Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Magdalena Balion - Hajduk

po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2017 r. w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Gminy G.

przeciwko M. L.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 19 stycznia 2017r., sygn. akt II C 1950/16

oddala apelację.

SSO Magdalena Balion - Hajduk

Sygn. akt: III Ca 840/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 stycznia 2017 r. Sąd Rejonowy w Gliwicach oddalił powództwo Miasta G. przeciwko M. L. o zapłatę kwoty 2 541,58 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 grudnia 2015 roku od kwoty 2 011,94 złotych i zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1 217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód i K. L. 10 lutego 1999 roku r. zawarli umowę najmu garażu położony w G. przy ul. (...) .

Dnia 22 czerwca 2011 roku K. L. złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu i wniósł, aby powód zawarł umowę najmu z pozwaną M. L..

10 listopada 2011 roku strony negocjowały stawkę czynszu za powyższy garaż w wysokości 61,67 złotych miesięcznie. Powód wzywał pozwaną do zawarcia umowy najmu garażu.

W listopadzie 2011 roku w budynku przy ul. (...) w G., w którym zamieszkiwała powódka doszło do eksplozji gazu i pozwana mieszkała w lokalu zastępczym w przy ul. (...). W dniu 14 maja 2015 roku powód zawarł z pozwaną umowę najmu garażu położony w G. przy ul. (...), w której stawka czynszu został ustalona w wysokości 61,67 złotych miesięcznie. Pozwana wpisała własnoręcznie do umowy oświadczenie, że nie zgadza się z § 9 punktem 2 i wskazała, że umowę podpisuje z dniem 14 maja 2015 roku. Zgodnie z § 9 punktem 2 umowa wychodzi w życie od dnia 1 grudnia 2011 roku. Podczas podpisywania umowy powód nie kwestionował adnotacji dokonanej przez pozwaną i nikt nie prosił o jego wykreślenie. Strona pozwana podpisała protokół negocjacji stawki czynszu z 2011 roku, jednak to powód uczynił go załącznikiem do umowy najmu i nastąpiło to w roku 2015, co wynika z pieczątek datownika, które zostały tam umieszczone już bez zgody pozwanej.

Pozwana uiszczała należności czynszowe za garaż w wysokości 61,76 złotych od kwietnia 2015 roku. Powódka bezskutecznie wzywała pozwaną do zapłaty zaległej kwoty.

Sąd Rejonowy jako podstawę prawną powołał art. 659 § 1 i 2 k.c., art. 669 § 1 k.c. , wskazał, że pozwana nie kwestionowała, że dnia 14 kwietnia 2015 roku zawarła z powódką umowę najmu garażu i zgodnie z treścią umowy stawka czynszu został ustalona w wysokości 61,67 złotych miesięcznie od dnia jej podpisania. Pozwana wpisała własnoręcznie do umowy oświadczenie, że nie zgadza się z § 9 punktem 2 i wskazała, że umowę podpisuje z dniem 14 maja 2015 roku. Zgodnie z art. 72 § 1 k.c. jeżeli strony prowadzą negocjacje w celu zawarcia oznaczonej umowy, umowa zostaje zawarta, gdy strony dojdą do porozumienia co do wszystkich jej postanowień, które były przedmiotem negocjacji. Zgodnie z § 9 punktem 2 umowa miała wejść w życie od dnia 1 grudnia 2011 roku, jednak pozwana nie wyraziła zgody na wejście w życie umowy z datą wsteczną i w takim kształcie umowa została przez strony podpisana. Przedstawiciele powoda złożyli podpisy pod umową wraz z dodatkowym paragrafem, oświadczeniem pozwanej, a zatem należało uznać, że stawka czynszu ustalona w umowę między stronami obowiązuje od kwietnia 2015 roku i od tej daty, w takiej wysokości była ta stawka regulowana przez pozwaną. Strona pozwana podpisała protokół negocjacji stawki czynszu, jednak to powód uczynił go załącznikiem do umowy najmu i nastąpiło to w roku 2015, co wynika z pieczątek datownika, które zostały tam umieszczone już bez zgody pozwanej. Ponadto należy wskazać na skutek prowadzonych między stronami negocjacji w 2011 roku doszło do podpisania umowy dopiero w 2015 roku i to o treści obejmującej oświadczenie pozwanej dopisane ręcznie.

Powód w apelacji zarzucił naruszenie art. 233 § 1 w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. przez zaniechanie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i bezpodstawne przyjęcie, że umowa garażu z 10 lutego 1999r. została zawarta tylko z K. L., podczas gdy strona umowy była także pozwana i umowa obowiązuje do nadal, bezpodstawne przyjęcie, że umowa z 14 maja 2015r. jest nowa umowa najmu garażu, i że stawka czynszu została ustalona w dniu 14 maja 2015r. , podczas gdy strony już podczas negocjacji w 2011r. uzgodniły nowa stawkę czynszu i że powód nie kwestionował adnotacji złożonej przez pozwana. Powód zarzucił także naruszenie art. 659 § 1 k.c. , art. 72 § 1 k.c. przez błędne zastosowanie i wniósł o zmianę wyroku i uwzględnienie powództwa w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd odwoławczy wskazuje, że niniejsza sprawa jako wynikająca z umowy, była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym i w takim też postępowaniu rozpoznał ją Sąd odwoławczy. W konsekwencji Sąd Okręgowy zastosował regulację art. 505 ¹³§ 2 k.p.c. zgodnie z którą, jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił w sprawie stan faktyczny, jako ciąg chronologicznie następujących po sobie zdarzeń, które miały miejsce w określonych okolicznościach. Sąd I instancji wskazał fakty, które uznał za udowodnione i dowody, na których się oparł. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy nie naruszają reguł wynikających z doświadczenia życiowego i zasad logiki. Zatem ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego Sąd II instancji przyjmuje za swoje, nie znajdując podstaw do ich korygowania. Ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymogami prawa procesowego, doświadczeniem życiowym oraz regułami logicznego myślenia, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonując wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14 sierpnia 2012r. III AUa 620/12). Stawiając zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy wykazać, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Z tych względów za niewystarczające należy uznać przekonanie strony o innej niż przyjęta przez Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i o ich odmiennej ocenie niż ocena dokonana przez Sąd (Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyrokach: z dnia 1 marca 2012r. I ACa 111/12; z dnia 3 lutego 2012r., I ACa 1407/11). Jeżeli zatem Sąd, ze zgromadzonego materiału dowodowego, wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, tak jak w niniejszej sprawie, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Faktem jest, że pozwana była stroną umowy z 1999r., a po rezygnacji jej męża negocjowano nowe warunki dotyczące wysokości stawki czynszu, ale okoliczność ta nie zmienia oceny treści łączącego strony stosunku prawnego. W efekcie w dniu 14 maja 2015r. pozwana podpisała nową umowę najmu garażu datowaną na 14 kwietnia 2015r., wyrażając swoją wolę w sposób dostateczny, iż nie zgadza się, aby postanowienia tej umowy działały z datą wsteczną. Jak prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy przedstawiciel powoda podpisał umowę z zastrzeżeniem uczynionym przez pozwaną, a zatem należało uznać, zgodnie z art. 72 § 1 k.c., że umowa nie działała z datą wsteczną, jak wcześniej proponowała pozwana. Podkreślić należy, że protokół negocjacji z 10 listopada 2011r. nie zawierał daty umowy, której dotyczy i nie może stanowić załącznika do umowy zawartej dopiero w 2015r., chyba że obie strony wyraziłyby na to zgodę, a tak się nie stało. Nie stanowi on także zmiany umowy z 1999r. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że w obowiązującej do 2015r umowie najmu z 1999r. nie zmieniono stawki czynszowej, a nowa stawka czynszu obowiązywała dopiero od zawarcia nowej umowy. Pozwana zatem zgodnie z art. 659 § 1 k.c. i 669 § 1 k.c. wywiązywała się ze swoich zobowiązań, regulując czynsz w niezmienionej wysokości do maja 2015r.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy oddalił apelację na mocy art. 385 k.p.c. jako nieuzasadnioną.

SSO Magdalena Balion – Hajduk