Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 sierpnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: stażysta Małgorzata Serafińska

przy udziale oskarżyciela publicznego asp. szt. Joanny Śmilgin Lis

po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2017 r.

sprawy P. R., ur. (...) w O., syna W. i T. z domu M.

obwinionego z art. 92 a kw w zw. z art. 20 ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 8 czerwca 2017 r. w sprawie IX W 597/17

I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 ( pięćdziesiąt ) zł tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków za postępowanie odwoławcze oraz kwotę 50 ( pięćdziesiąt ) zł tytułem opłaty za II instancję.

Sygn. akt VII Ka 715/17

UZASADNIENIE

P. R. został obwiniony o to, że w dniu 21 stycznia 2017 r. w O. na ul. (...) kierując samochodem marki D. (...) o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 45 km/h jadąc z prędkością 45 km/h na ograniczeniu do 50 km/h

tj. o wykroczenie z art.92 a kw w zw. z art.20 ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 8 czerwca 2017 r. w sprawie IX W 597/17

I obwinionego uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie zart.92 a kw w zw. z art.20 ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym skazał g, wymierzając mu na podstawie art.92 a kw karę 500 zł grzywny,

II na podstawie art.118§1 kpw i art.3 ust.1 w zw. z Z art.21pkt.2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciążył obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postepowania w kwocie 100 zl i oplata w kwocie 50 zł.

Powyższy wyrok zaskarżył obwiniony i zarzucił mu naruszenie przepisów postepowania poprzez mało wnikliwa analizę zgłoszonych dowodów i tym samym błędne ustalenie stanu faktycznego.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie może być podzielona.

Na wstępie zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, czemu dał wyraz w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Przedstawiony w nich tok rozumowania jest zgodny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego i w żadnym wypadku nie wykracza poza granice przyznanej Sądowi swobody. Stąd też odnosząc się w pierwszym rzędzie do podnoszonych zarzutów obrazy przepisów postępowania należy stwierdzić, że są one chybione. Takim samym są formułowane w dalszej kolejności zarzuty dotyczące błędu w ustaleniach faktycznych. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty skarżący faktycznie polemizuje z ustaleniami faktycznymi Sądu I instancji, faktycznie nie wykazując jakich to uchybień w zakresie logicznego rozumowania, prowadzących do błędnych wniosków w zakresie stanu faktycznego dopuścił się Sąd I instancji przy ocenie materiału dowodowego. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia o winie obwinionego, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację . Apelacja w istocie nie wskazuje na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy podziela i należy jedynie zaakcentować podstawowe elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżącego.

Podkreślić zatem należy, ze Sąd I instancji w pełni zasadnie nie uznał za wiarygodne tych twierdzeń obwinionego, w których wskazał, że nie przekroczył dozwolonej prędkości na ul. (...). Trafnie w tym zakresie Sąd I instancji wskazał na zmienność w tym przedmiocie relacji samego P. R.- k.120.

Przede wszystkim w ocenie Sądu Okręgowego nie ma żadnych podstaw do zakwestionowania twierdzeń P. N. co do dokonanego przez niego pomiaru prędkości pojazdu obwinionego. Świadek ten był uprawniony w zakresie wykonywania pomiarów prędkości pojazdów a przedmiotowego pomiaru prędkości samochodu kierowanego przez obwinionego dokonał z odległości 142,8 m, przy czym samochód D. nie był zasłaniany. Wskazać przy tym należy, że miernik był sprawny- k.4.

Odnosząc się do kolejnych zarzutów obwinionego podnieść należy, że Sąd I instancji trafnie uznał, że urządzenie (...) przed rozpoczęciem pomiarów prędkości zostało prawidłowo zkalibrowane. Co przy tym istotne przeprowadzenie prawidłowości działania miernika laserowego znajduje potwierdzenie w odpowiednim zapisie w notatniku służbowym- k.104 odw. a brak jest podstaw do przyjęcia aby takie potwierdzenie poprzez stosowną służbową adnotację nie było wystarczające. Tym samym całkowicie chybione jest odwoływanie się przez P. R. do dyspozycji §12ust.2 Rozporządzenia jak na k.128-131 i wskazywanie przy tym, że pomiar w takiej sytuacji nie powinien być przeprowadzany. Tymczasem przed podjęciem czynności na drodze dokonano sprawdzenia stanu urządzenia, które było dopuszczone do użycia i zarazem potwierdzono w notatniku służbowym przeprowadzenie testu.

Nie może być uwzględniony również zarzut obwinionego co do rzekomo błędnego przeprowadzenia testu skoro funkcjonariusz nie użył taśmy ze skalą w stopach ale wózka pomiarowego mierzącego odległość w metrach. P. R. w tym zakresie odwołał się do tekstu instrukcji jak na k.57 akt, Jednakże zwrócić należy uwagę, że ta sama instrukcja na stronie 48 ( k.56 odw. akt ) stwierdza, że kontrola kalibracji instrumentu może być przeprowadzona na kilka sposobów, wskazuje na często stosowane metody pomiaru oraz przedstawia metody zalecane. Tym samym analiza treści instrukcji w tym zakresie w żaden sposób nie pozwala na skuteczne podważenia metody testu przeprowadzonego przez P. N., przy czym co istotne instrukcja posługuje się zamiennie jednostkami pomiaru odległości ( np.50 stop, około 15 m ).

Wreszcie nie może być uznane za zasadne wskazywanie przez obwinionego, że dokonany pomiar prędkości jego pojazdu nie mógł być prawidłowy z uwagi na to w jakim miejscu został on zatrzymany do kontroli. Sąd I instancji prawidłowo odniósł się także i do tej kwestii- k.120-120 odw. Dodatkowo zatem wskazać należy, że analiza przeprowadzonych dowodów, w tym rodzaju pojazdu i rozwijanej przez niego prędkości, stanu drogi i warunków pogodowych przy uwzględnieniu odległości z jakiej pomiar był dokonywany w żaden sposób nie może podważyć wyniku pomiaru między innymi z uwagi na czas reakcji kierowcy i drogę hamowania pojazdu.

Potwierdzeniem zeznań wymienionego świadka była relacja drugiego funkcjonariusza. G. M. nie on dokonywał pomiaru prędkości pojazdu obwinionego, lecz widział miejsce zatrzymania pojazdu obwinionego a przede wszystkim potwierdził przeprowadzenie testu urządzenia.

W konsekwencji nie sposób przyjąć aby zeznania wskazanych osób stanowiły pomówienie obwinionego Funkcjonariusze byli osobami obcymi dla P. R. i nie mieli żadnego powodu aby składać nieobiektywne zeznania.

Okoliczności sprawy wynikające z przeprowadzonych dowodów pozwalają także na uznanie, że grzywna określona przez Sąd Rejonowy odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości czynu, którego obwiniony się dopuścił oraz stopniowi jego zawinienia, a także spełnia cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok jako prawidłowy utrzymano go w mocy-art.437 § 1 kpk, art. 438 pkt.2-3 kpk w zw. z art.109§1 kpw.

Na podstawie art.118§1 kpw w zw. z art.3ust.1, art.8 i art.21pkt.1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądzono od obwinionego koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym opłatę za II instancję uznając, że jego sytuacja osobista i majątkowa pozwala na ich poniesienie.