Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 czerwca 2016 roku w S.

sprawy z powództwa G. K.

przeciwko Poczcie Polskiej Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego w Gryfinie z dnia 20 sierpnia 2015 roku, sygn. akt I C 413/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki G. K. na rzecz pozwanej Poczty Polskiej Spółki Akcyjnej w W. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Tomasz Sobieraj SSO Karina Marczak SSR del. Aneta Drzewiecka

Sygn. akt II Ca 1656/16

UZASADNIENIE

Pozwem, który wpłynął do Sądu w dniu 5 czerwca 2014 r. powódka G. K. wniosła o zasądzenie od pozwanej Poczty Polskiej Spółki Akcyjnej z (...) w W. – Urzędu Pocztowego nr 1 w G. kwoty 5.000 zł jako zadośćuczynienia za doznaną krzywdę związaną z niewłaściwym wykonaniem doręczenia listowej przesyłki poleconej w toku innej sprawy sądowej prowadzonej z udziałem powódki, polegającym na uszkodzeniu przesyłki i spowodowaniu ubytku jej zawartości oraz naruszenia jej dóbr osobistych w postaci tajemnicy korespondencji, w konsekwencji nieprawidłowości doręczenia. W dniu 2 września 2013 r. przy odbiorze awizowanej przesyłki powódka odkryła, iż została ona otwarta i brakuje w niej płyty CD, która dotyczyła wyceny dokonanej przez biegłego sądowego w sprawie prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Gryfinie I Wydział Cywilny, sygn. akt I Ns 195/11.

W odpowiedzi na pozew pozwana Poczta Polska S.A. w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu wskazała, iż powódka nie wykazała w związku z utratą zawartości jakiej konkretnie korespondencji kierowanej do niej łączy swoje roszczenie. Nie wskazuje numeru przesyłki oraz daty zdarzenia, co uniemożliwia pozwanej odniesienie się do zarzutów pozwu. Pozwana wskazała, iż podstawę do dochodzenia roszczeń w postępowaniu sądowym stanowi dopiero wyczerpanie postępowania reklamacyjnego uregulowanego w ustawie z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowe (Dz. U. 2012, poz. 1529) oraz rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 26 listopada 2013 r. w sprawie reklamacji usługi pocztowej (Dz. U. 2013, poz. 1468). Z treści pozwu zaś nie wynika, aby powódka wyczerpała tryb reklamacyjny, co powinno skutkować oddaleniem powództwa. Nadto powódka nie wykazała w jaki sposób wyliczyła wysokość wyrządzonej szkody. Nie wykazała również związku przyczynowego między wysokością doznanej krzywdy, a określonym w pozwie zdarzeniem. Powódka nie udowodniła, stosownie do art. 6 kc, że na skutek działania pozwanej została jej wyrządzona krzywda, ani wpływu działalności pozwanej na wysokość żądania pozwu.

Sąd Rejonowy w Gryfinie I Wydział Cywilny wyrokiem z dnia 20 sierpnia 2015 r. w sprawie I C 413/14 w pkt I oddalił powództwo G. K., w pkt II zasądził od powódki na rzecz pozwanej Poczty Polskiej Spółki Akcyjnej z (...) w W. – Urzędu Pocztowego nr 1 w G. kwotę 634 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz w pkt III zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gryfinie na rzecz adwokat B. B. kwotę 600 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy udzielonej z urzędu.

Wyrok powyższy Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach:

W latach 2011-2015 w Sądzie Rejonowym w Gryfinie prowadzona była z inicjatywy powódki sprawa o podział majątku, pod sygn. I Ns 195/11. W sprawie tej na przełomie sierpnia i września 2013 r. powódce została doręczona opinia biegłego, której załącznik stanowiła płyta ze zdjęciami. Odbioru korespondencji, jako uprzednio awizowanej powódka dokonała w Urzędzie Pocztowym nr 1 w G.. Po wydaniu przesyłki i odejściu od okienka pocztowego powódka zgłosiła zastrzeżenia, twierdząc, że koperta z przesyłką jest naddarta, a w przesyłce brakuje płyty CD, powołanej jako załącznik w dokumentacji znajdującej się w kopercie. Pracownik pocztowy podczas wydawania przesyłki nie stwierdził by występowały uszkodzenia doręczanej przesyłki, nie zauważyła ich również powódka. W dniu 6 września 2013 r. powódka złożyła pisemną reklamację, w której zakwestionowała jakość doręczenia. Reklamacji nie uwzględniono. Pozwana wskazała, iż brak podstaw do przyjęcia, aby wskazywane uszkodzenia wystąpiły w trakcie realizacji doręczania. Pouczono powódkę o możliwości złożenia odwołania do Biura Jakości Usług i (...) w Centrali Poczty Polskiej S.A. Powódka nie skorzystała z tej możliwości. Procedury pocztowe przewidują odpowiednie zabezpieczenia uszkodzonej przesyłki włącznie przepakowaniem zawartości w razie poważniejszych uszkodzeń, które stwierdza się przed doręczeniem przesyłki adresatowi. Sporządza się wtedy komisyjny spis zawartości dokumentowany protokołem, o czynności informuje zaś odbiorcę, który ma prawo zgłosić zastrzeżenia. W przypadku przesyłki dla powódki, nie było potrzeby dokonywania ww. czynności. Po dokonaniu odbioru przesyłki powódka przez okres około tygodnia skarżyła się na zmęczenie i trudności w zasypianiu oraz nerwowość, które traktowała jako następstwo zaistniałych zdarzeń. Dolegliwości te z różnym nasileniem towarzyszą powódce od początku lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku, jednakże nie wykonywała ona dokładniejszych badań w celu ustalenia przyczyn ich występowania ani nie była poddawana specjalistycznemu leczeniu, zwłaszcza psychiatrycznemu. Gdy odczuwała pogorszenie samopoczucia, udawała się do lekarza po leki uspokajające i takie jej przepisywano, a powódka odczuwała doraźną poprawę, w szczególności ustąpienie dolegliwości. W okresie poprzedzającym zdarzenie opisane w pozwie u powódki zdiagnozowano nerwicę o niesprecyzowanym podłożu. Lekarze zalecali wykonanie specjalistycznych badań neurologicznych, ale powódka im się nie poddała. Obecnie powódka nie leczy się z nerwicy i nie odczuwa już dolegliwości, będących jej zdaniem konsekwencją zdarzenia opisanego w pozwie.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że powództwo podlega oddaleniu w całości. Sąd wskazał, iż kwestią o zasadniczym znaczeniu dla rozstrzygnięcia sprawy jest niewykazanie przez powódkę zaistnienia zdarzenia, z którym system prawny łączy obowiązek naprawienia szkody (w tym przypadku krzywdy). Powódka upatrywała przypisywanego pozwanej czynu niedozwolonego w zaistnieniu przestępstw (czynów karalnych) przeciwko ochronie informacji, spenalizowanych w kodeksie karnym oraz naruszeniu dóbr osobistych polegającym na naruszeniu tajemnicy korespondencji. Niewyczerpanie przez powódkę trybu reklamacyjnego, będące okolicznością bezsporną powoduje, że wobec nieuznania zgłoszonej reklamacji przez Urząd Pocztowy brak jest dostatecznych podstaw do przypisania pozwanej zachowania uzasadniającego jej odpowiedzialność cywilnoprawną, które polegałoby na wystąpieniu ubytku lub uszkodzeniu przesyłki w czasie między jej przyjęciem a doręczeniem adresatowi. Niezłożenie przez powódkę odwołania zgodnie pouczeniem oznacza w kontekście unormowań Prawa pocztowego, że uznała ona stanowisko i argumentację pozwanej zawarte w odpowiedzi na reklamację, więc brak możliwości dla przyjęcia, że doszło do nienależytego wykonania przez pozwaną świadczenia, w tym uszkodzenia przesyłki. Tym bardziej brak podstaw, zdaniem Sądu Rejonowego, dla stwierdzenia dalej idącego naruszenia obowiązującego prawa w zawiniony sposób przez pozwaną. W szczególności nie wykazano dowodami znamion i faktu popełnienia czynów zabronionych określonych w art. 267§1 kk i 268§ 1 kk. Oba te przestępstwa ścigane są na wniosek pokrzywdzonego ,brak zaś informacji, aby pokrzywdzona powódka inicjowała stosowne postępowanie karne. Mechaniczne uszkodzenie przesyłki, nie jest równoznaczne z naruszeniem korespondencji, nawet gdyby doszło do niego z winy operatora pocztowego. Wymaga ono bowiem świadomego i celowego działania nakierowanego na nieuprawnione wejście w jej posiadanie i uzyskanie dostępu do informacji przez osobę niebędącą jej adresatem. Istnienie tego rodzaju zamiaru bezpośredniego wymaga oczywiście udowodnienia. Sąd Rejonowy wskazał, iż powódka nie wykazała również naruszenia obowiązku zachowania tajemnicy pocztowej (art. 41 ust. 3 prawa pocztowego). Sąd I instancji przyznał rację pozwanemu, iż nie można całkowicie wykluczyć, iż przesyłka adresowana do powódki od chwili jej nadania nie zawierała załącznika w postaci płyty CD, z uwagi na niedopatrzenie nadawcy, a nie na skutek ubytku w trakcie realizacji doręczenia. Nadto powódka nie wykazała istnienia po swojej stronie krzywdy jako następstwa zachowania pozwanej. Powoływała się ona na dolegliwości psychiczne, z których skonkretyzowaniem w trakcie przesłuchania na rozprawie miała trudności. Wskazane przez nią objawy są na tyle ogólne, że mogą stanowić symptomy praktycznie każdego samoistnego schorzenia natury somatycznej. Skoro nie poddawała ona swego stanu zdrowia dokładniejszej weryfikacji, badaniom specjalistycznym i leczyła się wyłącznie objawowo, nie można w ocenie Sądu Rejonowego wykluczyć, że od dłuższego czasu cierpi ona na schorzenie, które powoduje wskazane przez nią objawy. Powódka sama przyznała, iż na wskazane dolegliwości uskarża się od lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku, brak jest zatem podstaw dla ich przyczynowo – skutkowego powiązania ze zdarzeniem opisanym w pozwie. Opisywane przez powódkę dolegliwości jak zmęczenie, bezsenność nerwowość i stany quasi depresyjne mogą stanowić efekt jej ogólnie złej kondycji psychicznej, jako konsekwencja przykrych wydarzeń z przeszłości jak zdrada małżeńska, rozstanie z mężem, postępowanie o rozwód, podział majątku. Fakty te znane są Sądowi Rejonowemu z urzędu ze sprawy I Ns 195/11, w jakiej doręczana była powódce przesyłka stanowiąca przedmiot sporu w sprawie niniejszej. Sąd przyjął, iż powódka nie wykazała również zaistnienia szkody majątkowej, na której wystąpienie ubocznie się powoływała. Nie wykazała ona faktu wystąpienia szkody, jak i jej związku z działaniem pozwanej. Sąd Rejonowy wskazał, iż częściowa modyfikacja stanowiska powódki zawarta w piśmie z dnia 12 sierpnia 2015 r. nie wywołuje skutków jako spóźniona. Powódka upatruje istnienia szkody w okoliczności zaginięcia płyty CD, która była załącznikiem do opinii biegłego w sprawie o podział majątku. Sąd przyjął, iż nawet gdyby owa płyta zaginęła, to powódka miała możliwość wystąpienia o kopię całości doręczanej jej dokumentacji z akt sprawy. Dokumentacja ta miała wartość wyłącznie ze względu na swoją treść. Nie przedstawiała natomiast wartości w znaczeniu rzeczowym sama w sobie jako nośnik danych. Nie zostało również wykazane przez powódkę istnienie szkody związanej z brakiem możliwości odniesienia się przez nią do wyceny biegłego. Opinia owa została powódce doręczona formie papierowej i zasadniczy wywód biegłego zawarty był właśnie w formie pisemnej. Nietrafne było również powoływanie się przez powódkę na ogólne regulacje zawarte w konwencjach i regulaminach międzynarodowych, które nie statuują żadnych dodatkowych roszczeń wobec pozwanej. Polska jako kraj członkowski (...) Związku (...) przestrzega takich aktów jak Światowa Konwencja Pocztowa, Regulamin Poczty Listowej i Regulamin dotyczący paczek pocztowych. Wyrazem tego jest regulacja zamieszczona w rozdziale ósmym ustawy Prawo pocztowe, która recypowała postanowienia rozdziału ósmego Regulaminu poczty listowej z 28 stycznia 2005 r. (Dz. U. z dnia 21.06.2007 r.) dotyczącego odpowiedzialności administracji pocztowych za uszkodzenie, utratę zawartości i zaginięcie przesyłki oraz unormowania Światowej Konwencji Pocztowej, stanowiącej załącznik do Ósmego Protokołu Dodatkowego do Konstytucji Światowego Związku Pocztowego sporządzonego G. dnia 12 sierpnia 2008 r. (Dz. U. z dnia 18.12.2014 r.). Ustawa z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowe jest podstawowym aktem, określającym zasady i zakres odpowiedzialności operatora pocztowego za jakość wykonywanej usługi wdrażając do polskiego porządku prawnego dyrektywy unijne. Powódka zaś nie wykazała nienależytego wykonania usługi pocztowej, które podlegało by naprawieniu na zasadach określonych ustawie. Przeszkodą dla dochodzenia roszczeń jest także w myśl art. 94 ustawy Prawo pocztowe niewyczerpanie trybu reklamacyjnego. W związku z powyższym Sąd Rejonowy oddalił powództwo.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł w pkt II wyroku stosownie do treści art. 98§1 i 3 kpc, które obejmują wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego wraz z opłatą od pełnomocnictwa. Jednocześnie w pkt III przyznano od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika powódki ustanowionego z urzędu, zgodnie z §19 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu należności obejmujące przewidziane w tym rozporządzeniu wynagrodzenie adwokackie, które zgodnie z oświadczeniem pełnomocnika nie zostało pokryte w żadnym zakresie, a jego wysokość określono w nawiązaniu do przepisów wskazanego rozporządzenia i wartości przedmiotu sporu.

Apelację od powyższego wyroku złożyła powódka. Wskazała ogólnikowo, iż wyrok w jej ocenie nie spełnia wymagań określonych przez przepisy prawa, bez wskazywania o jakie przepisy chodzi. Nadto podniosła, iż Sąd Rejonowy pozwolił na rażące naruszanie prawa przez pozwany Urząd Pocztowy, w postaci naruszenia tajemnicy korespondencji, usprawiedliwiając takie postępowanie. Podkreśliła, iż pozwany popełnił przestępstwo naruszając tajemnicę korespondencji i uzyskując dostęp do informacji dla niego nieprzeznaczonych o wielkiej wadze dla samej powódki. Powódka wywiodła również, iż sąd nie rozpoznał sprawy dogłębnie i wnikliwie, pytania jakie jej zadawał Przewodniczący podczas składania zeznań nie miały nic wspólnego z przedmiotem sprawy. Natomiast dowody winy UP nie zostały zaprotokołowane, a sędzia prowadzący sprawę był stronniczy i przychylny dla świadków strony pozwanej. Powódka wniosła również o przeprowadzenie dowodu z kasety video z monitoringu w Urzędzie Pocztowym nr 1 w G. na okoliczność wydania jej w okienku już uszkodzonej przesyłki . Wskazała, iż wniosek taki składał już w toku postępowania przed sądem I instancji, jednak wniosek ten został pominięty. Z treści apelacji wynika, iż powódka, oprócz zaskarżenia wyroku w pkt I, zaskarżyła również rozstrzygnięcie o kosztach zawarte w pkt II wyroku, wskazując, iż w ten sposób to ona niesłusznie została ukarana obowiązkiem zapłaty na rzecz pozwanego kwoty 634 zł, co jest w jej ocenie niesprawiedliwe i krzywdzące.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych, w całości podzielając argumentację Sądu I Instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki okazała się bezzasadna.

Odnosząc się do apelacji, podkreślić należy, że powódka nie wskazała precyzyjnie żadnych konkretnych zarzutów skierowanych do rozstrzygnięcia Sądu I instancji.

Wskazała ogólnikowo, iż wyrok w jej ocenie nie spełnia wymagań określonych przez przepisy prawa, bez wskazywania o jakie przepisy chodzi. Nadto podniosła, iż Sąd Rejonowy pozwolił na rażące naruszanie prawa przez pozwany Urząd Pocztowy, w postaci naruszenia tajemnicy korespondencji, usprawiedliwiając takie postępowanie. Podkreśliła, iż pozwany popełnił przestępstwo naruszając tajemnicę korespondencji i uzyskując dostęp do informacji dla niego nieprzeznaczonych o wielkiej wadze dla samej powódki. Powódka wywiodła również, iż sąd nie rozpoznał sprawy dogłębnie i wnikliwie, pytania jakie jej zadawał Przewodniczący podczas składania zeznań nie miały nic wspólnego z przedmiotem sprawy. Natomiast dowody winy UP nie zostały zaprotokołowane, a sędzia prowadzący sprawę był stronniczy i przychylny dla świadków strony pozwanej. Powódka wniosła również o przeprowadzenie dowodu z kasety video z monitoringu w Urzędzie Pocztowym nr 1 w G. na okoliczność wydania jej w okienku już uszkodzonej przesyłki . Wskazała, iż wniosek taki składał już w toku postępowania przed sądem I instancji, jednak wniosek ten został pominięty. Z treści apelacji wynika, iż powódka zaskarżyła również rozstrzygnięcie o kosztach zawarte w pkt II wyroku, wskazując, iż w ten sposób to ona niesłusznie została ukarana obowiązkiem zapłaty na rzecz pozwanego kwoty 634 zł, co jest w jej ocenie niesprawiedliwe i krzywdzące.

W ocenie Sądu odwoławczego Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i zasługują one w całości na ich akceptację. W tej sytuacji Sąd drugiej instancji podziela je i przyjmuje za własne czyniąc integralną częścią swojego stanowiska i uznając za zbędne ich ponowne szczegółowe przytaczanie w tym miejscu. Sąd meriti bardzo dokładnie określił dowody, na których się oparł, wyjaśnił podstawę prawną wyroku i przytoczył w tym zakresie niezbędne przepisy prawa.

Odnosząc się do zarzutu niespełnienia przez wyrok sądu I instancji wymogów określonych przepisami prawa, należy wskazać, iż powódka formułując zarzut, nie doprecyzowała go poprzez wskazanie jakie to konkretne przepisy prawa ów wyrok narusza. Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji powódki, w okolicznościach rozpoznawanej sprawy Sąd Okręgowy uznał, iż Sąd meriti dokonał prawidłowych i bardzo szczegółowych ustaleń faktycznych w oparciu o wnikliwą analizę całości materiału dowodowego. Sąd Rejonowy w sposób logiczny i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego dokonał oceny materiału dowodowego, a zarzuty sformułowane w apelacji w istocie stanowią jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu pierwszej instancji. Również uzasadnienie prawne zaskarżonego wyroku nie budzi żadnych wątpliwości. Sąd Rejonowy powołał się na przepisy zarówno zawarte w kodeksie cywilnym, a dotyczące zadośćuczynienia jak i szkody, a także na przepisy prawa pocztowego.

Kolejny zarzut powódki dotyczył pozwolenia przez Sąd Rejonowy na rażące naruszanie prawa przez pozwany Urząd Pocztowy, w postaci naruszenia tajemnicy korespondencji, usprawiedliwiając takie postępowanie. Według powódki pozwany popełnił przestępstwo naruszając tajemnicę korespondencji i uzyskując dostęp do informacji dla niego nieprzeznaczonych o wielkiej wadze dla samej powódki. Powódka wywiodła również, iż sąd nie rozpoznał sprawy dogłębnie i wnikliwie, pytania jakie jej zadawał Przewodniczący podczas składania zeznań nie miały nic wspólnego z przedmiotem sprawy. Natomiast dowody winy UP nie zostały zaprotokołowane, a sędzia prowadzący sprawę był stronniczy i przychylny dla świadków strony pozwanej. Analiza zebranego przez Sąd Rejonowy materiału dowodowego wskazuje, iż powódka nie potrafiła sformułować żądania czy domaga się od pozwanego naprawienia szkody czy też zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Z protokołu jej przesłuchania na rozprawie wynika, iż nie potrafiła ona udzielić odpowiedzi na pytanie z jakim faktem wiąże powstanie szkody, na czym ta szkoda polega. Jednocześnie zeznała, iż określając swoje żądanie na kwotę 5.000 zł kierowała się swoim stanem zdrowia, albowiem poniosła konsekwencje zdrowotne związane z incydentem na poczcie. Wszystkie zatem pytania jakie były do niej kierowane, a w ocenie powódki pozornie bez związku ze sprawą, miały w swej istocie zmierzać do ustalenia czego tak naprawdę domaga się powódka i czy jest to zasadne. Sąd Rejonowy uzasadniając swój wyrok odniósł się zarówno do sytuacji gdyby powódka domagała się naprawienia szkody, jak i gdyby domagała się zadośćuczynienia za doznana krzywdę. Sąd zbadał wszystkie istotne przesłanki roszczenia o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę jak i roszczenia odszkodowawczego i w konsekwencji uznał, iż powódka nie wykazała żadnej z tych przesłanek. Powódka nie udowodniła w pierwszej kolejności, iż pozwana rzeczywiście dokonała uszkodzenia adresowanej do niej przesyłki i naruszyła tajemnicę korespondencji (a zatem bezprawnego i zawinionego zachowania sprawcy czynu niedozwolonego), a później związku przyczynowo – skutkowego takiego zdarzenia spowodowanego przez pozwaną ze swoim stanem zdrowia jako doznaną krzywdą jak i nie udowodniła, że z powodu takiego zachowania pozwanej poniosła jakąkolwiek szkodę. Słusznie Sąd Rejonowy wskazał, iż podane przez powódkę objawy jej stanu zdrowia, mające stanowić doznaną krzywdę, są ogólnikowe i mogą stanowić symptomy praktycznie każdego schorzenia natury somatycznej. Powódka sama wskazała, iż takie dolegliwości towarzyszą jej już od lat 80-tych ubiegłego wieku, w sposób oczywisty nie mogą one być zatem skutkiem zdarzeń na poczcie opisanych w pozwie.

Zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Dlatego też w myśl art. 232 kpc strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Dlatego tez to na powódce spoczywał ciężar udowodnienia zasadności dochodzonego pozwem roszczenia. Faktów, z których wywodzone jest dochodzone roszczenia powinien dowieść powód, dowodzi on również fakty uzasadniające jego odpowiedź na zarzuty pozwanego, pozwany zaś dowodzi fakty uzasadniające jego zarzuty przeciwko roszczeniu powoda (wyrok SN z dnia 13.10. (...)., III CK 41/04, lex nr 182092). Samo twierdzenie nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 kpc) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą stosownie do art. 232 kpc i art. 6 kc (wyrok SN z dnia 22.11.2001 r., I PKN 660/00, Wokanda 2002/7-8/44).

Powódka nie naprowadziła zatem dowodów dla udowodnienia swego roszczenia. Powołani przez nią świadkowie E. D. i M. R. nie potwierdzili okoliczności wskazanych w pozwie. Nadto sama powódka nie wyczerpała postępowania reklamacyjnego, co pozostawało w sprawie bezsporne. Niezłożenie odwołania od odpowiedzi na reklamację stanowiło uznanie stanowiska pozwanej. Dopiero w apelacji powódka wniosła o przeprowadzenie dowodu z kasety video z monitoringu w Urzędzie Pocztowym nr 1 w G. na okoliczność wydania jej w okienku już uszkodzonej przesyłki. Wskazała, iż wniosek taki składała już w toku postępowania przed sądem I instancji, jednak wniosek ten został pominięty. Z akt sprawy nie wynika jednak, aby sama powódka czy też reprezentujący ją zawodowy pełnomocnik, zgłaszali taki wniosek dowodowy. Na obecnym etapie postępowania należy zatem uznać taki wniosek dowodowy za spóźniony. Zgodnie z treścią art. 381 kpc, sąd II instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później.

Również zarzuty dotyczące stronniczości Przewodniczącego należy uznać za chybione. Z treści protokołów rozpraw nie wynika, aby powódka czy też reprezentujący ją zawodowy pełnomocnik zgłaszali jakiekolwiek zastrzeżenia do protokołu, który stanowi wierny zapis przeprowadzonej rozprawy. Natomiast subiektywne odczucia powódki, co do zasadności zadawanych jej pytań nie mogą prowadzić do wzruszenia orzeczenia sądu I Instancji.

Z treści apelacji wynika, iż powódka zaskarżyła również rozstrzygnięcie o kosztach zawarte w pkt II wyroku, wskazując, iż w ten sposób to ona niesłusznie została ukarana obowiązkiem zapłaty na rzecz pozwanego kwoty 634 zł, co jest w jej ocenie niesprawiedliwe i krzywdzące. Sąd Okręgowy nie dokonał jednak zmiany rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed Sądem Rejonowym, bowiem zgodnie z treścią przepisu art. 98 § 1 i 3 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić stronie przeciwnej na jej żądanie poniesione przez nią koszty procesu niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Obciążenie powódki obowiązkiem zapłaty na zrzec pozwanej kosztów procesu nie stanowi jej ukarania, ale jest przejawem realizacji zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Skoro powództwo zostało oddalone, powódka przegrała sprawę winna zatem zwrócić pozwanemu poniesione przez niego w sprawie koszty.

Mając na względzie powyższe wskazać należy, że zarzuty apelacji były bezpodstawne i nie mogły skutkować jej uwzględnieniem, a zatem Sąd Odwoławczy uznał wyrok Sądu Rejonowego z dnia 20 sierpnia 2015 r. w całości jako prawidłowy i oddalił apelację powódki na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania przed Sądem drugiej instancji orzeczono w pkt II sentencji na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Koszty jakie poniósł pozwany w drugiej instancji obejmują koszty wynagrodzenia pełnomocnika procesowego w kwocie 300 złotych obliczone na podstawie § 6 pkt 3 w zw. § 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

SSO Tomasz Sobieraj SSO Karina Marczak del. SSR Aneta Drzewiecka