Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Opolu Wydział VII Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Hubert Frankowski

Protokolant ST. sek. sąd. Anna Kowalczyk

w obecności Przedstawiciela Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego w Opolu Roberta Włodarczyka

po rozpoznaniu dnia 11 lipca 2017 roku

sprawy

M. W. (1),

syna P. i M. z domu K.,

urodzonego w dniu (...) w W.

Oskarżonego o to, że:

jako Prezes Zarządu Spółek:

I. (...) Sp. z o. o. z siedzibą w O. przy ul. (...),

II. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ul. (...) II nr 27,

z mocy prawa zajmujący się sprawami gospodarczymi tych spółek, urządzał w okresie od dnia 2 czerwca 2015 r. do dnia 24 sierpnia 2015 r. w lokalu (...) w O. przy ul. (...), gry na dwóch automatach do gier o nazwach: (...) nr (...) i (...) nr (...), wbrew przepisowi art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r. poz. 612 z późn. zm.),

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 k.k .s. przy zast art. 9 § 3 k.k.s.

1. oskarżonego M. W. (1) uznaje winnym czynu opisanego w części wstępnej wyroku z tą zmianą, że po słowach „grach hazardowych” dodaje słowa „w brzmieniu obowiązującym na dzień 24.08.2015 r.” tj. przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks i za to przestępstwo na podstawie art. 107 § 1 kks przy zast. art. 2 § 2 kks wymierza mu karę 40 ( czterdziestu ) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość dziennej stawki na kwotę 70 ( siedemdziesiąt ) złotych,

2. na podst. art. 627 Kpk przy zast. art. 113 § 1 kks zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych kwotę 479,20 złotych.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. W. (1) jest Prezesem Zarządu Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...), a od dnia 02 czerwca 2015 roku do dnia 22 września 2016 roku był także Prezesem Zarządu Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...).

Przedmiotem działalności ww. spółek, tj. (...) Sp. z o.o. i (...) Sp. z o.o. jest między innymi pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna, sprzedaż hurtowa napojów alkoholowych i bezalkoholowych, wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, a także działalność wesołych miasteczek i parków rozrywki.

W dniu 01 czerwca 2005 roku pomiędzy (...) Sp. z o.o. i (...) Sp. z o.o. doszło do zawarcia umowy o wspólnym przedsięwzięciu, w myśl której do zakresu działania (...) Sp. z o.o. należało organizowanie gier rozrywkowych włącznie z dostarczaniem urządzeń do gier rozrywkowych do lokali na terenie województwa (...), a do zakresu działania (...) Sp. z o.o. należało wyszukiwanie lokalizacji na terenie województwa (...) pod instalację w nich urządzeń do gier rozrywkowych objętych tytułem prawnym (...) Sp. z o.o.

W dniu 01 czerwca 2015 roku działający w imieniu (...) Sp. z o.o. M. W. (1) zawarł z R. H., prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo (...), ramową umowę dzierżawy powierzchni, na podstawie której do lokalu o nazwie K. Bar położonego w O. przy ulicy (...) wstawiono dwa automaty do gier, tj. automat do gier A. G. nr (...) i automat do gier A. nr (...), w zamian za czynsz dzierżawny w wysokości 200 zł miesięcznie. Przedmiotowa umowa obowiązywała od dnia 02 czerwca 2015 roku.

W dniu 24 sierpnia 2015 roku w ww. lokalu, tj. lokalu o nazwie K. Bar przeprowadzono kontrolę. Przedmiotowa kontrola została przeprowadzona w obecności właściciela lokalu - R. H., a jej zakresem objęto urządzanie i prowadzenie gier na automatach wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych.

W miejscu kontroli ujawniono 2 automaty do gier, tj. automat do gier A. G. nr (...) i automat do gier A. nr (...). Na ww. automatach znajdowała się papierowa naklejka z informacją, że dysponentem tych urządzeń jest (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. przy ulicy (...). Na żadnym automacie nie stwierdzono jednak informacji o numerze poświadczenia rejestracji automatu, czy też informacji o numerze decyzji udzielającej zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie urządzania gier na automatach. Ww. automaty, czyli automat do gier A. G. nr (...) oraz automat do gier A. nr (...), były podłączone do sieci elektrycznej i gotowe do działania, a na ich monitorach wyświetlały się ikony z nazwami gier charakterystycznych dla gier hazardowych.

W ramach kontroli przeprowadzono na przedmiotowych automatach gry kontrolne, w wyniku których ustalono, że gry prowadzone na tych automatach mają charakter losowy, to jest taki, w których wynik gry nie zależy od umiejętności gracza, a ponadto mają one charakter komercyjny, ponieważ warunkiem uruchomienia automatów jest zakredytowanie ich przez grającego określoną kwotą pieniężną. Oprócz tego w ww. automatach istniała możliwość prowadzenia gry w formie automatycznej, bowiem po włączeniu funkcji AUTOSTART kolejne gry rozgrywały się automatycznie, bez udziału gracza. Dodatkowo w sytuacji, gdy symbole na poszczególnych bębnach utworzyły określoną w planie gry kombinację w danych liniach, to grający otrzymywał wygraną w postaci punktów dopisywanych do licznika (...) (automat A. G. nr (...)), czy też zapisywanych w liczniku WIN (automat A. nr (...)), a następnie automatycznie przenoszonych do licznika (...), za które można było grać dalej bez konieczności wpłaty dodatkowej stawki za udział w grze. W wyniku przeprowadzonych gier kontrolnych ustalono zatem, że gry urządzane na automatach, tj. na automatach A. G. nr (...) i A. nr (...) są grami na automatach w rozumieniu przepisów art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych.

W związku z tym, że na kontrolowanych automatach urządzano gry na automatach w rozumieniu przepisów art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, automat do gier A. G. nr (...) oraz automat do gier A. nr (...), a także dokumentacja w postaci ramowej umowy dzierżawy powierzchni wraz z listą aktualizacji urządzeń, zostały zabezpieczone i zatrzymane do dalszego postępowania.

W toku dalszych czynności, na skutek postanowienia Sądu Rejonowego w Opolu z dnia 29 października 2015 roku w sprawie II Kp 410/15, ww. rzeczy, tj. automaty A. G. nr (...) i A. nr (...), a także dokumentacja w postaci ramowej umowy dzierżawy powierzchni wraz z listą aktualizacji urządzeń, zostały zwrócone.

Obecnie Prezesem Zarządu (...) Sp. z o.o. jest M. H..

Dowody:

⚫

protokół z kontroli w zakresie urządzania i prowadzenia gier na automatach - k. 3-4,

⚫

karta pamięci z nagraniem gry kontrolnej - k. 5,

⚫

protokół oględzin automatów do gier wraz z dokumentacją fotograficzną - k. 6-8,

⚫

protokół zatrzymania rzeczy - k. 9,

⚫

pokwitowania zatrzymanych rzeczy - k. 10-11,

⚫

ramowa umowa dzierżawy powierzchni wraz z listą aktualizacji urządzeń - k. 12-14, 160-163, 170-172,

⚫

upoważnienie do wykonywania kontroli - k. 17-18,

⚫

protokół z przeprowadzenia czynności odtworzenia możliwości prowadzenia gier na automatach wraz z płytą DVD - k. 19-21,

⚫

umowa o wspólnym przedsięwzięciu - k. 37-38, 164-167, 173-174,

⚫

odpis z Krajowego Rejestru Sądowego dot. (...) Sp. z o.o. - k. 39-41, 247-249,

⚫

odpis z Krajowego Rejestru Sądowego dot. (...) Sp. z o.o. - k. 42-44, 54-56, 250-253,

⚫

ramowa umowa leasingu urządzeń do gier rozrywkowych - k. 175-181,

⚫

protokół zdawczo-odbiorczy (...) z dnia 28.11.2014r. - k. 182,

⚫

wykaz obowiązujących koncesji na prowadzenie kasyna gry i informacja o podmiocie prowadzącym kasyno gry w O. - k. 195-196,

⚫

informacja z KRS dot. okresu, w którym M. W. był Prezesem Zarządu (...) Sp. z o.o. - k. 206-207,

⚫

dokumenty złożone przez obrońcę - k. 284 i nast.

⚫

zeznania świadka R. H. - k. 190, 281,

⚫

zeznania świadka R. G. - k. 193-194, 281,

⚫

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. W. (1) - k. 227-230, 280-281.

**********************

M. W. (1) urodził się (...) w W.. Jest kawalerem, ma jedno dziecko. Posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest mechanikiem samochodowym. Obecnie jest Prezesem Zarządu Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...), a ponadto pracuje w (...) Sp. z o.o. Posiada majątek trwały w postaci mieszkania własnościowego, które znajduje się w W..

M. W. (1) był uprzednio wielokrotnie karany sądownie, w tym jedenastokrotnie za przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. Ostatnio wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 16 listopada 2016 roku, sygn. akt VII K 177/16, został skazany za czyn z art. 107 § 1 k.k.s. na karę 50 stawek dziennych grzywny po 200 zł każda stawka.

Dowody:

⚫

dane osobopoznawcze - k. 203, 244,

⚫

informacja z US W.-W. dot. stosunków majątkowych i źródeł dochodu M. W. (1) - k. 204-205,

⚫

odpisy wyroków - k. 208, 220-221, 223-225,

⚫

dane o karalności z K. - k. 243.

*********************

M. W. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wskazał, że prowadzona przez niego działalność była całkowicie legalna, albowiem ustawa o grach hazardowych, która weszła w życie w dniu 01 stycznia 2010 roku była wadliwa, a jej wadliwość polegała na niedopełnieniu obowiązku notyfikacji Komisji Europejskiej, co w konsekwencji skutkowało niemożnością stosowania jej przepisów. Z kolei po dacie 03 września 2015 roku wszyscy przedsiębiorcy związani z urządzaniem gier mieli dziewięciomiesięczny okres przejściowy obowiązujący od dnia 03 września 20156 roku do dnia 01 lipca 2016 roku, przy czym on zakończył działalność polegającą na wstawianiu urządzeń do gier z dniem 30 czerwca 2016 roku.

( k. 227-230, 280-281 )

Sąd zważył, co następuje:

Analiza zebranego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżony M. W. (1) dopuścił się popełnienia przypisanego mu przestępstwa skarbowego.

Ustalając stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd oparł się na dowodach osobowych oraz na dowodach z dokumentów. Sąd uwzględnił zatem zeznania świadków R. H. i R. G., a także niekwestionowane dowody z dokumentów w postaci: protokołu z kontroli w zakresie urządzania i prowadzenia gier na automatach, karty pamięci z nagraniem gry kontrolnej, protokołu oględzin automatów do gier wraz z dokumentacją fotograficzną, protokołu zatrzymania rzeczy, pokwitowań zatrzymanych rzeczy, ramowej umowy dzierżawy powierzchni wraz z listą aktualizacji urządzeń, upoważnienia do wykonywania kontroli, protokołu z przeprowadzenia czynności odtworzenia możliwości prowadzenia gier na automatach wraz z płytą DVD, umowy o wspólnym przedsięwzięciu, odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego dot. (...) Sp. z o.o., odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego dot. (...) Sp. z o.o., ramowej umowy leasingu urządzeń do gier rozrywkowych, protokołu zdawczo-odbiorczego (...) z dnia 28.11.2014r., wykazu obowiązujących koncesji na prowadzenie kasyna gry i informacji o podmiocie prowadzącym kasyno gry w O. oraz informacji z KRS dot. okresu, w którym M. W. był Prezesem Zarządu (...) Sp. z o.o. Sąd dał wiarę tym dowodom, gdyż wzajemnie ze sobą korespondują, uzupełniając się i potwierdzając. Przedstawiają dane okoliczności w sposób jasny, precyzyjny i szczegółowy. Nadto osoby je sporządzające lub uczestniczące w czynnościach z nimi związanych w pełni zasługują na wiarygodność, wobec czego brak jest jakichkolwiek zasadnych podstaw lub okoliczności, które wskazywałyby na niewiarygodność dowodów wykorzystanych przez Sąd. Natomiast ustalenia w zakresie sytuacji osobistej i materialnej oskarżonego oraz informacji o jego karalności poczyniono w oparciu o kartę karną, odpisy wyroków oraz dane osobopoznawcze i informację z US W.-W. dot. stosunków majątkowych i źródeł dochodu M. W. (1).

W oparciu o dowody zgromadzone w aktach sprawy ustalono, że gry na przedmiotowych automatach, tj. na automatach A. G. nr (...) i A. nr (...) spełniają przesłanki art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, w myśl którego grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości. Z przeprowadzonych przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego eksperymentów wynika bowiem, że wynik poszczególnych gier nie zależy od umiejętności grającego, czy też od jego zdolności manualnych, ale od przypadkowego, nieprzewidywalnego ustawienia się symboli na ekranie danego urządzenia, na które grający nie ma żadnego wpływu. Ponadto przebieg gry w opcji AUTOSTART wyklucza jakikolwiek udział gracza, zwłaszcza jego wpływ na wynik gry (urządzenie samoczynnie prowadzi grę, uruchamia losowanie na bębnach, zatrzymuje je, a następnie po raz kolejny wprawia bębny w ruch). Dodatkowo w trakcie eksperymentów stwierdzono, że udział w grach jest odpłatny. Nadto ustalono, że przedmiotowe automaty umożliwiały rozgrywanie gier o wygrane rzeczowe i pieniężne, co potwierdzono również zeznaniami świadka R. H., który wskazał również na losowy oraz komercyjny charakter gier („Automaty wypłacały wygrane pieniężne w monetach 5 złotowych, lecz wygrane wahały się od 100 do 200 zł. Aby uruchomić automat należało wrzucić do urządzenia najmniej 5 zł, urządzenia również przyjmowały banknoty. Z automatów serwisanci co parę dni wyciągali utarg i otwierali je kluczami, które mieli ze sobą. Ja przy tych automatach nic nie robiłem oprócz włączania ich do zasilania. Z obserwacji mojej mogę powiedzieć, że na tych urządzeniach nie można było nauczyć się grać aby wygrywać. O wygranej decydowała losowość, gdyż gracz nie miał na to wpływu”, k. 190). Zeznał o tym także świadek R. G., czyli funkcjonariusz Urzędu Celnego uczestniczący w czynnościach kontrolnych, w tym w czynnościach dotyczących odtworzenia możliwości prowadzenia gier na automatach, celem stwierdzenia, czy gra ma element losowości, czy zostają wypłacane nagrody pieniężne lub rzeczowe oraz czy jest komercja.

O tym, że dysponentem ww. automatów jest Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) świadczy z kolei umowa o wspólnym przedsięwzięciu, zgodnie z którą do zakresu działania (...) Sp. z o.o. należało organizowanie gier rozrywkowych włącznie z dostarczaniem urządzeń do gier rozrywkowych do lokali na terenie województwa (...), a do zakresu działania (...) Sp. z o.o. należało wyszukiwanie lokalizacji na terenie województwa (...) pod instalację w nich urządzeń do gier rozrywkowych objętych tytułem prawnym (...) Sp. z o.o. Z odpisów z KRS wynika natomiast, że funkcję Prezesa zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) pełni M. W. (1), który od dnia 02 czerwca 2015 roku do dnia 22 września 2016 roku był także Prezesem Zarządu Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...).

W tych okolicznościach, w świetle poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych, jest oczywistym, że oskarżony M. W. (1) urządzał gry na opisanych powyżej automatach, tj. podpisał ramową umowę dzierżawy powierzchni z R. H., prowadzącym lokal o nazwie K. Bar w O. przy ulicy (...), w następstwie której spowodował wstawienie tam dwóch automatów do gier, a mianowicie automatu do gier A. G. nr (...) oraz automatu do gier A. nr (...), serwisował je i czerpał korzyści majątkowe. Co więcej - zdaniem Sądu - oskarżony M. W. (1) doskonale wiedział, że urządza gry na ww. automatach wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych. Sąd nie doszukał się w niniejszej sprawie żadnych okoliczności, które mogłyby oskarżonego eskulpować, a więc takich okoliczności, które mogłyby upewnić oskarżonego, że prowadzona przez niego działalność, ewidentnie sprzeczna z uregulowaniami zawartymi w ww. ustawie, jest działalnością niepodlegającą karze, czy wręcz legalną. Podkreślić bowiem wypada, że wobec jednoznacznego brzmienia przepisu art. 6 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, zgodnie z którym działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry, a także zasad logiki oraz doświadczenia życiowego uznać należy, że oskarżony nie mógł nie uświadamiać sobie, iż jego działalność, a mianowicie działalność polegająca na wstawieniu do lokalu o nazwie K. Bar, czyli lokalu niebędącego kasynem gry, automatów do gier hazardowych i czerpaniu z tego korzyści majątkowej w sytuacji, gdy na tego rodzaju działalność nie posiadał w ogóle koncesji, jest karalna. Na aprobatę nie zasługują również twierdzenia oskarżonego o legalności jego działalności z uwagi na brak notyfikacji przepisów ustawy o grach hazardowych. Podkreślić należy, że oskarżony M. W. (1) w istocie nie kwestionował, że przepisy ustawy o grach hazardowych obowiązują. Twierdził jedynie, że nie mogą być wobec niego stosowane z uwagi na brak notyfikacji. W ocenie Sądu występujące w tej kwestii w orzecznictwie i doktrynie rozbieżności, w tym wynikające z dokumentów dołączonych do akt sprawy przez obrońcę, nie powinny jednak wywołać u niego przekonania co do legalności przedsiębranego działania. Wręcz przeciwnie, sytuacja tego rodzaju winna w nim wzbudzić wątpliwości co do penalizacji takich zachowań i skłonić do powstrzymania się od ich kontynuowania, zwłaszcza, że na skutek owych rozbieżności w sprawach tego rodzaju zapadały i uzyskiwały walor prawomocności nie tylko rozstrzygnięcia uniewinniające lub umarzające postępowanie, ale także z równą częstotliwością wydawane były orzeczenia skazujące i to wielokrotnie. Dodatkowo od oskarżonego - jako od fachowego przedsiębiorcy - należało wymagać zachowania wyższych i idących dalej aniżeli w przypadku przeciętnego obywatela standardów w zakresie dostosowania swoich zachowań do obowiązującego porządku prawnego. W ocenie Sądu zatem wina oskarżonego jest oczywista, a nieprzyznanie się i wskazywanie okoliczności, w świetle których nienotyfikowane przepisy techniczne, pomimo dalszego formalnego obowiązywania, nie mogą być wobec niego stosowane, stanowi jedynie przyjętą przez niego linię obrony. Znamienne jest bowiem to, że oskarżony naruszył normy wynikające z treści art. 6 ww. ustawy, gdyż urządzał gry na automatach bez wymaganej koncesji. W istocie zatem dopiero, o ile by takową posiadał, a gry urządzał poza kasynem, bezprawność jego zachowania można byłoby rozważać w kontekście wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 roku, który odnosił się bezpośrednio do normy opisanej w art. 14 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, która to norma nie ma w niniejszej sprawie zastosowania. W wyroku tym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie formułował z kolei żadnych ocen w zakresie przepisu art. 6 ust. 1, a nie można przypisywać określonemu przepisowi charakteru przepisu technicznego wyłącznie na podstawie jego związków z innym przepisem kwalifikującym się jako techniczny (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 2015 roku, (...)). Ostatecznie wątpliwości w tym zakresie zostały rozstrzygnięte w wyroku z dnia 13 października 2016 roku, wydanego w sprawie C-303/15, gdzie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przesądził, że przepis art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie mieści się w grupie przepisów technicznych w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 roku, przez co nie wymagał notyfikacji. Taki sam pogląd został wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 roku, sygn. akt I KZP 17/16, w której podniesiono, iż kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art. 91 ust. 3 Konstytucji), może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji, norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 roku ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998r., ze zm.), wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 612) w pierwotnym brzmieniu. Natomiast art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 k.k.s., o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony.

W tej sytuacji, mając na uwadze powyższe wywody, niewątpliwym jest fakt, że oskarżony M. W. (1) świadomie urządzał gry na automatach A. G. nr (...) i A. nr (...) wbrew ograniczeniom wynikającym z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych. Co więcej w jego zachowaniu nie sposób nie dopatrzeć się uporczywości. Nie sposób bowiem nie odnotować, iż oskarżony, pomimo tego, że przepisy stanowiące podstawę ewentualnej odpowiedzialności za czyn z art. 107 § 1 k.k.s., w tym przepis art. 14 ust. 1, zostały znowelizowane ustawą z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych, która weszła w życie w dniu 03 września 2015 roku, a także notyfikowane Komisji Europejskiej w trybie przewidzianym dyrektywą 98/34/WE, w okresie od dnia 17 października 2015 roku do dnia 19 października 2015 roku, następnie także w dniu 18 listopada 2015 roku oraz w okresie od dnia 01 października 2015 roku do dnia 20 października 2015 roku, w dalszym ciągu urządzał gry na automatach kolejno: w sklepie monopolowym B. położonym w E. przy ulicy (...), w lokalu H. (...) położonym w P. przy ulicy (...) oraz w lokalu H. (...) @24H mieszczącym się w P. przy ulicy (...). Podkreślić w tym miejscu również należy, że po wejściu w życie ustawy z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych zastosowanie artykułu 4 ustawy nowelizującej, wbrew twierdzeniom oskarżonego, dotyczy tylko podmiotów, które prowadziły taką działalność zgodnie z ustawą o grach hazardowych w brzmieniu sprzed 03 września 2015 roku, a więc na podstawie koncesji czy zezwolenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2016 roku, sygn. akt I KZP 1/16).

Reasumując powyższe należało uznać, iż zgromadzony materiał dowody dał pełne podstawy do stwierdzenia, że oskarżony M. W. (1) dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. czynu kwalifikowanego treścią art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s., niemniej jednak należało zmienić opis czynu, dodając po słowach „wbrew przepisowi art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych” sformułowanie „w brzmieniu obowiązującym na dzień 24 sierpnia 2015 roku”, a nadto dla porządku powołać normę art. 2 § 2 Kks, albowiem w międzyczasie zmianie uległo także brzmienie art. 107 § 1 Kks. Chociaż zagrożenie karne nie uległo z dniem 1.04.2017r. zmianie, to oskarżony w dacie czynu nie mógł wyczerpać dyspozycji przepisu, który naówczas nie obowiązywał. Sąd ustalił zatem, że oskarżony M. W. (1) jako Prezes Zarządu Spółek (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. przy ulicy (...) oraz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ul. (...) II nr 27, z mocy prawa zajmujący się sprawami gospodarczymi tych spółek, urządzał w okresie od dnia 02 czerwca 2015 roku do dnia 24 sierpnia 2015 roku w Lokalu Kebab Bar w O. przy ulicy (...) gry na dwóch automatach do gier o nazwach A. nr (...) i A. G. nr (...), wbrew przepisowi art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, w brzmieniu obowiązującym na dzień 24 sierpnia 2015 roku.

Sąd, kierując się dyrektywami wymiaru kary wymienionymi w art. 13 k.k.s. oraz wskazaniami z art. 23 § 1 i 3 k.k.s., wymierzył oskarżonemu M. W. (1) karę 40 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość dziennej stawki na kwotę 70 zł. Uwzględniono przy tym rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, postać zamiaru, motywację i sposób zachowania się, właściwości i warunki osobiste oraz sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego, w szczególności zaś uprzednią karalność oskarżonego. W ocenie Sądu tak orzeczona kara zrealizuje zarówno cele zapobiegawcze, jak i wychowawcze w stosunku do oskarżonego M. W. (1). Stanie się to możliwe już choćby z uwagi na fakt pociągnięcia sprawcy przestępstwa skarbowego do odpowiedzialności karnoskarbowej. Urzeczywistnione zostaną też cele z zakresu prewencji generalnej, jako że fakt wymierzenia kary grzywny za czyn przestępny potwierdzi nieuchronność odpowiedzialności karnej w tym zakresie.

Orzeczenie o kosztach procesu uzasadniają powołane przepisy prawa i jest konsekwencją wyroku skazującego.

Mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy oraz wskazane powyżej przepisy prawa orzeczono jak w sentencji wyroku.