Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Kosiński

Protokolant: Bożena Oblińska

w obecności oskarżyciela : ---

po rozpoznaniu dnia 29 czerwca 2017 r. na posiedzeniu w Legionowie sprawy :

Z. P., s. K. i S. z d. S., ur. (...) w L.

oskarżonego o to, że :

w dniu 26 listopada 2016 roku w miejscowości N. , pow. (...), woj. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 25 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki R. nie ustąpił pierwszeństwa rowerzyście A. G. poruszającemu się drogą z pierwszeństwem przejazdu, w wyniku czego doszło do potrącenia A. G. skutkującego powstaniem w niego ciężkich obrażeń ciała w postaci między innymi urazu wielonarządowego, złamania kości twarzoczaszki, stłuczenia mózgu, niewielkiego krwiaka podpajęczynówkowego, złamania żeber, stłuczenia płuc z niewydolnością oddechową

to jest o czyn z art. 177 § 2 k.k.

1.  Oskarżonego Z. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 177 § 2 k.k. skazuje go na karę 6 ( sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego Z. P. kary pozbawienia wolności na okres próby 2 ( dwóch ) lat;

3.  Na podstawie art. 72 § 1 pkt. 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego Z. P. do informowania sądu o przebiegu okresu próby;

4.  Na podstawie art. 46 § 2 k.k. zasądza od oskarżonego Z. P. na rzecz pokrzywdzonego A. G. nawiązkę w kwocie 1000 zł ( jeden tysiąca złotych ) ;

5.  Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócić pokrzywdzonemu A. G. dowód rzeczowy wymieniony w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/120/16/P pod poz. nr 1;

6.  Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 27, poz. 152 ze zm. ) zasądza od oskarżonego Z. P. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 1313,08 zł ( jeden tysiąc trzysta trzynaście i 08/100 ) w tym opłatę w kwocie 120 zł ( sto dwadzieścia złotych ).

Sygn. akt II K 233/17

UZASADNIENIE ( w trybie art. 424 § 3 k.p.k. )

Oskarżony Z. P. stanął pod zarzutem iż w dniu 26 listopada 2016 roku w miejscowości N. , pow. (...), woj. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 25 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki R. nie ustąpił pierwszeństwa rowerzyście A. G. poruszającemu się drogą z pierwszeństwem przejazdu, w wyniku czego doszło do potrącenia A. G. skutkującego powstaniem u niego ciężkich obrażeń ciała w postaci między innymi urazu wielonarządowego, złamania kości twarzoczaszki, stłuczenia mózgu, niewielkiego krwiaka podpajęczynówkowego, złamania żeber, stłuczenia płuc z niewydolnością oddechową to jest popełnienia czynu z art. 177 § 2 k.k.

Z. P. ma ukończone 60 lat , jest żonaty , posiada dwójkę dzieci , pracuje i uzyskuje dochód w kwocie 3000 zł , nie był karany ( k. 525 ) , nie był leczona psychiatrycznie ani leczony odwykowo .

Oskarżony Z. P. w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zrzucanego mu czynu ( k. 522 ) . Oskarżony Z. P. w postępowaniu przygotowawczym złożył wyjaśnienia w których opisał przebieg przedmiotowego zdarzenia drogowego z dnia 26 listopada 2016 roku . Oskarżony F. P. opisał w jakich okolicznościach doszło do potracenia przez kierowany przez niego samochód marki R. (...) kierującego rowerem pokrzywdzonego A. G. który poruszał się drogą z pierwszeństwem przejazdu ( k. 522-523 ) . Następnie oskarżony Z. P. złożył wniosek w trybie art. 335 k.p.k. ( k. 529) .

Sąd dał w całości wiarę wyjaśnieniom oskarżonego Z. P. zwłaszcza w zakresie jakim przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i opisał przebieg zdarzenia drogowego z dnia z dnia 26 listopada 2016 roku . W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego Z. P. są jasne , dokładne i korespondują z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zwłaszcza z dokumentami w postaci notatki urzędowej ( k. 1-4, k. 14. , k. 18 , k. 429 , k. 484 ) , protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego ( k. 5-7 ) , protokołu oględzin pojazdu ( k. 8-9, k. 10-11- , k. 32-37 ) , protokołu oględzin roweru ( k. 38-43 ) , protokołu badania urządzeniem kontrolna – pomiarowym ( k. 12 ) , protokołu zatrzymania rzeczy ( k. 96-98 ) , protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego ( k. 99-101 ) , opinii biegłego lekarza ( k. 125-126 ) , protokołu oględzin rzeczy ( k. 418-419 ) ,opinii Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Stołecznej Policji w W. ( k. 437-449 ) oraz zeznaniami świadków : A. G. ( k. 112-13 ) , S. G. (1) ( k. 24-25 ) , K. T. ( k. 487-488 ) , S. G. (2) ( k. 490-491 ) , Z. R. ( k. 494-495 ) , D. K. ( k. 497-498 ) i E. Z. ( k. 499-500 ) .

Sąd dał pełną wiarę zeznaniom przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków A. G. ( k. 112-13 ) , S. G. (1) ( k. 24-25 ) , K. T. ( k. 487-488 ) , S. G. (2) ( k. 490-491 ) , Z. R. ( k. 494-495 ) , D. K. ( k. 497-498 ) i E. Z. ( k. 499-500 ) jako jasnym , dokładnym i korespondującym z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zwłaszcza z wyjaśnieniami oskarżonego Z. P. który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu

Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów w postaci : notatki urzędowej ( k. 1-4, k. 14. , k. 18 , k. 429 , k. 484 ) , protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego ( k. 5-7 ) , protokołu oględzin pojazdu ( k. 8-9, k. 10-11- , k. 32-37 ) , protokołu oględzin roweru ( k. 38-43 ) , protokołu badania urządzeniem kontrolna – pomiarowym ( k. 12 ) , protokołu zatrzymania rzeczy ( k. 96-98 ) , protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego ( k. 99-101 ) , opinii biegłego lekarza ( k. 125-126 ) , protokołu oględzin rzeczy ( k. 418-419 ), opinii Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Stołecznej Policji w W. ( k. 437-449 ) i karty karnej ( k. 525 ), albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia .

Sąd zważył, co następuje:

Przepis art. 177 § 1 k.k. stanowi iż karze podlega , kto, narusza chociażby nieumyślnie , zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym , powoduje nieumyślnie wypadek , w którym inna osoba odniosła obrażenia wskazane w art. 157 § 1 kk. Według art. 177 § 1 k.k. ze zwykłym, zwanym też średnim wypadkiem mamy do czynienia, jeżeli jego skutkiem jest uszczerbek na zdrowiu osoby innej niż sprawca, polegający na naruszeniu czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia przez okres przekraczający 7 dni (tj. skutek określony w art. 157 § 1 k.k. ).

Przepis art. 177 § 2 k.k. stanowi , że jeżeli następstwem wypadku jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Przedmiotem ochrony art. 177 k.k. są najbardziej fundamentalne z wartości, za jakie należy uznać życie i zdrowie człowieka. Nie jest natomiast przedmiotem ochrony bezpieczeństwo w komunikacji, które stanowi jedynie pewien specyficzny stan, charakteryzujący się brakiem zagrożeń dla wspomnianych dóbr. Zwraca uwagę fakt, że w katalogu tym zabrakło mienia, co jest wynikiem częściowej depenalizacji tzw. lekkiego wypadku komunikacyjnego. Wymogiem odpowiedzialności karnej w oparciu o znamiona art. 177 k.k. jest naruszenie reguł ostrożnego postępowania z dobrem prawnym. Ta cecha, charakterystyczna skądinąd dla wszystkich przestępstw nieumyślnych, doznaje w treści omawianego przepisu pewnych ograniczeń. Przy ustalaniu zakresu odpowiedzialności karnej sprawcy wypadku komunikacyjnego uwzględnić należy okoliczności przedmiotowe związane ze zdarzeniem , takie jak trudne warunki drogowe, opady atmosferyczne, siła wiatru, stan drogi lub innego szlaku komunikacyjnego itp. Na uwzględnienie zasługują również liczne okoliczności związane z cechami pojazdu prowadzonego przez sprawcę, na przykład zły stan techniczny, o ile rzecz jasna nieprawidłowości w tym zakresie nie zostały sprowadzone przez kierującego. Krąg stawianych sprawcy wymogów odnoszony jest do pewnego zgeneralizowanego wzorca normatywnego , może on przybrać formę standardową („rozsądny obywatel”) lub kwalifikowaną („dobry kierowca”), zależeć to będzie od istoty badanego zdarzenia i roli, jaką odegrał sprawca (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 1995 r., III KRN 20/95, PiP 1996, z. 6, poz. 105). Znamieniem strony przedmiotowej spowodowania wypadku jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu. Pojęcie tych zasad obejmuje zarówno zasady ujęte w przepisach prawa drogowego lub regulujących komunikację kolejową, wodną lub powietrzną, jak też wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu zasady prakseologiczne odnoszące się do danej sfery ruchu (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3, poz. 33). Zasady bezpieczeństwa dotyczące ruchu drogowego określone zostały w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.). Naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może być zarówno umyślne, jak i nieumyślne, natomiast wynikające stąd skutki dotyczące życia, zdrowia lub mienia muszą być objęte winą nieumyślną. Przesądza to o kwalifikacji wypadku komunikacyjnego jako występku nieumyślnego. Podmiotem występku spowodowania wypadku komunikacyjnego - ze względu na znamię naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu - może być jedynie uczestnik ruchu, którego dotyczy obowiązek przestrzegania tych zasad, a więc kierujący pojazdem mechanicznym, pieszy, woźnica, rowerzysta, osoba prowadząca kolumnę pieszych i in. (por. K. Buchała, w: A. Zoll (red.), Komentarz 2, wyd. 1999, s. 394). W zależności od skutków rozróżnia się zwykły i ciężki wypadek. W hipotezie art. 177 § 2 k.k. doszło do spenalizowania przestępstwa wieloodmianowego. Skutek tu opisany polegać może bądź na spowodowaniu ciężkiego uszczerbku na zdrowiu innej osoby, bądź też jej śmierci. W treści art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. wymieniono cztery kategorie chorób: chorobę nieuleczalną, chorobę długotrwałą, chorobę realnie zagrażającą życiu i trwałą chorobę psychiczną. Są to określenia, których ocena musi się opierać na kryteriach medycznych, zgodnych z obecnym stanem wiedzy w tej dziedzinie, co niewątpliwie wymaga zasięgnięcia opinii biegłych. W orzecznictwie przyjęto, iż za chorobę długotrwałą uznaje się chorobę, która narusza funkcjonowanie organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy (pro . wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 1972 r., RW 6/72 oraz wyr. SN z 13 II 1976 r., KR 192/72; por. też J. Bafia i in., Komentarz, s. 106.) ( Komentarz do art.156 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2007, wyd. IV. ).

Oskarżony Z. P. wypełnił wszystkie znamiona czynu zabronionego opisanego w art. 177 § 2 k.k. . Należy stwierdzić iż oskarżony Z. P. w dniu 26 listopada 2016 roku w miejscowości N. , pow. (...), woj. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 25 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki R. nie ustąpił pierwszeństwa rowerzyście A. G. poruszającemu się drogą z pierwszeństwem przejazdu, w wyniku czego doszło do potrącenia A. G..

Zgodnie z treścią art. 25 ust 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r. , poz. 1137 ze zm. ) wynika iż kierujący pojazdem, zbliżając się do skrzyżowania, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony, a jeżeli skręca w lewo - także jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost lub skręcającemu w prawo. Natomiast z treści art. 25 ust 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( tekst jednolity: Dz. U. z 2005 Nr 108 poz. 908 ze zm. ) wynika iż kierującemu pojazdem zabrania się wjeżdżania na skrzyżowanie, jeżeli na skrzyżowaniu lub za nim nie ma miejsca do kontynuowania jazdy. Kierującego pojazdem zbliżającego się do takiego skrzyżowania obowiązuje zachowanie szczególnej ostrożności. Polega ona m.in. na zwiększonej obserwacji drogi, zmniejszeniu prędkości do takiej, która pozwoli na przepuszczenie pojazdu korzystającego z pierwszeństwa oraz pieszych przechodzących przez jezdnię, a nawet zatrzymanie się, gdy okaże się to konieczne. Trafnie Sąd Najwyższy zauważył, że: „Nienależyte obserwowanie przez oskarżonego drogi i niezachowanie szczególnej ostrożności przy zbliżaniu się do skrzyżowania niewątpliwie pozostające w bezpośrednim związku z rozwijaną przez niego w tym czasie nadmierną prędkością" (wyrok . Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 1987 r., V KRN 176/87, OSNPG 1988, nr 6, poz. 57). „Trudno mówić o zachowaniu szczególnej ostrożności - jak słusznie twierdzi Sąd Najwyższy - jeżeli kierowca jedzie w taki sposób, że nie może zatrzymać prowadzonego przez siebie pojazdu przed skrzyżowaniem, gdy stwierdzi, że nadjeżdża inny pojazd" (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 1960 r., I K 248/59 (w:) R.A. Stefański, Prawo o ruchu drogowym z orzecznictwem..., s. 84). Natomiast pierwszeństwo na skrzyżowaniu z pierwszeństwem przejazdu dla wybranego kierunku ruchu (skrzyżowanie z pierwszeństwem) jest ustalane za pomocą znaków drogowych ( za Komentarz do art.25 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.05.108.908), [w:] R.A. Stefański, Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, LEX, 2008, wyd. III. ) . Natomiast z treścią art. 5 ust 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r. , poz. 1137 ze zm. ) wynika iż uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych, nawet wówczas, gdy z przepisów ustawy wynika inny sposób zachowania niż nakazany przez te osoby, sygnały świetlne lub znaki drogowe.

Oskarżona F. P. kierując samochodem osobowym marki R. nr rej. (...) jadąc w miejscowości N. ul. (...) ( drogą podporządkowaną ) i dojeżdżając do skrzyżowanie z ul. (...) nie ustąpił pierwszeństwa rowerzyście A. G. poruszającemu się drogą z pierwszeństwem przejazdu – ul. (...) , który wykonywał manewr skrętu w lewo w ul. (...) , w wyniku czego doszło do potrącenia A. G. .

Ponadto należy stwierdzić iż w wyniku tego zdarzenia kierujący rowerem pokrzywdzony A. G. doznał skutkującego powstaniem w niego obrażeń ciała w postaci między innymi urazu wielonarządowego, złamania kości twarzoczaszki, stłuczenia mózgu, niewielkiego krwiaka podpajęczynówkowego, złamania żeber, stłuczenia płuc z niewydolnością oddechową. Obrażenia te należy kwalifikować jako ciężkie obrażenia ciała w myśl art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. jako chorobę realnie zagrażającą życiu . Fakt ten wynika wprost z opinii pisemnej biegłego lekarza M. R. z dnia 02 lutego 2016 r. dotyczącej obrażeń ciała pokrzywdzonego A. G. ( 125- 126 ).

Z tych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina oskarżonego Z. P. co do popełnienia przez nią czynu z art. 177 § 2 k.k. nie budzą wątpliwości.

Wymierzając oskarżonemu Z. P. karę Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające jaki i łagodzące.

Niewątpliwą okolicznością obciążającą jest duży stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu przejawiający się w charakterze naruszonego przez oskarżonego dobra jakim bezpieczeństwo w ruchu drogowym , oraz skutki jakie to zdarzenie drogowe spowodowało

W powyższej sprawie Sąd jako okoliczność łagodzącą wobec oskarżony Z. P. uznał fakt iż nie był on dotychczas karana ( k. 525 ) .

Należy wskazać iż na posiedzeniu w dniu 29 czerwca 2017 r. pełnomocnik oskarżyciela posiłkowanego A. G. ani oskarżyciel posiłkowy A. G. nie sprzeciwili się wnioskowi Prokuratora w trybie art. 335 § 2 k.p.k. .

Orzekając o karze Sąd wymierzył oskarżonemu Z. P. za czyn z art. 177 § 2 k.k. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Orzeczona wobec oskarżonego kara 6 miesięcy pozbawienia wolności spełnia wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej, a także odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Winna spełnić wobec oskarżonego funkcję wychowawczą i powstrzymać go w przyszłości od popełnienia podobnych czynów. Z uwagi na wyżej wskazane okoliczności łagodzące i fakt iż oskarżony nie była dotychczas karana ( k. 525 ) , Sąd na podstawie na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. wymierzoną oskarżonemu Z. P. karę pozbawienia wolności zawiesił na okres próby 2 lat, uznając iż jest to okres wystarczający dla zrozumienia przez oskarżonego wagi popełnionego przez niego występku. Groźba zarządzenia wykonania kary w okresie próby ponadto spowoduje , iż oskarżony będzie respektował porządek prawny, a co za tym idzie cele kary zostaną osiągnięte.

Ponadto na podstawie art. 72 § 1 pkt. 1 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego Z. P. do informowania sądu o przebiegu okresu próby.

Na podstawie art. 46 § 2 k.k. Sąd zasądził od oskarżonego Z. P. na rzecz pokrzywdzonego A. G. nawiązkę w kwocie 1000 zł ( jeden tysiąca złotych ). Sąd uznał iż to kwota adekwatna biorąc pod uwagę rodzaj krzywd doznanych przez pokrzywdzonego A. G. i odniesionych przez niego obrażeń ciała w wyniku tego zdarzenia oraz dochody oskarżonego .

Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. Sąd zwrócił pokrzywdzonemu A. G. dowód rzeczowy wymieniony w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/120/16/P pod poz. nr 1.

Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 27, poz. 152 ze zm. ) Sąd zasądza od oskarżonego Z. P. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 1313,08 zł ( jeden tysiąc trzysta trzynaście i 08/100 ) w tym opłatę w kwocie 120 zł ( sto dwadzieścia złotych ).

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.

Należy podnieść iż mimo że pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego w trybie art. 422 § 1 k.p.k. złożył wniosek o sporządzenie uzasadnienia co do całości wyroku Sąd sporządził uzasadnienie tego wyroku zgodnie z treścią art. 424 § 3 k.p.k. . Zgodnie treścią art. 424 § 3 k.p.k. w wypadku złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku jedynie co do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu albo o uzasadnienie wyroku wydanego w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 uzasadnienie powinno zawierać co najmniej wyjaśnienie podstawy prawnej tego wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć.