Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 października 2015 r. (znak: (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. działając na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wznowił ubezpieczonemu T. D. prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy od 1 września 2015 r. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 1 października 2015 r. ustaliła częściową niezdolność do pracy do 30 września 2017 r.

Od powyższej decyzji ubezpieczony wniósł odwołanie wskazując, iż w styczniu 2013 r. przeszedł operację chirurgiczną polegającą na całkowitej resekcji tarczycy oraz obustronnej radykalnej dissekcji szyi oraz opisał przebieg leczenia i dolegliwości, z którymi się zmaga.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i podtrzymał argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji.

W celu weryfikacji orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS Sąd dopuścił dowód z opinii zespołu biegłych sądowych w składzie: onkolog, endokrynolog, chirurg i neurolog. Biegli
w opinii z dnia 16 lutego 2017 r. orzekli, że ubezpieczony jest nadal całkowicie niezdolny do pracy.

W piśmie procesowym z dnia 30 marca 2017 r. organ rentowy wniósł zastrzeżenia do opinii biegłych wskazując, że z opisu badania przedmiotowego przeprowadzonego przez biegłych nie wynika nasilenie objawów uzasadniających całkowitą niezdolność do pracy. Organ rentowy stwierdził, że brak jest potwierdzenia nawrotu choroby nowotworowej, ubezpieczony jest leczony onkologicznie z powodu nowotworu złośliwego tarczycy (rak rdzeniasty tarczycy), po całkowitej tyreoidektomii, limfadenektomii szyjnej i radioterapii szyi w 2013 r. Komisja Lekarska dysponowała aktualnym badaniem onkologicznym z 12 sierpnia 2015 r., które potwierdza klinicznie wyrównaną niedoczynność tarczycy w czasie leczenia tyroksyną 112 mcg/dz. Poziom kalcytoniny podwyższony, stabilny od lutego 2015 r. Klinicznie wyrównana niedoczynność przytarczyc, co potwierdzało brak całkowitej niezdolności do pracy na dzień badania przez Komisję Lekarską. Organ rentowy wniósł
o przekazanie zastrzeżeń biegłym celem zajęcia stanowiska.

Na rozprawie w dniu 10 maja 2017 r. Sąd oddalił wniosek dowodowy organu rentowego.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony T. D. (ur. (...)) z wykształcenia technik elektryk energetyk ostatnio pracował w charakterze pracownika umysłowego (dyrektor handlowy przedsiębiorstwa budowlanego). Ubezpieczony miał przyznaną rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do dnia 31 sierpnia 2015 r. W dniu 30 lipca 2015 r. ubezpieczony złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 25 sierpnia 2015 r. stwierdził całkowitą niezdolność do pracy do 31 sierpnia 2018 r. Na skutek zgłoszenia zarzutu wadliwości, ubezpieczony został poddany badaniu przez Komisję Lekarską ZUS, która stwierdziła częściową niezdolność do pracy do 30 września 2017 r. Orzeczenie Komisji Lekarskiej stało się podstawą wydania zaskarżonej decyzji.

Bezsporne.

U ubezpieczonego rozpoznano nowotwór złośliwy tarczycy, stan po totalnym usunięciu tarczycy i węzłów chłonnych szyi z następową radioterapią, jatrogenną niedoczynność tarczycy i przytarczyc, porażenie lewej struny głosowej oraz zwłóknienie skóry szyi po radioterapii, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z towarzyszącym zespołem bólowym, stan po częściowej resekcji żołądka z powodu perforacji oraz żylaki lewej kończyny dolnej. Biegli stwierdzili również obserwację w kierunku nawrotu choroby. Biegli stwierdzili, że stan zdrowia ubezpieczonego czyni go nadal całkowicie niezdolnym do pracy. Przyczyną tej niezdolności są wyżej wskazane schorzenia, które skutkują ogólnym zmęczeniem, bólami i zawrotami głowy, zaburzeniami w oddychaniu, dusznością, chrypką, suchością jamy ustnej, obrzękami lewej kończyny dolnej, drętwieniem i mrowieniem kończyn. Powyższe nadal powoduje u ubezpieczonego znaczne upośledzenie sprawności psychofizycznej ustroju i całkowitą niezdolność do zatrudnienia.

We wnioskach, biegli stwierdzili, że ubezpieczony jest nadal okresowo całkowicie niezdolny do pracy do lutego 2019 r. Niezdolność do pracy istnieje nadal od daty zgodnej
z orzeczeniem Lekarza Orzecznika (tj. od 1 września 2015 r.) i spowodowana jest rakiem tarczycy oraz następstwami tej choroby i leczenia oraz schorzeniami współistniejącymi. Stan zdrowia ubezpieczonego nie uległ poprawie. Całkowita niezdolność do pracy ma charakter okresowy z powodu możliwości poprawy stanu zdrowia po zastosowanym leczeniu specjalistycznym. Biegli do oceny stanu zdrowia i uznaniu całkowitej niezdolności do pracy za podstawę mieli te same dowody, którymi dysponował organ rentowy w postępowaniu administracyjnym.

Dowód: akta sądowe - orzeczenie lekarskie biegłych sądowych k. 17

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie opinii biegłych lekarzy sądowych. Sąd podzielił ustalenia i wnioski zawarte w opinii, bowiem była ona rzetelna, spójna i wolna od niekonsekwencji. Z tych względów Sąd uznał opinię za wiarygodną.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługiwało na uwzględnienie. Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2016, r. poz. 887) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż
w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy
i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Warunek posiadania wymaganego okresu składkowego
i nieskładkowego w myśl art. 58 ust. 1 pkt. 5 ustawy uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

W myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ww. ustawy). Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności
w drodze leczenia, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W niniejszej sprawie kwestią sporną był jedynie stopień niezdolności ubezpieczonego do pracy. W związku z tym, iż do ustalenia niezdolności do pracy potrzebne są wiadomości specjalne z zakresu medycyny Sąd wezwał biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii na podstawie art. 278 § 1 k.p.c. Opinia biegłych sądowych podlega swobodnej ocenie sądu na podstawie art. 233 § 1 k.p.c. Sąd, uwzględniając materiał dowodowy zebrany w toku postępowania dokonuje oceny, czy biegły w świetle tego materiału w sposób logiczny przedstawił w opinii tok swojego rozumowania prowadzący do sformułowania niesprzecznych wniosków końcowych. Ponadto, Sąd dokonuje oceny i analizy opinii co do jej fachowości i rzetelności. W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu opinie biegłych zasługują na przyznanie im przymiotu wiarygodności. Podstawą do wydania opinii i wysnucia wniosków były dokumentacja medyczna znajdująca się w aktach oraz przeprowadzone badanie ubezpieczonego. Wobec tego rzetelność opinii nie budzi żadnych wątpliwości. Należy zauważyć, że opinia została wydana przez specjalistów z dziedzin medycyny odpowiednich do schorzeń występujących u ubezpieczonego, zatem fachowość również jest bezsporna. Jasne i zupełne stanowisko biegłych jest przekonywująco uzasadnione, a przy wydawaniu przedmiotowych opinii biegli mieli na uwadze wszystkie niezbędne dane, których istnienie
i ocena wynika z treści art. 13 ust. 1 ww. ustawy.

W ocenie Sądu zastrzeżenia podniesione przez organ rentowy nie zasługiwały na uwzględnienie Sąd oddalił wniosek dowodowy organu rentowego o dopuszczenie dowodu
z opinii uzupełniającej, ponieważ uznał sprawę za wyjaśnioną. Zarzut organu rentowego wynikały jedynie z odmiennej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego (czemu organy orzecznicze ZUS dały już wcześniej wyraz w swoich orzeczeniach) i w żaden sposób nie podważyły ani nie poddały w wątpliwość precyzyjnej opinii biegłych. W związku z tym, iż potrzeba dopuszczenia dowodu z opinii uzupełniającej powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii Sąd oddalił wniosek dowodowy. Należy także podkreślić, iż nie leży w kompetencji sądu podważanie ocen medycznych dokonanych przez biegłych, w zakresie ich merytorycznej poprawności. Oznacza to, że sąd nie może orzekać wbrew opinii biegłych sądowych, jeżeli ich rzetelność, spójność, kategoryczność i sposób umotywowania stanowiska, nie budzą wątpliwości (wyrok SA w Szczecinie z dn. 21.06.2016 r., III AUa 202/16). Jeżeli zupełność, zgodność opinii
z wymaganiami formalnymi, jak i co do jej mocy przekonywującej nie nasunie Sądowi zastrzeżeń, to opinia biegłych sądowych może stanowić uzasadnioną podstawę do dokonania ustaleń faktycznych i rozstrzygnięcia sprawy.

W tej sytuacji Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uznał, że odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z treścią art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję przyznając ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od 1 września 2015 r. do końca lutego 2019 r.,
o czym orzekł w punkcie 1. wyroku.

W punkcie 2. wyroku zgodnie z treścią art. 118a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd orzekł z urzędu
o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy istnieją podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, ponieważ jak wskazali biegli dysponowali tą samą dokumentacją medyczną co organy orzecznicze ZUS. Oznacza to, że przyczyną, dla której ubezpieczony uzyskał prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie postępowania sądowego była jedynie odmienna ocena stanu jego zdrowia dokonana przez biegłych sądowych, w stosunku do oceny dokonanej przez organy orzecznicze ZUS. Przyczyną całkowitej niezdolności do pracy powoda są te same okoliczności, które ubezpieczony wskazywał w trakcie postępowania przed organem rentowym. Mając na uwadze opinię lekarzy biegłych sądowych, Sąd orzekł, że wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz