Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W., XVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Chała - Małkowska

Protokolant: Emil Ruciński

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2016r. w W.,

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę kwoty 1.586,48 zł

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę 384,93 (trzysta osiemdziesiąt cztery 93/100) złotych wraz z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie od dnia 11 marca 2015 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  zasądza od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w (...).042,73 (jeden tysiąc czterdzieści dwa 73/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 16,93 (szesnaście 93/100) złotych tytułem zwrotu niewykorzystanej części zaliczki na wynagrodzenie biegłego.

Sygn. akt XVI GC 1420/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 marca 2015 r. powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wniosła o zasądzenie od pozwanej Towarzystwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 1 586,48 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powódka wskazała, że dochodzona kwota stanowi niezapłaconą część odszkodowania należnego jej na podstawie umowy cesji wierzytelności od pozwanej jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody, obejmujące koszt wynajmu auta zastępczego za okres 8 dni. W tym też zakresie powód ograniczył żądanie pozwu. (pozew k. 3-13).

W dniu 30 marca 2015 r. tut. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. akt XV GNc 2124/15 (nakaz zapłaty k. 59).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty wniesionym dnia 17 kwietnia 2015 r. (data nadania) pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasadzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana zakwestionowała legitymację czynną powódki, wskazując na nieważność umowy wynajmu pojazdu zastępczego z uwagi na brak prawidłowego ustalenia ceny wynajmu, a co za tym idzie brak wierzytelności, która mogłaby być przeniesiona. Nadto zakwestionowała wysokość roszczenia, podnosząc, iż wypłacona kwota 342,00 zł w pełni rekompensuje hipotetyczną szkodę związaną z wydatkami z tytułu najmu pojazdu zastępczego. Zakwestionowała także poniesienie rzeczywistej szkody majątkowej przez poszkodowanego K. B. związanej z niemożnością korzystania z uszkodzonego samochodu D. (...) o nr rej. (...), a także czas naprawy samochodu uszkodzonego. Zarzuciła także brak współdziałania poszkodowanego K. B. i A. B. z pozwaną w toku likwidacji szkody oraz przyczynienie się do zwiększenia rozmiaru szkody poprzez niepoinformowanie ubezpieczyciela o potrzebie wynajmu pojazdu oraz wynajęcie samochodu zastępczego po znacznie zawyżonej stawce 242,31 zł brutto za dobę pomimo poinformowania przez ubezpieczyciela o możliwości wynajmu pojazdu zastępczego w wypożyczalni współpracującej z ubezpieczycielem po preferencyjnych stawkach. Strona pozwana zarzuciła ponadto, że sposób ustalania stawek zastosowanych przez powódkę wskazując, że nie są to stawki adekwatne do stosowanych na rynku lokalnym- są rażąco zawyżone. (sprzeciw od nakazu zapłaty k. 66-71).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 sierpnia 2012 r. wskutek kolizji drogowej uległ uszkodzeniu pojazd marki D. (...) o nr rej. (...) będący własnością A. B., zaś użytkowany wówczas przez K. B.. Sprawcą kolizji był kierujący pojazdem ubezpieczonym w zakresie odpowiedzialności cywilnej OC posiadaczy pojazdu pojazdów mechanicznych u pozwanej- G. G.. Pojazd na skutek kolizji nadawał się do normalnej eksploatacji do dnia rozpoczęcia naprawy, poszkodowana użytkowała go przez ponad rok od dnia kolizji. (bezsporne, nadto oświadczenie k. 47, zeznania świadka A. B. k. 198).

W dniu 15 października 2013 r. uszkodzony pojazd marki D. (...) o nr rej. (...) został przyjęty do naprawy. Oględziny przednaprawcze miały miejsce w dniu 15 sierpnia 2012 r., dodatkowe oględziny odbyły się w dniu 10 września 2013 r., zaś w dniu 15 października 2012 r. dostarczono do serwisu kalkulację naprawy. Po otrzymaniu kosztorysu zamówiono części zamienne. Naprawę rozpoczęto w dniu 28 października 2013 r., a zakończono w dniu 9 listopada 203 r. Serwis po otrzymaniu zamówionych części zamiennych powinien skontaktować się z poszkodowanym i umówić datę przyjęcia pojazdu do naprawy w serwisie w terminie, który umożliwiał płynną i szybką naprawę badanego pojazdu bez zbędnej zwłoki. Kalkulacyjny czas naprawy to 2 dni robocze (15,1 rbh), do którego należy doliczyć czas międzyoperacyjny stanowiący 20-40 % czasu kalkulacyjnego tj. 1 dzień roboczy. Technologiczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu marki D. (...) o nr rej. (...) wynosił zatem 3 dni robocze. Doliczony do czasu kalkulacyjnego czas międzyoperacyjny obejmuje takie czynności jak przyjęcie i wydanie pojazdu z serwisu, przerwy wynikające z organizacji i charakteru pracy w serwisie, przerwy oraz czas schnięcia lakieru po ostatniej warstwie. Z uwagi na konieczność przetransportowania pojazdu z punktu przyjęcia (...) w G. do oddziału w W., należało doliczyć 1 dzień roboczy na czynności transportowe. Uzasadniony i niezbędny czas naprawy pojazdu wynosi 4 dni robocze.

Stawki dobowe netto za najem pojazdu zastępczego klasy samochodu D. (...) na rynku G. i okolic w okresie października- listopad 2013 r. na okres 28 dni dla zwykłego trybu najmu mieściły się w granicach od 97,56 zł do 398,37 zł netto. Dla najmu bezgotówkowego zaś w przedziale od 226,82 zł do 430 zł netto. (dowód: arkusz naprawy k. 46, opinia biegłego k. 138-144).

W dniu 15 października 2013 r. poszkodowana A. B. zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. jako wynajmującym pisemną umowę najmu pojazdu zastępczego marki F. (...) o nr rejestracyjnym (...). W imieniu wynajmującego „umowę najmu (...)” podpisał pracownik powódki posiadający pełnomocnictwo do zawierania w imieniu spółki umów najmu – R. F.. W umowie najmu (...) strony ustaliły okres najmu na czas naprawy uszkodzonego pojazdu, lecz nie dłużej niż 30 dni kalendarzowych, uznając za pierwszy dzień najmu dobę od daty wynajęcia auta zastępczego do końca dnia następnego. Czynsz najmu strony ustaliły na podstawie cennika ((...)) stanowiącego integralną część niniejszej umowy, który został przedstawiony poszkodowanej. Pojazd zastępczy został wydany poszkodowanej w dniu 15 października 2013 r. natomiast zwrot pojazdu zastępczego nastąpił w dniu 12 listopada 2013 r. Poszkodowana nie była płatnikiem podatku VAT i nie posiadała pojazdu rezerwowego, zaś z auta zastępczego korzystała przez czas naprawy swojego pojazdu. Pojazd zastępczy był niezbędny poszkodowanej do codziennych dojazdów do pracy, odwożenia dzieci do szkoły. (dowody: Umowa najmu (...) – k. 30-33, pełnomocnictwo dla T. W. k. 34, cennik (...) k. 35, (...) k. 38, oświadczenie k. 49, zeznania świadka A. B. k. 198)

W dniu 15 października 2013 r. strony umowy najmu zawarły również umowę cesji wierzytelności, przedmiotem której poszkodowana przelała na rzecz powoda wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. pojazdu zastępczego, przysługującą jej w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 11 sierpnia 2012 r., za którą odpowiedzialność z tytułu OC sprawcy szkody ponosi pozwana. ( dowody : umowa cesji wierzytelności k. 36, pełnomocnictwo dla T. W. k. 34, oświadczenie dla ubezpieczyciela k. 37).

Z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego marki F. (...) o nr rejestracyjnym (...) przez 28 dni w okresie od 15 października 2013 r. do 12 listopada 2013 r., powód w dniu 26 listopada 2013 r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 5 516,00 zł netto, tj. 6 784,68 zł brutto ( dowód : faktura VAT k. 50).

Pismem z dnia 3 grudnia 2013 r. powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwoty 6 784,68 zł. W odpowiedzi na powyższe pismem z dnia 16 grudnia 2013 r. pozwana uznała roszczenie powoda i przyznała zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 342,00 zł brutto, przy uznaniu za zasadny czas najmu pojazdu w wymiarze 3 dni, po weryfikacji stawki do kwoty 92,68 zł netto. Przedsądowym wezwaniem do zapłaty z dnia 28 lutego 2014 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem. Pozwana nie uiściła żądanej kwoty. ( bezsporne, nadto dowody: zgłoszenie roszczenia wraz z wezwaniem do pokrycia kosztów najmu pojazdu zastępczego k. 51-53, pismo pozwanej z dnia 16 grudnia 2013 r. k. 85, pismo powoda z dnia 28 lutego 2014 r. k. 54-55).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o niezaprzeczone twierdzenia obu stron, w oparciu o dokumenty dołączone do akt sprawy oraz w oparciu o pisemną opinię biegłego sądowego R. M.. Wiarygodność przedłożonych w toku postępowania dokumentów nie była kwestionowana wzajemnie przez strony postępowania, a Sąd nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu. Natomiast złożoną do akt sprawy opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, wyceny wartości oraz jakości i kosztów naprawy R. M., Sąd uznał za rzetelną, jasną i w pełni wyczerpującą. Biegły w sposób rzeczowy i kompleksowy odniósł się do przedmiotu opinii. Zarzuty do pisemnej opinii biegłego wniosła strona pozwana pismem z dnia 25 września 2015 r. w zakresie ustalonego przez biegłego uzasadnionego czasu naprawy, który, zdaniem pozwanej, nie powinien dłuższy niż 3 dni, zaś uzasadniony czas najmu- 2 dni. Nie kwestionowała opinii w zakresie ustalonego przez biegłego zakresu występujących na badanym rynku stawek. Pozwana nie wnosiła o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego, ani o wezwanie go na termin rozprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Stosownie do treści przepisu art. 822 § 1 i 2 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony.

Z kolei w myśl art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiłoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności zaległe odsetki.

Większość okoliczności faktycznych w niniejszej sprawie było bezspornych pomiędzy stronami. W szczególności pozwana nie kwestionowała odpowiedzialności sprawcy za zaistniałą kolizję drogową i własnej z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody – posiadacza pojazdu mechanicznego. Pozwana co prawda zakwestionowała ważność zawartej między stronami umowy cesji wierzytelności, jednak zarzut ten należy uznać za chybiony. Pozwana podniosła, że nieważność umowy cesji wynika z braku prawidłowego ustalenia ceny wynajmu pojazdu zastępczego, a co za tym idzie braku wierzytelności mogącej być przedmiotem umowy cesji.

Powyższy zarzut należało uznać za nietrafny wobec treści art. 65 § 2 k.c., zgodnie z którym w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. W ocenie Sądu zaś z załączników do przedmiotowej umowy cesji jednoznacznie wynika, że przelewana wierzytelność dotyczy szkody z dnia 11 sierpnia 2012 r., podano także numer rejestracyjny samochodu sprawcy szkody, a zatem w sposób jednoznaczny określono wierzytelność, jakiej cesja dotyczy. Wynika to jednoznacznie z załączników do umowy najmu- w oświadczeniu dla ubezpieczyciela poszkodowana zawiadamia o dokonaniu cesji wierzytelności przysługującej w związku z najmem pojazdu zastępczego.

Pozwana podniosła natomiast, że wypłacona kwota odszkodowania w wysokości 342,00 zł w pełni rekompensuje szkodę związaną z wydatkami z tytułu najmu pojazdu zastępczego, jednocześnie kwestionując poniesienie rzeczywistej szkody majątkowej przez poszkodowanego. Nadto kwestionowała czas naprawy pojazdu uszkodzonego. Odnosząc się do stawki czynszu najmu pozwana wskazała, że stawka zastosowana przez powódkę jest zawyżona i nie odpowiada cenom panującym na lokalnym rynku.

Zarzut pozwanej, że poszkodowana nie poniosła szkody majątkowej należało uznać za chybiony, albowiem to stanowisko pozwanej opiera się na błędnym założeniu, że o szkodzie można mówić wyłącznie w sytuacji, gdy zapłata kosztów najmu pojazdu zastępczego spowodowała uszczerbek w majątku poszkodowanego.

Zgodnie z treścią Uchwały Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 2008 r. III CZP 62/08 pojęcie straty w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. obejmuje bowiem także wymagalne zobowiązanie poszkodowanego wobec osoby trzeciej. A zatem fakt, iż najem pojazdu został rozliczony w formie bezgotówkowej nie miał wpływu na powstanie szkody, bowiem w razie przelewu wierzytelności w celu zapłaty, zobowiązanie, dla którego umorzenia przelew nastąpił, wygasa w chwili spełnienia przez dłużnika przelanej wierzytelności świadczenia cesjonariuszowi (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2006 r. V CSK 253/06).

Koszty wynajmu samochodu zastępczego do czasu naprawy uszkodzonego pojazdu mieszczą się w zakresie normalnych następstw szkody (wyrok Sądu Najwyższego z 26 listopada 2002 roku, V CKN 1397/2000, Lex nr 77057 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 5 listopada 2004 roku, II CK 494/03, Biul. SN z 2005 roku, nr 3, poz. 11). Według art. 361 §1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Pozbawienie poszkodowanego możliwości korzystania z pojazdu uszkodzonego w trakcie kolizji skutkuje tym, że ma on prawo wynająć pojazd zastępczy i pozostaje to w związku przyczynowym z kolizją – w rozumieniu powyższego przepisu. Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej uszkodzenia stanowi szkodę majątkową, bez względu na rodzaj działalności, lub cel, dla którego poszkodowany wykorzystuje pojazd. Normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest bardzo często niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, w sytuacji jego uszkodzenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków zdarzenia podlegających wyrównaniu. Obecnie samochód nie jest dobrem luksusowym, lecz niezbędnym elementem życia codziennego, związanym z charakterem wykonywanej pracy, miejscem zamieszkania, potrzebą załatwiania różnorodnych potrzeb życiowych, czy korzystania z różnorodnych usług. Skoro ktoś samochód posiada, to zwykle z niego korzysta. Poszkodowany nie był winny przedmiotowej kolizji, więc nie powinien ponosić jej skutków w postaci utrudnień w wykonywaniu codziennych obowiązków czy realizowaniu codziennych planów z uwagi na brak samochodu. Wreszcie należy również powołać się ponownie na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r. (III CZP 5/11), w której stwierdzono, iż korzystanie przez poszkodowanego z własnego pojazdu mechanicznego nie może być zastąpione wykorzystaniem środków komunikacji publicznej, gdyż są to odmienne sposoby korzystania z rzeczy. Samochód w sposób bardziej wszechstronny i funkcjonalny zaspokaja potrzeby życiowe właściciela. Korzystanie z niego stało się obecnie standardem cywilizacyjnym i taka jego funkcja będzie się umacniać.

Zarzut pozwanej co do przekroczenia uzasadnionego czasu naprawy w ocenie Sądu jest zasadny. Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c. w zw. z art. 223 k.p.c.), w konsekwencji, to na pozwanej spoczywał ciężar wykazania podnoszonych przez niego twierdzeń, że uzasadniony czas naprawy uszkodzeń powstałych w pojeździe poszkodowanego był krótszy niż czas naprawy tego pojazdu dokonanego przez warsztat naprawczy, a tym samym, poszkodowany nie musiał korzystać z samochodu zastępczego przez okres 28 dni.

Pamiętać należy, że w myśl art. 361 § 2 k.c., w braku zastrzeżeń umownych lub szczególnych przepisów ustawy, szkoda winna być naprawiona w całości. Natomiast stosownie do art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.), odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych i ekonomicznie uzasadnionych potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11, Biul. SN z 2011 r., nr 11, s. 5). Jak wynika z pisemnej opinii biegłego sądowego, uzasadniony technologiczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 4 dni robocze. W konsekwencji jako uzasadniony czas najmu pojazdu, Sąd uznał 3 doby: od 15 października 2013 r. do 18 października 2013 2014 roku.

Na uwzględnienie nie zasługiwał natomiast argument pozwanego, że powód zastosował zawyżoną stawkę czynszu najmu. W myśl art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., na pozwanym spoczywał ciężar wykazania podnoszonych przez niego twierdzeń, że stawka czynszu najmu uzgodniona przez strony była rażąco wyższa od stawek przyjętych na rynku, czego nie uczynił. Z pisemnej opinii biegłego wynika, że ceny najmu pojazdu klasy D. (...) na terenie G. i okolic obejmujący 28 dni najmu w okresie października i listopada 2013 r. wahały się w granicach od 97,56 zł netto do 398,37 zł netto za dobę dla najmu trybie zwykłym oraz od 226,82 zł netto do 430,00 zł netto dla najmu w trybie bezgotówkowym. W przedmiotowej sprawie powódka zastosowała stawkę 197,00 zł netto za dobę. W ocenie Sądu, zasadne było zatem zastosowanie stawek zgodnych ze złożonym przez powódkę cennikiem (...). W tym miejscu podkreślenia wymaga również, iż poszkodowanemu przysługuje wybór podmiotu oferującego pojazdy zastępcze, tak samo jak przysługuje mu wybór warsztatu naprawczego, któremu powierzy naprawę uszkodzonego pojazdu. Wybierając jeden z wielu funkcjonujących na rynku takich podmiotów, poszkodowany może się kierować m.in. jego fachowością, rzetelnością i poziomem świadczonych usług. Kosztami „ekonomicznie uzasadnionymi”, do których zwrotu obowiązany jest ubezpieczyciel, są zatem koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego podmiot oferujący pojazdy zastępcze. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla tej kategorii usług na rynku. Jeżeli nie kwestionuje się uprawnienia do wyboru przez poszkodowanego firmy wynajmującej pojazdy zastępcze, miarodajne w tym zakresie powinny być ceny stosowane właśnie przez tę firmę. Przyjęcie np. cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależnie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałoby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte przez podmiot, z którym poszkodowany zawarł umowę, były wyższe od przeciętnych (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004 nr 4, s. 51).

Zarzut stosowania stawek rażąco wygórowanych mógłby być przez pozwaną skutecznie podniesiony, gdyby poszkodowany umyślnie albo przez rażące niedbalstwo wynajął samochód zastępczy po stawce znacznie odbiegającej od obowiązujących na rynku (por. art. 16 w zw. z art. 17 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…)), czy też działanie poszkodowanego miałoby na celu pokrzywdzenie ubezpieczyciela sprawcy szkody, czyli że umówiono się na stawkę wyższą od tej, którą normalnie stosuje się przy wynajmie takiego pojazdu, aby zawyżyć wysokość odszkodowania z tego tytułu. Skoro poszkodowany ma prawo do najmu pojazdu zastępczego od podmiotu stosującego stawki rynkowe (zrelacjonowane do klasy pojazdu zbliżonej w stosunku do pojazdu uszkodzonego i obszaru), to stawki powódki mogłyby zostać uznane za zawyżone jedynie w przypadku stwierdzenia, że nie są one stawkami rynkowymi bądź pojazd nie jest pojazdem klasy zbliżonej do pojazdu uszkodzonego. Jednakże taka okoliczność w przedmiotowej sprawie nie miała miejsca. Stwierdzić należy, że stawka zastosowana przez powódkę jest stawką rynkową.

Uwzględniając zatem uzasadniony czas najmu 3 dób oraz stawkę najmu wynikającą z przedłożonego przez powódkę cennika (...) wynoszącą 197,00 zł za dobę czynsz najmu pojazdu zastępczego powinien wynieść 726,93 zł brutto. Mając na uwadze fakt, iż pozwana wypłaciła powodowi kwotę 342,00 zł, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 384,93 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 11 marca 2015 r. do dnia zapłaty.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Wobec tego, że powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty wynikającej z kosztów najmu przez poszkodowanego pojazdów zastępczych pismem z 2 grudnia 2013 r., które zostało odebrane przez pozwaną w dniu 3 grudnia 2013 r., żądanie zasądzenia odsetek od dnia 11 marca 2015 r. uznać należało za zasadne.

Zgodnie bowiem z treścią art. 321 § 1 k.p.c. Sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie.

Z uwagi na powyższe należało orzec jak w pkt I sentencji wyroku. W pozostałej części powództwo należało oddalić, o czym Sąd orzekł w pkt II sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na zasadzie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia. Biorąc pod uwagę należność główną dochodzoną pozwem stwierdzić należy, iż Sąd uwzględnił żądania powódki w 24,26 %, co oznacza, iż pozwana wygrała proces w 75,74 %. Koszty procesu powinny zatem ulec stosunkowemu rozdzieleniu odpowiednio do tak określonego wyniku sprawy. W toku procesu powódka poniosła opłatę od pozwu w wysokości 80 zł. Dodatkowo każda ze stron poniosła koszty zastępstwa procesowego przez profesjonalnego pełnomocnika w wysokości po 600 zł oraz koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie po 17 zł. Pozwana poniosła nadto koszt wynagrodzenia biegłego sądowego w wysokości 983,07 zł. Ponieważ pozwana powinna ponieść 24,26 % kosztów procesu, Sąd zasądził na jej rzecz od powódki kwotę 1 042,73 zł tytułem ich zwrotu, orzekając jak w pkt. III sentencji wyroku.

W pkt IV sentencji wyroku Sąd nakazał zwrócić pozwanej ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. kwotę 16,93 zł, orzekając na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594, j.t. ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, Sąd z urzędu zwraca stronie wszelkie należności z tytułu wydatków, stanowiące różnicę między kosztami pobranymi od strony a kosztami należnymi.

Ponieważ pozwana uiściła zaliczkę na wynagrodzenie biegłego w wysokości 1 000,00 zł, z której Sąd przyznał biegłemu wynagrodzenie w kwocie 983,07 zł, należało pozwanemu zwrócić niewykorzystaną część zaliczki w wysokości 16,93 zł.