Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 17 sierpnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie - VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Rafał Olszewski

SSO Jerzy Pukas – spr.

SSO Danuta Józefowska

Protokolant: st.sekr. sąd. Kamila Pawłowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Zawierciu W. S.

po rozpoznaniu sprawy D. B.

s. R. i K. z domu T., ur. (...) w Z.

podejrzanego o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

na skutek zażalenia wniesionego w dniu 29 czerwca 2017 roku przez obrońcę podejrzanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 22 czerwca 2017 roku, wydane w sprawie o sygn. akt VII Kz 246/17

w przedmiocie zastosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 §1 k.p.k.

postanawia

zażalenia nie uwzględnić i zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Zawierciu postanowieniem z dnia 13 maja 2017 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II Kp 233/17 na podstawie art. 250 § 4 k.p.k. w zw. z art. 266 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 275 § 1 i 4 k.p.k. nie uwzględnił wniosku prokuratora o zastosowanie tymczasowego aresztowania wobec D. B. i zastosował wobec niego środki zapobiegawcze w postaci poręczenia majątkowego w wysokości 30.000 złotych oraz dozoru policji polegającego na obowiązku stawiania się trzy razy w tygodniu w Komendzie Powiatowej Policji w Z..

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł Prokurator, a po jego rozpoznania Sąd Okręgowy w Częstochowie postanowieniem z dnia 22 czerwca 2017r. zmienił zaskarżone postanowienie w ten sposób, że na podstawie art. 249 § 1 k.p.k. w zw. z art. 258 § 2 k.p.k. zastosował wobec D. B., środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy licząc od chwili zatrzymania, uchylając tym samym dotychczas stosowany dozór policji i poręczenie majątkowe.

Zażalenie na to postanowienie wniósł obrońca podejrzanego, który zaskarżył je w całości na korzyść D. B., zarzucając mu obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść zapadłego orzeczenia, a to:

1)  przepisu art. 257 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy wystarczające byłyby środki zapobiegawcze o charakterze wolnościowym;

2)  przepisu art. 258 § 2 k.p.k. poprzez jego zastosowanie podczas, gdy nie występuje w realiach rozpoznawanej sprawy obawa wymierzenia kary pozbawienia wolności powyżej lat 3, a więc nie jest realna obawa podejmowania przez podejrzanego wpływu na tok postępowania w związku z faktem, że potencjalna kara nie będzie nosiła cechy surowości.

Ponadto skarżący podniósł, że obecnie D. B. w związku z tendencjami suicydalnymi został skierowany do szpitala psychiatrycznego w L. ( Wojewódzki Szpital (...) im. dr E. C., ul. (...), (...)-(...) L.), gdzie przebywa od 25 czerwca 2017r. do nadal, co nakazuje przyjąć, że w sprawie występuje negatywna przesłanka do stosowania tymczasowego aresztowania, o której stanowi art. 259 § 1 pkt 1 k.p.k.

W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i stosowanie wolnościowych środków zapobiegawczych w postaci poręczenia majątkowego i dozoru Policji analogicznie do postanowienia Sądu Rejonowego w Zawierciu, wydanego w sprawie VII Kz 246/17.

Ponadto autor zażalenia w tymże zażaleniu wniósł także na zasadzie art. 462 § 1 k.p.k. o wstrzymanie wykonania postanowienia Sądu Okręgowego w Częstochowie, wydanego w dniu 22 czerwca 2017 roku w sprawie VII Kz 246/17 w przedmiocie zmiany postanowienia Sądu Rejonowego w Zawierciu, sygn. II Kp 233/17 i zastosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania - do czasu jego uprawomocnienia.

Wcześniej, postanowieniem z dnia 28 czerwca 2017 r., wydany w sprawie o sygn. VII Kz 246/17 Sąd Okręgowy w Częstochowie na podstawie art. 462 § 2 k.p.k. nie uwzględnił wniesionego przez obrońcę podejrzanego w dniu 22 czerwca 2017 roku wniosku o wstrzymanie wykonania postanowienia tegoż Sądu z dnia 22 czerwca 2017 roku o zastosowaniu wobec D. B. środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie obrońcy podejrzanego D. B. nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Odwoławczy w całej rozciągłości podziela stanowisko Sądu Okręgowego, wyrażone w treści zaskarżonego postanowienia i przytoczoną na jego poparcie argumentację.

Zgromadzony dotychczas materiał dowodowy – wskazany szczegółowo w uzasadnieniu postanowienia Sądu Okręgowego, a w szczególności wyjaśnienia współpodejrzanego P. C. - spełnia kryteria określone w przepisie art. 249 § 1 k.p.k., a więc wskazuje na istnienie dużego prawdopodobieństwa popełnienia przez D. B. zarzucanego mu przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r., o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k., polegającego na tym, że w okresie od stycznia 2017 do 11 maja 2017 r. w C. i Z., działając czynem ciągłym, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, pięciokrotnie uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi, a to marihuaną w ten sposób, że łącznie nabył od P. C. ten środek w znacznej ilości - nie mniejszej niż 2921 gramów netto, za kwotę ok. 48900 zł celem jego dalszej odsprzedaży pomimo, że podejrzany nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Dla stosowania środków zapobiegawczych i oceny ich zasadności wystarczającym jest wykazanie dużego prawdopodobieństwa popełnienia przestępstwa, zaś ostateczna ocena wartości zgromadzonych dowodów następuje w fazie wyrokowania, kiedy to zachodzi konieczność udowodnienia, a nie tylko uprawdopodobnienia winy.

Wbrew zarzutom podniesionym w zażaleniu obrońcy podejrzanego, istnieją przesłanki uzasadniające stosowanie tymczasowego aresztowania wobec D. B..

Zastosowanie wobec podejrzanego najsurowszego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania było uzasadnione treścią art. 258 § 2 k.p.k., który to przepis stanowi, że jeżeli oskarżonemu/podejrzanemu zarzuca się popełnienie zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, albo gdy sąd pierwszej instancji skazał go na karę pozbawienia wolności nie niższą niż 3 lata, potrzeba zastosowania tymczasowego aresztowania w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania może być uzasadniona grożącą oskarżonemu surową karą.

Zarzucany podejrzanemu występek z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii jest zagrożony karą pozbawienia wolności w wymiarze od lat dwóch do lat dwunastu.

Z art. 258 § 2 k.p.k. wprost wynika, że groźba wymierzenia surowej kary może wskazywać na istnienie obaw utrudniania prawidłowego toku postępowania, o których mowa w art. 258 § 1 k.p.k. Stwierdziwszy zatem zagrożenie surową karą Sąd może stosować ww. środek zapobiegawczy nawet wówczas, gdy z materiału dowodowego nie wynika, by podejrzany podejmował jakiekolwiek próby destabilizowania toku postępowania, czy to poprzez próby matactwa, czy ukrywania się lub ucieczki. Źródłem obaw w tym zakresie jest bowiem wyłącznie groźba wymierzenia surowej kary.

Nie sama możliwość skazania na surową karę uzasadnia tymczasowe aresztowanie oskarżonego, ale wynikająca stąd obawa, że przewidując, iż zostanie mu wymierzona taka kara, oskarżony/podejrzany może podjąć działania w celu zdestabilizowania prawidłowego toku postępowania, czemu zapobiec może wyłącznie stosowanie tymczasowego aresztowania.

Trafnie podnosi Sąd Okręgowy, że domniemanie podejmowania sprzecznych z prawem działań, ukierunkowanych na zacieranie śladów swej przestępczej działalności, lub wpływanie na procesowe wypowiedzi osób, które jeszcze w sprawie będą przesłuchiwane, zostało wzmocnione zachowaniem podejrzanego w czasie jego zatrzymania, kiedy to złamał kartę SIM swojego telefonu, chcąc uniemożliwić organom ścigania skontrolowanie kontaktów telefonicznych i dostęp do innych informacji, zapisanych na karcie.

W tej sytuacji również i w ocenie Sądu Odwoławczego jedynym środkiem zapobiegawczym, który zapewni prawidłowy tok postępowania w niniejszej sprawie jest tymczasowe aresztowanie podejrzanego. Z tego też względu mając na uwadze zaistnienie ogólnych i szczególnych przesłanek stosowania tymczasowego aresztowania, przy braku okoliczności przemawiających za uchyleniem tego środka zapobiegawczego oraz zapewnienie koncentracji materiału dowodowego w niniejszej sprawie, należało nie uwzględnić zażalenia obrońcy podejrzanego.

Sąd Okręgowy w całej rozciągłości podziela stanowisko Sądu meriti, że na obecnym etapie postępowania nie jest wystarczające stosowanie wobec D. B. wolnościowych środków zapobiegawczych, bowiem postępowanie znajduje się na początkowym etapie, a charakter czynu, który mu się zarzuca, wiąże się z koniecznością ustalenia nie tylko kręgu dalszych odbiorców marihuany, ale i szczegółów działalności prowadzonej przez podejrzanego, w tym również zweryfikowania dotychczasowych ustaleń, opartych głównie na wyjaśnieniach współpodejrzanego P. C..

W tych warunkach stwierdzić należy, że na chwilę obecną jedynie środek zapobiegawczy o charakterze izolacyjnym będzie w stanie zapobiec prawdopodobnym zachowaniom podejrzanego, które mogłyby destabilizować toczące się obecnie postępowanie przygotowawcze.

Sumując - charakter stawianego podejrzanemu D. B. zarzutu, jego surowe ustawowe zagrożenie i wynikająca stąd obawa utrudniania postępowania sądowego oraz wynikające ze zgromadzonych dowodów duże prawdo­podobieństwo popełnienia przez D. B. zarzucanego mu czynu - w pełni uzasadniają zastosowanie wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania i żaden inny środek o charakterze wolnościowym nie jest wystarczający dla zapewnienia sprawnego i niczym niezakłóconego przebiegu postępowania karnego.

Są zatem spełnione przesłanki dla dalszego stosowania tymczasowego aresztowania, wymienione w art. 249 § 1 k.p.k. i art.258 § 2 k.p.k.

Na przeszkodzie zastosowaniu tymczasowego aresztowania nie stoją tzw. negatywne przesłanki z art. 259 § 1 i § 2 k.p.k. Sąd Okręgowy ma w polu widzenia fakt że D. B. od 25 czerwca 2017roku przebywa w Szpitalu (...) w L., ale nic nie wskazuje obecnie, iż pozbawienie podejrzanego wolności w ramach tymczasowego aresztowania spowoduje dla jego życia lub zdrowia poważne niebezpieczeństwo oraz pociągnie za sobą wyjątkowo ciężkie skutki dla niego albo jego rodziny. Jak wynika z załączonych przez Prokuratora do akt sprawy dokumentów prokurator 24.07.2017r. wydał postanowienie o zaciągnięciu opinii dwóch biegłych lekarzy psychiatrów odnośnie stanu zdrowia D. B. a zatem stan zdrowia podejrzanego jest cały czas monitorowany i w razie jego pogorszenia prokurator będzie władny zmienić środek zapobiegawczy na łagodniejszy.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy nie uwzględnił zażalenie obrońcy podejrzanego i zaskarżone postanowienie utrzymał w mocy.

Podstawę prawną orzeczenia Sądu Okręgowego stanowił przepis art. 437 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 249 § 1 k.p.k. w zw. z art. 258 § 2 k.p.k.