Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Anna Szeląg

Protokolant Marta Kwaśniewska

w obecności

Prokuratora Anna Jeznach – Żeromska

po rozpoznaniu dnia 30.05.2017r., 18.07.2017r.

sprawy T. B. (1) , urodz. (...) w W.

syna A. i M. z d. K.

oskarżonego o to, że: w okresie od dnia 19 maja 2015 roku do dnia 26 lipca 2015 roku w W., gm. N., pow. (...), woj. (...) w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla (...) sygn. akt II C 619/10 uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela A. W. w ten sposób, że usunął i ukrył spod zajęcia Komornika Sądowego dokonanego w sprawie sygn. (...) mienia w postaci: stołu brązowego wraz z 6 krzesłami, lodówki D., laptopa (...), laptopa H. M., zestawu komputerowego, kamery S. H., sejfu na szkodę A. W.; -

tj. o czyn z art.300§2 kk

orzeka:

oskarżonego T. B. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 19 maja 2015 roku w W., gm. N., pow. (...), woj. (...) w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla (...) sygn. akt II C 619/10 uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela A. W. w ten sposób, że usunął spod zajęcia Komornika Sądowego dokonanego w sprawie sygn. (...) mienia w postaci: laptopa (...), laptopa H. M. na szkodę A. W. i czynem tym oskarżony wyczerpał dyspozycję art.300§2kk i na podstawie art.66§1 i §2kk i art.67§1kk postępowanie karne prowadzone wobec oskarżonego T. B. (1) warunkowo umarza na okres próby 1 (jednego) roku; -

- na podstawie art.67§3kk zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody w część i zapłaty na rzecz pokrzywdzonego A. W. kwoty 600 zł (sześćset) w terminie 2 (dwóch) miesięcy licząc od daty uprawnienia się wyroku; -

- na podstawie art.629kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 170 zł (sto siedemdziesiąt) tytułem kosztów sądowych w tym 100 zł (sto) tytułem opłaty.

Sygn. akt II K 1025/16

UZASADNIENIE

Na podstawie ujawnionego materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 02 lutego 2012 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Praga - Południe w Warszawie sygn. akt II C 619/10 uwzględnił powództwo pokrzywdzonego A. W. i zasądził do oskarżonego T. B. (2) na rzecz pokrzywdzonego kwotę 19.304,76 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz koszty sądowe w łącznej kwocie 3.383 zł. Następnie postanowieniem z dnia 03 kwietnia 2012 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Praga - Południe w Warszawie nadał klauzulę wykonalności w/w wyrokowi.

Oskarżony nie wykonał przedmiotowego zobowiązania i wnioskiem z dnia 09 maja 2012 r. A. W. wystąpił o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, które zostało wszczęte z dniem 11 maja 2012 r. przez L. C. komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Legionowie pod sygn. akt Km 3485/12. W dniu 31 lipca 2012 r. komornik udał się do W. ul. (...), tj. do domu należącego do oskarżonego, celem ustalenia jego stanu majątkowego i zajęcia ruchomości. Na miejscy komornik zastał T. B. (2), który w trybie art.801kpc oświadczył, że obecnie mieszka pod w/w adresem i złożył również oświadczenie co do swoje sytuacji materialnej. Następnie w dniu 18 września 2012 r. komornik dokonał zajęcia ruchomości znajdujących się w domu położonym w W. ul. (...), dokonując jednocześnie ich szacunkowej wyceny. Były to: stół brązowy + 6 krzeseł o wartości 800 zł, lodówka D. o wartości 100 zł, telewizor P. o wartości 800 zł, laptop (...) o wartości 400 zł, laptop H. M. o wartości 200 zł, zestaw komputerowy o wartości 250 zł, kamera S. H. o wartości 600 zł, telewizor Samsung 23 cale o wartości 600 zł, sejf o wartości 30 zł. Obecny w trakcie czynności T. B. (2) nie zaprzeczył, że w/w przedmioty należą do niego, jedynie laptop H. M. oraz telewizor Samsung 32 miały stanowić własność A. K. (obecnie B.) zamieszkałej w w/w domu. Wszystkie zajęte ruchomości zostały oddane pod dozór oskarżonego, co pokwitował własnoręcznym podpisem. Z tym, że wcześniej został pouczony o prawach i obowiązkach dozorcy i o treści art.300kk, czyli o odpowiedzialności karnej za usunięcie ich spod egzekucji, jak również pouczono oskarżonego o sposobie zwolnienia zajętych rzeczy spod egzekucji. Wówczas pismem z dnia 18 października 2012 r. wyłącznie K. B., była żona oskarżonego, wystąpiła do komornika o zwolnienie zajętych ruchomości w postaci stołu i 6 krzeseł oraz lodówki D., które miały stanowić jej własność. Jednakże nie podjęła w tym zakresie żadnych innych czynności i tym samym w/w wniosek nie odniósł żadnego skutku prawnego. W międzyczasie w dniu 19 września 2012 r. pokrzywdzony złożył kolejny wniosek o wszczęcie egzekucji tym razem z nieruchomości dla której prowadzona jest księga wieczysta (...). Następnie w dniu 24 września 2012 r. komornik wydał obwieszczenie o pierwszej licytacji wszystkich w/w ruchomości, która miała się odbyć w dniu 26 października 2012 r. o godz. 10:00. Do licytacji jednak nie doszło ponieważ w dniu 24 października 2012 r. pełnomocnik A. W. złożył wniosek o zawieszenie egzekucji, albowiem T. B. (2) w dniu 23 października 2012 r. dokonał wpłaty w kwocie 20.000 zł na rachunek wierzyciela. Jednocześnie obiecał pokrzywdzonemu, że w terminie późniejszym dokona dalszych wpłat. Skutkowało to także tym, że z dniem 05 listopada 2012 r. komornik umorzył postępowania egzekucyjnego w części dotyczącej kwoty 20.000 zł, a w pozostałym zakresie je zawiesił. W dniu 29 listopada 2012 r. oskarżony stawił się w kancelarii komornika i dokonał wpłaty w kwocie 1000 zł na poczet kosztów postępowania egzekucyjnego. Następnie w grudniu 2012 r. T. B. (2) wyjechał do Anglii, a w domu w W. zamieszkała K. B. wraz z ich dziećmi. W mieszkaniu pozostały zajęte przez komornika ruchomości za wyjątkiem laptopa (...) oraz laptopa H. M., które pozostały w posiadaniu oskarżonego. Ponieważ T. B. (2) nie wywiązał się ze swojego zobowiązania wobec A. W., dlatego też na jego wniosek postanowieniem z dnia 13 marca 2013 r. komornik podjął postępowanie egzekucyjne. Wystosował także kolejne obwieszczenie o licytacji zajętych ruchomości, która miała odbyć się w dniu 16 maja 2013 r., jednak nie doszła ona do skutku wobec braku przedmiotów licytacji. Komornik powiadomił pokrzywdzonego, że prawdopodobnie oskarżony uchylił zajęte mienie spod egzekucji, jak również o tym, że Sąd Rejonowy w Legionowie dokonał wpisu ostrzeżenia o wszczęciu egzekucji z nieruchomości w w/w księdze wieczystej. Mailem z dnia 19 maja 2013 r. adresowanym do komornika T. B. (2) zwrócił się o podanie adresu, na który ma odesłać zajęte przedmioty w sprawie A. W.. Jednocześnie oskarżony zaproponował, że może wysłać pieniądze równe cenie oszacowania na konto komornika. Jego pismo zostało przekazane pokrzywdzonemu, który wniósł o zobowiązanie oskarżonego do wskazania adresu, pod którym znajdują się zajęte ruchomości, pod rygorem grzywny. Komornik wykonał powyższe zobowiązanie, jednocześnie pouczając oskarżonego o odpowiedzialności z art.300§2kk. Na skutek ponownych porozumień pomiędzy stronami, uwzględniając wniosek pokrzywdzonego, postanowieniem z dnia 01 lipca 2013 r. komornik zawiesił postępowanie egzekucyjne. W 2013 r. w dniu 11 lipca, 07 sierpnia oraz 10 października T. B. (2) wpłacił na rzecz A. W. po 500 zł i zaprzestał dalszych wpłat. Pismem z dnia 09 grudnia 2013 r. pokrzywdzony wniósł o ograniczenie egzekucji o w/w kwotę oraz o jej podjęcie z zajętych ruchomości oraz z zajętej nieruchomości, co nastąpiło postanowieniem z dnia 16 grudnia 2013 r. W dniu 24 grudnia 2013 r. komornik wydał obwieszczenie o licytacji przedmiotowych ruchomości, która została wyznaczona na dzień 27 stycznia 2014 r. w lokalu W. ul. (...). Mailem z dnia 23 i 24 stycznia 2014 r. oskarżony poinformował komornika, że zajęte rzeczy znajdują się nadal w domu w W., nad którym piecze sprawuje K. B., pisząc jednocześnie, że „trzeba wejść na górę przez warsztat, to na wypadek gdyby życzliwa pani K. twierdziła, że ich nie posiada” (k.127). Do licytacji jednakże nie doszło, ponieważ A. W. ponownie wniósł o odwołanie licytacji z uwagi na kolejne porozumienie stron. W dniu 12 grudnia 2013 r. oskarżony wpłacił 500 zł na rzecz wierzyciela. W efekcie pismem z dnia 13 lutego 2014 r. pokrzywdzony wniósł o zawieszenie egzekucji, co nastąpiło postanowieniem z dnia 26 lutego 2014 r. Jednakże i tym razem T. B. (2) nie dokonał dalszych wpłat i w dniu 14 sierpnia 2014 r. kurator podjął postępowanie egzekucyjne. Tym razem licytacja zajętych ruchomości została wyznaczona na dzień 24 października 2014 r., jednakże nie doszła ona do skutku z powodu braku kupujących. Jednocześnie w dniu 01 października 2014 r. dokonano opisu i oszacowania nieruchomości w W. ul. (...), na której stwierdzono m.in. trzy hipoteki kaucyjne i jedną zwykłą na łączną kwotę 1458000 zł. Licytacja nieruchomości odbyła się w dniu 21 stycznia 2015 r., która również nie dała pozytywnego skutku, z uwagi na fakt, że do przetargu nikt nie przystąpi. W międzyczasie pismem z dnia 05 listopada 2014 r. A. W. wniósł o wyznaczenie drugiej licytacji z zajętych ruchomości, która została wyznaczona na dzień 19 maja 2015 r. na godz. 10:00. Ta licytacja także okazała się bezskuteczna, ale z uwagi na brak przedmiotów podlegających licytacji.

W dniu 26 czerwca 2015 r. pokrzywdzony złożył na KP w N. ustne zawiadomienie o przestępstwie wyjęcia spod egzekucji zabezpieczonych ruchomości przez T. B. (2).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie zeznań świadków A. W. (k.308-309, 14), A. B. (k.324-325, 270) oraz na podstawie dowodów w postaci (k.1-6) zawiadomienia wraz załącznikami, (k.13-14) zawiadomienia o przestępstwie, (k.20-181) kserokopii akt szkodowych, (k.185, 187, 193, 194, 196, 249, 274) notatki urzędowej, (k.261-263, 320) mail oskarżonego z załącznikami, jak również częściowo na podstawie wyjaśnień oskarżonego T. B. (2) (k.252, 322-232, 325).

Oskarżony T. B. (2) początkowo nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że zabezpieczone w sprawie ruchomości pozostawił w domu w W., gdzie mieszkała jego była żona K. B.. On sam wówczas mieszkał w Anglii. Jak wrócił do domu w dniu 17.10.2015 r., to K. B. w nim już nie mieszkała od około maja 2013 r. i wówczas okazało się, że „dom jest kompletnie pusty”. Oskarżony przypuszczał, że rzeczy te zostały zabrane przez byłą żonę podczas wyprowadzki. Z tym, że przyznał, że laptop (...) jest nadal w jego posiadaniu, zaś laptop H. M. zniszczyła A. B., aktualna żona oskarżonego, która nieumyślnie na niego nadepnęła. Następnie przesłuchany w trakcie rozprawy, oskarżony stwierdził, że przyznaje się i ponownie wyjaśnił, że „ja wszystkie rzeczy zostawiłem w domu wyjeżdżając do Anglii, oprócz dwóch laptopów, które nadal posiadam i mogę udostępnić na żądanie komornika w każdej chwili”.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom T. B. (2) w części w jakiej są one zgodne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym, ponieważ w tym zakresie brak jest wiarygodnych dowodów, które podważyłby treść jego wyjaśnień. Tym samy sąd dał wiarę, że oskarżony wyjeżdżając do Anglii pozostawił w domu w W. zajęte ruchomości, z wyjątkiem dwóch w/w laptopów. Jak wrócił do Polski to tych rzeczy już na terenie nieruchomości nie było i on sam może tylko przypuszczać, że zabrała je przy wyprowadzce była żona.

Sąd uznał jednak za niewiarygodne to, że T. B. (2) niejako nie miał wiedzy na temat czynności podejmowanych przez komornika w ramach prowadzonego postępowania egzekucyjnego i tym samym nie wiedział o wyznaczonych licytacjach. Przeczą temu dowody zgromadzone w aktach sprawy Km 3485/12, dlatego też sąd tak szczegółowo odtworzył stan faktyczny, ponieważ pokazuje on, że oskarżony brał w nim aktywny udział, co skutkowało m.in. odwołaniem poszczególnych licytacji i kolejnymi zawieszeniami postępowania egzekucyjnego. Wprawdzie T. B. (2) przekonywał, że nie usunął spod egzekucji żadnych przedmiotów. Jednakże, w ocenie sądu, takie wyjaśnienia są wyłącznie przyjętą linią obrony zmierzającą do jak największego umniejszania jego roli w zarzucanym mu czynie, co doprowadza do tego, że myli on pewne fakty, czy nawet sam sobie zaprzecza. Przykładowo w trakcie pierwszego przesłuchania T. B. (2) stwierdził, że laptop H. M. zniszczyła A. B.. Zaś już na rozprawie podał, że oba laptopy ma nadal i może je wydać na żądanie komornika, a nie wydał ich dotychczas, ponieważ komornik nigdy go o to nie poprosił, ale jednocześnie przyznał, że nie informował komornika, że te laptopy zabrał z domu w W..

W niniejszej sprawie w charakterze świadka przesłuchano A. W. oraz A. B., którym sąd w całości dał wiarę, ponieważ brak jest okoliczności, które negatywnie rzutowałyby na ich wiarygodność. Pokrzywdzony spójnie i logicznie przedstawił podejmowane przez niego czynności zmierzające do wyegzekwowania należnej mu wierzytelności obciążającej oskarżonego. A. W. nie kwestionował, że oskarżony zapłacił główną należność z tym, że do zapłaty nadal postały odsetki. Z kolei A. B. potwierdziła, że w grudniu 2012 r. ona oraz oskarżony wyprowadzili się z domu w W., gdzie wprowadziła się K. B.. W jej ocenie w mieszkaniu zostały zajęte ruchomości, świadek nie miała wiedzy co się stało z w/w laptopami. W tym czasie bardziej była zajęta problemami ze zdrowiem niż przedmiotowym postępowaniem egzekucyjnym.

K. B., była żona oskarżonego, skorzystała z przysługującego jej uprawnienia wynikającego z treści art.182kpk i odmówiła składania zeznań.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia ujawnionych w sprawie pozostałych dowodów nieosobowych, w tym w postaci kserokopii dokumentów zgromadzonych w aktach komorniczych, nie była przedmiotem zarzutów stron, ani też nie wzbudziła wątpliwości sądu. Zostały one sporządzone poprawnie, kompleksowo i w sposób zgodny ze standardami rzetelnego postępowania, z tych też względów sąd w całości uznał te dowody za w pełni wiarygodne.

Reasumując, w świetle poczynionych przez sąd ustaleń wina T. B. (2) nie budzi żadnych wątpliwości i czynem swoim wyczerpał on dyspozycję art.300§2kk. W dniu 19.05.2015 r. w W. w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla (...) sygn. akt II C 619/10 oskarżony uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela A. W. w ten sposób, że usunął spod zajęcia Komornika Sądowego dokonanego w sprawie sygn. (...) mienie w postaci: laptopa (...), laptopa H. M.. Należy w tym miejscu podnieść, że zgodnie z treścią art.300§2kk karze podlega, kto w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku zajęte lub zagrożone zajęciem, bądź usuwa znaki zajęcia. Tym samym, przedmiotem ochrony z art.300kk są roszczenia uprawnionych wierzycieli i ich zabezpieczenie przed nieuczciwymi zachowaniami dłużników zmierzającymi do uniemożliwienia im zaspokojenia tych roszczeń. Czynność sprawcza polega na uszczuplaniu lub udaremnianiu zaspokojenia wierzycieli, a udaremnienie oznacza całkowite wyłączenie możliwości zaspokojenia, zaś uszczuplenie - zmniejszenie należności ( patrz komentarz pod red. Górniok (w:) Górniok i in., t. 2, s. 461). Wprawdzie obecnie nie można ustalić co się stała z rzeczami pozostawionymi przez oskarżonego w W.. Jednakże przy ustalonym stanie faktycznym, sąd uznał, że nie ma wątpliwości co do tego, że w wyniku czynu T. B. (2) doszło do uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela, co do zajętych laptopów. Wracając natomiast do kwestii realizacji znamion występku z art.300§2kk, to można go popełnić tylko w zamiarze bezpośrednim kierunkowym. Sprawca musi podejmować opisane w przepisie zachowania w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu ( zob. wyrok SN z dnia 22 września 2005 r., III KK 140/05, OSNwSK 2005, poz. 1731). Jednakże, jak wynika z powyższych ustaleń, to T. B. (2) miał wiedzę, że A. W. dochodzi spłaty wierzytelności poprzez wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Nie ma tutaj znaczenia, czy oskarżony miał dokładną wiedzę, co do podejmowanych czynności przez komornika. Istotne jest to, że T. B. (2) miał wiedzę, że przedmiotowe roszczenie jest egzekwowane w drodze postępowania egzekucyjnego i zabierając oba laptopy chciał uniknąć ich sprzedaży przez komornika. Należy również podnieść, że gdyby to nie było celem działania oskarżonego, to wystarczyłoby, że udostępniłby oba laptopy w dacie ostatniej licytacji.

Kodeks karny za popełnienie przestępstwa stypizowanego w art.300§2kk przewiduje sankcję w postaci kary pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Jednakże z powodów wyżej już przedstawionych sąd uznał, że stopień winy oraz stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu nie jest na tyle znaczna, aby konieczne było stosowanie wobec niego represji karnej w postaci kary. T. B. (2) nie był dotychczas karany, prowadzi ustabilizowany tryb życia, co przekonuje sąd, że przedmiotowy czyn miał jednorazowy charakter, a jego warunki osobiste pozwalają na przyjęcie pozytywnej prognozy kryminologicznej. Ponadto oskarżony swoim działaniem nie wyrządzili szkody materialnej o dużych rozmiarach, a wręcz przeciwnie podejmował działania w celu spłaty zasądzonych wobec niego należności. To dowidzi, że wprawdzie nie do końca efektywnie, jednakże T. B. (2) próbował ugodzić się z pokrzywdzonym i sam dokonał pojedynczych wpłat na łączną kwotę 22000 zł, jak i 1000 zł na poczet kosztów egzekucyjnych. Postawę oskarżonego można podsumować jego stwierdzenie, że „to wszystko mnie przerosło” zwłaszcza, że zobowiązanie wobec A. W. nie jest jego jedynym długiem. Na marginesie należy zauważyć, że kwestie szczegółowego ustalenia wartości wyrządzonej szkody, wymaga obliczenia wysokości zaległych odsetek, co obecnie nie jest celowe z uwagi na fakt, że odsetki te ciągle są naliczane aż do ich umorzenia czy też zapłaty. Z tych też względów sąd uznał, że zachodzą przesłanki by postępowanie karne wobec oskarżonego na podstawie art.66§1kk warunkowo umorzyć. Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim motywacje T. B. (2), co zostało już wyżej opisane, tym samym nie działał on kierowany pobudkami zasługującymi na szczególne potępienie. Mając na uwadze wszystkie te okoliczności, na podstawie art.66§1 i §2kk i art.67§1kk postępowanie karne wobec oskarżonego zostało warunkowo umorzone na okres próby 1 roku. Stosownie do treści art.67§3kk został on również zobowiązany do naprawienia szkody w części i zapłaty na rzecz pokrzywdzonego 600 zł.

Na podstawie art.629kpk zasądzono od T. B. (2) kwotę 170 zł tytułem kosztów sądowych, w tym 100 zł to opłata.