Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 sierpnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodnicząca – Sędzia S.O. Zofia Kubalska

Protokolant – st. sekr. sąd. Katarzyna Tokarska-Józwik

po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2017 roku w Lublinie

sprawy W. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania W. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 12 października 2016 roku znak (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i ustala W. W. prawo do emerytury od dnia(...)roku;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. na rzecz W. W. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII U 3840/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 października 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił W. W. ustalenia prawa do emerytury. W uzasadnieniu podano, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku nie udokumentował wymaganego, co najmniej piętnastoletniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (decyzja – k. 14 t. II akt ZUS).

Odwołanie od powyższej decyzji złożył W. W.. Z jego treści wynika, że nie zgadza się z zaskarżoną decyzją i wnosi o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do emerytury. W uzasadnieniu wskazał, że jakkolwiek w okresie od dnia 1 lutego 1977 roku do dnia 31 lipca 1993 roku był zatrudniony na stanowiskach wędliniarza i wędliniarza kutrowego, to w rzeczywistości wykonywał czynności peklowacza, a jego praca polegała na przygotowaniu solanki i peklowaniu mięsa (odwołanie – k. 2-4 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podnosząc argumenty leżące u podstaw wydania zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie - k. 7-8 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił i rozważył, co następuje:

W. W. urodził się w dniu (...). Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (część II pkt 2 wniosku o emeryturę – k. 2 t II akt ZUS, zeznania wnioskodawcy – k. 17v.-18 a.s.). W chwili złożenia wniosku o emeryturę był zatrudniony (...) S.A. z siedzibą w L. (zaświadczenie - k. 8 t. II akt ZUS).

W dniu 28 września 2016 roku złożył wniosek o emeryturę (k. 1-4 t. II ZUS). Po dokonaniu analizy okresów podlegania ubezpieczeniu, organ rentowy uwzględnił wnioskodawcy do prawa do emerytury łącznie: 25 lat, 5 miesięcy, 7 dni okresów składkowych i nieskładkowych (karta przebiegu zatrudnienia – k. 13 t. II akt ZUS).

Wśród przedłożonych dokumentów znajdowało się również świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach wystawione w dniu 10 grudnia 1993 roku przez Rolniczą Spółdzielnię Pracy (...) w L. w likwidacji, z którego wynikało, że w okresie od dnia 1 lutego 1977 roku do dnia 31 stycznia 1993 roku wykonywał pracę na stanowisku peklowacza (peklownia mięsa), wymienionym w Wykazie A, Dziale X, poz. 8 pkt 5 załącznika nr 1 do Zarządzenia nr 16 Ministra Rolnictwa, leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 roku (k. 7 t. II akt ZUS).

Organ rentowy zakwestionował powyższe świadectwo albowiem pracodawca nie powołał przepisów rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Nadto podniósł, że w wykazie A, Dziale X, poz. 8 pkt 5 wskazane jest stanowisko pracy „peklowacz i wykrawacz mięsa w wykrawalni przy peklowni w piwnicy", natomiast ze świadectwa pracy z dnia 30 lipca 1993 roku wynika, że wnioskodawca pracował na stanowiskach wędliniarza i wędliniarza kutrowego, na których zatrudnienie nie uprawnia do nabycia prawa do emerytury w niższym niż powszechny wiek. Dodatkowo wymieniony dokument nie zawierał informacji czy wnioskodawca w spornym okresie był zatrudniony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach. Wobec uznania, że wnioskodawca nie legitymuje się wymaganym okresem wykonywania prac w szczególnych warunkach, zaskarżoną decyzją z dnia 12 października 2016 roku organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury (k. 14 t. II akt ZUS).

W dniu 18 grudnia 1973 roku W. W. został zatrudniony w (...) Wojewódzkiej Spółdzielni (...) w L. (następnie(...) Spółdzielni Pracy (...) w L. i Rolniczej Spółdzielni Pracy (...) w L.) na stanowisku pracownika fizycznego (akta osobowe: umowa o pracę – k. 4 a.o.). Od dnia 1 sierpnia 1974 roku powierzono mu stanowisko rozbieracza w dziele produkcji mięsnej (akta osobowe: angaż – k. 4 a.o.), a od dnia 1 lutego 1977 roku powierzono mu dodatkowo obowiązki brygadzisty brygady peklowni (akta osobowe: angaż – k. 9 a.o.). Z dniem 1 sierpnia 1977 roku powierzono mu stanowisko wędliniarza (akta osobowe: angaż – k. 10 a.o.).

W okresie od dnia 26 kwietnia 1978 roku do dnia 10 kwietnia 1980 roku wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową (książeczka wojskowa – k. 5 t. I akt ZUS). W dniu 2 maja 1980 roku powrócił do macierzystego zakładu pracy, został zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy, na czas nieokreślony, na stanowisku wędliniarza w przetwórni mięsa (akta osobowe: umowa o pracę – k. 14 a.o.). W dniu 26 lutego 1983 roku pracodawca poinformował wnioskodawcę, że wykonywane przez niego czynności na stanowisku wędliniarza-peklowacza są zaliczone do tak zwanej pierwszej kategorii zatrudnienia z (Dział X, poz. 8, pkt 5) (akta osobowe: pismo – k. 18 a.o.). Na stanowisku wędliniarza W. W. był formalnie zatrudniony do dnia 30 listopada 1990 roku, po czym od dnia 1 grudnia 1990 roku do dnia 31 lipca 1993 roku pracował na stanowisku wędliniarza kutrowego (świadectwo pracy – k. 9 t. I akt ZUS, akta osobowe: angaże – k. 21, 22 i 24 a.o., umowa o pracę – k. 23 a.o.).

W okresie zatrudnienia od dnia 1 lutego 1977 roku do dnia 31 lipca 1993 roku wnioskodawca, mimo zatrudnienia na stanowisku wędliniarza, faktycznie wykonywał czynności związane z peklowaniem mięsa. Świadczył pracę w godzinach od 6 do 14, przy czym zdarzało się, że pracował dłużej w razie konieczności poddania peklowaniu większej ilości mięsa (zeznania wnioskodawcy – k. 17v.-18 a.s., zeznania świadka W. P. (1) – k. 28v.-29 a.s., zeznania świadka K. K. – k. 29-29v. a.s.).

Swoje obowiązki pracownicze wykonywał w specjalnie przygotowanym pomieszczeniu zlokalizowanym w piwnicy, gdzie panowały odpowiednie warunki, to jest było chłodno i wilgotno (zeznania wnioskodawcy – k. 17v.-18 a.s.).

Po otrzymaniu mięsa z rozbioru, mięso było ważone przez magazyniera, po czym wnioskodawca przystępował do peklowania. Po wstępnym posoleniu mięsa, pobierał środki peklujące, przygotowywał solankę mieszając środki peklujące z wodą, a następnie rozpoczynał nastrzykiwanie mięsa. Po wykonaniu nastrzykiwania, składał tak przygotowane mięso na kratce nad basenem celem odsączenia nadmiaru solanki. Po ponownym zważeniu mięsa przez magazyniera było ono zabierane przez pracownika produkcji. Do innych prac wnioskodawca nie był delegowany (zeznania wnioskodawcy – k. 17v.-18 a.s., zeznania świadka W. P. (1) – k. 28v.-29 a.s., zeznania świadka K. K. – k. 29-29v. a.s.).

Pracodawca wypłacał wnioskodawcy dodatek za pracę w szczególnych warunkach (karty wynagrodzeń – k. 12 a.s., zeznania wnioskodawcy – k. 17v.-18 a.s., zeznania świadka W. P. (1) – k. 28v.-29 a.s.). W. W. wykonując peklowanie pracował przy sztucznym oświetleniu, w warunkach wysokiej wilgotności powietrza i w temperaturze około 2-4°C, w kontakcie ze środkami peklującymi w postaci soli, saletry (nitrytu), wielofosforanu (zeznania wnioskodawcy – k. 17v.-18 a.s., zeznania świadka W. P. (1) – k. 28v.-29 a.s., zeznania świadka K. K. – k. 29-29v. a.s.).

Wnioskodawca otrzymywał również dodatek brygadzistowski, który w kartach wynagrodzeń figuruje jako dodatek funkcyjny (funkcja mistrza). W praktyce nikogo jednak nie nadzorował, a sam podlegał W. P. (2) - kierownikowi magazynu surowca (zeznania wnioskodawcy – k. 17v.-18 a.s., karty wynagrodzeń – k. 12 a.s., zeznania świadka W. P. (1) – k. 28v.-29 a.s., zeznania świadka K. K. – k. 29-29v. a.s.). W rzeczywistości dodatek miał na celu zwiększenie wynagrodzenia wnioskodawcy. Zdarzało się, że przyuczał innego pracownika, aby zastąpił go w czasie urlopu (zeznania wnioskodawcy – k. 17v.-18 a.s., zeznania świadka K. K. – k. 29-29v. a.s.).

Sąd Okręgowy uznał za wiarygodne zeznania wnioskodawcy, są, bowiem wewnętrznie spójne, logiczne i znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków W. P. (1) i K. K.. Należy podkreślić, iż przesłuchani w sprawie świadkowie nie mieli żadnego powodu, by relacjonować zdarzenia niezgodnie z ich rzeczywistym przebiegiem, a fakty i okoliczności, o których zeznawali, zaobserwowali podczas wykonywania swych codziennych obowiązków pracowniczych.

Świadek W. P. (1) był zatrudniony w latach 1963-1993 na stanowisku peklowacza oraz kierownika magazynu surowca i wówczas podlegał mu wnioskodawca wykonujący obowiązki peklowacza. Świadek K. K. był natomiast zatrudniony w latach 1977-1993 na stanowiskach kotłowego i magazyniera magazynu surowca

Z uwagi na wspólny wieloletni okres pracy z wnioskodawcą w tym samym zakładzie jako współpracownicy, świadkowie mieli sposobność dokonania spostrzeżeń okoliczności, o których zeznawali, a ich stały i powtarzający się charakter utrwalił ich przebieg na tyle, iż mimo upływu czasu przedstawili poszczególne zdarzenia w pełni rzetelnie i spójnie. Z racji wykonywanych obowiązków pracowniczych świadkowie znali podział organizacyjny zakładu pracy, w którym pozostawali w zatrudnieniu oraz z uwagi na wykonywane obowiązki mieli bezpośredni kontakt z wnioskodawcą, gdy wykonywał on te czynności peklowacza. Świadek W. P. (1) miał kontakt z wnioskodawcą jako kierownik magazynu surowca, zaś świadek K. K., jako magazynier magazynu surowca. Widywali wnioskodawcę wykonującego tylko czynności związane z peklowaniem, a świadek K. K. zstępował wnioskodawcę przy peklowaniu w czasie jego urlopu. Z zeznań świadków zgodnie wynika, że wnioskodawca tylko formalnie zatrudniony był na stanowisku wędliniarza, jednak nie wykonywał właściwych dla tego stanowiska czynności. Co istotne świadek K. K. również miał wpisane w dokumentach pracowniczych stanowisko wędliniarza, jednak w praktyce wykonywał inne czynności.

Sąd obdarzył także wiarą zgromadzone w sprawie dowody nieosobowe w postaci dokumentów z akt osobowych. Ich treść, oprócz świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach nie była kwestionowana przez żadną ze stron, nie budziły one również wątpliwości Sądu tak co do ich formy, jak i treści. W aktach osobowych wnioskodawcy znajdują się umowy o pracę, angaże i pisma zakładu pracy a z ich treści jednoznacznie wynika, że odwołujący miał zajmować stanowisko wędliniarza. Wprawdzie były to dokumenty sporządzone przez pracodawcę na bieżąco w trakcie zatrudnienia skarżącego, jednakże znana jest Sądowi okoliczność stosowana w różnych zakładach pracy polegająca na zatrudnieniu formalnym pracownika na jednym stanowisku i wykonywaniu przez niego innych czynności, jak w niniejszej sprawie w przypadku, zarówno wnioskodawcy, jak i świadka K. K.. Tym samym, w ocenie Sądu dokumenty te nie mogą przesądzać, w świetle zeznań świadków i samego wnioskodawcy, że nie wykonywał on czynności peklowacza, a zgodne z dokumentacją pracowniczą czynności wędliniarza.

Złożone do akt sprawy świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach nie zostało sporządzone prawidłowo. Rację ma organ rentowy zarzucając, że pracodawca nie powołał przepisów rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, że w wykazie A, Dziale X, poz. 8 pkt 5 wskazane jest stanowisko pracy „peklowacz i wykrawacz mięsa w wykrawani przy peklowni w piwnicy", a ze ze świadectwa pracy z dnia 30 lipca 1993 roku wynika, że wnioskodawca pracował na stanowiskach wędliniarza i wędliniarza kutrowego oraz że wymieniony dokument nie zawierał informacji czy wnioskodawca w spornym okresie był zatrudniony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach. Z powyższych względów świadectwo nie mogło stanowić rzetelnego dowodu w sprawie.

Odwołanie wnioskodawcy jest zasadne.

Prawo do wcześniejszej emerytury dla osób zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, z uwagi na datę urodzenia wnioskodawcy, regulują przepisy art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 roku, poz. 1383 ze zmianami) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43, ze zmianami).

Według art. 32 ust. 2 cytowanego artykułu za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 cytowanej normy prawnej stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Jednocześnie przepis art. 1 § 2 rozporządzenia stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B. Sumując powyższe, aby nabyć prawo do emerytury wnioskodawca musiał spełnić łącznie następujące przesłanki:

1)  osiągnąć obniżony do 60 lat wiek emerytalny;

2)  nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego;

3)  na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnić co najmniej 15-letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz staż pracy w wymiarze co najmniej 25 lat.

Dokonując oceny, czy pracę wykonywaną przez W. W. należy zakwalifikować, jako pracę w szczególnych warunkach należy podkreślić, że wnioskodawca występując do organu rentowego o przyznanie świadczenia, przedłożył świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, które zostało zakwestionowane prze organ rentowy.

Sąd, w przeciwieństwie do organu rentowego, nie jest związany określonymi środkami dowodowymi, gdyż zgodnie z treścią art. 473 k.p.c. w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron. Oznacza to, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane. W uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006 roku, I UK 179/06, LEX nr 342283 wskazano, że w postępowaniu wszczętym odwołaniem od decyzji organu rentowego Sąd kieruje się regułami dowodzenia określonymi w art. 227-309 k.p.c., zwłaszcza, że w przepisach regulujących postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 477 ⁸ i nast. k.p.c.) nie ma jakichkolwiek odrębności lub ograniczeń. Przeciwnie, art. 473 § 1 k.p.c. stanowi, że w sprawach z tego zakresu nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron, co oznacza, że fakty, od których uzależnione jest prawo do emerytury i renty oraz wysokość tych świadczeń, mogą być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi.

W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że prawo do emerytury w wieku niższym od powszechnego z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest ściśle związane z szybszą utratą zdolności do zarobkowania z uwagi na szczególne warunki lub szczególny charakter pracy. Praca taka, świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też wykonująca ją osoba ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. Prawo to stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 ustawy z 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo. Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 roku, I UK 393/10, Lex nr 950426).

W oparciu o analizę zeznań wnioskodawcy i świadków oraz danych wynikających z akt osobowych uznać należy, iż w okresie od dnia 1 lutego 1977 roku do dnia 31 lipca 1993 roku (16 lat i 6 miesięcy) wnioskodawca był zatrudniony w szczególnych warunkach.

Wykaz A prac wykonywanych w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego, stanowiący załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, wymienia w Wykazie A, Dziale X „W rolnictwie i przemyśle rolno-spożywczym”, pod poz. 8 „Prace wykonywane bezpośrednio przy uboju zwierząt”. Prace wykonywane bezpośrednio przy uboju zwierząt (peklowaniu) wymienione zostały również w Wykazie A, Dziale X, poz. 8 stanowiącego załącznik do Zarządzenia nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 roku w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. Urz. MRLiGŻ z 1988 roku, Nr 2, poz. 4). Nadto w pkt 5 figurują stanowiska peklowacza i wykrawacza mięsa w wykrywalni przy peklowni w piwnicy. Jak ustalono wnioskodawca w spornym okresie, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonywał czynności związane z peklowaniem.

Do okresu pracy w szczególnych warunkach Sąd Okręgowy uwzględnił również okres, kiedy odwołujący odbywał służbę wojskową. Zarówno przed powołaniem do odbywania zasadniczej służby wojskowej, jak i po zakończeniu służby wojskowej wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych, faktycznie pracując na stanowisku peklowacza. Po zakończeniu zasadniczej służby wojskowej powrócił w terminie 30 dni do macierzystego zakładu pracy. Sąd Okręgowy miał w tym zakresie na uwadze utrwalone orzecznictwo Sądu Najwyższego, m. in. wyrok z dnia 4 grudnia 2013 roku, (II UK 217/13, Lex nr 1408683), w którym orzeczono, że pracownik zatrudniony w szczególnych warunkach, który po zakończeniu czynnej służby wojskowej powraca do tego zatrudnienia w przepisanym terminie, zachowuje status pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach w rozumieniu § 2 ust. 1 rozporządzenia z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w okresie pełnienia tej służby.

Zgodnie z obowiązującym do 31 grudnia 1974 roku brzmieniem art. 108 ustawy z dnia 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony RP, okres odbytej zasadniczej lub okresowej służby wojskowej zalicza się do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem, pracownikom, którzy po odbyciu tej służby podjęli zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym byli zatrudnieni przed powołaniem do służby, albo w tej samej gałęzi prawa. Dopiero od 1 stycznia 1975 roku przepis powyższy został zmieniony (ale sens pozostał ten sam) i od tej daty zgodnie z nowym brzmieniem tego przepisu czas obywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wlicza się pracownikowi do okresu zatrudnienia - w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby. Warunkiem wliczenia służby wojskowej do okresu zatrudnienia jest zachowanie terminów wskazanych w art. 106 i art. 107, a więc ponowne podjęcie zatrudnienia w terminie 30 dni od zakończenia odbywania zasadniczej służby wojskowej.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynikała zasada, że pracownikowi, który we wskazanym terminie po zakończeniu służby wojskowej podjął pracę u pracodawcy, u którego był zatrudniony w chwili powołania do tej służby, okres służby podlegał wliczeniu do okresu zatrudnienia w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonania pracy w warunkach szczególnych. Ustanawiały one tzw. fikcję prawną, z której wynika, że pracownik zatrudniony w szczególnych warunkach, który po zakończeniu czynnej służby wojskowej powraca do tego zatrudnienia w przepisanym terminie, zachowuje status pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach w rozumieniu § 2 ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w okresie pełnienia tej służby. Mając powyższe uregulowania na względzie, Sąd ubezpieczonemu zaliczył do stażu pracy w szczególnych warunkach okres odbywania zasadniczej służby wojskowej (od dnia 26 kwietnia 1978 roku do dnia 10 kwietnia 1980 roku).

W konkluzji należy uznać, że W. W. spełnia wszystkie warunki wymagane przepisem art. 184 ust. 1 i ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, bowiem w dniu(...)roku ukończył wiek 60 lat życia, na dzień 1 stycznia 1999 roku wykazał staż pracy w wymiarze 25 lat, w tym łącznie 16 lat i 6 miesięcy pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych.

W myśl postanowień art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. Natomiast zgodnie z art. 129 ust. 1 tej ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Z uwagi na treść cytowanych powyżej przepisów, prawo do emerytury przysługuje wnioskodawcy od dnia (...) roku, to jest od dnia ukończenia wieku emerytalnego.

Z tych względów i na podstawie powołanych przepisów oraz na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w pkt 1 wyroku.

O kosztach procesu (pkt 2 wyroku) Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804, ze zmianami).