Pełny tekst orzeczenia

Warszawa, dnia 30 czerwca 2017 r.

Sygn. akt VI Ka 4/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk

Sędziowie: SO Anna Zawadka

SO Zenon Stankiewicz (spr.)

protokolant: sekretarz sądowy Monika Oleksy

przy udziale prokuratora Wojciecha Groszyka

po rozpoznaniu dnia 30 czerwca 2017 r. w Warszawie

sprawy J. W. syna A. i M. ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 31 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 13 września 2016 r. sygn. akt IV K 160/14

wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. M. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek od towarów i usług.

SSO Zenon Stankiewicz SSO Adam Bednarczyk SSO Anna Zawadka

Sygn. akt VI Ka 4/17

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie

z dnia 30 czerwca 2017r.

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi –Północ w Warszawie
z dnia 13 września 2016r. został zaskarżony przez obrońcę oskarżonego J. W. z wnioskiem o uniewinnienie, bądź uchylenie orzeczenia
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje. Apelacja jest niezasadna. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, nie dopuszczając się uchybień skutkujących koniecznością dokonania korekty instancyjnej. Wyczerpał też inicjatywę dowodową stron, co czyni oczywiście niezasadnym, bliżej zresztą nieuargumentowane, żądanie zwrotu sprawy do ponownego rozpoznania. Apelacja ma charakter wyłącznie polemiczny, nie wskazując na argumenty, które nie byłyby przedmiotem rozważań Sądu orzekającego.

W pierwszym rzędzie odnieść się należy do zarzutu nieobiektywnej, ukierunkowanej na niekorzyść oskarżonego, oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego. Zarzut ten jest oczywiście nietrafny. Wbrew wywodom środka odwoławczego oskarżony przyznał się do stawianego mu zarzutu nie tylko w trakcie pierwszego przesłuchania w toku śledztwa, kiedy to miał śpieszyć się do domu, by zażyć przepisane mu lekarstwa. Przyznał się również
i w trakcie kolejnego przesłuchania, w dniu 25 stycznia 2013r., wnosząc
o dobrowolne poddanie się karze (k. 63 akt sprawy). Odmowa zatem przyznania waloru wiarygodności odmiennym wyjaśnieniom złożonym na rozprawie nie tylko mieści się w granicach sędziowskiego uznania nakreślonych przepisem art. 7 kpk, ale koresponduje z treścią zeznań funkcjonariusza Policji dokonującego zatrzymania oskarżonego. Funkcjonariusz ów – świadek M. P., znajdując się bezpośrednio za oskarżonym obserwował transakcję z P. M., od którego tenże zażądał 100 zł. za przekazany w torbie typu reklamówka clonazepam. Sam oskarżony przyznaje, że obaj funkcjonariusze „wyrośli [mu] za plecami” (k. 364), stąd też sugestia skarżącego, iż świadek P. nie dosłyszał wypowiedzi J. W. i zamiast „oddaj reklamówkę”, usłyszał „daj mi za to stówkę”, w sposób oczywisty na uwzględnienie nie zasługuje. Nadużyciem ze strony skarżącego jest zaś dezawuowanie wiarygodności świadka poprzez wskazanie, że drugi
z funkcjonariuszy – B. N. nie potwierdził jego zeznań, iż na pewno widział przekazywanie reklamówki. Ten ostatni, z uwagi na wielość interwencji tego rodzaju nie zapamiętał szczegółów zdarzenia z 24 stycznia 2013r., nie sposób więc utrzymywać, że w jakiejkolwiek mierze deprecjonował wiarygodność wypowiedzi kolegi. Nota bene, ta część wywodu środka odwoławczego staje w sprzeczności z treścią zarzutu 1b. gdzie skarżący wytyka Sądowi oparcie ustaleń faktycznych na podstawie zeznań B. N., który „zasadniczo nic nie pamiętał z przedmiotowej interwencji, w związku z powyższym jego zeznania nic nie wnosiły do sprawy”. Zarzut ten jest zaś o tyle nietrafny, że B. N. zapamiętał sam fakt zatrzymania sprawców na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa (k. 414), zatem jego depozycje prawidłowo uznano za część materiału dowodowego rzutującą na treść dokonanych ustaleń faktycznych. Brak jest zatem podstaw, by uwzględnić zarzuty autora apelacji.

Odnosząc się – po myśli art. 447§1 kpk – do dolegliwości orzeczonej kary stwierdzić należy, iż nie razi ona surowością. Oskarżony był już trzykrotnie karany za występki umyślne, w tym o charakterze podobnym do stanowiącego przedmiot niniejszego postępowania. Orzeczenie więc kary z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia wykonania determinowane jest wyłącznie działaniem w warunkach określonych w art. 31§2 kk. Zdaniem Sądu Okręgowego, poddanie sprawcy 3-letniej próbie oraz dozorowi kuratora nie tylko uzmysłowi mu społeczną naganność uprzedniego postępowania, ale i - przede wszystkim – stanowić będzie przestrogę przed dalszym naruszaniem zasad porządku prawnego.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów sądowych postępowania odwoławczego uzasadnione jest ustaloną przez Sąd Rejonowy trudną sytuacją materialnego oskarżonego.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13