Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 sierpnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Jabłoński

Protokolant: Artur Pokojski

z udziałem Prokuratora Prokuratury Rejonowej G.-W. w G. M. G.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 30 maja i 11 sierpnia 2017 sprawy

D. D., syna E. i R., z domu S.,

urodzonego (...) w G.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 11 czerwca 2015 roku w G. wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w ten sposób, że przyjął od A. W. znaczną ilość środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste o łącznej masie 1463,95 grama, co może stanowić od (...) do (...) pojedynczych porcji wyżej wymienionego środka odurzającego,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii,

I.  oskarżonego uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu i za to przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 33 §1 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz 350 zł (trzysta pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 40 zł (czterdzieści złotych);

II.  przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 69 §1 i §2 k.k., art. 70 §1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej oskarżonemu w punkcie I. wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat;

III.  przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka od oskarżonego na rzecz Stowarzyszenia (...) w W. nawiązkę w wysokości 15.000 zł (piętnaście tysięcy złotych) na cele związane z zapobieganiem i zwalczaniem narkomanii;

IV.  przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek dowodów rzeczowych w postaci pozostałego po badaniu suszu ziela konopi innych niż włókniste w ilościach 970,37 gramów oraz 477,48 gramów przechowywanego w kopercie bezpiecznej nr (...) w Magazynie (...) Komendy Wojewódzkiej Policji w G.;

V.  przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej oskarżonemu w punkcie I. wyroku kary grzywny zalicza rzeczywiste pozbawienie wolności w niniejszej sprawie od dnia 11 czerwca 2015 roku godzin 20.15 do dnia 24 listopada 2015 roku, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada dwóm stawkom dziennym grzywny;

VI.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 8689,81 zł (osiem tysięcy sześćset osiemdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt jeden groszy) tytułem kosztów sądowych, w tym opłata w kwocie 1.700 zł (tysiąc siedemset złotych).

Sygn. akt: II K 57/17

UZASADNIENIE

Wobec wydania wyroku w trybie art. 387 k.p.k., zgodnie z treścią art. 424 § 3 k.p.k., Sąd ograniczył uzasadnienie do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz wydanych rozstrzygnięć.

Sąd zważył, co następuje:

Ustalony stan faktyczny stanowił podstawę do przypisania D. D., czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomani. Dnia 11 czerwca 2015 roku, oskarżony D. D. uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w ten sposób, że przyjął od A. W. znaczną ilość środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste o łącznej masie 1463,95 grama, co może stanowić od (...) do (...) pojedynczych porcji ww. środka odurzającego. Oskarżony przyjął bowiem celem dalszej dystrybucji osobom innym niż odbiorcy końcowi wskazane powyżej narkotyki. O takim przeznaczeniu świadczy jednoznacznie ilość zabezpieczonych środków odurzających, co potwierdził na rozprawie D. D. przyznając się do zarzucanego mu czynu.

W czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego. Nie był on w szczególności ograniczony w możliwości rozpoznania znaczenia i konsekwencji swoich czynów przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności psychicznych. D. D. jest i już w trakcie popełnienia czynu był osobą dorosłą. W inkryminowanym czasie nie zaszła także czasowa niepoczytalność oskarżonego.

Stopień szkodliwości społecznej czynu D. D. oceniana z uwzględnieniem dyrektyw z art. 115 §2 k.k. jest znaczna. Wynika to nie tylko z ilości zabezpieczonego środka odurzającego, ale przede wszystkim z konsekwencji społecznych narkomanii i obrotu narkotykami. Z jednej bowiem strony prowadzi do nadużywania a nawet uzależnienia odbiorców, którzy w związku z tym dopuszczają się przestępstw celem pozyskania środków na narkotyki. Z drugiej zaś generuje przestępczość w postaci zorganizowanej oraz popełnienia dalszych czynów zabronionych w kontekście konfliktów na tle rozliczeń pomiędzy osobami uczestniczącymi w procederze, obszaru dystrybucji etc. Obrót narkotykami jest więc katalizatorem przestępczości na szerszą skalę.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał D. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za przypisane D. D. przestępstwo przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk na podstawie art. 56 ust. 3 u.p.n., art. 33 § 1 i 3 kk, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę 350 stawek dziennych grzywny po 40 złotych. Ustalając wymiar kar Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 §1 i 2 k.k., przy czym miał na uwadze, iż były to kary uzgodnione pomiędzy oskarżonym a Prokuratorem. Stąd rola Sądu sprowadzała się w istocie do oceny tych ustaleń w kontekście okoliczności sprawy i wskazanych dyrektyw.

Na niekorzyść oskarżonego przemawiają okoliczności wpływające na ocenę szkodliwości społecznej jego czynu (opisane powyżej).

Na korzyść oskarżonego przemawia brak jego wcześniejszej karalności, a także przyznanie się do zarzucanego mu czynu.

W związku z tym, Sąd uznał, że kara 2 lat pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzona kara pozbawienia wolności niewątpliwie będzie akcentowała jej wychowawczą rolę, co ma na celu uświadomienie oskarżonemu naganności jego postępowania i wzbudzenie w nim refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego. W ocenie Sądu orzeczona kara nie jest nadmiernie surowa, albowiem Sąd zastosował karę pozbawienia wolności w wymiarze równym dolnej granicy ustawowego zagrożenia oraz karę grzywny daleką od górnej granicy ustawowego zagrożenia. Liczba stawek dziennych grzywny odpowiada wadze okoliczności obciążających. Natomiast wysokość stawki dziennej Sąd ustalił, uwzględniając dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Orzeczenie grzywny obok kary pozbawienia wolności, miało w niniejszej sprawie, w myśl art. 56 ust. 3 u.p.n., charakter obligatoryjny.

Sąd uznał również, że istnieją względem D. D. przesłanki do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, o czym rozstrzygnięto w punkcie II. wyroku. Podstawą był art. 69§ 1 i §2 k. k., art. 70§ 1 pkt 1 k. k.. W tym miejscu należy wskazać, iż Sąd zastosował omawiane przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 20 marca 2015 r.), która w odniesieniu do wspomnianych przepisów weszła w życie z dniem 01 lipca 2015 r. Mając na uwadze treść art. 4 § 1 k. k., Sąd rozważył, który stan prawny był dla oskarżonego względniejszy. Wobec faktu, że przypisany wyrokiem czyn popełniony został przez oskarżonego przed dniem 1 lipca 2015 r., natomiast wyrok wydano już po tej dacie zachodzi konieczność zastosowania art. 4 § 1 k. k. regulującego sposób rozstrzygnięcia kolizji ustaw w czasie. Uznać należało, że właściwszym w badanym przypadku było zastosowanie starych przepisów, gdyż przy zastosowaniu przepisów w obecnym brzmieniu, Sąd nie miałby możliwości zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Zgodnie bowiem z aktualnym brzmieniem art. 69 kk, Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku. W myśl zaś ww. artykułu w brzmieniu sprzed ww. ustawy nowelizującej dopuszczalne było warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat. W związku z tym, ustawa obowiązująca poprzednio jest dla oskarżonego względniejsza. W rezultacie, odstąpiono od zasady wynikającej z treści art. 4 § 1 k. k., gdzie ustawodawca przewidział priorytet stosowania ustawy nowej (obowiązującej w czasie orzekania) nad ustawą starą (obowiązującą w czasie popełnienia przestępstwa) (por. wyrok SN z dnia 18 lutego 2009 r., III KK 349/2008, LexPolonica nr 2039016).

Odnosząc się do zastosowanej instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, należy wskazać, iż w ocenie Sądu, takie orzeczenie kary – przy uwzględnieniu orzeczonej grzywny oraz nawiązki – jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Przekonanie Sądu o tym, że orzeczona kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczająca dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary została oparta na podstawie oceny właściwości i warunków osobistych, w tym stopnia dojrzałości oskarżonego oraz jego zachowania po popełnieniu przestępstwa. Oskarżony w toku postępowania przyznał się do zarzucanego mu czynu, a nadto istotne znaczenie miał fakt, iż oskarżony nie był uprzednio karany. Skazanie na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, pozwoli oskarżonemu na pozytywną refleksję dotyczącą tego przestępstwa i zapobiegnie ponownemu naruszeniu porządku prawnego. W ocenie Sądu, można mieć nadzieję, iż zagrożenie w postaci możliwości przerwania okresu próby i osadzenia oskarżonego w zakładzie karnym wzbudzi w nim postawę praworządną, zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. Zdaniem Sądu, grzywna i nawiązka, które stanowią realną dolegliwość, winny zapobiec wystąpieniu u oskarżonego poczucia bezkarności.

Ustalając okres próby Sąd kierował się pozytywnym stopniem prognozy kryminologicznej. Niemniej, konieczne było ustalenie okresu próby, który pozwoli na weryfikację postawionej wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej, a przede wszystkim na weryfikację stosunku sprawcy do obowiązującego porządku prawnego. W związku z tym, wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na maksymalny - w świetle art. 70§ 1 pkt 1 k. k. w brzemieniu z daty czynu - okres 5 (pięciu) lat.

W punkcie III wyroku, przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk na podstawie art. 70 ust. 4 u.p.n., Sąd orzekł wobec oskarżonego na rzecz Stowarzyszenia (...) w W. nawiązkę w wysokości 15.000 zł na cele związane z zapobieganiem i zwalczaniem narkomanii. W ocenie Sądu, zasadnym jest wyeksponowanie w świadomości oskarżonego niewątpliwego dobra, jakim jest pomoc uzależnionym, a w szczególności dzieciom i młodzieży, która została dotknięta tym problemem. Biorąc pod uwagę wysokość osiąganych przez oskarżonego dochodów i jego stan rodzinny można stwierdzić, że zastosowana dolegliwość nie nosi cech nadmiernej surowości.

W punkcie IV przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 70 ust. 1 u.p.n. Sąd orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci pozostałego po badaniu suszu ziela konopi innych niż włókniste w ilościach 970,37 gramów oraz 477,48 gramów przechowywanego w kopercie bezpiecznej nr (...) w Magazynie (...) Komendy Wojewódzkiej Policji w G., albowiem stanowiły one przedmiot przestępstwa zarzucanego D. D..

W punkcie V wyroku, przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk na podstawie art. 63 §1 k.k., na poczet orzeczonej kary grzywny, zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie. Rozstrzygnięcie to miało charakter obligatoryjny.

Nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych, na podstawie przepisów przywołanych w punkcie VI wyroku, obciążono oskarżonego kwotą 8689,81 zł tytułem kosztów sądowych, w tym wymierzono mu opłatę w kwocie 1.700 zł. Na wydatki składają się koszty bezpośrednio związane z osobą oskarżonego oraz w połowie koszty dotyczące zarówno oskarżonego D. D. jak i oskarżonego A. W.. Wysokość opłaty Sąd ustalił w oparciu o przepisy ustawa o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973 r. Na opłatę składa się kwota 300 zł w związku z wymierzeniem kary 2 lat pozbawienia wolności (art. 2 ust. 1 pkt 4 tejże ustawy) oraz kwota 1400 zł w związku z wymierzeniem grzywny w kwocie 350 stawek dziennych po 20 zł obok orzeczonej kary pozbawienia wolności (art. 3 ust. 1 tejże ustawy).