Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli

Protokolant Małgorzata Pindral

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Zgorzelcu B. F.

po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2017 roku

sprawy G. S. ur. (...) w Z., s. Z. i I. z domu S. (...)

oskarżonego z art. 244 kk i inne

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu

z dnia 9 lutego 2017 r. sygn. akt II K 268/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego G. S. w ten sposób, że:

1.  czyn przypisany oskarżonemu w punkcie 2 części dyspozytywnej kwalifikuje z art. 119§1 kw i za to na podstawie tego przepisu wymierza oskarżonemu karę 300 (trzystu) złotych grzywny ,

2.  stwierdza, że kara łączna pozbawiona wolności orzeczona w punkcie 5 części dyspozytywnej straciła moc i na podstawie art. 91§2 kk i art. 86§1 kk wymierza oskarżonemu za popełnienie czynów przypisanych w punkcie 1, 3 i 4 części dyspozytywnej karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

I.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 230 złotych, w tym 210 złotych opłaty za obie instancje.

Sygn. akt VI Ka 162/17

UZASADNIENIE

G. S. został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 10 lutego 2016r. w P. rejonu (...) na drodze publicznej ulicy (...) prowadził samochód osobowy marki R. (...) o nr rej (...), nie stosując się do prawomocnego wyroku Sadu Rejonowego w Zgorzelcu sygn. akt II K 1121/14 orzekającego zakaz prowadzenia w ruchu lądowym wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat, obowiązujący od 08 marca 2014r. do 08 marca 2016 r. tj. o czyn z art. 244 k.k.

II.  w dniu 26 sierpnia 2015 roku w P. rejonu (...) na ulicy (...) w sklepie (...) około godz. 18:06 działając wspólnie i w porozumieniu z R. K. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłowali wpłynąć na automatyczne przetwarzanie danych informatycznych, w ten sposób że posługując się kartą bankomatową banku (...) o nr (...), wystawioną na dane M. H. usiłowali wykonać transakcję zbliżeniową zakupu doładowania telefonu w sieci (...) na kwotę 30 złotych, przy czym zamierzonego czynu nie osiągnęli z uwagi na zastrzeżenie karty w systemie i jej zatrzymanie przez pracowników sklepu, czym działał na szkodę M. H., tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 287 § 2 k.k.

III.  w dniu 22 lipca 2015 roku w P. rejonu (...) przy ul. (...) dokonał kradzieży z włamaniem do pomieszczenia stacji transformatorowej nr (...) poprzez wyjęcie drzwi z zawiasów, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia drzwi, licznik pomiarowy oraz kilka bezpieczników powodując straty w kwocie 500 zł na szkodę (...) oddział w J., tj. o czyn z art. 279 § 1k.k.

IV.  w dniu 06 sierpnia 2015 roku w P. rejonu (...) na terenie stacji paliw (...) przy ul. (...) dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia pojazd marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wartości 20 000 zł, a następnie pojazd ten porzucił na tej samej stacji w stanie nieuszkodzonym czym działał na szkodę E. S., a nadto w tym samym miejscu i czasie kierował samochodem osobowym marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie stosując się do prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu sygn. Akt IIK 1121/14 orzekającego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym w okresie od 20.03.2015 do 20.03.2017 r., tj. o czyn z art. 289 § 1 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

V.  w dniu 26 sierpnia 2015 roku w P. rejonu (...) na ulicy (...) w sklepie (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wpłynął na automatyczne przetwarzanie danych informatycznych w ten sposób, że posługując się kartą bankomatową banku (...) wystawioną na nazwisko M. H. dokonał transakcji zbliżeniowej zakupu towaru na kwotę 2,49 zł czym działał na szkodę M. H., tj. o czyn z art. 287 § 2 k.k.

VI.  w dniu 26 sierpnia 2015 roku w P. rejonu (...) na ulicy (...) w sklepie (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wpłynął na automatyczne przetwarzanie danych informatycznych w ten sposób, że posługując się kartą bankomatową banku (...) wystawioną na nazwisko M. H. dokonał transakcji zbliżeniowej zakupu towaru na kwotę 9,96 zł czym działał na szkodę M. H., tj. o czyn z art. 287 § 2 k.k.

VII.  w dniu 26 sierpnia 2015 roku w P. rejonu (...) na ulicy (...) w sklepie (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wpłynął na automatyczne przetwarzanie danych informatycznych w ten sposób, że posługując się kartą bankomatową banku (...) wystawioną na nazwisko M. H. dokonał transakcji zbliżeniowej zakupu towaru na kwotę 13,00 zł czym działał na szkodę M. H., tj. o czyn z art. 287 § 2 k.k.

VIII.  w dniu 26 sierpnia 2015 roku w P. rejonu (...) na ulicy (...) w sklepie (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wpłynął na automatyczne przetwarzanie danych informatycznych w ten sposób, że posługując się kartą bankomatową banku (...) wystawioną na nazwisko M. H. dokonał transakcji zbliżeniowej zakupu towaru na kwotę 20,00 zł czym działał na szkodę M. H., tj. o czyn z art. 287 § 2 k.k.

IX.  w dniu 26 sierpnia 2015 roku w P. rejonu (...) na ulicy (...) w sklepie (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wpłynął na automatyczne przetwarzanie danych informatycznych w ten sposób, że posługując się kartą bankomatową banku (...) wystawioną na nazwisko M. H. dokonał transakcji zbliżeniowej zakupu towaru na kwotę 33,20 zł czym działał na szkodę M. H., tj. o czyn z art. 287 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 9 lutego 2017 r. w sprawie II K 268/17:

1.  uznał oskarżonego G. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 244 kk i za to na podstawie art. 244 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

2.  uznał oskarżonego G. S. za winnego tego, że w dniu 22 lipca 2015 roku w P. rejonu (...) przy ul. (...) dokonał przywłaszczenia znalezionych drzwi pochodzących z pomieszczenia stacji transformatorowej nr (...), o wartości 300 zł. na szkodę (...) oddział w J. to jest występku art 284 § 3 kk i za to na podstawie art. 284 § 3 kk wymierzył mu karę, 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

3.  uznał oskarżonego G. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 289 § 1 kk i art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 289§ 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

4.  uznał oskarżonego G. S. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt II oraz od V do IX części wstępnej wyroku, przyjmując iż stanowią one występki z art. 287 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 287 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełnione w warunkach czynu ciągłego w rozumieniu art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 279 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

5.  na podstawie art. 91§ 2 kk w zw. z art. 86 § 1 kk połączył orzeczone w pkt od I do IV kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu G. S. karę łączną 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,

6.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu G. S. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w dniach 1.09.2015r. godz. 8.55 do 3.09.2015r. godz. 8.50.,

7.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego G. S. obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody poprzez uiszczenie na rzecz M. H. kwotę 78, 65 (siedemdziesiąt osiem złotych i 65/100) złotych,

8.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego G. S. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe i na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (DZ.U. nr 49 poz. 223 z 1983r. z późn. zm.) wymierzył mu opłatę w wysokości 300 złotych.

Wyrok ten w oparciu o treść art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 4 k.p.k. zaskarżył obrońca oskarżonego, zarzucając rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności polegającą na niezastosowaniu warunkowego zawieszenia jej wykonania, lecz wymierzeniu bezwzględnej kary łącznej 1 roku i dwóch miesięcy pozbawienia wolności, nieadekwatnej do stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonemu oraz do występujących w sprawie okoliczności łagodzących i nadania zbyt dużego znaczenia przy wymiarze kary okolicznościom obciążającym.

Stawiając powyższy zarzut skarżący wniósł zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu G. S. kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja co do zasady nie zasługiwała na uwzględnienie, aczkolwiek wobec zmiany wyroku z powodów leżących poza zarzutem apelacji obniżeniu uległa kara łączna pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że skarżący obrońca nie kwestionował sprawstwa i winy oskarżonego G. S. w zakresie przestępstw przypisanych oskarżonemu w pkt 1 do 4 części dyspozytywnej wyroku.

Stwierdzić w tej sytuacji jedynie należy, że ustalenia Sądu I instancji w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego nie budzą wątpliwości, są prawidłowe. Sam oskarżony na rozprawie głównej z dnia 28 listopada 2016 r. swojego sprawstwa w tym zakresie w istocie nie zakwestionował przyznając się do popełnienia czynów zarzuconych mu w akcie oskarżenia w pkt I i III oraz pkt IV do VIII. W odniesieniu do zarzutu postawionego w pkt II aktu oskarżenia z dnia 28 listopada 2015 r. oskarżony w swoich wyjaśnieniach stanowczo zaprzeczył jakoby dokonał włamania do stacji transformatorowej. Potwierdził natomiast przywłaszczenie drzwi, które leżały w pobliżu stacji (k. 202 odwrót – 203 akt). Wyjaśnienia oskarżonego w zestawieniu z zeznaniami świadków, w tym funkcjonariuszy policji Ł. G. i A. D., pokrzywdzonej M. H. oraz innych świadków wymienionych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 1-7 uzasadnienia, k. 240 odwrót- 243 odwrót akt) sprawstwo oskarżonego co do wszystkich przypisanych mu czynów zdecydowanie potwierdzają. Mając na uwadze powyższe, zważywszy ponadto na argumentację zawartą w pisemnym uzasadnieniu wyroku Sąd Odwoławczy w pełni podziela stanowisko Sądu I instancji że sprawstwo i wina oskarżonego G. S. w niniejszej sprawie co do wszystkich przypisanych mu czynów nie budzi wątpliwości.

Z urzędu jednak Sąd Okręgowy zauważa, iż w punkcie 2 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, Sąd I instancji naruszył prawo materialne, poprzez zastosowanie błędnej kwalifikacji prawnej czynu i na podstawie art. 284 § 3 k.k. przypisał oskarżonemu przestępstwo przywłaszczenia drzwi pochodzących z pomieszczenia stacji transformatorowej nr (...) o wartości 300 złotych, podczas gdy z treści art. 119 § 1 k.w. wynika, że kto kradnie lub przywłaszcza cudzą rzecz ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 11 września 2014 roku minimalne wynagrodzenie na rok 2015 (obowiązujące w dacie popełnienia czynu) ustalone zostało na kwotę 1.750 złotych (1/4 = 437,50 złotych), natomiast zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 13 września 2016 roku minimalne wynagrodzenie za pracę na rok 2017 (obowiązujące w dacie wyrokowania) ustalone zostało na kwotę 2000 złotych (1/4 = 500 złotych). Tym samym zarówno na czas przypisanego oskarżonemu dokonania przywłaszczenia drzwi o wartości 300 złotych, jak i na dzień wyrokowania przez Sąd I instancji oraz na dzień wyrokowania przez Sąd II instancji, czyn ten stanowił wykroczenie stypizowane w art. 119 § 1 k.w. Sąd Odwoławczy zmienił więc zaskarżony wyrok w ten sposób, że przypisany oskarżonemu w punkcie 2 czyn zakwalifikował jako wykroczenie określone w art. 119 § 1 k.w.

Sąd Okręgowy mając na uwadze powyższe zmienił także zaskarżony wyrok w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary łącznej.

Za w pełni zasadne należy uznać wymierzenie oskarżonemu za czyn przypisany w pkt 1 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku kary 3 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyczerpująco wykazał, iż oskarżony w pełni świadomie dopuścił się naruszenia zakazu poruszania się wszelkimi pojazdami mechanicznymi. Oskarżony bez wątpienia wiedział także, iż zakaz ten jest prawomocny a mimo to się do niego nie zastosował. Co więcej oskarżony uciekając przed patrolem policyjnym ulicami miasta dopuścił się szeregu wykroczeń narażając tym samym innych uczestników ruchu drogowego na niebezpieczeństwo. Uznać należy, że orzeczona przez Sąd Rejonowy kara jest karą wystarczającą, by uświadomić oskarżonemu, że takie zachowanie nie znajduje aprobaty i winno być należycie ukarane.

Wymierzenie kary 3 miesięcy za czyn przypisany oskarżonemu w pkt 3 części dyspozytywnej również nie budzi wątpliwości. Naruszenie przez oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jak słusznie wskazuje Sąd I instancji nie było incydentalne. Oskarżony w dniu 6 sierpnia 2015 r., dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia pojazdu marki A. (...), czym działał na szkodę E. S., a tym samym złamał zakaz wynikający z wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu II K 1121/14. Zachowanie oskarżonego niewątpliwe stanowi lekceważący stosunek zarówno do innych osób, których dobro prawnie chronione zostało naruszone, jak i podstawowych norm porządku prawnego.

Wątpliwości nie rodzi także wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności w punkcie 4 części dyspozytywnej. Podkreślić należy, iż kara za czyny opisane w pkt II oraz od V do IX części wstępnej została wymierzona w najniższym możliwym wymiarze, ponieważ czyn z art. 279 § 1 k.k. zagrożony jest karą, której górna granica wynosi 10 lat pozbawienia wolności. Oskarżony powziął z góry zamiar wykorzystania karty bankomatowej w celu uzyskania korzyści majątkowej. Wszystkich pięciu transakcji dokonał jednego dnia, jedna po drugiej. Słusznie Sąd Rejonowy wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, iż zachowanie G. S. z tych samych niskich pobudek tj. dokonanie zakupu używek zasługuje na dezaprobatę. Tym samym przekonanie, że jako znalazcy należy mu się skorzystanie z cudzej karty bankomatowej w ramach tzw. „znaleźnego”, stanowi brak poszanowania do cudzej własności i pracy innych osób. Nie bez znaczenia jest też fakt, iż wszystkich tych czynów oskarżony dopuścił się będąc w okresie warunkowego zawieszenia wykonania kary wolności za czyn przeciwko mieniu.

Konsekwencją wprowadzonej przez Sąd Odwoławczy zmiany w pkt 2 części dyspozytywnej wyroku była konieczność orzeczenia kary za to wykroczenie, a podstawą wymiaru kary stał się przepis art. 119 § 1 k.w. Rozważając zatem kwestię rodzaju dolegliwości, która winna zostać wymierzona G. S. za dokonanie przywłaszczenia określonego w art. 119 § 1 k.w., Sąd II instancji, kierując się wytycznymi wymiaru kary zawartymi w przepisie art. 33 k.w., doszedł do wniosku, że karą adekwatną do stopnia zawinienia i okoliczności sprawy, będzie wymierzenie oskarżonemu kary w wysokości 300 złotych grzywny. Ustalając taki wymiar kary, Sąd Okręgowy miał na uwadze wszystkie okoliczności obciążające i łagodzące, wskazane na stronie 25 - 27 pisemnego uzasadnienia Sądu I instancji (k. 252 odwrót - 253 akt).

Rezultatem zmian dokonanych przez Sąd Okręgowy w wyroku Sądu I instancji stała się konieczność wymierzenia nowej kary łącznej, gdyż dotychczasowa kara łączna straciła moc na skutek ustalenia, iż jedno z przestępstw, objęte dotychczasową karą łączną, okazało się być wykroczeniem.

W kontekście powyższego połączeniu ulec mogły jedynie kary pozbawienia wolności orzeczone w wyroku Sądu Okręgowego w punkcie 1, 3 oraz 4 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. Podstawą wymiaru kary łącznej pozostały przepisy art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k.

Orzekając karę łączną Sąd Okręgowy zastosował zasadę całkowitej absorpcji i orzekł karę łączną 1 roku pozbawienia wolności, uwzględniając z jednej strony podobieństwo rodzajowe przestępstw (w większości popełnionych przeciwko mieniu), a z drugiej zaś strony bliskość czasową ich popełnienia.

Jednocześnie – wbrew twierdzeniom apelującego – brak było podstaw do tego, by warunkowo zawiesić oskarżonemu wykonanie orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności. Powyższego stanowiska nie zmienia argumentacja podniesiona w apelacji, odnosząca się do przyznania się oskarżonego do winy, czy przeproszenia osób bezpośrednio dotkniętych czynami przestępczymi.

Zgodnie z art. 69§1 k.k. po nowelizacji z dnia 20 lutego 2015 r., (która weszła w życie z dniem 1 lipca 2015 r.) warunkowo zawiesić karę pozbawienia wolności można tylko wówczas, gdy jej wymiar nie przekracza jednego roku, a nadto sprawca w czasie popełnienia przestępstwa, nie był skazany na karę pozbawienia wolności (zarówno bezwzględną, jak i z warunkowym zawieszeniem wykonania). Warunek ten w realiach niniejszej sprawy nie został spełniony, gdyż wszystkie przypisane mu czyny oskarżony popełnił w okresie próby na który warunkowo zawieszono mu wykonanie kary pozbawienia wolności w sprawie IIK 802/14 Sądu Rejonowego w Zgorzelcu (dane o karalności k. 36).

Sąd Odwoławczy uznał, że dotychczasowa karalność oskarżonego w pełni uzasadnia orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Brak jest w stosunku do oskarżonego tzw. pozytywnej prognozy kryminologicznej. Oskarżony był już wcześniej kilkukrotnie karany, w tym za przestępstwo przeciwko mieniu. Okres próby ustanowiony wobec oskarżonego nie przebiegł pomyślnie. Nie wykorzystał on danej mu w tym względzie szansy na dowiedzenie, że wystarczającą dla osiągnięcia celów kary pozostawać będzie kara pozbawienia wolności orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Zachowaniem swoim potwierdził oskarżony lekceważący stosunek do porządku prawnego, w tym do dobra prawnego jakim jest mienie. Wymierzona oskarżonemu kara łączna pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania z pewnością nie przekracza stopnia winy, odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości czynu, jak również spełnia swoje cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak i cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego.

W pozostałym zakresie, nie znajdując podstaw do dalszej ingerencji w zaskarżone orzeczenie, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

O kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono stosownie do przepisów art. 627 w zw. z art. 634 k.p.k., natomiast o opłacie należnej za obie instancje na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 1 i art. 3 ust. 2 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. nr 49 z 1983r., poz. 223 z późn. zm. ), nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od zapłaty tych należności. Do kosztów obok opłaty za obie instancje w kwocie 210 zł zaliczono także ryczałt za doręczenia w kwocie 20 zł.