączną kwotę 6.463,32 zł
– w zakresie należności głównej – oraz kwotę 929,48 zł – w zakresie odsetek skapitalizowanych odsetek ustawowych.

W tak ustalonym stanie faktycznym zważył Sąd Rejonowy, że powództwo w stosunku do pozwanej M. W. podlegało oddaleniu jako bezzasadne.

Przywołując dyspozycję art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku
o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, wskazał Sąd Rejonowy, że postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie nie wykazało by pozwana M. W. zamieszkiwała w lokalu przy ulicy (...)of/17 w okresie objętym żądaniem pozwu, albowiem opuściła go już w listopadzie 2009 roku, czyli na blisko 3 lata przed okresem objętym pozwem.

Powyższego stanowiska nie zmienia – zdaniem Sądu Rejonowego - okoliczność, iż pozwana deklarowała wobec powódki, że dokona spłaty obciążających lokal zaległości powstałych w związku z jego zajmowaniem. Nie ulegało wątpliwości Sądu I instancji, że skoro pozwana zamieszkiwała w lokalu powódki przez okres około 3 miesięcy, dołączając do zamieszkującego już w lokalu S. P., zaległości które obciążały lokal, stanowiły w głównej mierze zadłużenie jego poprzedniego najemcy. Fakt, że pozwana zaległości te chciała spłacić nie przesądza, że w lokalu tym zamieszkiwała w okresie po listopadzie 2009 roku. Takie twierdzenie nie tylko sprzeciwia się zasadom logicznego rozumowania, ale nadto pozostaje
w całkowitej sprzeczności z treścią dokumentów przedłożonych przez pozwaną oraz zeznaniami świadków i samej pozwanej. Nadto należy zwrócić uwagę, że zaległości których spłaty podjęła się pozwana dotyczyły okresu poprzedzającego jej zamieszkanie w lokalu. Jest logiczne, że w okresie, w którym pozwana zdecydowała się zamieszkać w lokalu poczuła się choć częściowo odpowiedzialna za istniejące w tamtym okresie zadłużenie wygenerowane przez jej ówczesnego partnera.

Podkreślił Sąd Rejonowy, że podstawą obciążenia odszkodowaniem, o którym mowa
w przywołanym na wstępie przepisie art. 18 ustawy, jest okoliczność zajmowania lokalu. Okoliczność zamieszkiwania pozwanej w lokalu powódki w okresie, którego dotyczył pozew, posiadała charakter sporny. Był to jednocześnie fakt o zasadniczym znaczeniu dla wyniku postępowania. Wobec żądania zgłoszonego przez powódkę i jego podstawy prawnej, to na niej spoczywał obowiązek wykazania tej okoliczności, co wynika z treści art. 6 k.c. i 232 k.p.c. Powódka faktu tego jednak nie wykazała, co musiało stanowić przyczynę oddalenia powództwa w niniejszej sprawie.

O kosztach procesu Sąd orzekł z mocy przepisu art. 98 § 1 i 3 k.p.cW punkcie 3 sentencji wyroku, na podstawie art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2016 roku, poz. 623 – j.t.)
w zw. z art. 98 § 1 k.p.c., Sąd nakazał ściągnąć od powódkina rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gliwicach kwotę 50,14 zł stanowiącą zwrot wydatków poniesionych tymczasowo z budżetu tej jednostki z tytułu doprowadzenia świadka S. P. na rozprawę celem jego przesłuchania.

Z wyżej wskazanym rozstrzygnięciem nie zgodziła się strona powodowa wywodząc apelację i zaskarżając wyrok w całości. Skarżący zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, a to : - art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego w zw. z art. 6 kc poprzez jego błędna wykładnię polegającą na przyjęciu, iż w przedmiotowej sprawie nie zaistniała podstawa do uznania, iż pozwana zajmowała lokal bez tytułu prawnego w okresie od dnia 1 lipca 2012 roku do dnia 30 kwietnia 2015 roku wraz z innym pozwanym S. P., podczas gdy w toku postępowania sądowego powód wykazał, że pozwana zamieszkiwała w lokalu bez tytułu prawnego, oraz miała wiedzę co do istnienia zaległości finansowych z tytułu zajmowanego lokalu; - art. art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego poprzez błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu, iż w przedmiotowej sprawie nie zachodzi podstawa do obciążenia pozwanej należnościami z tytułu bezumownego korzystania z lokalu, podczas gdy powód w toku postępowania sądowego wykazał, iż zgodnie z przepisem powyższego artykułu za zapłatę opłat za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego i innych należności odpowiadają solidarnie osoby korzystające ze wspólnego lokalu, a za taką osobę należy uznać pozwaną.

Skarżący zarzucił także naruszenie przepisów postępowania, a to art. 233 § 1 kpc oraz art. 328 § 2 kpc przez zaniechanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego oraz wykroczenie poza swobodę jego oceny, które to uchybienia miały istotny wpływ na rozstrzygnięcie sporu, w szczególności pominięcie dowodów przemawiających za uznaniem faktu zamieszkiwania pozwanej w lokalu przy ul. (...) of/17 w G. w spornym okresie skutkujące: - bezpodstawnym przyjęciem, że na podstawie zebranego materiału dowodowego pozwana wykazała, iż nie zamieszkiwała w lokalu przy ul. (...) of/17 w G. i tym samym nie była zobowiązana do płacenia odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z tego lokalu, podczas gdy lokal ten w okresie objętym żądaniem pozwu był we władaniu pozwanej, co z kolei nakłada na pozwaną solidarnie z pozostałym pozwanym S. P. obowiązek regulowania opłat związanych z korzystaniem z lokalu do dnia jego wydania właścicielowi; - uznaniem za w pełni udowodniona okoliczność zamieszkiwania pozwanej przy ul. (...) w G., a następnie przy ul. (...) w G. w okresie od końca listopada 2009 roku, podczas gdy sama pozwana przyznała, że wracała do lokalu na ul. (...) of/17 w G. i rozważała pozostanie w lokalu, co dowodzi, iż faktycznie nie wyprowadziła się z lokalu; - uznaniem okoliczności zamieszkiwania i wyprowadzenia się pozwanej z lokalu przy ul. (...) of/17 w G. za w pełni udowodnioną, po uwzględnieniu dowodu z zeznań świadków tj. matki pozwanej oraz partnera pozwanej, który nie wiadomo czy faktycznie mieszkał w tym lokalu, a nadto jak sam zeznał skłamał podczas udzielania informacji o osobach zamieszkujących w lokalu, co w ogóle czyni jego zeznania niewiarygodnymi; - uznaniem okoliczności wyprowadzenia się pozwanej z lokalu przy ul. (...) of/17 w G. za w pełni udowodnioną podczas gdy pozwana nigdy nie poinformowała powoda o wymeldowaniu się z lokalu ani również nigdy nie przekazała powodowi lokalu po jego opuszczeniu.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenia na swoja rzecz od pozwanej kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa adwokackiego. Jako ewentualny zawarto w apelacji wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie mogła odnieść spodziewanego skutku wobec trafności zaskarżonego orzeczenia. Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił w sprawie stan faktyczny, wskazał fakty, które uznał za udowodnione oraz dowody na których się oparł. Z tak ustalonego stanu faktycznego wyprowadził Sąd I instancji trafne wnioski prawidłowo także zastosował przepisy prawa.

Odnosząc się do zarzutów apelacji w pierwszej kolejności stwierdzić wypada, że zarówno zarzuty określone jako dotyczące naruszenia prawa materialnego, jak i te które dotyczą naruszenia przepisów postępowania, w istocie stanowią polemikę z ustaleniami faktycznymi poczynionym przez Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie.

Zarzut błędnych ustaleń faktycznych nie mógł doprowadzić do korekty zaskarżonego orzeczenia. Wskazania bowiem wymaga, że Sąd odwoławczy ma ograniczone możliwości ingerencji w ustalenia faktyczne poczynione przez sąd pierwszej instancji. Ewentualna zmiana tychże ustaleń może być dokonywana zupełnie wyjątkowo, w razie jednoznacznej wymowy materiału dowodowego oraz oczywistej błędności oceny tegoż materiału. Jeżeli z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności rozpoznawanej sprawy nie sposób przypisać Sądowi Rejonowemu uchybień wskazanych powyżej, które uprawniałyby do ingerencji w treść poczynionych przez ten Sąd ustaleń faktycznych. Podnoszone w tym zakresie zarzuty apelacyjne nie mogą zostać uwzględnione, a Sąd Okręgowy w pełnym zakresie podziela stanowisko Sądu I instancji dotyczące poczynionych przez ten Sąd ustaleń faktycznych i przyjmuje je za swoje. Podzielić należy argumentację przedstawioną w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia, że postępowanie dowodowe przeprowadzone w niniejszej sprawie nie daje podstaw do przyjęcia, iż w okresie objętym pozwem pozwana zajmowała lokal przy ulicy (...) w G..

Za całkowicie nieuzasadniony uznać także należy zarzut naruszenia dyspozycji art. 328 § 2 kpc. W pierwszej kolejności wskazania wymaga, że zarzut tego rodzaju może być skutecznie podnoszony wyłącznie w sytuacji gdy pisemne motywy zaskarżonego orzeczenia nie pozwalają na prześledzenie i dokonanie kontroli toku rozumowania, który doprowadził Sąd I instancji do wydania określonej treści orzeczenia. W rozpoznawanej sprawie sytuacja taka nie występuje, wręcz przeciwnie pisemne uzasadnienie wyroku spełnia wszystkie wymogi nakreślone dyspozycją wskazanego wyżej przepisu prawa.

Jako, że w sprawie został prawidłowo ustalono stan faktyczny, nie doszło do naruszenia wskazanych w apelacji przepisów postępowania, także zarzut dotyczący naruszenia dyspozycji art. art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego uznać należy za chybiony.

Reasumując powyższe, apelacja jako pozbawiona uzasadnionych podstaw podlegała oddaleniu, stosownie do normy zawartej w art. 385 kpc.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosownie do jego wyniku na zasadzie art. 98 kpc.

SSO Joanna Łukasińska – Kanty SSO Magdalena Balion – Hajduk SSO Anna Hajda