Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

D. W. został obwiniony o to, że w dniu 30 maja 2015 roku o godz. 12.16 w miejscowości K., gm. S., pow. O., droga (...) kierując pojazdem P. nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość w obszarze zabudowanym o 40 km/h, tj. jechał z prędkością 90 km/h, gdzie dozwolona wynosi 50 km/h , tj. o czyn z art. 92a k.w.

Sąd Rejonowy w Opocznie wyrokiem z dnia 25 października 2016 roku w sprawie sygn. akt II W 936/15:

1.  obwinionego D. W. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92 a k.w. wymierzył karę grzywny w wysokości 300 złotych.

2.  obwinionemu wymierzył opłatę w kwocie 30 złotych i 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawie.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony, zaskarżając wyrok w całości.

Zarzucił wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia polegający na uznaniu skarżącego za winnego zarzuconego mu czynu. W konkluzji wniósł o zmianę wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie i uniewinnienie.

W toku rozprawy apelacyjnej obrońca popierał apelację wniesioną przez obwinionego, jednocześnie wnosił o umorzenie postepowania, z uwagi na przedawnienie karalności czynu.

Obwiniony popierał własną skargę apelacyjną i wniosek w niej zawarty.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Apelacja obwinionego okazała się zasadna w takim stopniu, iż na skutek jej wniesienia należało uchylić zaskarżony wyrok i umorzyć postępowanie, a to ze względu na zaistnienie ujemnej przesłanki procesowej w postaci przedawnienia karalności czynu zarzucanego obwinionemu.

Na przedpolu zważyć należy, że nowelizacją z dnia 23 marca 2017 roku – o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U 2017 poz. 966), która weszła w życie w tym zakresie z dniem 1 czerwca 2017 roku, zmieniono brzmienie treści art. 45 § 1 k.w., który przepis dotychczas stanowił, że karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od daty jego popełnienia upłynął rok, natomiast jeżeli wszczęto w tym okresie postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem lat 2 od popełnienia czynu.

Art. 6 w/w ustawy nowelizującej stanowi jednocześnie, że do czynów popełnionych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy o przedawnieniu zawarte w ustawie o której mowa w art. 2 ( ustawie z dnia 20 maja 1971 roku Kodeks wykroczeń), w brzemieniu nadanym niniejszą ustawą, chyba , że termin przedawnienia już upłynął. W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, że karalność wykroczenia przedawniła się w dniu 30 maja 2017 roku, a więc przed dniem wejścia w życie nowelizacji. Dlatego też należało stosować w niniejszej sprawie przepis art. 45 § 1 k.w. w brzmieniu sprzed w/w nowelizacji.

W przedmiotowej sprawie wszczęto postępowanie w ciągu roku od daty popełnienia czynu, który miał miejsce w dniu 30 maja 2015 roku. W dacie orzekania w pierwszej instancji przedawnienie karalności jeszcze nie nastąpiło. Obwiniony wystąpił z apelacją i w toku postępowania odwoławczego upłynął termin przedawnienia – w dniu 30 maja 2017 roku (na marginesie sąd odwoławczy podnosi, iż czynił starania o rozpoznanie sprawy przed datą 30 maja 2017 roku, jednak z uwagi na datę wniesienia apelacji oraz uzasadnione wnioski stron okazało się niemożliwe).

W tej sytuacji musi dojść w sądzie odwoławczym do uchylenia wyroku i umorzenia postępowania. (Komentarz. T. Grzegorczyk stan prawny 01.01.2013 r. publ. LEX)

W związku z powyższym Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok, z uwagi na przeszkodę procesową określoną w art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. i zgodnie z nakazem określonym w art. 104 § 1 pkt 7 k.p.w., na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w związku z art. 45 § 1 k.w. umorzył postępowanie wobec obwinionego, nie dopatrując się w świetle zgromadzonego materiału dowodowego możliwości uniewinnienia obwinionego z braku czynu, braku znamion czynu jako wykroczenia lub braku winy.

Oczywiście, wobec umorzenia postępowania, brak było podstaw, by obciążać obwinionego kosztami tegoż postępowania. Stąd też kosztami sądowymi, poniesionymi w toku niniejszego postępowania, zgodnie z treścią art. 118 § 2 k.p.w., obciążyć należało Skarb Państwa.