Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant stażysta Katarzyna Pielużek

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku W. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania W. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 11 kwietnia 2017 r.

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy W. S. prawo do emerytury z dniem (...) 2017 roku,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz wnioskodawcy W. S. kwotę 180 ( sto osiemdziesiąt ) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VU 644/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 kwietnia 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy W. S. prawa do emerytury z uwagi na brak wymaganego stażu pracy w warunkach szczególnych.

W odwołaniu z dnia 2 maja 2017r. pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie mocodawcy prawa do emerytury. Pełnomocnik wnioskodawcy podniósł, że jego mocodawca pracował w warunkach szczególnych przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym w (...) Zakładach (...) w B. w okresie od 1 marca 1996r. do 31 grudnia 1998r., a nadto zarzucił organowi rentowemu, iż bezzasadnie wyłączył ze stażu pracy w szczególnych warunkach okresy pobierania zasiłku chorobowego.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania podnosząc, iż nie zaliczył wnioskodawcy do szczególnego stażu pracy okresu zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w B. w okresie od 1 marca 1996r. do 31 grudnia 1998r., pomimo posiadania świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, gdy6ż stanowisko spawacz-hydraulik nie jest wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. Organ rentowy przyznał, że z udowodnionego przez wnioskodawcę stażu w warunkach szczególnych ( 14 lat 11 miesięcy i 3 dni) wyłączył ze okresy pobierania zasiłku chorobowego w wymiarze 6 miesięcy i 20 dno. Jednocześnie organ rentowy nie uzasadnił podstaw prawnych swojego stanowiska.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. S., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 15 marca 2017 roku wniosek o przyznanie emerytury.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 akt emerytalnych)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący 26 lat i 11 dni, w tym 1 rok 5 miesięcy i 13 dni okresów nieskładkowych, 24 lata, 6 miesięcy i 28 dni okresów składkowych oraz 14 lat, 11 miesięcy i 3 dni stażu pracy w szczególnych warunkach przypadający w okresach :

- od 1 maja 1979 roku do 1 stycznia 1989 roku,

- od 15 września 1989 roku do 30 czerwca 1995 roku,

(dowód: decyzja ZUS z dnia 13.04.2017 r. k. 53 akt emerytalnych, wyliczenie stażu pracy w warunkach szczególnych k. 54 akt emerytalnych)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. nie zaliczył wnioskodawcy do okresu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach okresów pobierania zasiłków chorobowych przypadających w okresie zatrudnienia w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) Spółce z o.o. w B. od 24 czerwca 1993r. do 30 czerwca 1995r. w wymiarze 6 miesięcy i 20 dni.

W okresie zatrudnienia w S. B. Spółce z.o.o. w R. od 1 maja 1979 roku do 1 stycznia 1989 roku wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w szczególnych warunkach przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie na stanowisku mechanika urządzeń przepompowni i hydroforni oraz montera instalatora tj. prace wymienione w wykazie A dziale XIV poz. 25 pkt 1 stanowiącego załącznik do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy przemysłu chemicznego lekkiego. Okres ten został przez organ rentowy zaliczony wnioskodawcy do stażu w szczególnych warunkach.

W okresie zatrudnienia w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) Spółce z o.o. w B. od 15 września 1989 do 30 czerwca 1995r. wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w szczególnych warunkach:

- w okresie od 15 września 1989r. do 31 maja 1990r. przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowowodorowym, wymienione w wykazie A, Dziale XIV, poz. 12 pkt 2 , oraz przy wytwarzaniu, przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych wymienione w wykazie A dziale II poz. 1 pkt 1;

- w okresie od 1 czerwca 1990r. do 30 czerwca 1991r. prace oczyszczaczy przemysłowych kotłów parowych lub wodnych wymienioną w wykazie A dziale XIV poz. 2 pkt 4;

- w okresie od 1 lipca 1991r. do 30 czerwca 1995r. prace oczyszczaczy przemysłowych kotłów parowych lub wodnych wymienioną w wykazie A dziale XIV poz. 2 pkt 4 oraz przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowowodorowym, wymienione w wykazie A, Dziale XIV, poz. 12 pkt 2;

Zawarte w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 1 lipca 1983r;

(dowód: odpowiedź na odwołanie k. 11, świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych z dnia 17 marca 2016r. – k. 16 roku akt emerytalnych, świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych z dnia 15 marca 2017r. – k. 45-46 akt emerytalnych, świadectwo z dnia 27 marca 2017r. – k. 49 akt emerytalnych, wykaz okresów zasiłkowych – k. 24 akt emerytalnych )

W okresie od dnia 1 marca 1996r. do dnia 31 sierpnia 2008r. wnioskodawca był zatrudniony na podstawie umowy o pracę, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku hydraulika-spawacza w (...) Zakładach (...) w B.. Pracował w warsztacie hydraulicznym, który zajmował się utrzymaniem w ruchu urządzeń i maszyn znajdujących się w zakładzie na oddziałach produkcyjnych: przędzalni, tkalni, klejarni oraz urządzeń centralnego ogrzewania w blokach mieszkalnych, do których Zakład dostarczał energię cieplną Wnioskodawca był jedynym spawaczem w zakładzie. Uprawnienia spawalnicze ma od 1987r. Do jego stałych, podstawowych, codziennych obowiązków należało usuwanie awarii maszyn i urządzeń znajdujących się w zakładzie na oddziałach produkcyjnych: przędzalni, tkalni, klejarni oraz rur wodnych i cielnych w blokach mieszkalnych. Obowiązki te wykonywał spawając rury centralnego ogrzewania, rury odwodnieniowe oraz rury przesyłające parę technologiczną. Ubezpieczony nie wykonywał poza spawaniem innych prac.

(dowód: zeznania świadka B. G. – protokół rozprawy z dnia 19 września 2017r. od minuty 3:03 do minuty 9:27, zeznania świadka M. D. – protokół rozprawy z dnia 19 września 2017r. od minuty 9:28 do minuty 15:54, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 19 września 2017r. od minuty 16 do minuty 19:31, książka spawacza- k. 5-6 akt)

Archiwum (...) Spółka z o.o. w S. dnia 14 marca 2017r. wystawiło W. S. świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, potwierdzające że w okresie zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w B. od dnia 1 marca 1996r. do 31 sierpnia 2008r. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu, prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowowodorowym wymienione w wykazie A, Dziale XIV, poz. 12 pkt 1 załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy przemysłu chemicznego lekkiego oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r.

(dowód: świadectwo z dnia 14 marca 2017r. k. 27 akt emerytalnych)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat.

Stało się tak dlatego, że organ rentowy odliczył skarżącemu od uznanego stażu pracy w szczególnych warunkach przypadającego w okresie zatrudnienia w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) Spółce z o.o. w B., gdzie wnioskodawca wykonywał prace wymienioną w wykazie A dziale XIV poz. 2 (prace oczyszczaczy przemysłowych kotłów parowych lub wodnych) oraz przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowowodorowym wymienioną w wykazie A, Dziale XIV, poz. 12, okresy w których przebywał on na zwolnieniach lekarskich po 14 listopada 1991r. tj. w okresie od 24 czerwca 1993r. do 30 czerwca 1995r. w wymiarze 6 miesięcy i 20 dni oraz nie zaliczył do szczególnego stażu pracy okresu zatrudnienia od dnia 1 marca 1996r. do dnia 31 grudnia 1998r. w (...) Zakładach (...) w B.

Podstawą prawną przyznania wnioskodawcy prawa do emerytury jest art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, zgodnie z którym ubezpieczonemu przysługuje prawo do emerytury pod warunkiem spełnienia przesłanek do jej nabycia, za wyjątkiem wieku emerytalnego, w dniu 1 stycznia 1999r. Oznacza to, że do obliczenia stażu pracy w warunkach szczególnych stosuje się przepisy obowiązujące w dacie 1 stycznia 1999r. , co wprost wynika z treści art. 184 ustęp 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W myśl bowiem tego przepisu ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura, jeżeli w dniu 1 stycznia 1999r. osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat dla mężczyzn. O tym jakie okresy pracy zalicza się do pracy w szczególnych warunkach stanowi art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Brzmienie tego przepisu zmieniło się w dniu 1 lipca 2004r. Wówczas do art. 32 ustawy został dodany ustęp 1a, zgodnie z którym przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się:

- okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa,

- okresów, w których na mocy szczególnych przepisów pracownik został zwolniony ze świadczenia pracy, z wyjątkiem okresu urlopu wypoczynkowego.

Zmiana brzmienia art. 32 ustawy z dnia 1 lipca 2004r. nie dotyczy jednak sposobu obliczania stażu pracy osób ubiegających się o emeryturę na podstawie art. 184 ustawy.
W stosunku bowiem do tych osób staż pracy w szczególnych warunkach ustala się na dzień 1 stycznia 1999r według przepisów dotychczasowych, a zatem w ich brzmieniu w dniu 1 stycznia 1999r. W tej dacie art. 32 ustawy nie zawierał zapisu o nie uwzględnianiu do okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Z tych względów okresy niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego przypadające w trakcie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub charakterze, podlegają zaliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych ubezpieczonym ubiegającym się o emeryturę na podstawie art. 184 ustawy także, gdy przypadają one po dniu 14 listopada 1991r.

Wzajemny stosunek art. 184 i 32 ust 1 a ustawy o emeryturach i rentach z FUS był wielokrotnie badany przez Sąd Najwyższy, który orzekł, że wykazanie w dniu 1 stycznia 1999r. okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach określonego w art. 184 ustawy wyklucza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a ustawy. Sąd Najwyższy uznał, że sytuacja osób wymienionych w art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS opisywana w doktrynie jako ekspektatywa prawa podmiotowego, polega właśnie na spełnieniu się tylko części stanu faktycznego koniecznego do nabycia prawa, które poprzedza i zabezpiecza przyszłe prawo podmiotowe. Uwzględniając, że ochrona ekspektatywy może wynikać z jej istoty, lecz także zyskiwać wzmocnienie w prawie, Sąd Najwyższy stwierdził, że funkcję takiego wzmocnienia spełnił art. 184 ustawy wobec pozostających w toku stosunków nabywania prawa do emerytury z tytułu wykonywania zatrudnienia w warunkach szczególnych przed 1 stycznia 1999r.
W przepisie tym ustawodawca utrwalił sytuację osób, które w dniu wejścia w życie ustawy wypełniły warunki stażu szczególnego i ogólnego i zadeklarował ich przyszłe prawo do emerytury w wieku wcześniejszym; przez wydanie tego przepisu nastąpił stan związania, tj. zobowiązania się przez Państwo do powstrzymania się od jakiejkolwiek ingerencji w istniejące prawo tymczasowe. Wobec tego przewidziana w ustawie ekspektatywa prawa do emerytury nie mogła wygasnąć na skutek nowej regulacji ustalania stażu zatrudnienia. Gwarancji przyszłego prawa do emerytury złożonej wobec osób, o których mowa w art. 184 ustawy, ustawodawca nie mógł już naruszyć przez ustalenie innego sposobu wyliczenia ich stażu ubezpieczenia. Stąd ocena, że wykazanie w dniu 1 stycznia 1999 r. określonego w art. 184 ustawy okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego, według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a pkt 1 obowiązujących po dniu 1 lipca 2004 r. Pogląd ten – zdaniem Sądu Najwyższego - wzmacnia treść art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej, odsyłająca w zakresie warunków emerytalnych do przepisów dotychczasowych (obowiązujących przed dniem 1 stycznia 1999 r.) (tak por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 2010r., II UK 313/09, OSNP 2011, nr 19-20 poz. 260, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011r. , I UK 12/11, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2012r. , I UK 367/11).

W świetle powyższych rozważań brak było podstaw do nie uwzględnienia przy obliczaniu szczególnego stażu pracy przez organ rentowy okresów niewykonywania przez skarżącego pracy w okresie od 24 czerwca 1993r. do 30 czerwca 1995r., za które otrzymał on wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, przypadających w okresie wykonywania pracy w szczególnych warunkach w (...) Spółce z o.o. w B. wymienionej w wykazie A dziale XIV poz. 2 (prace oczyszczaczy przemysłowych kotłów parowych lub wodnych) oraz w wykazie A, Dziale XIV, poz. 12 (przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowowodorowym).

Doliczenie skarżącemu do szczególnego stażu pracy przypadających po 14 listopada 1991r. okresów niewykonywania pracy, za które otrzymał on wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa w łącznym wymiarze w wymiarze 6 miesięcy i 20 dni do uwzględnionego już przez organ rentowy stażu pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 14 lat 11 miesięcy i 3 dni, skutkuje tym że wnioskodawca spełnia przesłankę 15 – letniego stażu pracy w szczególnych warunkach.

Dodatkowo przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że wnioskodawca - poza okresami uznanymi przez organ rentowy- pracował w szczególnych warunkach także w okresie od dnia 1 marca 1996r. do dnia 31 grudnia 1998r. w (...) Zakładach (...) w B., tak jak to wynika z przedłożonego przez niego świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 14 marca 2017r. Wprawdzie wnioskodawca był tam zatrudniony na stanowisku hydraulika-spawacza, ale to nie nazwa stanowiska, a rodzaj faktycznie wykonywanych obowiązków decyduje o tym, czy praca była wykonywana w szczególnych warunkach. Szczególne warunki pracy skarżącego w spornym okresie potwierdzili przesłuchani w sprawie świadkowie. Przyznali oni, że skarżący mimo, iż pracował w warsztacie hydraulicznym, to do jego stałych obowiązków należały wyłącznie prace przy spawaniu. Brygada remontowa, w której pracował ubezpieczony zajmowała się utrzymaniem w ruchu urządzeń i maszyn znajdujących się w zakładzie na oddziałach produkcyjnych: przędzalni, tkalni, klejarni oraz urządzeń centralnego ogrzewania w blokach mieszkalnych, do których zakład dostarczał energię cieplną. Ponieważ wnioskodawca był jedynym spawaczem w brygadzie utrzymania ruchu w zakładzie, do jego stałych, podstawowych, codziennych obowiązków należało usuwanie awarii maszyn i urządzeń znajdujących się w zakładzie na oddziałach produkcyjnych: przędzalni, tkalni, klejarni oraz rur wodnych i cielnych w blokach mieszkalnych wyłącznie przez wykonywanie czynności spawalniczych. Obowiązki te wykonywał spawając rury centralnego ogrzewania, rury odwodnieniowe oraz rury przesyłające parę technologiczną. Ubezpieczony nie wykonywał poza spawaniem innych prac. W szczególności nie wykonywał prac hydraulicznych, pomimo iż nazwa zajmowanego przez niego stanowiska to hydraulik- spawacz. W tych okolicznościach wystawione przez Archiwum (...) Spółkę z o.o. w S. ubezpieczonemu świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 14 marca 2017r., potwierdzające że w okresie od dnia 1 marca 1996r. do 31 grudnia 1998r. skarżący wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowowodorowym wymienione w wykazie A, Dziale XIV, poz. 12, należy uznać za prawidłowe.

Zatrudnienie przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowowodorowym jest wymienione wykazie A, Dziale XIV, poz. 12, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku i podlega uwzględnieniu jako praca w warunkach szczególnych na cele emerytalno - rentowe.

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca spełnił jednocześnie pozostałe wymagane przepisami rozporządzenia warunki, to jest ukończył 60 lat, jego łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł ponad 25 lat, należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury z pierwszym dniem miesiąca, w którym złożył on wniosek o emeryturę, gdyż z tym dniem została spełniona ostania przesłanka, od której to prawo było uzależnione.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.