Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2013 r. w Katowicach

sprawy z powództwa Komisji Zakładowej (...)

przy (...) Spółki z o.o. w B.

przeciwko (...) Spółce z o.o. w B.

o przekazanie należnych środków na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych

na skutek apelacji pozwanego (...) Spółki z o.o. w B.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Bielsku-Białej z dnia 30 kwietnia 2013 r. sygn. akt VI P 20/12

1. oddala apelację,

2. zasądza od pozwanej (...) Spółki z o.o. w B. na rzecz powodowej Komisji Zakładowej (...) przy (...) Spółki z o.o. w B. kwotę 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego przed sądem apelacyjnym.

/-/ SSA I. Goik /-/ SSA M. Procek /-/ SSA M. Żurecki

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III APa 49/13

UZASADNIENIE

Strona powodowa Komisja Zakładowa (...) przy (...) Sp. z o.o. w B. w pozwie skierowanym przeciwko pozwanej (...) Sp. z o.o. w B. domagała się przekazania kwoty 546.965,00 zł jako należnych środków na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych za rok 2012.

Motywując swoje żądanie podała, że pozwana nie naliczała i nie odprowadzała odpisów podstawowych na wyodrębniony rachunek bankowy Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych m.in. za rok 2011 i 2012. Dalej wskazała, że z wyników przeprowadzonej kontroli przez Państwową Inspekcję Pracy wynika,
iż przedstawiciele załogi wyrazili zgodę na zawieszenie odprowadzania odpisu podstawowego na ZFSS za rok 2010. Natomiast aneksem do Regulaminu Wynagradzania z 12 kwietnia 2010 r., pracodawca jednostronnie zrezygnował
z dalszego prowadzenia Funduszu i zaprzestał przekazywania środków w roku 2011
i 2012. Powódka podkreśliła, że pozwana uczyniła to bez zgody przedstawicieli załogi na całkowitą rezygnację z funkcjonowania Funduszu, co pozostaje w sprzeczności
z art. 4 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, twierdząc,
że decyzja o nieutworzeniu ZFŚS została podjęta prawidłowo, bowiem został zachowany wymóg uzgodnienia z pracownikiem wybranym przez załogę oraz wprowadzono stosowne w tej materii zmiany do Regulaminu Wynagradzania zgodnie z art. 3 ust. 3b wskazanej wyżej ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Pozwana podniosła, że odmienne stanowisko przedstawione przez Państwową Inspekcję Pracy, na które powołuje się strona powodowa, wynika z faktu omyłkowego nieprzedstawienia podczas kontroli wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy dokumentów. Przy czym zaznaczyła, że dokumenty te zostały przedstawione w odwołaniu od wystąpienia PIP. Jednocześnie z ostrożności procesowej podniosła, że wartość odpisu za 2012 rok wynosiłaby 536.922,72 zł.

Wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2013 r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w Bielsku-Białej po rozpoznaniu sprawy strony powodowej przeciwko pozwanej oznaczonej jako: o przekazanie należnych środków na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, w punkcie 1 zobowiązał pozwaną do przekazania kwoty 536.922,72 zł jako odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych za rok 2012. Z kolei w punkcie 2 wyroku oddalił powództwo
w pozostałym zakresie. Natomiast w punktach 3 i 4 orzekł o kosztach procesu.

Sąd Okręgowy ustalił, iż Komisja Zakładowa (...) przy (...) Spółce z o.o. w B. została zarejestrowana w Rejestrze Podstawowych Jednostek Organizacyjnych (...) Regionu P. pod numerem (...), w dniu 11 maja 2012 r. Według ustaleń tego Sądu
w dniu 12 października 2012 r. Inspektor Pracy Państwowej Inspekcji Pracy skierował wystąpienie do pozwanej polecając niezwłoczne naliczenie i odprowadzenie odpisów podstawowych na wyodrębniony rachunek bankowy Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych za rok 2011 i 2012. Strona pozwana odwołała się do Okręgowego Inspektora Pracy dołączając do odwołania protokół spotkania Zarządu pozwanej z 29 marca 2010 r. Okręgowy Inspektor Pracy utrzymał jednak w mocy wystąpienie Inspektora Pracy.

Sąd ten ustalił także, iż w dniu 29 grudnia 2005 r. odbyło się u strony pozwanej zebranie konsultacyjne w sprawie odstąpienia na okres dwóch lat od odpisów na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych. W zebraniu tym uczestniczyło
7 przedstawicieli załogi oraz 5 przedstawicieli pracodawcy. Przedstawiciele załogi jednomyślnie wyrazili zgodę na zawieszenie odpisów na ZFŚS przez okres najbliższych dwóch lat.

Następnie uchwalą Nr 1/II/06 Rady Nadzorczej i Zarządu (...) Sp. z o.o.
z dnia 28 lutego 2006 r. zatwierdzono odstąpienie z dniem 1 stycznia 2006 r. na okres dwóch lat od dokonywania odpisów na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych.

Później porozumieniem zawartym w dniu 24 maja 2006 r. między pozwaną Spółką a przedstawicielami pracowników - M. K. i W. K. - w celu współdziałania w procesie informowania pracowników oraz przeprowadzania
z nimi konsultacji, strony ustaliły zakres spraw wymagających konsultacji, wskazując, że kadencja przedstawicieli trwa 4 lata. Porozumienie weszło w życie z dniem podpisania.

Sąd Okręgowy ustalił, że pismem z dnia 19 czerwca 2006 r. pozwana Spółka zawiadomiła Ministra Pracy i Polityki Społecznej o zawartym porozumieniu.

W dalszej kolejności ustalono, że w dniu 7 kwietnia 2009r. odbyło się zebranie konsultacyjne w sprawie odstąpienia od odpisów na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych przez okres 2010 roku. Sąd Okręgowy podkreślił, że w zebraniu tym uczestniczyło 12 osób - przedstawicieli pracowników i pracodawcy.

Przedstawiciele załogi wyrazili zgodę na zawieszenie odpisów na ZFŚS przez okres 2010 r.

Z kolei w dniu 29 marca 2010 r. odbyło się spotkanie Zarządu (...) Sp. z o.o. z pracownikami reprezentującymi interesy załogi w sprawie rezygnacji
z tworzenia ZFŚS. Według ustaleń Sądu I instancji w spotkaniu uczestniczyło
2 przedstawicieli załogi i 2 przedstawicieli pracodawcy. Przedstawiciele pracowników wyrazili zgodę na rezygnację z tworzenia ZFŚS.

Sąd ten wskazał również, że w dniu 31 marca 2010 r. odbyło się posiedzenie Zarządu (...) Sp. z o.o., w trakcie którego uchwałą nr 4 Zarząd postanowił, że od dnia 31 marca 2010 r. Spółka nie tworzy Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W związku z powyższym w dniu 12 kwietnia 2010 roku Zarząd pozwanej podpisał aneks nr 1 do regulaminu wynagradzania.

Odwołując się do dyspozycji art. 4 ust. 2 i 3 w związku z art. 8 ust. 2 ustawy
z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, Sąd Okręgowy uznał, że roszczenie strony powodowej jest zasadne w zakresie kwoty 536.922,72 zł,
a w pozostałym zakresie powództwo oddalił.

Motywując swoje rozstrzygnięcie Sąd I instancji wskazał, że nie dał wiary zeznaniom świadków w zakresie w jakim twierdzili, że pracownicy byli informowani o likwidacji funduszu socjalnego. Sąd ten podniósł, że z zeznań świadków M. K. i W. K. wynika, iż pozwany pracodawca postanowił wstrzymać odpisy na fundusz socjalny do momentu wyczerpania środków, a następnie dokonać kolejnego odpisu.

Zdaniem Sądu Okręgowego potwierdzeniem tej okoliczności, jest fakt, że - co przyznał M. M. - nie było środków na dokonywanie odpisów.

Nadto Sąd I instancji podkreślił, że z przedłożonych przez stronę pozwaną dokumentów dotyczących konsultacji z pracownikami, jak i uchwał zarządu Spółki nie wynika, by została podjęta decyzja o likwidacji funduszu socjalnego.

Niewiarygodne zdaniem tego Sądu jest twierdzenie pozwanego, że na mocy konsultacji z 29 marca 2010 r. podjęto decyzję o likwidacji funduszu.

Zwrócił bowiem uwagę na to, że pozwana zamierzając odstąpić od dokonywania odpisów w latach 2006, 2007 i 2010 r. konsultowała ten zamiar
z większą ilością pracowników. Tymczasem podejmując decyzję o likwidacji funduszu socjalnego - choć zdaniem Sądu Okręgowego nie wynika to z treści protokołu z dnia 29 marca 2010 r. - ograniczyła się do przeprowadzenia konsultacji tylko i wyłącznie z M. K. i W. K..

Według Sądu Okręgowego pozwana nie wykazała by w Spółce doszło do wyboru przedstawicieli pracowników. Podkreślił, że w 2006 roku niewątpliwie miały miejsca wybory do Rady Pracowniczej i w związku z brakiem chętnych, zaproponowano by przedstawicielami zostali M. K. i W. K.. Jednak Sąd Okręgowy uznał, że cel tych wyborów był zupełnie inny.

Jednocześnie zastrzegł, że nawet gdyby przyjąć, iż w dniu 24 maja 2006 roku doszło do wyboru w/w osób na przedstawicieli to z § 3 ust. 3 porozumienia wynika,
że kadencja przedstawicieli trwa 4 lata. Sąd Okręgowy podniósł, że z zeznań świadka D. I. wynika, iż po upływie kadencji nie przeprowadzono nowych wyborów, lecz zaproponowano pełnienie tej funkcji M. K. i W. K., bo „nie było do nich zastrzeżeń”.

W dalszej kolejności Sąd ten wskazał, że skoro podjęto decyzję
o likwidacji funduszu socjalnego, to jaki był cel podjęcia uchwały przez Zarząd w dniu 20 października 2011 r. o niedokonywaniu odpisów na ZFŚS w 2012r., która nie była wcześniej konsultowana z przedstawicielami pracowników.

Ponadto Sąd Okręgowy podniósł, że pomimo pisemnego żądania Inspektora Pracy o przedłożenie całej dokumentacji dotyczącej funduszu socjalnego, pozwana nie przedłożyła protokołu z 29 marca 2010 r., mimo że wnioski pokontrolne byłyby wtedy inne. Uczynił to dopiero w odwołaniu od wystąpienia pokontrolnego Inspektora Pracy (a w trakcie postępowania tłumacząc się bałaganem panującym w papierach w spółce). Takie wyjaśnienia Sąd I instancji uznał za niewiarygodne.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy uznał, że pozwany pracodawca nie uzyskał zgody na zawieszenie (czy też likwidację funduszu) odprowadzania odpisu podstawowego na Fundusz na 2012 rok oraz nie uzyskał zgody przedstawicieli na postanowienie Aneksu nr 1 do Regulaminu Wynagradzania z dnia 12 kwietnia 2010 r.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana.

Zaskarżając wyrok Sądu Okręgowego w całości, apelująca zarzuciła mu:

1. naruszenie przepisów prawa procesowego mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów prowadzącą do przyjęcia, że:

a. pozwany pracodawca nie uzyskał zgody przedstawicieli załogi na zawieszenie lub nietworzenie Funduszu na 2012 r., podczas gdy z zebranego materiału dowodowego wynika, że zgoda taka została przez przedstawicieli załogi udzielona;

b. nie doszło do wyboru przedstawicieli załogi, podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że w 2006 r. doszło do wyboru przedstawicieli załogi w osobach M. K. i W. K.;

c. w dacie wyrażenia zgody przez M. K. i W. K. na nietworzenie Funduszu nie byli oni już przedstawicielami załogi z powodu upływu
4-letniej kadencji, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że w dacie wyrażenia zgody pełnili oni funkcje przedstawicieli załogi;

d. pozwany pracodawca dążył do całkowitej likwidacji Funduszu, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że pracodawca nie tworzył Funduszu do czasu wykorzystania środków zgromadzonych na rachunku tego Funduszu;

e. pozwany pracodawca nie informował pracowników o nietworzeniu Funduszu na 2012 r., podczas gdy z zeznań świadków w osobach M. K. W. K. oraz D. I., a także z zeznań pozwanej wynika,
że pracownicy zostali powiadomieni o nietworzeniu Funduszu na okres do czasu wyczerpania środków;

f. decyzja o nietworzeniu Funduszu na 2012 r. została podjęta przez Zarząd
w dniu 20.10.2011 r. bez wymaganej konsultacji z przedstawicielami załogi, podczas gdy analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że zgoda przedstawicieli została udzielona w 2010 r., a wymieniona uchwała zarządu li tylko potwierdzała decyzje o nietworzeniu Funduszu w oparciu o wzajemne z przedstawicielami załogi uzgodnienia oraz istniejące w dalszym ciągu środki na rachunku Funduszu;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 65§ 1 i 2 k.c.
w zw. z art. 300 k.p. poprzez dokonanie oceny celu i zamiaru składanych oświadczeń woli pracodawcy i przedstawicieli pracowników w sposób sprzeczny ze zgodnym zamiarem stron, a także sprzecznie z panującymi u pracodawcy zwyczajami oraz okolicznościami związanymi z utworzeniem, działalnością oraz nietworzeniem Funduszu, która doprowadziła do stwierdzenia, że zamiarem pozwanego pracodawcy była likwidacja Funduszu, podczas gdy zamiarem pracodawcy jak i przedstawicieli załogi było nieodprowadzanie odpisów na Fundusz do czasu wyczerpania środków zgromadzonych na rachunku.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki
na rzecz pozwanej kosztów postępowania według norm przepisanych. Natomiast
z ostrożności procesowej wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości
i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia
o kosztach postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego
za drugą instancję według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Przyjmując ustalenia poczynione przez Sąd I instancji jako własne, uznał,
że apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy podstawowe znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia ma porównanie regulacji zawartych w dwóch aktach prawnych, czyli ustawie z dnia 4 marca 1994 roku o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jednolity Dz. U. z 1996 roku Nr 70 poz. 335 ze zm., dalej jako ustawa o funduszu świadczeń socjalnych) oraz ustawie z dnia 7 kwietnia 2006 roku
o informowaniu pracowników i przeprowadzaniu z nimi konsultacji (Dz. U. z 2006 r. Nr 79, poz. 550 ze zm., dalej jako ustawa o informowaniu pracowników).

Podkreślić bowiem należy, że powoływane przez pozwaną porozumienie z dnia 24 maja 2006 r. zostało zawarte w oparciu o art. 24 ust. 1 ustawy o informowaniu pracowników w celu współdziałania w procesie informowania pracowników oraz przeprowadzania z nimi konsultacji. Zgodnie z art. 2 ust. 2 tej ustawy, przez użyte
w jej treści pojęcie: „informowanie” należy rozumieć przekazywanie radzie pracowników danych w sprawach dotyczących pracodawcy umożliwiających zapoznanie się ze sprawą. Z kolei, według art. 2 ust. 3 powyższej ustawy, definicja ustawowa użytego w niej sformułowania: „przeprowadzanie konsultacji” brzmi: wymiana poglądów oraz podjęcie dialogu miedzy pracodawcą a radą pracowników.

Uwzględniając zatem wskazane powyżej dwa cele, dla których zawierane są porozumienia między pracodawcami a przedstawicielami pracowników, na podstawie wskazanego już wyżej art. 24 ust. 1 ustawy o informowaniu pracowników, nie można mieć żadnych wątpliwości, że tacy przedstawiciele pracowników uprawnieni
są jedynie do przekazywania informacji załodze oraz przeprowadzania konsultacji
z pracodawcą.

Natomiast, według art. 4 ust. 2 i 3 ustawy o funduszu świadczeń socjalnych, postanowienia regulaminu wynagradzania w sprawie wysokości odpisu na Fundusz lub nietworzenia Funduszu wymagają uzgodnienia z pracownikiem, o którym mowa w art. 8 ust. 2 tejże ustawy.

Wspomniany art. 8 ust. 2 ustawy o funduszu świadczeń socjalnych stanowi,
że pracodawca, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, uzgadnia regulamin z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów.

Podstawową kwestię sporną w rozpoznawanej sprawie stanowiła ocena skuteczności uzgodnienia treści zmian w regulaminie wynagradzania przeprowadzonych przez pozwaną z przedstawicielami pracowników ustanowionymi na mocy wspomnianego porozumienia z dnia 24 maja 2006 roku. Wyjaśnienia wymaga więc użyte w omawianym art. 8 ust. 2 ustawy o funduszu świadczeń socjalnych sformułowanie: „uzgadnia”.

Wśród metod i zasad wykładni aktów normatywnych decydujące znaczenie tradycyjnie przypisuje się wykładni językowej. Wykładnia przepisów musi bowiem zawsze być przeprowadzana w granicach i na podstawie prawa. Punktem wyjścia wszelkiej interpretacji jest wykładnia językowa, która zarazem wyznacza granice dopuszczalnej wykładni, w tym wykładni celowościowej, funkcjonalnej oraz systemowej Uwzględnienie intencji prawa jest możliwe, ale pod warunkiem,
że mieszczą się one w granicach wyznaczonych wykładnią językową.

Skoro zaś ustawa o funduszu świadczeń socjalnych nie zawiera definicji ustawowej użytego w niej pojęcia „uzgadnia”, koniecznym dla przeprowadzenia prawidłowej wykładni językowej wskazanych wyżej przepisów, jest odwołanie się do definicji tego terminu zawartego w słowniku języka polskiego.

I tak, według słownika przez słowo: „uzgadniać” należy rozumieć czynić zgodnym z czymś, doprowadzać do braku rozbieżności, obopólnie wyrażać na coś zgodę, ujednolicać, koordynować, harmonizować (zob. Słownik języka polskiego pod red. prof. dr Mieczysława Szymczaka, PWN Warszawa 1981 r., s. 642).

Uwzględniając zatem powyższe, nie może budzić żadnych wątpliwości,
że pracownicy w osobach M. K. i W. K. - wyłonieni jako przedstawiciele załogi, na mocy art. 24 ust. 1 ustawy o informowaniu pracowników - nie byli umocowani do dokonywania jakichkolwiek uzgodnień z pracodawcą, a tym bardziej tak istotnych jak nietworzenie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Inaczej mówiąc, przedstawiciele pracowników: W. K. i M. K. (wyłonieni dla realizacji postanowień cyt. ustawy z dnia 7 kwietnia
2006 r.) nie posiadali legitymacji do uzgodnienia w dniu 29 marca 2010 r.
z pracodawcą, czy Fundusz nie będzie tworzony.

Odnosząc się jeszcze do zarzutu naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 65§ 1 i 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p. wskazać należy, że jest on bezzasadny. Bez znaczenia bowiem jest dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy to czy zgodnym zamiarem stron była likwidacja Funduszu, czy też nieodprowadzanie odpisów na Fundusz do czasu wyczerpania środków zgromadzonych na rachunku. Jak wskazano już powyżej, art. 8 ust. 2 ustawy o funduszu świadczeń socjalnych nakładał bowiem na pozwaną w obu powyższych przypadkach obowiązek uzgodnienia zmian regulaminu z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów. Tymczasem jak już zostało to powiedziane, pozwana zawarła z przedstawicielami pracowników w osobach M. K. i W. K. porozumienie z dnia 24 maja 2006 r., na mocy którego wskazani przedstawiciele byli uprawnieni jedynie do informowania załogi
i przeprowadzania konsultacji, a nie do uzgadniania zmian dokonywanych
w regulaminie wynagradzania.

Skoro zatem, pozwana nie uzgodniła dokonywanych zmian w regulaminie wynagrodzeń w zakresie nietworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych z pracownikiem, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy o funduszu świadczeń socjalnych, to słusznie Sąd I instancji uznał takie zmiany za nieskuteczne i zobowiązał pozwaną do przekazania kwoty 536.922,72 zł, jako odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych za rok 2012.

Powyższe stanowisko znajduje oparcie także w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który również wskazał, że regulamin wynagradzania wydany przez pracodawcę bez wymaganego uzgodnienia nie ma mocy wiążącej i nie może wejść
w życie (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 21 marca 2001 r., I PKN 320/00, OSNP 2002, nr 24, poz. 599; 12 lutego 2004 r., I PK 349/03, OSNP 2005, nr 1, poz. 4 oraz 19 stycznia 2012 r., I PK 83/11, LEX nr 1129307).

Dodać również wypada, iż wbrew twierdzeniom, na które zdaje się powoływać apelujący, Sąd Okręgowy nie naruszył granic swobodnej oceny dowodów określonej w art. 233 § 1 k.p.c., albowiem ich wiarygodność i moc ocenił według własnego przekonania, na podstawie „wszechstronnego rozważenia zebranego materiału”,
a zatem, jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia
17 listopada 1966 r., sygn. II CR 423/66, niepubl.; uzasadnienie orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1999 r., sygn. I PKN 632/98, OSNAPiUS 2000/10/382; uzasadnienie orzeczenia Sądu Najwyższego z 11 lipca 2002 r., sygn. IV CKN 1218/00, niepubl.; uzasadnienie orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 18 lipca 2002 r., sygn. IV CKN 1256/00, niepubl.). Ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Ustalenia faktyczne dokonane w oparciu o tak ocenione dowody nie mogą wykazywać błędów tak faktycznych, tzn. nie mogą być sprzeczne z treścią dowodów, jak i logicznych (błędności rozumowania i wnioskowania). Odnosząc powyższe dyrektywy do ustaleń dokonanych przez Sąd I instancji, w aspekcie wskazywanych przez skarżącego uchybień, nie sposób przyjąć zasadności jego argumentacji, że Sąd Okręgowy uznał dowolnie, wbrew zgromadzonemu w sprawie materiałowi dowodowemu,
że w 2006 roku niewątpliwie miały miejsca wybory do Rady Pracowniczej i w związku z brakiem chętnych, zaproponowano by przedstawicielami zostali M. K.
i W. K.. Jednak cel tych wyborów był zupełnie inny.

Konkludując, Sąd II instancji uznał, że apelacja jest bezzasadna i na mocy
art. 385 k.p.c. orzekł ojej oddaleniu.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu orzeczono na mocy art. 98 k.p.c.
w zw. z art. 99 k.p.c. oraz w zw. z § 6 pkt 7 i § 12 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. nr 163, poz. 1349 ze zm.).

/-/ SSA I. Goik /-/ SSA M. Procek /-/ SSA M. Żurecki

Sędzia Przewodniczący Sędzia

ek