Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Jacek Matusik

protokolant: p.o. protokolanta sądowego Sylwester Sykut

przy udziale prokuratora Wojciecha Groszyka

po rozpoznaniu dnia 25 lipca 2017 r.

sprawy M. B. syna W. i M. ur. (...) w W. oskarżonego z art. 278 § 1 w zw. z art. 64 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 23 listopada 2016 r. sygn. akt III K 778/16

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. J. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w II instancji oraz podatek VAT; zwalnia oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VI Ka 421/17

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przechodząc do omówienia zarzutów apelacji, na wstępie wskazać wypada, że autor apelacji nie kwestionował sprawstwa ani winy oskarżonego M. B.
w zakresie przypisanego mu czynu zaś w kontekście dowodów ujawnionych w toku rozprawy, sprawstwo i wina oskarżonego jest oczywista, albowiem M. B. przyznał się do popełnienia przypisywanego mu czynu.

Przechodząc do podniesionego w apelacji zarzutu to nie sposób zgodzić się z poglądem autora apelacji, iż kara orzeczona w stosunku do oskarżonego M. B. jest rażąco niewspółmierna. W orzecznictwie trafnie podkreśla się, że niewspółmierność zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (zob. w. SN z 30 listopada 1990 r., Wr 363/90, OSNKW 7-9/1991, poz. 39). M. B. przypisano popełnienie przestępstwa kradzieży stypizowanego w art. 278§ 1 k.k. Czyn ten jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Co znamienne, popełnienia przestępstwa, oskarżony miał się dopuścić w warunkach powrotu do przestępstwa, czyli zastosowanie tutaj miał przepis art. 64§ 1 k.k. W takim przypadku sąd ma możliwość wymierzenia kary przewidzianej za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Orzekając karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu karę w dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianą za popełnione przestępstwo. Orzekając o takim wymiarze kary Sąd I instancji słusznie wziął pod uwagę stopień winy oskarżonego, stopień społecznej szkodliwości czynu, cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak również warunki osobiste oskarżonego. W sposób prawidłowy wziął również pod uwagę okoliczności zarówno obciążające, jak i łagodzące. Orzeczona kara, wbrew twierdzeniu autora apelacji, nie może zatem zostać uznana za zbyt rażącą.

W stosunku do oskarżonego nie można było, o co wnosi obrońca, orzec warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Przepis art. 69 § 1 k.k. odwołuje się do elementów prognostycznych, wskazujących na możliwość osiągnięcia celów kary pozbawienia wolności nie orzekając jej w bezwzględnym wymiarze, a zatem jest to swoisty środek polityki karnej wobec sprawców nadających się do oddziaływań resocjalizacyjnych w warunkach wolnościowych, wobec istnienia po ich stronie uzasadnionego przekonania, że nie powrócą na drogę przestępstwa ( vide, wyrok SA we Wrocławiu z dnia 9 sierpnia 2013r., II AKa 227/13). Zawieszając wykonanie kary pozbawienia wolności, sąd winien brać pod uwagę postawę sprawcy, jego właściwości
i warunki osobiste, jak również dotychczasowy sposób życia. W stosunku do oskarżonego M. B. Sąd Odwoławczy nie dostrzegł pozytywnej prognozy kryminologicznej. Uprzednia wielokrotna karalność (16-krotna!) oskarżonego dowodzi tego, iż orzeczone względem niego kary nie przyniosły pozytywnego skutku w postaci zmiany jego postępowania, a tym samym nie spełniły swoich celów prewencyjnych oraz wychowawczych. Prócz tego, słusznie zważył Sąd I instancji, że popełniony przez oskarżonego czyn został popełniony w okresie próby, która orzeczona została wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa, sygn akt XIV K 865/09. Ukazuje to, iż zapewnienia skarżącego o praworządności oskarżonego wynikające z poddania go próbie nie zostaną spełnione, bowiem nawet widmo zarządzenia wykonania uprzednio orzeczonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawieszonych nie skłoniły M. B. do powściągliwości zaprzestania swojej przestępczej działalności, co de facto skutkowało kolejnymi skazaniami oskarżonego za popełniane w okresie próby przestępstwa. Nie sposób tym samym stwierdzić, że postawa oskarżonego w jakimkolwiek zakresie uległa znacznej poprawie, jak to podnosi autor apelacji. Ocena postawy M. B., jego właściwości i warunki osobiste, a nade wszystko dotychczasowe zachowania i sposób życia w żadnym razie nie pozwalają na zawieszenie wykonania orzeczonej kary, zwłaszcza na okres 3 lat próby. Oskarżony jest osobą zdemoralizowaną, która nie wyciąga żadnych wniosków ze swojego jakże karygodnego postępowania. Wszystkie wskazane powyżej okoliczności przesądzają o negatywnej prognozie kryminologicznej wobec M. B., a tym samym brak przesłanek do zastosowania względem oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary. W tym zakresie zarzut skarżącego należy uznać za chybiony, a wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie w stosunku do oskarżonego kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie zasługuje na uwzględnienie.

Biorąc pod uwagę sytuację materialną i osobistą oskarżonego Sąd uznał, że zachodzą przesłanki określone w art. 624 § 1 k.p.k. uzasadniające zwolnienie go od ponoszenia kosztów postępowania, a tym samym przejął je na rachunek Skarbu Państwa.

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. J. kwotę 516,60zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd Odwoławczy orzekł jak na wstępie.