Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Niemczyk

Protokolant: starszy sekretarz sądowy M. K.

po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2017 roku w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa J. L.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda J. L. kwotę 4.325,41 zł (cztery tysiące trzysta dwadzieścia pięć złotych 41/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9.07.2015 roku do dnia 31.12.2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.584,20 zł (tysiąc pięćset osiemdziesiąt cztery złote 20/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 2191/15

UZASADNIENIE

Powód J. L., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł pozew przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 4.483,30 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9.07.2015 r. do dnia zapłaty, domagając się jednocześnie zasądzenia od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 8.06.2015 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której został uszkodzony należący do niego samochód osobowy marki A. (...) o nr rej. (...). Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej w związku z ruchem pojazdu, wystawioną przez pozwanego.

Szkoda została zgłoszona pozwanemu. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił powodowi odszkodowanie w kwocie 6.696,08 zł.

Zdaniem strony powodowej wypłacona kwota odszkodowania jest zaniżona, w związku z czym powód sporządził i przedstawił pozwanemu prywatną kalkulację naprawy pojazdu.

W toku postępowania powód wskazał, iż dokonał naprawy pojazdu we własnym zakresie przy użyciu oryginalnych części zamiennych, a następnie sprzedał pojazd (pismo z dnia 4.04.2016 roku k. 48)

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. , reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu oraz kosztów zastępstwa procesowego, według spisu /k. 24-27/.

W uzasadnieniu podał, że wypłacone powodowi odszkodowanie w wysokości 6.696,08 zł pozwala na wyrównanie uszczerbku w jego majątku.

Według pozwanego, powód w niniejszy procesie dochodzi faktycznie nieponiesionego kosztu naprawy pojazdu, przewyższającego wartość szkody w pojeździe. Zdaniem pozwanego żądanie pozwu nie jest podparte żadnymi dowodami, a w związku z tym nie można uznać, iż kwota dochodzona przez powoda stanowi koszt naprawy pojazdu.

Pozwany oświadczył, iż sporządził kosztorys naprawy, uwzględniając dopuszczalne, maksymalne stawki za robociznę, zgodnie z procedurą rozliczenia szkody poprzez kosztorys E., a także koszt zakupu niezbędnych części zamiennych. W związku z powyższym, zakwestionował wskazane przez powoda stawki za prace blacharsko – lakiernicze w kwocie 90 zł/rbh oraz zasadność wykonania naprawy przy użyciu nowych, oryginalnych części zamiennych, albowiem ten sposób naprawy nie został przez powoda uzasadniony.

Pozwany zakwestionował również termin wymagalności roszczenia odsetkowego wskazując, iż wobec treści art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...) ewentualne odsetki za opóźnienie należą się dopiero od dnia 16.09.2015 r., tj. od następnego dnia po odniesieniu się przez pozwanego do odwołania powoda do wypłaconego odszkodowania, co nastąpiło w dniu 15.09.2015 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8.06.2015 r. miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego doszło do uszkodzenia pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...), będącego własnością J. L.. Pojazd powoda stał zaparkowany. Sprawca zdarzenia, cofając samochodem dostawczym marki V. (...), uderzył hakiem w prawy bok auta powoda.

/bezsporne, nadto dowód: oświadczenie sprawcy kolizji, zgłoszenie szkody w pojeździe, potwierdzenie przyjęcia zawiadomienia o szkodzie z dnia 9.06.2015 r. - akta szkody nr 0003935315 – płyta CD koperta k. 41 /

Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w związku z ruchem pojazdu wystawioną przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W..

/bezsporne/

W związku ze zgłoszeniem szkody, Towarzystwo (...) przeprowadziło postępowanie likwidacyjne szkody w pojeździe powoda. W toku postępowania przyznano i wypłacono powodowi odszkodowanie w kwocie 6.696,08 zł.

/bezsporne/

Pismem z dnia 17.08.2015 r. powód wniósł odwołanie od decyzji ubezpieczyciela i przedłożył prywatną kalkulację naprawy pojazdu.

/dowód: pismo z dnia 17.08.2015 r. - akta szkody nr 0003935315 – płyta CD koperta k. 41, prywatna kalkulacja naprawy pojazdu – k. 13-17 akt /

Pismem z dnia 15.09.2015 r. pozwany odmówił wypłaty dalszych należności, wskazując, iż brak jest podstaw do zmiany stanowiska dotyczącego wysokości przyznanego odszkodowania za naprawę pojazdu.

/dowód: pismo pozwanego z dnia 15.09.2015 r. - akta szkody nr 0003935315 – płyta CD koperta k. 41 /

W kalkulacji naprawy sporządzonej przez pozwanego znajduje się pozycja w części dotyczącej lakierowania: osłona lusterka zewnętrznego prawego – odtworzenie lakieru.

(dowód: kalkulacja naprawy pozwanego k. 9)

Koszt przywrócenia pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) do stanu sprzed szkody z dnia 8.06.2015 r. – rozumiany jako koszt naprawy przeprowadzonej zgodnie z zaleceniami producenta - wynosił 11.021,49 zł brutto.

Wypłacone powodowi odszkodowanie nie pozwalało na przywrócenie pojazdu powoda do stanu sprzed kolizji, uwzględniając przeciętne stawki za robociznę stosowane przez warsztaty ze S. i okolic w II i III kwartale 2015 roku.

Nie było możliwości naprawy pojazdu przy użyciu nowych alternatywnych części zamiennych, albowiem takie części nie występują na rynku.

Obudowa lusterka prawego w pojeździe powoda posiadała otarcie lakieru. Lakierowanie wierzchnie uszkodzonego elementy było uzasadnione.

Uzasadniony koszt naprawy pojazdu powoda, to koszt naprawy pojazdu w warunkach serwisowych.

/dowód: pisemna opinia biegłego M. S. - k. 58-69, pisemna opinia uzupełniająca biegłego M. S. – k. 88/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Bezsporne w niniejszej sprawie było to, że pozwany co do zasady odpowiada za szkodę poniesioną przez powoda w związku z uszkodzeniem należącego do niego pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) w dniu 8.06.2015 r.

Sporem objęta była natomiast wysokość należnego powodowi odszkodowania, albowiem pozwany stał na stanowisku, że należne odszkodowanie wypłacił w całości.

Ciężar wykazania wysokości szkody dochodzonej pozwem spoczywał, zgodnie z przepisem art. 6 k.c., na powodzie. Powód temu obowiązkowi sprostał w przeważającej części.

Na mocy przepisu art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W myśl przepisu art. 363 § 1 i 2 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Na mocy przepisu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

W myśl przepisu art. 14 ust. 1 i 2 przywołanej wyżej ustawy w brzmieniu obowiązującym w dacie kolizji drogowej, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

Podkreślenia wymaga, iż celem ochrony ubezpieczeniowej jest zapewnienie uprawnionemu pełnej kompensaty ze strony ubezpieczyciela szkody. Kompensacyjna funkcja odpowiedzialności odszkodowawczej wymaga ustalenia odszkodowania w takiej wysokości, aby cały uszczerbek został wyrównany, z drugiej zaś strony, aby poszkodowany nie został niezasadnie wzbogacony.

Mając na uwadze stanowiska stron, sąd zważył, iż w niniejszej sprawie niezbędnym było uzyskanie wiadomości specjalnych, w celu ustalenia wartości przywrócenia samochodu powoda do stanu sprzed szkody z dnia 8.06.2015 r., wobec czego dopuścił zgłoszony przez powoda dowód z opinii biegłego z zakresu kosztorysowania szkód komunikacyjnych.

Biegły M. S. (2) w opinii wskazał, że koszt przywrócenia pojazdu powoda do stanu sprzed szkody wynosił 11.021,49 zł brutto. Koszt naprawy pojazdu obliczono przy wykorzystaniu systemu A., przy zastosowaniu stawki za roboczogodzinę na poziomie 90/100 zł - którą w prywatnej kalkulacji naprawy zastosował powód (podczas gdy w 2015 roku stawka właściwa dla zakładów (...) kategorii zrzeszonych w (...) cechu rzemiosł była wyższa o 10-20 zł). W kalkulacji naprawy uwzględniono ceny części zamiennych obowiązujące na dzień powstania szkody, przy założeniu, iż nie było możliwości naprawy pojazdu przy użyciu nowych alternatywnych części zamiennych, bowiem takie części nie występują na rynku. Nie uwzględniono cieniowania elementów sąsiednich. Uzasadniony koszt naprawy pojazdu, to koszt naprawy w warunkach serwisowych.

Zarzuty do przedmiotowej opinii zgłosiła strona pozwana, domagając się pominięcia w kosztorysie naprawy prac naprawczych i lakierniczych w związku z uszkodzeniem prawego lusterka pojazdu powoda, albowiem powyższe uszkodzenie nie zostało potwierdzone przez sprawcę zdarzenia i nie znalazło się w prywatnej kalkulacji naprawy sporządzonej na zlecenia powoda.

Biegły, ustosunkowując się do powyższych zarzutów pozwanego, w uzupełniającej opinii pisemnej (k. 88) wskazał, iż uszkodzenie lusterka prawego w pojeździe powoda zostało ujęte przez niego w opinii, albowiem zostało ujawnione w dokumentacji fotograficznej w aktach szkodowych. W przypadku uznania, iż uszkodzenie to nie powstało podczas zdarzenia szkodowego, biegły wskazał, iż koszt naprawy pojazdu opiewałby na kwotę 10.653,10 zł brutto.

Poddając analizie opinię jak i opinię uzupełniającą złożone przez biegłego, a także kalkulację naprawy pojazdu sporządzoną przez pozwanego po szkodzie, sąd ustalił, że opinia biegłego sądowego została sporządzona w sposób rzetelny i profesjonalny. Wnioski wywiedzione przez biegłego były spójne, logiczne i wyczerpująco uzasadnione. W szczególności sąd uznał, iż szkoda w postaci uszkodzenia powłoki lakierniczej lusterka prawego była bezpośrednim skutkiem kolizji mającej miejsce w dniu 8.06.2015 r., albowiem została ujęta przez rzeczoznawcę pozwanego zarówno w kalkulacji naprawy (kod części 1740), jak i w dokumentacji fotograficznej. Jednocześnie zauważyć należy, iż zasady logiki i doświadczenia życiowego wskazują, iż przedmiotowe uszkodzenie pojazdu musiało powstać podczas omawianej kolizji, albowiem w przypadku zderzenia się auta sprawcy szkody z pojazdem powoda, pierwszym elementem styku karoserii jest wystające poza bryłę samochodu lusterko boczne. Podkreślenia przy tym wymaga, iż w przedmiotowej kolizji udział brał pojazd powoda – samochód osobowy oraz pojazd sprawcy zdarzenia – samochód dostawczy. Wymiary pojazdu sprawcy szkody – w szczególności jego szerokość - bezpośrednio wskazują, iż zderzenie pojazdów miało miejsce w obrębie fragmentu prawych drzwi tylnych i całych przednich pojazdu A. (...) (z dokumentacji fotograficznej wynika, iż hal holowniczy pojazdu V. (...) został wbity w dół prawych drzwi przednich pojazdu A. (...)), a więc obejmowało również lusterko boczne prawe.

Z tego też względu sąd oparł na opinii biegłego ustalenia faktyczne w zakresie wysokości szkody w pojeździe powoda i przyjął, że koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wynoszą 11.021,49 zł.

Zdaniem sądu oszacowany przez biegłego koszt naprawy pojazdu powoda odpowiada szkodzie rozumianej jako różnica pomiędzy wartością pojazdu powódki w chwili wypadku a jego wartością po wypadku . Podkreślenia wymaga, iż odszkodowanie ma wyrównać uszczerbek w majątku poszkodowanego, a zatem ciążący na zakładzie ubezpieczeń obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje już z chwilą wyrządzenia szkody. Wysokość odszkodowania zakładu ubezpieczeń jest ustalana według zasad art. 363 § 2 k.c. w związku z art. 361 § 2 k.c., co oznacza, że odszkodowanie ma odpowiadać kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001r. III CZP 68/01).

Podkreślić także należy, iż przywrócenie uszkodzonego pojazdu mechanicznego do stanu poprzedniego oznacza przywrócenie mu nie tylko wyglądu sprzed wypadku, ale przede wszystkim sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu. Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 12 kwietnia 2012r. (sygn. akt III CZP 80/11) jednoznacznie wskazał, iż zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części. Wprawdzie Sąd Najwyższy dopuścił możliwość obniżenia odszkodowania o kwotę odpowiadającą wzrostowi wartości pojazdu, jednakże powyższe uzależnił od wykazania tejże przesłanki przez ubezpieczyciela, argumentując to tym, że z faktu wzrostu wartości pojazdu skutek prawny wywodzi zakład ubezpieczeń, gdyż dzięki temu może zmniejszyć sumę ubezpieczeniową, którą zobowiązany jest wypłacić.

Zauważyć należy, iż zgodnie z ustaleniami biegłego na dzień powstania szkody nie było możliwości naprawy pojazdu powoda przy użyciu nowych alternatywnych części zamiennych, albowiem takowe nie występują na rynku. Jednocześnie wobec tego, iż pozwany nie wykazał, aby części w pojeździe powoda wymagające wymiany były nieoryginalne, znacznie wyeksploatowane, czy przestarzałe technicznie, Sąd nie miał podstaw, by odstąpić od powszechnej reguły i uznać, że uwzględnienie nowych części w miejsce dotychczas użytkowanych istotnie doprowadziło do wzrostu wartości pojazdu powoda w porównaniu do stanu sprzed wypadku.

Mając na względzie powyższe, sąd oddalił wniosek pozwanego o przesłuchanie powoda /k. 23/ jako zbędny dla rozstrzygnięcia, albowiem teza dowodowa dotyczyła kosztów naprawy poniesionych przez powoda po uszkodzeniu pojazdu w dniu 8.06.2015 roku. Ustalenia te ma mają znaczenia w sprawie, albowiem powód nie domagał się zwrotu faktycznie poniesionych kosztów naprawy pojazdu.

Mając na uwadze powyższe, sąd na podstawie przepisu art. 363 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 822 § 4 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.325,41 zł [11.021,49 zł – 6.696,08 zł = 4.325,41 zł], o czym orzekł w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

W zakresie roszczenia odsetkowego zważyć należy, iż w świetle art. 14 ust. 1 powołanej ustawy, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Pozwany nie kwestionował t6wierdzeń powoda, że ten domaga się odsetek należnych po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody (uzasadnienie pozwu). Zatem od dnia 9.07.2015 r. pozwany był w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia i od tej daty powodowi należą się odsetki ustawowe do dnia 31.12.2015 r., a następnie wobec nowelizacji brzmienia art. 481 k.c. od 1.01.2016 r. do dnia zapłaty odsetki ustawowe za opóźnienie. Nie zasługuje na uwzględnienie twierdzenie pozwanego, że pozostawał w opóźnieniu dopiero od następnego dnia po rozpoznaniu odwołania. Przywołany przepis mówi wprost o wypłacie odszkodowania w terminie 30 dni od dnia zawiadomienia o szkodzie. Pozwany zaś nie wykazał, aby zaistniały okoliczności, które nie pozwalały na wypłatę odszkodowania w tym terminie. Taką okolicznością nie jest wniesienie odwołania i termin na jego rozpatrzenie. Ustalenie wysokości należnego odszkodowania powinno być przeprowadzone starannie w pierwotnym terminie.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, jako nieudowodnione, o czym sąd orzekł w punkcie drugim sentencji wyroku.

W punkcie trzecim sentencji wyroku sąd orzekł o kosztach postępowania na podstawie przepisu art. 100 zd. 2 k.p.c. Powód wygrał niniejszy proces w 96,48%, ulegając jedynie co do nieznacznej części swego żądania.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 23.10.1969 r. ( I CR 186/69, L.) jak i aktualnymi podglądami komentatorów - jeżeli zachodzą przesłanki przewidziane w zdaniu drugim art. 100 k.p.c., to sąd, wkładając na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów procesu, nie zasądza od niej na rzecz jej przeciwnika tych kosztów, które przy stosunkowym rozdzielaniu należałyby się drugiej stronie. W takim przypadku zatem skarżący zwraca powodowi należne mu w sprawie koszty procesu o uwzględnionej części powództwa, nie może natomiast żądać od powoda kosztów procesu od części oddalonej. W świetle powyższego stanowiska Sąd zasądzi od przegrywającego całość kosztów należnych wygrywającemu proces, przy uwzględnieniu stopnia, w jakim ta wygrana nastąpiła w stosunku do całości zgłoszonego żądania. Sąd nie będzie jednocześnie zasądzał od wygrywającego proces na rzecz przegrywającego tej części kosztów, w której powództwo zostało oddalone.

W rozpoznawanej sprawie na koszty poniesione przez stronę powodową złożyły się: opłata od pozwu – w wysokości 225,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika - w kwocie 600,00 zł (ustalone w oparciu o treść § 6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu), opłata skarbowa od pełnomocnictwa – w kwocie 17,00 zł, zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego - 800,00zł. W tym stanie rzeczy sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.584,20 zł (96,48% x 1.642,00 zł = 1.584,20 zł).