Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

B. M. została oskarżona o to, że:

w dniu 12 czerwca 2016 r. o godz. 12:05 w msc. (...) gm. G., powiat (...), województwo (...), jechała w ruchu lądowym samochodem osobowym marki M. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości 1,14 mg/l stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc wcześniej prawomocnie skazaną za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku sygn. akt VI K 847/10,

tj. o przestępstwo z art. 178a § 4 kk

Sąd Rejonowy w Radomsku VI Wydział Karny wyrokiem wydanym w dniu 08 marca 2017 roku w sprawie sygn. akt VI K 457/16 uznał oskarżoną B. M. za winną popełnienia zarzucanego jej przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 4 kk i na podstawie art. 178a § 4 kk wymierzył jej karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- na podstawie art. 42 § 3 kk orzekł wobec oskarżonej środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym dożywotnio;

- na podstawie art. 43a § 2 kk orzekł wobec oskarżonej środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 12.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

- wymierzył oskarżonej kwotę 300 złotych tytułem opłaty oraz zasądził od niej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem obowiązku zwrotu wydatków poniesionych w sprawie.

Apelację od wydanego wyroku wniosła w ustawowym terminie oskarżona B. M.. Z treści wniesionego środka odwoławczego wynika, że oskarżona kwestionuje swoją winę. Apelująca podniosła, że w dniu zdarzenia nie prowadziła samochodu w stanie nietrzeźwym. Była autem w sklepie po alkohol i zakupiła tam butelkę wódki o pojemności 0,7 litra i 10 piw o pojemności 0,5 litra. Następnie trzeźwa wracała kierując samochodem i nie została zatrzymana do żadnej kontroli drogowej. Alkohol spożywała w samochodzie razem ze swoim znajomym, ale gdy stał on już zaparkowany pod posesją ich znajomych. Po około 30 minutach podjechali funkcjonariusze Policji radiowozem i poddali ją badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, które wykazało, że jest nietrzeźwa - 1,14 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. B. M. dodatkowo wskazała, że Sąd Rejonowy w Radomsku wydał w stosunku do niej bardzo surowy wyrok opierając się na zeznaniach świadków, którzy ją pomawiają.

W konkluzji oskarżona wniosła o uniewinnienie jej od dokonania zarzucanego czynu.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja wniesiona przez oskarżoną jest zasadna w takim stopniu, że na skutek jej wniesienia Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim zmienił zaskarżony wyrok i obniżył orzeczoną w punkcie 1 zaskarżonego wyroku karę pozbawienia wolności do wysokości 1 roku.

Wbrew zarzutom apelacyjnym oskarżonej Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe w tej sprawie i dokonał bardzo wnikliwej oceny ujawnionego w toku przewodu sądowego materiału dowodowego. Na podkreślenie zasługuje fakt, iż z zeznań

świadków A. Ż. i G. K. (funkcjonariuszy Policji) jednoznacznie wynika, że w dniu 12 czerwca 2016 roku jechali radiowozem za samochodem marki M. (...) nr rej (...), który prowadziła oskarżona. Wcześniej dyżurny KPP w R. miał anonimowe zgłoszenie, że tym pojazdem porusza się nietrzeźwy kierowca. Cały czas funkcjonariusze Policji mieli kontakt wzrokowy z tym pojazdem i widzieli, że prowadziła go oskarżona, a obok na siedzeniu pasażera siedział mężczyzna. W momencie, gdy oskarżona zatrzymała samochód funkcjonariusze Policji podjechali radiowozem i poddali ją badaniu na zawartość alkoholu w wydychany powietrzu, które to badanie wykazało, że jest nietrzeźwa. Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu do zaskarżonego wyroku szczegółowo opisał dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej w tej części, której neguje prowadzenie samochodu w dniu 12 czerwca 2016 roku w stanie nietrzeźwym. Ponadto Sąd I instancji szczegółowo przeanalizował zeznania świadka W. K. i uzasadnił, w której części nie są one wiarygodne. Dokonana ocena przez Sąd Rejonowy w Radomsku wyjaśnień oskarżonej oraz zeznań świadków A. Ż., G. K. i W. K. jest oparta na zasadach prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego i pozostaje pod ochroną art. 7 kpk. Zasadna jest natomiast apelacja oskarżonej, w części dotyczącej orzeczenia o karze. Sąd II instancji podziela stanowisko Sądu Rejonowego w Radomsku dotyczące oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu jakiego dopuściła się oskarżona oraz okoliczności ją obciążających wskazanych w pisemnych motywach do wydanego wyroku. Trafnie zatem Sąd I instancji przyjął, że tylko kara pozbawienia wolności orzeczona w stosunku do B. M. w realiach przedmiotowej sprawy spełni swe cele w zakresie obu prewencji. Prokurator na rozprawie w dniu 23 lutego 2017 roku wnioskował o wymierzenie oskarżonej kary 1 roku pozbawienia wolności (vide k.42). Sąd I instancji wymierzając B. M. za zarzucony jej czyn karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności wskazał w pisemnym uzasadnieniu do wydanego wyroku, że nie doszukał się żadnych okoliczności łagodzących. Zdaniem Sądu II instancji oskarżona prowadzi ustabilizowany tryb życia i jak wynika z jej wyjaśnień od 21 lutego 2017 roku podjęła pracę w firmie (...) w R.. Ponadto od poprzedniego skazania za przestępstwo z art.178a§1 kk upłynął stosunkowo długi okres czasu, gdyż wówczas była skazana prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku VI Wydział Karny wydanym w dniu 15 grudnia 2010 roku w sprawie sygn. akt VI K 847/10. Te okoliczności zdaniem Sądu Okręgowego uzasadniają obniżenie wysokości orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec oskarżonej do 1 roku. Jest to kara surowa, gdyż znacznie wyższa od dolnego progu ustawowego zagrożenia przewidzianego za czyn z art. 178a§4 kk, a z drugiej strony oskarżona ma szansę na jej wykonanie w systemie dozoru elektronicznego.

W pozostałej części Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Sąd II instancji zasądził od oskarżonej B. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych opłaty za obie instancje zgodnie z art. 10 ust 1 w zw. z art. 2 ust 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tj. Dz. U z 1983 r., poz.223 z późn. zm.) oraz kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.